«Αποφασισμένος για τη νίκη» στο Αφγανιστάν, με κάθε κόστος, δηλώνει ο νέος επικεφαλής των αμερικανο - ΝΑΤΟικών κατοχικών δυνάμεων στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, Αμερικανός στρατηγός Ντέιβιντ Πετρέους που αντικατέστησε τον στρατηγό Στάνλεϊ ΜακΚρίσταλ. Φέτος συμπληρώνονται εννιά χρόνια από την ιμπεριαλιστική επέμβαση, που δικαιολογήθηκε με τη δήθεν σωτηρία «τοπικού πληθυσμού και της διεθνούς κοινότητας από την τρομοκρατία». Ο «πόλεμος του αιώνα», όπως έχει χαρακτηριστεί, έχει ως κύρια επιδίωξη τον έλεγχο της ευρύτερης περιοχής, που όπως αποδεικνύεται, εκτός από τα τεράστια αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου και το γεγονός ότι αποτελεί σταυροδρόμι ενεργειακών δρόμων, διαθέτει και από τα μεγαλύτερα κοιτάσματα παγκοσμίως σε λίθιο και άλλα μεταλλεύματα, που προκαλούν επίσης το ιδιαίτερο ενδιαφέρον των ιμπεριαλιστών.

Κύριος λόγος της αντικατάστασης του στρατηγού ήταν τo κόστος του πολέμου, η ενίσχυση του μετώπου και η απάντηση στο ερώτημα «ποια στρατηγική θα αποφέρει τελικά αποτέλεσμα», προς όφελος των κατοχικών δυνάμεων, ώστε να μετριαστούν οι φωνές καταδίκης του πολέμου τόσο στις ΗΠΑ αλλά και τις άλλες χώρες, σε περίοδο μάλιστα που τα λαϊκά στρώματα υφίστανται τις βαριές συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης. Οι δηλώσεις ΜακΚρίσταλ για τη στάση της πολιτικής ηγεσίας αποκάλυψαν για άλλη μια φορά τις αντιθέσεις που υπάρχουν ανάμεσα σε μερίδες της αστικής τάξης στις ΗΠΑ που οδήγησαν τον Πρόεδρο Ομπάμα, να αναφέρει ότι οι ενέργειες του στρατηγού, αμφισβήτησαν ευθέως την πολιτική εξουσία, η οποία υπερισχύει του στρατού...

Ξεκινώντας από τον ορατό και δεδηλωμένο εχθρό της κατοχής, τους Ταλιμπάν, η κατάσταση είναι ιδιαίτερα δύσκολη για τις κατοχικές δυνάμεις. Εχουν βασικά πλεονεκτήματα έναντι των δυνάμεων κατοχής, αφού πολεμούν σε εδάφη και συνθήκες που γνωρίζουν, γεγονός που τους φέρνει πάντα ένα βήμα μπροστά στο πεδίο της μάχης. Εχουν καταφέρει μετά και τις συνεχιζόμενες δολοφονίες αμάχων από κατοχικές επιθέσεις - πολλές εκ των οποίων δε γνωστοποιούνται, καθώς τα θύματα βαφτίζονται Ταλιμπάν - να προσεγγίσουν τον κόσμο, που προτιμά επί του παρόντος να συντάσσεται με τους Ταλιμπάν, ως τη μοναδική λύση, προκειμένου να απαλλαγεί από τα ξένα στρατεύματα, με αποτέλεσμα η στήριξη στους επονομαζόμενους «μαχητές» να ενισχύεται συνεχώς, ενώ παράλληλα αυξάνεται η δυσαρέσκεια απέναντι στην κατοχή.

Την ίδια στιγμή, οι Ταλιμπάν εξακολουθούν να χρηματοδοτούνται από τις αμερικανικές και ΝΑΤΟικές δυνάμεις κατοχής, προκειμένου τα ξένα στρατεύματα να αποφύγουν κάποιες επιθέσεις, εξαγοράζοντας την «προστασία» τους, με ουσιαστική αναχρηματοδότηση του «αντιπάλου». Ενας αντίπαλος που καταλήγει σύμμαχος, ενώ ενισχύεται και με αμυντικό εξοπλισμό, από τις ΗΠΑ. Δεν είναι λίγες οι φορές που όπλα και πυρομαχικά «χάνονται» μυστηριωδώς, από τις αμερικανικές δυνάμεις στο Αφγανιστάν, προκειμένου να εξοπλίσουν δυνάμεις των Ταλιμπάν και να συντηρήσουν τον πόλεμο.

Αλλωστε, οι Ταλιμπάν ήταν οι πρώτοι σύμμαχοι των ΗΠΑ στην περιοχή, ενάντια στο λαϊκό καθεστώτος που άρχισε να ξεπερνάει καθυστερήσεις αιώνων και στη Σοβιετική Ενωση, προκειμένου οι ιμπεριαλιστές να έχουν υπό τον έλεγχο τους ένα σημείο ιδιαίτερης γεωστρατηγικής σημασίας και αμύθητου φυσικού πλούτου. Σε αυτό το πλαίσιο, η CIA σε συνεργασία με τις μυστικές υπηρεσίες του γειτονικού Πακιστάν (ISI) εξόπλισαν τους Ταλιμπάν εξ' αρχής, τους εκπαίδευσαν και τους στήριξαν απέναντι στη σοσιαλιστική κυβέρνηση της χώρας, τη δεκαετία του '80. Μία σχέση που σήμερα οι ΗΠΑ πληρώνουν ακριβά, αφού οι Ταλιμπάν εξακολουθούν να διατηρούν σχέσεις με την ISI, ενώ το Ισλαμαμπάντ υποτίθεται ότι αποτελεί έναν από τους στρατηγικούς συμμάχους των κατοχικών δυνάμεων. Ενας «σύμμαχος» που επιτρέπει στο έδαφος του να βρίσκουν καταφύγιο οι Ταλιμπάν και να διατηρούν τα μεγαλύτερα στρατόπεδα τους, από τα οποία τροφοδοτούν αδιάκοπα το Αφγανιστάν.

Υπο τη νέα διοίκηση του Πετρέους, οι εντολές που έχουν δοθεί είναι κλιμάκωση του πολέμου, αύξηση των αεροπορικών επιδρομών, έστω και με θυσίες αμάχων, ενώ όπως όλα δείχνουν, προετοιμάζεται επιμελώς και η επίσημη επέκταση του πολέμου στο Πακιστάν, σαν φυσική συνέχεια, με στόχο τα «στρατόπεδα των Ταλιμπάν».

Η διάχυση του πολέμου στο Πακιστάν δείχνει να πλησιάζει όλο και περισσότερο με κλιμάκωση των επιχειρήσεων. Χαρακτηριστική ήταν η εισήγηση του γερουσιαστή των δημοκρατικών Καρλ Λέβιν «να χτυπηθεί η τρομοκρατία στη ρίζα της», δηλαδή στις περιοχές των φυλών του Πακιστάν, με εντατικοποίηση των αμερικανικών αεροπορικών επιδρομών και πιο στοχευμένες επιθέσεις σε πακιστανικό έδαφος. Υπέρ αυτού του δόγματος δείχνει να τάσσεται και ο Αμερικανός αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν και να είναι η επικρατέστερη επιλογή για τις κατοχικές δυνάμεις επί του παρόντος.

Σε αυτό το πλαίσιο ο Ντ. Πετρέους έχει να πείσει τους ΝΑΤΟικούς «συμμάχους» για ενεργότερη συμμετοχή. Η ΕΕ από την πλευρά της δεν παραβλέπει να τονίζει τη σημασία συμμετοχής στον πόλεμο και την ανοικοδόμηση του Αφγανιστάν. Παρά τις απαιτήσεις και τις απειλές των ΗΠΑ, προς τους «συμμάχους» να συμβάλλουν με χρήμα και άνδρες στον πόλεμο, αλλά και τις «ηρωικές» δήθεν δηλώσεις του γγ του ΝΑΤΟ Αντερς Φον Ράσμουσεν, για ανάγκη ενίσχυσης του μετώπου για την επίτευξη της «νίκης», οι διαρροές είναι σημαντικές για τους ιμπεριαλιστικούς στόχους.

Πρόσφατα η Βρετανία, ένας από τους πλέον πιστούς συμμάχους των ΗΠΑ, υποστήριξε ότι παραμένει μεν δεσμευμένη στον πόλεμο, ωστόσο μετά τη σημαντική αύξηση σε απώλειες στρατιωτών, οι βρετανικές δυνάμεις ανέφεραν ότι προτίθενται να αποχωρήσουν από τη Χελμάντ, παραδίδοντας τη διοίκησή της στις αμερικανικές δυνάμεις.

Η έλλειψη προόδου στον πόλεμο, σε συνδυασμό με την αντεπίθεση των Ταλιμπάν, που έχει σημαντικές επιπτώσεις και στις αμερικανικές κατοχικές δυνάμεις, είχαν σαν αποτέλεσμα την οριακή έγκριση των κονδυλίων του πολέμου στην αμερικανική βουλή των αντιπροσώπων, ενώ για πρώτη φορά εμφανίστηκε πρόταση άμεσης επιστροφής του στρατού και τερματισμού του πολέμου. Παράλληλα, δημοσκοπήσεις δείχνουν όλο και μεγαλύτερη δυσαρέσκεια των Αμερικανών σε έναν «ακριβό πόλεμο», που στοιχίζει σε χρήμα και ανθρώπινες ζωές.

Στο περιθώριο των επιχειρήσεων, κατοχικές δυνάμεις και Ταλιμπάν διαγκωνίζονται για το ποιος τελικά φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη για τους θανάτους αμάχων. Οι αμερικανο - ΝΑΤΟικές δυνάμεις χρηματοδοτούν έρευνες, που τις εμφανίζουν υπεύθυνες για το 10% των νεκρών αμάχων, αντί του «60% που ευθύνονται οι Ταλιμπάν», επιχειρώντας να καλύψουν το γεγονός ότι «μαχητές», κατοχικές δυνάμεις και αφγανικός στρατός παίζουν μαζί στο ίδιο ιμπεριαλιστικό παιχνίδι...

Σε αυτές τις συνθήκες ο αφγανικός λαός βρίσκεται μεταξύ «σφύρας και άκμονος» ενώ προετοιμάζεται και μία νέα εκλογική παρωδία το Σεπτέμβρη για την «εκλογή κοινοβουλίου» και η εγκάθετη κυβέρνηση εμφανίζεται ως πρόθυμη να καταπολεμήσει υποτίθεται τη διαφθορά, αναζητώντας συμμάχους στην περιφέρεια. Στον ανταγωνισμό που φουντώνει στην περιοχή μπαίνουν και άλλες περιφερειακές δυνάμεις, όπως η Ρωσία και η Κίνα που ενδιαφέρονται για τον πλούτο της περιοχής. Το σίγουρο είναι ότι για να μπορέσει ο αφγανικός λαός να καθορίσει μόνος του την τύχη του, απαραίτητη προϋπόθεση είναι ο τερματισμός της ιμπεριαλιστικής κατοχής, η αποχώρηση όλων των στρατευμάτων (όπου συμμετέχουν και Ελληνες στρατιωτικοί με ευθύνη των αστικών κυβερνήσεων) αλλά και η απαλλαγή του από τις δυνάμεις τόσο της κυρίαρχης φιλοϊμπεριαλιστικής εξουσίας, όσο και την οπισθοδρόμηση των Ταλιμπάν.