Πώς να περιγράψεις τον πόνο, την οργή κι αγανάκτηση που προκαλεί σ' όλους μας η εν ψυχρώ, αποτρόπαιη και άνανδρη δολοφονία των δυο νέων της μαρτυρικής Κύπρου από τις ορδές του Αττίλα και τους φασίστες "Γκρίζους Λύκους"; Τι να πεις - οι κατάρες δε φτάνουν - για τους ισχυρούς τούτου του κόσμου, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, που, αφού έδωσαν το "πράσινο φως" για την τουρκική εισβολή και κατοχή του νησιού, επί 22 χρόνια κάνουν τα πάντα για να παγιωθεί η διχοτόμηση, ενισχύουν και προωθούν τα επεκτατικά σχέδια της αντιδραστικής στρατιωτικοπολιτικής ηγεσίας της Τουρκίας, δίνουν την ευκαιρία στον Εμπαρκάν και την Τσιλέρ ν' απειλούν με πόλεμο και την Ελλάδα; Και πώς να κρύψεις την απογοήτευσή σου, όταν βλέπεις και τη σημερινή κυβέρνηση της χώρας μας να προσβλέπει και να προστρέχει στους ιμπεριαλιστές - σ' αυτούς, δηλαδή, που δημιούργησαν και συντηρούν το πρόβλημα - για να λυθεί το Κυπριακό;

Αναλογίζεσαι ότι στις τουρκικές φυλακές αγωνιστές θυσιάζουν τη ζωή τους για δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη, ότι στα κακοτράχαλα βουνά της Ανατολίας οι Κούρδοι παλεύουν με νύχια και με δόντια εναντίον των Τούρκων στρατοκρατών και των ξένων αφεντικών τους, ζητώντας πατρίδα, και πείθεσαι πως οι λαοί δε γονατίζουν.

Κι αν με τα μάτια της ψυχής ταξιδέψεις στη μακρινή Σεούλ, θα δεις τους φοιτητές να μάχονται για ιδανικά που κάποιοι, ιστορικά αφελείς, θεωρούν ανεπίκαιρα. Κοιτώντας χιλιάδες εικοσάχρονα αγόρια και κορίτσια, με μαντίλια στο κεφάλι, καθισμένα κατάχαμα μπροστά στους κρανοφόρους βαρβάρους, ν' αγωνίζονται για την ενοποίηση της χώρας τους, ν' αντιστέκονται με ηρωισμό στις επιδιώξεις της υπερδύναμης που θέλει ολόκληρη την Κορεατική χερσόνησο στα χέρια της, να μην υποχωρούν ακόμα και όταν χιλιάδες συλλαμβάνονται και κακοποιούνται άγρια, νιώθεις εκείνο το επαναστατικό σκίρτημα στην καρδιά, που μόνο η μαζική λαϊκή πάλη για το δίκιο μπορεί να προκαλέσει.

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ

Λένε πως, όσο περισσότερο δυσκολεύεται κανείς, εξαιτίας της μορφολογίας του εδάφους, να προσεγγίσει τους απόμακρους αρχαιολογικούς χώρους και γενικά τις όμορφες γωνιές της πατρίδας μας, τόσο του "ξεπληρώνει" τον κόπο ο δυναμισμός του τοπίου, η λιτότητα των μαρμάρινων όγκων, η αισθητική της φύσης... που ξεδιπλώνεται μπροστά του.

Κι όμως, όλα μπορεί να καταστραφούν. Οταν το διάλογο του περιπατητή με την Ιθάκη του, τον διακόπτουν οι... μνηστήρες. Στην προκειμένη περίπτωση ένα... υπουργείο - το ΥΠΠΟ - μια κοινότητα ή ακόμη και οι κάτοικοί της. Οχι τόσο γιατί ζητούν στον επισκέπτη να πληρώσει - ο τελευταίος μεγαλόθυμα θα σκεφτεί πως κάπως πρέπει να συντηρηθούν τα "θαύματα της φύσης". Αλλά γιατί του τα... παίρνουν με τέτοιο χοντροκομμένο τρόπο, όσο χοντροκομμένα αποδεικνύονται τα φύκια που του πουλάνε για μεταξωτές κορδέλες!

Αποτέλεσμα, ο ανύποπτος επισκέπτης και το "μικρό θαύμα" να μην αφήνεται να απολαύσει και με ένα αίσθημα ντροπής για την αναξιοπρέπεια του τόπου του να φεύγει... Κάπως έτσι ένιωσε και η Β. Στεφανοπούλου,που βρέθηκε από την Ηλιούπολη επισκέπτρια στο Δικταίον Αντρον, το περίφημο σπήλαιο στο Ψυχρό Λασηθίου Κρήτης. Εκεί που, όπως φαίνεται, γεννήθηκαν οι θεοί για να τους σκοτώνουν οι άνθρωποι...

Το τι συνάντησε, το περιγράφει η ίδια σε επιστολή διαμαρτυρίας που απέστειλε στο υπουργείο Πολιτισμού, γνωρίζοντας - όπως γράφει - ότι το Δικταίον Αντρον του Λασηθίου της Κρήτης είναι πολύ μακριά για να το γνωρίζουν στην οδό Μπουμπουλίνας, όπου στεγάζονται οι υπηρεσίες του υπουργείου.

"Φτάνοντας στο σημείο που σταματά ο αυτοκινητόδρομος και αρχίζει ο δύσκολος ανήφορος για το σπήλαιο, γράφει, υποχρεώνεσαι να παρκάρεις το αυτοκίνητό σου στο κοινοτικό πάρκινγκ προς 500 δραχμές, που πηγαίνουν, όπως πληροφορεί αναρτημένη πινακίδα, σε "κοινωφελή έργα"".

Ακολουθεί δύσβατο ανηφορικό μονοπάτι ενός χιλιομέτρου. Για να αποφύγεις τον ποδαρόδρομο μπορείς να ανέβεις με ζώο, αρκεί να πληρώσεις ακόμη 2.000 δραχμές. Μόνο αφού σκαρφαλώσεις ως την είσοδο του σπηλαίου μαθαίνεις από άλλη πινακίδα ότι "η κάθοδος στο σπήλαιο είναι εξαιρετικά επικίνδυνη και γίνεται με ευθύνη του επισκέπτη".

Την προσπερνά και βγάζει από το ταμείο του ΥΠΠΟ εισιτήριο. Αλλωστε, αν η πληροφορία της πινακίδας ήταν βάσιμη, ούτε ταμείο θα υπήρχε, ούτε δελτίο εσόδου προς 800 δραχμές.

Δεν είχε προσέξει κάποιους με λάμπες ανά χείρας, που στην είσοδο δηλώνουν επίμονα ότι είναι απαραίτητοι ως συνοδοί. Με το αζημίωτο των 2.000 δραχμών φυσικά... Προσπερνά πάλι, αλλά απογοητεύεται γρήγορα. Μετά το τέταρτο σκαλί του σπηλαίου σκοτάδι πήχτρα. Μονόδρομος. Θα πληρώσει για να δει. Δύο χιλιάδες δραχμές ακόμη για 126 μέτρα γης. Ωσπου να μπει, θα βγει για να δουν οι επόμενοι. Το υπουργείο, λένε στο ταμείο, δε φωτίζει το χώρο για να τον προστατεύσει... Και βέβαια, δεν κάνει τον κόπο να πάρει και οποιοδήποτε άλλο μέτρο.

Κράτος και ντόπιοι νοιάζονται μόνο για τις 500, 2.000, 800 και 2.000 δραχμές, που πληρώνει διαδοχικά ο επισκέπτης. Κι αυτό δε συμβαίνει μόνο στο Δικταίον Αντρον και την Κρήτη. Κερδίζει κανείς τίποτα;

Η πρώτη "κρυάδα" στον επισκέπτη έρχεται με το πεντακοσάρικο του πάρκινγκ. Αλλά αυτό δεν είναι τίποτα. Οσα επακολουθούν ανεβάζουν το "τιμολόγιο" από τις 3.500 έως τις 5.500 περίπου δραχμές

Με το κέρας της Αμάλθειας έτρεφαν οι Νύμφες τον Δία, στο σπήλαιο που τονέκρυβε η μητέρα του Ρέα. Ισως... στο Δικταίον Αντρον, ίσως σε κάποιο απ' τα άλλα που ερίζουν για την πατρότητα του ...μύθου. Στο πρώτο, πάντως, η κατάσταση σήμερα δεν είναι τόσο ειδυλλιακή όσο στη μυθολογία