Associated Press

Από τις περσινές μεγάλες διαδηλώσεις εργατών - φοιτητών, ενάντια στις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις στην εργατική νομοθεσία

Την υποψηφιότητά της έχει επισημοποιήσει και η Σεγκολέν Ρουαγιάλ, από το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Επίσης ο Φρανσουά Μπαϊρού από τους Φιλελεύθερους, η Εθνική Γραμματέας του ΚΚ Γαλλίας Μαρί Ζορζ Μπουφέ, ο Ολιβιέ Μπεζανσενό από την τροτσκιστική «Επαναστατική Κομμουνιστική Λίγκα», η Ντομινίκ Βουανέ από τους Πράσινους, ο Ζαν Μαρί Λεπέν από το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο και ο αγροτοσυνδικαλιστής Ζοζέ Μποβέ.

Ο 51χρονος Σαρκοζί και η 53χρονη Ρουαγιάλ φέρονται, με βάση τουλάχιστον τις υπάρχουσες δημοσκοπήσεις, να είναι οι δύο κύριοι διεκδικητές της Προεδρίας. Γεγονός, βέβαια, είναι ότι, μεταξύ τους, η διαφορά είναι μικρή και αυξομειώνεται διαρκώς.

Στο στρατόπεδο των «Σοσιαλιστών», οι γκρίνιες δεν άργησαν να έρθουν. Ετσι, η Ρουαγιάλ που την κατηγορούσαν για ανυπαρξία προγράμματος για μείζονα ζητήματα τάχθηκε υπέρ της διενέργειας ενός νέου δημοψηφίσματος για το «ευρωσύνταγμα», εφόσον το κείμενο έχει εμπλουτιστεί «με διαβεβαιώσεις για τους εργαζόμενους και για τις κοινωνικές παροχές», τοποθετώντας, μάλιστα, τη διεξαγωγή του το 2009.

Πήρε αποστάσεις από την εφαρμογή του 35ωρου, που είχε υιοθετήσει η «σοσιαλιστική» κυβέρνηση Ζοσπέν, υποστηρίζοντας ότι «θα πρέπει να ενισχυθεί η παραγωγικότητα των επιχειρήσεων» και αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο ακόμη και κατάργησής του, μερικής ή ολικής (όπως ζητά και η Ενωση Βιομηχάνων). Επίσης, διαφώνησε με την πρόταση του ηγέτη του Σοσιαλιστικού Κόμματος, Φρανσουά Ολάντ (πατέρα των 4 παιδιών της), για αύξηση της φορολογίας σε όσους έχουν μηνιαίο εισόδημα άνω των 4.000 ευρώ, τονίζοντας ότι η «φορολογία είναι ένα μόνο εργαλείο που θα χρησιμοποιηθεί προκειμένου να τονωθεί η εργασία και η παραγωγικότητα (πάλι!)».

Η γκρίνια στους κόλπους των Σοσιαλιστών έχει αρχίσει να εντείνεται, ιδιαίτερα γιατί εκτιμάται ότι, σε συνδυασμό με γνωστές παλαιότερες δηλώσεις της περί «εγκλεισμού σε στρατιωτικές σχολές ή ιδρύματα των παραβατικών παιδιών για να μάθουν πειθαρχία», η Ρουαγιάλ «σέρνει» το κόμμα προς τα «δεξιά». Οι επικριτές της υπογραμμίζουν ότι μπορεί με τον τρόπο αυτό να προσπαθεί να αντλήσει από τη δεξαμενή των ψηφοφόρων της κυβέρνησης, παράλληλα, όμως, παγιώνει το κόμμα σε απόψεις, που το απομακρύνουν από την παραδοσιακή του θέση στο πολιτικό φάσμα.

Την εντελώς αντίθετη πορεία φαίνεται ότι ακολουθεί ο Νικολά Σαρκοζί. Μετά το προφίλ του «αυταρχικού και σκληρού», που αποκαλεί τα παιδιά των γκέτο «αποβράσματα» και προστρέχει σε ολοένα μεγαλύτερη καταστολή, ο Σαρκοζί δηλώνει, προς άγραν ψήφων, ότι «έχει αλλάξει». Μιλά για «δημοκρατία χωρίς διαφθορά», «για κοινωνική δικαιοσύνη και ευκαιρίες για όλους» και άλλα φληναφήματα. Απαντά στο 90σέλιδο κείμενο των Σοσιαλιστών που τον κατηγορούν ότι «έχει ως είδωλο τον Τζορτζ Μπους», λέγοντας ότι «θέλει να επαναφέρει την ηθική στην πολιτική και να εξανθρωπίσει τον καπιταλισμό».

Στο τελικό αποτέλεσμα, πάντως, σημαντικό ρόλο εκτιμάται ότι θα παίξει, για άλλη μια φορά, ο ακροδεξιός και έμπειρος λαϊκιστής, σε αντίθεση με τους «νέους» στο λαϊκισμό Ρουαγιάλ και Σαρκοζί, Λε Πεν. Μέχρι πρότινος, πολλοί έλεγαν ότι ο Σαρκοζί με την τακτική του, τα τελευταία χρόνια, ουσιαστικά προσέλκυε ψηφοφόρους του Εθνικού Μετώπου, κάτι που, τώρα λίγο πριν τις εκλογές, στην προσπάθειά του να κερδίσει επιπλέον ψήφους και από το λεγόμενο κέντρο, πιθανώς δε θα μπορέσει να πράξει. Κανείς στη Γαλλία δεν μπορεί να ξεχάσει το σοκ των τελευταίων προεδρικών, του 2002, οπότε στο δεύτερο γύρο αναμετρήθηκαν οι Σιράκ - Λε Πεν, και πλήθος ψηφοφόρων του ευρύτερου χώρου της «αριστεράς» έσπευσαν να στηρίξουν το «κακό απέναντι στο χείριστο» για «να σώσουν τη δημοκρατία».

Προς το παρόν, οι δημοσκοπήσεις δεν του δίνουν παρά το αναμενόμενο ποσοστό του, λίγο πάνω από 10%.

Από την άλλη πλευρά του πολιτικού φάσματος, η κατάσταση είναι μάλλον θολή. Παρά τις εντατικές συζητήσεις μηνών, οι προσπάθειες για ύπαρξη κοινού υποψηφίου από όλα τα κόμματα της κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής λεγόμενης ευρύτερης αριστεράς στο όνομα της «διατύπωσης μιας γενικής εναλλακτικής πρότασης» δεν έφερε αποτελέσματα.

Κατά ορισμένους, ένας από τους παράγοντες που επέδρασαν σε αυτό ήταν η δυσαρέσκεια μερίδας των μελών του ΚΚ Γαλλίας που μετά από χρόνια «συνεργασιών», επέμειναν στην κάθοδο ξεχωριστού υποψηφίου, με όσο το δυνατόν σαφέστερες θέσεις. Διαφωνίες φαίνεται να παρουσιάστηκαν μεταξύ των διαφόρων κομμάτων και ως προς το ενδεχόμενο ή όχι συνεργασίας ενός «κοινού υποψηφίου» με το Σοσιαλιστικό Κόμμα και ως προς την παροχή ανοιχτής υποστήριξης ή όχι, στο δεύτερο γύρο, προς την Ρουαγιάλ.

Προς το παρόν, η Μαρί Ζορζ Μπουφέ έχει θέσει ορισμένους βασικούς άξονες στην προεκλογική της προπαγάνδα: Την πλήρη κατάργηση των νομοσχεδίων τύπου «Συμβόλαιο Πρώτης ή Νεανικής Εργασίας» (αφορμή των μεγάλων νεολαιίστικων κινητοποιήσεων πέρυσι την άνοιξη), αύξηση του βασικού μισθού στα 1.500 ευρώ, ρύθμιση των ενοικίων ανάλογα με τους μισθούς και αύξηση της κρατικής στεγαστικής βοήθειας, κατοχύρωση πλήρους κοινωνικής ασφάλισης για όλους τους πολίτες, αύξηση του προϋπολογισμού για την Παιδεία στο 7%. Η Μπουφέ δε χάνει ευκαιρία να δηλώνει «ανοιχτή» σε συνεργασίες της τελευταίας στιγμής και αποφεύγει να επαναλάβει τη διαβεβαίωσή της, το καλοκαίρι, ότι θα στηρίξει την Ρουαγιάλ στο δεύτερο γύρο.

Αναμένοντας την περαιτέρω ανάλυση των θέσεων των υποψηφίων, που εκτιμάται ότι όσο και αν το επιδιώκουν ορισμένοι δε θα αποφευχθεί, καθώς η προεκλογική εκστρατεία βαδίζει σταδιακά στην κορύφωση, κάτι που μπορεί κανείς να παρατηρήσει με μια πρώτη ματιά είναι η «κλίση» προς συντηρητικότερες, αντιδραστικότερες και αντιλαϊκότερες θέσεις που έχει πάρει ολόκληρη η γαλλική πολιτική σκηνή. Μια κλίση, που μοιάζει να αγνοεί τα γεγονότα και τις κοινωνικές και εργατικές εκρήξεις που σημάδεψαν τα τελευταία χρόνια (απεργιακές κινητοποιήσεις, γκέτο, φοιτητικές διαδηλώσεις, τους πραγματικούς λόγους του «όχι» στο «ευρωσύνταγμα»).