Σταμάτησαν τα χειρουργεία
Εγινε κι αυτό για ν' αποδειχτεί περίτρανα ότι τούτη η κυβέρνηση και τα διάφορα όργανά της αδιαφορούν πλήρως για τη δημόσια υγεία και επιχειρούν με κάθε τρόπο την υποβάθμισή της, ώστε να μείνει εντελώς ελεύθερο το πεδίο στον ιδιωτικό τομέα για κερδοσκοπία σ' αυτόν τον πολύ ευαίσθητο χώρο.
Τα χειρουργεία του Νομαρχιακού Νοσοκομείου Λάρισας ανέστειλαν τη λειτουργία τους για αρκετές ώρες, επειδή - άκουσον άκουσον - σύμφωνα με τις αρμόδιες υπηρεσίες του Ιδρύματος, ο προμηθευτής καθυστέρησε να προμηθεύσει το νοσοκομείο με πετρέλαιο, το οποίο, εκτός από τη θέρμανση χρησιμοποιείται και για την παραγωγή ατμού με τον οποίο αποστειρώνονται τα χειρουργικά εργαλεία! Πέραν, δε, από την αναστολή λειτουργίας των χειρουργείων - όπως αποκαλύπτεται σε σχετικό έγγραφο που έφερε στη δημοσιότητα η εφημερίδα της Λάρισας «Ημερήσιος Κήρυκας» - την ίδια μέρα οι ασθενείς του νοσοκομείου έμειναν για αρκετή ώρα νηστικοί, καθώς καθυστέρησε πολύ το φαγητό. Εγινε ακόμα γνωστό ότι λίγο πριν τις γιορτές χωρίς πετρέλαιο έμεινε για ένα βράδυ και το νέο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Λάρισας!
Οι αρμόδιες υπηρεσίες των δύο νοσοκομείων ρίχνουν τις ευθύνες για το πρόβλημα που παρουσιάστηκε στη Διεύθυνση Εμπορίου της Νομαρχίας Λάρισας και ο διευθυντής των διοικητικών υπηρεσιών του Νομαρχιακού Νοσοκομείου, σε έγγραφο που έστειλε σημειώνει ότι «το νοσοκομείο δεν μπορεί να λειτουργήσει μ' αυτό τον τρόπο και ως εκ τούτου θ' αναγκαστούμε να προβούμε στην προμήθεια πετρελαίου από το ελεύθερο εμπόριο».
Με τη σειρά του ο προμηθευτής επικαλείται τα χρέη του νοσοκομείου προς αυτόν για να δικαιολογήσει την καθυστέρηση. Πάντως - ανεξαρτήτως από την «κόντρα» ανάμεσα στη διοίκηση του νοσοκομείου και στον προμηθευτή κι ανεξαρτήτως τελικά του ποιος και ποια ευθύνη φέρει - το θέμα είναι ότι το νοσοκομείο έμεινε χωρίς πετρέλαιο κι αυτό δημιούργησε πολλά προβλήματα στους ασθενείς, θέτοντας ακόμα και τη ζωή σε κίνδυνο κάποιων εξ αυτών.
Βεβαίως τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το Νομαρχιακό Νοσοκομείο Λάρισας δεν είναι μόνο αυτά που αφορούν στο πετρέλαιο θέρμανσης. Εδώ κι αρκετό καιρό - και ιδιαίτερα μετά τη μεταφορά βασικών κλινικών του στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο - υποβαθμίζεται και αδυνατεί ν' ανταποκριθεί στις ανάγκες των ασθενών του νομού και της ευρύτερης περιφέρειας. Οι ευθύνες γι' αυτή την υποβάθμιση βαρύνουν την κυβέρνηση - ιδιαίτερα το υπουργείο Υγείας και ιδίως τον Λαρισαίο υφυπουργό Ν. Φαρμάκη - που έχουν βάλει στόχο να «βγάλουν από τη μέση» το Νομαρχιακό Νοσοκομείο, επειδή, δήθεν, οι ανάγκες υγείας της περιοχής θα καλύπτονται από το νέο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο.
Το χειρότερο, δε, είναι, ότι ούτε το Πανεπιστημιακό λειτουργεί - δε λειτουργούν ακόμα οι πανεπιστημιακές κλινικές και τα εργαστήρια και υπολειτουργούν τα εξωτερικά ιατρεία - λόγω έλλειψης ιατρικού, νοσηλευτικού, και διοικητικού προσωπικού, κυρίως - μ' αποτέλεσμα οι ασθενείς της ευρύτερης περιοχής να ψάχνουν να βρουν την υγεία τους και ν' αναγκάζονται να πάνε στην Αθήνα ή στη Θεσσαλονίκη για να γιατρευτούν.
Βεβαίως, η κυβέρνηση με προεξάρχοντα τον υφυπουργό Υγείας Ν. Φαρμάκη, δε χάνει την ευκαιρία να μιλάει για αναβάθμιση της παροχής υπηρεσιών υγείας στη Θεσσαλία, και, κάνοντας το μαύρο άσπρο, να υποστηρίζουν ότι και το Νομαρχιακό Νοσοκομείο αναβαθμίζεται (!) και το Πανεπιστημιακό λειτουργεί κανονικά!
Ενα οδοιπορικό στον καταυλισμό των Τσιγγάνων
Παιγνίδι μέσα στα σκουπίδια |
Γυναίκες με την κοιλιά στο στόμα να κουβαλούν νερό με τα ντεπόζιτα, να το ζεσταίνουν στην ξυλόσομπα και στη συνέχεια να διπλώνονται στη μέση για να τρίψουν τα βρώμικα ρούχα της οικογένειας στη σκάφη. Ανδρες με πληγιασμένα χέρια, να περιφέρονται αβέβαιοι, να τριγυρνούν μέσα στα σκουπίδια της χωματερής, αναζητώντας κανένα παλιοσίδερο ή κάποιο τενεκεδένιο κουτάκι, να εξασφαλίσουν για σήμερα μια φραντζόλα ψωμί και κανένα πακέτο μακαρόνια. Παιδιά ξυπόλυτα να περπατούν μες στα λασπόνερα, να τουρτουρίζουν απ' το κρύο που περονιάζει, να σε κοιτούν με μάτια λυπημένα, να ενθουσιάζονται μπροστά στο φωτογραφικό φακό - «καλέ κυρία, δεν έχω ούτε μια φωτογραφία δική μου», έλεγε η Αντωνία - και να σου δείχνουν τα παιγνίδια τους, όλα «συλλογή» απ' τα σκουπίδια του... πολιτισμένου κόσμου: Κούκλες ακέφαλες ή με κάποιο άκρο τους να λείπει, αυτοκίνητα χωρίς ρόδες, τρενάκια σπασμένα, μπάλες ξεφούσκωτες. Κι οι εικόνες αυτές να «ντύνονται» απ' αυτό το απαράδεκτο πλαίσιο, απ' αυτό το πλαίσιο της ντροπής: Σκουπίδια παντού τριγύρω, λιμνάζοντα νερά (ακόμα και μέσα στις αυτοσχέδιες παράγκες τους), παντελής έλλειψη ύδρευσης, αποχέτευσης και ηλεκτροδότησης, παντελής έλλειψη οδικής συγκοινωνίας, πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, εμβολιασμών, ενημέρωσης, επαφής και ανθρωπιάς...
Χωρίς παπούτσια, ελπίδα και όνειρα, μεγαλώνουν τα παιδιά στον καταυλισμό |
«Δεν ξέρω γιατί ήρθατε, δεν ξέρω τι θα γράψετε. Θέλω, όμως, κάτι να σας πω. Ζητιάνοι δεν είμαστε, γι' αυτό και δεν καταδεχόμαστε να ζητήσουμε χρήματα, έχουμε συνηθίσει στη φτώχεια μας. Αλλά αυτά τα παιδιά, που αύριο κάποιοι θα ζητήσουν την ψήφο τους, να μην έχουν ένα σχολείο να πάνε; Δεν μπορούν τα δικά μας παιδιά μαζί με τα άλλα. Οσα πήγαν σχολείο, ένα - δύο χρόνια άντεξαν. Να μη δουν, δηλαδή, αυτά τα παιδιά μια άσπρη μέρα; Καταδικασμένα σαν και εμάς να είναι;». Τα λόγια αυτά ανήκουν στην Ειρήνη Σαΐση, στην 40χρονη Τσιγγάνα, που απ' την πρώτη στιγμή της επαφής μας δε... μάσησε τα λόγια της. Σχολείο και εκκλησία στον καταυλισμό. Αυτή είναι η επιθυμία της. Αυτά θεωρεί βασικές ανάγκες, «για να νιώσουμε και μεις λιγάκι άνθρωποι».
Οι υπόλοιποι κάτοικοι του καταυλισμού, ωστόσο, δε στέκονται τόσο, ή, μάλλον, για να είμαστε ακριβείς, δε στέκονται καθόλου σ' αυτά τα ζητήματα. Αλλα είναι τα προβλήματα που καίνε, άλλα είναι τα θέματα που έχουν γι' αυτούς προτεραιότητα.
Μιλούν για τα «σπίτια» τους, γι' αυτές τις αυτοσχέδιες παράγκες με τα κόντρα πλακέ για τοίχους και τα νάιλον για ταβάνι. «Δεν είναι να ζεις εδώ χειμώνα. Νερά μπάζουν από παντού, το κρύο είναι ανυπόφορο. Εδώ μέσα μένουν μικρά παιδιά. Εχει έρθει κανείς να δει πώς ζούμε;», αναρωτιέται ο Θύμιος Αριστόπουλος. Ο 36χρονος άνδρας, που μαζί με τη γυναίκα του Ρούλα και τα οχτώ παιδιά τους «ζουν» σε μια παράγκα 20 τετραγωνικών μέτρων! Μιλούν για τις απαράδεκτες ή μάλλον ανύπαρκτες συνθήκες υγιεινής, για τις μολύνσεις και τις αρρώστιες, στις οποίες είναι καταδικασμένοι. Νερό στον καταυλισμό δεν υπάρχει. Με τα ντεπόζιτα κουβαλούν το νερό, «που παίρνουμε απ' τις δικές σας βρύσες». Για τουαλέτες, βέβαια, ούτε λόγος. Οπου βρεθούν και όπου σταθούν. Ο χώρος γύρω απ' τις παράγκες αποπνικτικός. Τα σκουπίδια βουνά ολόκληρα. Οι ακαθαρσίες να σου ανακατεύουν το στομάχι. «Απορώ πώς στεκόμαστε στα πόδια μας. Απορώ πώς μεγαλώνουν τα παιδιά μας», λέει ο Βασίλης Ρουστέμης, πατέρας κι αυτός οχτώ ανήλικων παιδιών.
Ολοι στη Νέα Ζωή Ασπροπύργου ζουν με τα... ψέματα. Αλλο μεγάλο θέμα, άλλο μεγάλο άχτι, άλλο μεγάλο παράπονο. Δουλιά κανείς δεν έχει. Με τα παλιοσίδερα που μαζεύουν απ' τη χωματερή προσπαθούν οι οικογένειες να αναστηθούν. Ανύπαρκτη λέξη το «εισόδημα». Περνούν μέρες, που μέσα στις παράγκες δεν υπάρχει ούτε ένα κουτί γάλα για το νεογέννητο. Δεν είναι υπερβολή. Η αλήθεια τους είναι.
Η Παναγιώτα Ρουστέμη, μόλις πριν έξι μέρες, έφτασε απ' το μαιευτήριο στον καταυλισμό με τη μικρή της κόρη. Τυλιγμένη η μικρή στις κουβέρτες και δίπλα στην ξυλόσομπα παίρνει ήδη τις πρώτες γεύσεις της ζωής που της μέλλει. Ο πατέρας της Γιώργος χωρίς δουλιά, χωρίς κατοστάρικο στις τσέπες του. Ανάποδα τις γύρισε ο άνθρωπος για να τον πιστέψουμε. «Κι αυτό το παιδί με τα ψέματα θα μεγαλώσει. Κουτσά - στραβά, κάτω δεν το βάζουμε. Αλλά είμαστε άνθρωποι, βλέπουμε και γύρω μας τι γίνεται και κάθε φορά μας πιάνει το παράπονο. Εμείς δεν έχουμε θεό από πάνω μας;», λέει κι απάντηση φυσικά δεν περιμένει. Τι να πεις δηλαδή; Η θέα και μόνο του μωρού δίπλα στα σκουπίδια και μέσα στα ποντίκια φτάνει για να σε καθηλώσει.
Τα ποντίκια. Αλλο ένα τεράστιο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι Τσιγγάνοι του συγκεκριμένου καταυλισμού. «Πήγα να πεθάνω. Με φάγανε τα ποντίκια στο πρόσωπο και στο ένα μου πόδι. Ακόμα φάρμακα παίρνω», θα πει γι' αυτό το θέμα ο Βλαδιμίρ Κουστούρι. Τα σημάδια ακόμα πάνω του δείχνουν την τραγωδία. Τα μάτια αυτού του ανθρώπου καθρεφτίζουν απόγνωση.
Κι όμως, οι Τσιγγάνοι της Νέας Ζωής δεν επιτρέπουν, παρά τις απαράδεκτες συνθήκες διαβίωσής τους, να αφεθούν στο μελό. «Εντάξει, δεν είναι ζωή αυτή που κάνουμε, αλλά κάτω δεν το βάζουμε με τίποτα. Κι είναι πολύ καλύτερα, που ξέρουμε και δεν περιμένουμε τίποτα, από κανέναν», ήταν τα τελευταία λόγια της Ειρήνης Σαΐση.
Ο βουλευτής του ΚΚΕ Μ. Κωστόπουλος τόνισε χτες στη Βουλή ότι η καταψήφιση της σύμβασης για τη δωρεά είναι σημαντικά ηθική πράξη. Τελικά, υπέρ της σύμβασης τάχτηκαν οι εκπρόσωποι των άλλων κομμάτων
Ως εθνικός δωρητής, επιχειρεί να εμφανιστεί ο Λάτσης, με τη «δωρεά» Κέντρου Εγκαυμάτων στο Θριάσιο Νοσοκομείο της Ελευσίνας, επιχειρώντας έτσι να ξεπλύνει τα διάφορα εγκλήματά του, όπως ο φρικτός θάνατος 14 εργατών της ΠΕΤΡΟΛΑ, οι οποίοι κάηκαν σαν λαμπάδες πριν λίγα χρόνια.
Η σχετική σύμβαση συζητήθηκε χτες στη Βουλή και αναπτύσσοντας το σκεπτικό της καταψήφισή της ο βουλευτής του ΚΚΕ Μ. Κωστόπουλος είπε ότι το Κοινοβούλιο πρέπει να «πετάξει στα μούτρα του Λάτση το δήθεν δώρο του», γιατί είναι βουτηγμένο στο αίμα και την εκμετάλλευση. Ο βουλευτής, αφού υπενθύμισε ότι ο Γ. Λάτσης ήταν συνεργάτης των Γερμανών επί Κατοχής, είπε ότι το συγκεκριμένο «δώρο» έχει προσφερθεί εδώ και μερικά χρόνια, αλλά κανένας δεν τολμούσε να το αγγίξει.
«Το κάνει, είπε, η σημερινή κυβέρνηση αποδεχόμενη το "δώρο" που προσφέρθηκε, κατά την περίοδο που στο στρατόπεδο του Λάτση, την ΠΕΤΡΟΛΑ, κάηκαν σαν λαμπάδες 14 εργάτες. Το "δώρο" αυτό φέρνει την υπογραφή της πιο άγριας εκμετάλλευσης εργατών από τον άνθρωπο που θέλει να κάνει και τον ευεργέτη».
Ο βουλευτής του ΚΚΕ ανέφερε ότι, σύμφωνα με τη σύμβαση, ο Λάτσης απαλλάσσεται από φόρους και το πιθανότερο είναι ότι στο τέλος θα βγει και κερδισμένος. Σχολιάζοντας τα όσα λέγονται, ότι με τη δωρεά θέλει να μεταμελήσει για το κάψιμο των εργατών της ΠΕΤΡΟΛΑ, τόνισε: «Πιστεύει κανένας στα σοβαρά ότι τέτοιοι άνθρωποι έχουν τέτοιες ευαισθησίες; Το κείμενο της σύμβασης δείχνει την αλαζονεία, την υποκρισία, τη θρασύτητα και το "τερπνόν μετά του ωφελίμου"».
Καταλήγοντας, είπε ότι πρέπει να γίνει το κέντρο εγκαυμάτων, αλλά σε όλη τη διαδικασία (κατασκευή, εξοπλισμός, λειτουργία) την αποκλειστική ευθύνη να την έχει το κράτος και για λόγους ηθικούς, σε μαρμάρινη πλάκα, στην είσοδο του ιδρύματος, να μπουν τα ονόματα των καμένων εργατών της ΠΕΤΡΟΛΑ. Υπογράμμισε δε ότι η καταψήφιση της σύμβασης είναι σημαντικά ηθική πράξη, γιατί δεν πρόκειται για δωρεά, αλλά για «ξέπλυμα ονόματος».
Υπέρ της σύμβασης τάχθηκαν οι εκπρόσωποι των άλλων κομμάτων.
Στη θέση του «Μεγάλου Πάρκου» στην περιοχή του Παπάγου, θα κατασκευαστεί από το Δήμο αναψυκτήριο! Το «πράσινο φως» στις ορέξεις του Δήμου «άναψε» το Δ` Τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ), καθώς απέρριψε προσφυγή των κατοίκων που στρέφονταν κατά της ίδρυσης του αναψυκτηρίου.
Στο ΣτΕ προσέφυγαν κάτοικοι του Παπάγου, οι οποίοι ζητούσαν την ακύρωση της οικοδομικής άδειας της Διεύθυνσης Πολεοδομίας της Νομαρχίας Αθηνών και της απόφασης με την οποία δόθηκε το «οκέι» στο Δήμο για να κόψει 11 δέντρα που βρίσκονται μέσα στο οικοδομικό τετράγωνο, όπου θα κατασκευαστεί το αναψυκτήριο.
To Δ` Τμήμα του ΣτΕ - σε αντίθεση με προηγούμενες αποφάσεις του Ανώτατου Διοικητικού Δικαστηρίου - έκρινε ότι δεν εφαρμόζονται οι διατάξεις για την προστασία των δασών, όπως στην περίπτωση του «Μεγάλου Πάρκου», επειδή έχουν χαρακτηριστεί στο οικείο ρυμοτομικό σχέδιο ως οικοδομήσιμοι!
Πριν από λίγους μήνες, μεταφέρθηκαν τα πολυιατρεία του ΙΚΑ στο Γαλάτσι, από τη Λεωφόρο Βεΐκου στη Λεωφόρο Πρωτοπαπαδάκη - κάτω από το Πανόραμα - όπου είναι αδύνατη η πρόσβαση με Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Ετσι, λοιπόν, για να φτάσει κανείς στα πολυιατρεία, πρέπει να έχει γερές αντοχές στην ανηφόρα ή να μη «λυπάται τα λεφτά» για ταξί. Αλίμονο, δηλαδή, στους συνταξιούχους, καθώς τα πόδια τους δεν κρατάνε, ενώ τα ΕΚΑΣ του Σημίτη δε φτάνουν ούτε για καφέ.
Ακόμα δεν έχουν λειτουργήσει πλήρως όλα τα τμήματα των πολυιατρείων. Επί πλέον σχεδόν κάθε μέρα, και για αρκετές ώρες, τα τηλέφωνα των πολυιατρείων δε λειτουργούν λόγω κάποιων κακών εγκαταστάσεων - μάλλον της ΔΕΗ. Ετσι, οι συνταξιούχοι, αντί για να κλείσουν ραντεβού, τηλεφωνούν στην εφημερίδα μας για να διαμαρτυρηθούν...
Εμ, αναβάθμιση του ΙΚΑ δε γίνεται με την εγκατάσταση των πολυιατρείων ...«εις το βουνό ψηλά εκεί», αλλά και να μην έχει πληρότητα στα τμήματα. Χρειάζεται, λοιπόν, κάλυψη των κενών, καθώς και επιλογές ή παρεμβάσεις, οι οποίες θα υπηρετούν το σύνολο των ασφαλισμένων και θα προάγουν το έργο των εργαζομένων στο Ιδρυμα.