Associated Press

Υποστηρικτές της «Χεζμπολάχ» πανηγυρίζουν την εκλογική της νίκη

Ιδιαίτερα στην περιφέρεια του Κεντρικού Λιβάνου, η μάχη ανάμεσα στον, μέχρι πρότινος, εξόριστο στρατηγό και ηγέτη μίας από τις μεγαλύτερες μαρωνίτικες οργανώσεις, Μισέλ Αούν, και στον επικεφαλής της, κατά κύριο λόγο, δρούζικης «Δημοκρατικής Συσπείρωσης», Ουαλίντ Τζουμπλάντ, αναμένεται σκληρή. Η, μεταξύ τους, αντιπαλότητα ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο, μετά τις αποτυχημένες προσπάθειές τους να συνεργαστούν εκλογικά.

Οποια, πάντως, και αν είναι τα αποτελέσματα, η πολιτική κρίση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα δε φαίνεται να ξεπερνιέται μέσα από τη διενέργεια των πρώτων εκλογών που διεξάγονται χωρίς συριακή στρατιωτική παρουσία. Ενδεικτικό, ίσως, της δυσπιστίας, αλλά και της έλλειψης εμπιστοσύνης της πλειοψηφίας του λιβανικού λαού στις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις είναι η χαμηλότατη συμμετοχή στις εκλογές. Το μεγαλύτερο ποσοστό συμμετοχής καταγράφηκε στο νότιο Λίβανο και άγγιξε το 45%. Οπως μεταδίδουν ανταποκριτές, δεν είναι λίγοι οι Λιβανέζοι που φοβούνται το ενδεχόμενο αδιεξόδου στο σχηματισμό νέας κυβέρνησης, με αποτέλεσμα η χώρα να οδηγηθεί ένα βήμα πιο κοντά στον Εμφύλιο.

Associated Press

Η ενεργός ανάμειξη των ΗΠΑ στα εσωτερικά του Λιβάνου, που εκφράστηκε ακόμη και με περιοδείες του πρέσβη τους σε εκλογικά τμήματα, προκάλεσε την οργή μεγάλης μερίδας του λιβανικού λαού

Αυτό, όμως, που γίνεται, πλέον, σαφέστερο από ποτέ είναι η αναγκαιότητα κατάργησης του «θεοκρατικού» εκλογικού συστήματος. Η λιβανική Βουλή μετρά 128 έδρες. Αυτές διανέμονται, σταθερά, με κριτήριο τα θρησκευτικά δόγματα. Συγκεκριμένα, οι 64 μοιράζονται μεταξύ των μουσουλμανικών δογμάτων και οι υπόλοιπες 64 μεταξύ των χριστιανικών.

Ειδικότερα, οι σουνίτες μουσουλμάνοι κατέχουν πάντα 27 έδρες, και οι σιίτες άλλες τόσες. Οι Δρούζοι 8, οι Αλαουίτες 2. Από την άλλη πλευρά, οι Μαρωνίτες χριστιανοί καταλαμβάνουν, πάντα, σταθερά 34 έδρες, οι Ελληνορθόδοξοι 14, οι Ελληνοκαθολικοί 8, οι Αρμένιοι Ορθόδοξοι 5, οι Αρμένιοι Καθολικοί 1, οι Προτεστάντες 1 και άλλη 1 έδρα προορίζεται για τις «άλλες χριστιανικές μειονότητες», όπως αναφέρονται.

Το λιβανικό Σύνταγμα προβλέπει ότι ο Πρόεδρος της χώρας είναι Μαρωνίτης χριστιανός, ο πρωθυπουργός μουσουλμάνος σουνίτης και ο πρόεδρος της Βουλής μουσουλμάνος σιίτης. Οι αντιπρόεδροι της Βουλής και της κυβέρνησης είναι χριστιανοί ορθόδοξοι. Ανάλογα με τις βουλευτικές έδρες, «μοιράζονται» και έδρες ανά εκλογική περιφέρεια. Κύριος γνώμονας της διανομής αυτής είναι το πληθυσμιακό ποσοστό του εκάστοτε θρησκευτικού δόγματος στην κάθε εκλογική περιφέρεια. Τα πράγματα είναι πιο απλά σε εκλογικές περιφέρειες, όπως ο Νότιος Λίβανος, όπου η πλειοψηφία του πληθυσμού είναι σιίτες, οι οποίοι και δικαιούνται την πλειοψηφία των εδρών.

Αξιοποιώντας αυτόν τον εκλογικό κυκεώνα, στις εκλογές που διεξάγονται σε 4 φάσεις, έχουν δημιουργηθεί οι πλέον ετερόκλητες συμμαχίες. Ενδεικτικά είναι τα παραδείγματα της εκλογικής περιφέρειας της Βηρυτού και του Νοτίου Λιβάνου, όπου έχει, ήδη, διεξαχθεί η ψηφοφορία. Στη Βηρυτό, στο ψηφοδέλτιο του οποίου επικεφαλής τέθηκε ο Σάαντ Χαρίρι, συμμετείχε, παρά τις σοβαρές διαφωνίες της, και υποψήφιος της σιιτικής «Χεζμπολάχ». Μια βδομάδα αργότερα, στο νότο, στο ψηφοδέλτιο της «Χεζμπολάχ» συμμετείχαν και Χριστιανοί ορθόδοξοι, που διασφάλισαν την έδρα του δόγματός τους, επεκτείνοντας, έτσι και εκεί, την «επιρροή» της «Χεζμπολάχ».

Δεν είναι λίγες οι πολιτικές παρατάξεις, όπως το ΚΚ Λιβάνου, που ζητούν επιτακτικά την αλλαγή του εκλογικού συστήματος. Εκτός από την υιοθέτηση της απλής αναλογικής, ζητούν, επίσης, και τον απογαλακτισμό της πολιτικής ζωής της χώρας από τις θρησκείες και τα δόγματα, έτσι ώστε να ανοίξει ο δρόμος για τη συμμετοχή στις εκλογές πολιτικών κομμάτων με συγκεκριμένα προγράμματα και προσανατολισμό. Βήμα, που θα απομακρύνει τη χώρα και από τον κίνδυνο μιας σεχταριστικής εμφύλιας σύγκρουσης, ανάλογης με αυτήν που ρήμαξε τη χώρα.

Οπως άλλωστε έχει, πολλάκις, επισημάνει το ΚΚ Λιβάνου, καμία από τις παρατάξεις, που, σήμερα, ερίζουν για την εξουσία δεν τόλμησε, ποτέ, να αμφισβητήσει τις επιλογές της λιβανικής αστικής τάξης, είτε αυτή στηριζόταν στη Δαμασκό, είτε στο Τελ Αβίβ, είτε στην Ουάσιγκτον, είτε σε κάποιο άλλο κέντρο του εξωτερικού. Το θεοκρατικό αυτό εκλογικό σύστημα απλώς διευκολύνει το έργο της. Ισως, ακριβώς γι' αυτό, το ΚΚ Λιβάνου δέχτηκε επικρίσεις, τόσο από το «φιλο-συριακό», όσο και από το «αντι-συριακό» μέτωπο, επειδή επέμεινε στη συμμετοχή των υποψηφίων του σε όσο το δυνατόν πιο προοδευτικά και πολιτικά ψηφοδέλτια.

Σοβαρές εξελίξεις σημειώθηκαν στο 21ο Συνέδριο του Εργατικού Κόμματος Ουγγαρίας, αναφέρει ο πρόεδρος του κόμματος, Γκιούλα Τιούρμερ. Οπως αναφέρει ο Τιούρμερ, «δεν μπορούσαμε να προσκαλέσουμε κανέναν λόγω της δύσκολης κατάστασης», καθώς, όπως εξηγεί, βρισκόταν σε εξέλιξη μια «επίθεση εναντίον του κόμματος». Στόχος της επίθεσης αυτής είναι η «πολιτική εξαφάνιση του κόμματος», όπως τονίζει σε επιστολή του. Ακολουθεί το μεγαλύτερο μέρος της επιστολής:

Το Συνέδριο, τονίζει ο πρόεδρος του κόμματος, έγινε «σε μια πολύ δύσκολη πολιτική κατάσταση». Αναλύει: «Οι τελευταίες κοινοβουλευτικές εκλογές έλαβαν χώρα το 2002. Εφεραν τη νίκη του Ουγγρικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, αλλά με μια ισχνή πλειοψηφία. Κέρδισαν τις εκλογές υποσχόμενοι καλύτερη ζωή στα φτωχότερα τμήματα της ουγγαρέζικης κοινωνίας. Οι Σοσιαλιστές δεν μπορούσαν να εφαρμόσουν πλήρως την πολιτική τους. Η οικονομική κατάσταση στην Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας, που είναι πολύ σημαντική για την Ουγγαρία, έχει αλλάξει προς το χειρότερο. Ως αποτέλεσμα αυτού, τα έσοδα της ουγγρικής κυβέρνησης έχουν μειωθεί και το πρόγραμμα κοινωνικής δικαιοσύνης απέτυχε. Η είσοδος της Ουγγαρίας στην ΕΕ δεν έχει βελτιώσει τη ζωή των απλών ανθρώπων, η αβεβαιότητα και η δυσαρέσκεια μεγαλώνει» (οι υπογραμμίσεις δικές μας).

Ο Γκ. Τιούρμερ συνεχίζει: «Το 2004 ο κυβερνητικός συνασπισμός του Ουγγρικού Σοσιαλιστικού Κόμματος και της Ενωσης Ελεύθερων Δημοκρατών προσπάθησε να αλλάξει την κατάσταση προς όφελός τους, αντικαθιστώντας τον πρωθυπουργό. Ο κ. Πίτερ Μεντγκιέσι αντικαταστάθηκε από τον Φέρεντς Γκιουρκσάνι, πρώην δραστήριο μέλος του κινήματος της Κομμουνιστικής Νεολαίας και τώρα έναν από τους πλουσιότερους ανθρώπους της Ουγγαρίας. Αν δούμε και τις πρόσφατες εξελίξεις μπορούμε να πούμε πως η κρίση της σοσιαλ-φιλελεύθερης κυβέρνησης συνεχίζεται.

Το Ουγγρικό Εργατικό Κόμμα είναι σε μια ιδιόμορφη θέση. Το 2003 στηρίζαμε το Ουγγρικό Σοσιαλιστικό Κόμμα και λαμβάνοντας υπόψη την πολύ μικρή πλειοψηφία μπορούμε να πούμε ότι οι Σοσιαλιστές δε θα μπορούσαν να νικήσουν δίχως το κόμμα μας. Οι Σοσιαλιστές έλπισαν πως το κόμμα μας θα εξαφανιστεί εξαιτίας των δυσκολιών και οι ψηφοφόροι μας θα τους υποστηρίξουν αυτόματα στις εκλογές του 2006.

Το 2004 προκαλέσαμε ένα δημοψήφισμα για την ιδιωτικοποίηση των νοσοκομείων. Συλλέξαμε πάνω από 300.000 υπογραφές. Το δημοψήφισμα πραγματοποιήθηκε στις 5 του Δεκέμβρη 2004. Ηταν το πρώτο δημοψήφισμα στην Ουγγαρία, που προκλήθηκε και πραγματοποιήθηκε με επιτυχία από ένα πολιτικό κόμμα. Ολα τα δημοψηφίσματα που είχαν γίνει παλιότερα είχαν προκληθεί από την κυβέρνηση, σε θέματα όπως η ένταξη στο ΝΑΤΟ ή στην ΕΕ. Ηταν το πρώτο δημοψήφισμα που έγινε πάνω σε ένα σημαντικό κοινωνικό ζήτημα. Πάνω από 1,9 εκατομμύριο πολίτες ψήφισαν ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των νοσοκομείων. Ηταν μια μεγάλη πολιτική επιτυχία για το Ουγγρικό Εργατικό Κόμμα.

Ολα αυτά δυνάμωσαν το κύρος του κόμματός μας και δημιουργούν καλές προϋποθέσεις για τη δουλιά μας το 2005. Εδειξαν πως το κόμμα μας είναι ένας σημαντικός παράγοντας στην ουγγρική πολιτική ζωή.

Οπως βλέπουμε, δεν έχει γίνει καμιά σημαντική αλλαγή στο συσχετισμό δύναμης. Ετσι ο ρόλος του Ουγγρικού Εργατικού Κόμματος μπορεί να είναι σημαντικός στις κοινοβουλευτικές εκλογές του 2006».

«Οι καπιταλιστικές δυνάμεις», σημειώνει ο Γκιούλα Τιούρμερ, «έχουν εξαπολύσει μια νέα επίθεση ενάντια στο κόμμα μας από το 2004, προσπαθώντας να σβήσουν το κόμμα, να διαλύσουν την πολιτική και οργανωτική δομή του κόμματός μας. Χρησιμοποίησαν, επίσης, ορισμένους πολιτικούς παράγοντες μέσα στο Εργατικό Κόμμα για να αλλάξουν την ηγεσία και την πολιτική γραμμή του κόμματός μας. Η ΚΕ τους διέγραψε από το κόμμα το Μάρτη του 2005, αλλά συνέχισαν τον αγώνα τους ενάντια στο κόμμα».

Κύριο καθήκον του 21ου Συνεδρίου, σημειώνει ο Γκιούλα Τιούρμερ, ήταν «να θέσει τέρμα στην εσωτερική διαμάχη και να προετοιμάσει το κόμμα για τις εκλογές του 2006.

Το Συνέδριο είχε επιτυχία. Συμμετείχαν σε αυτό 1.034 αντιπρόσωποι. Ψηφίσαμε τα παρακάτω ντοκουμέντα:

• Απόφαση του Συνεδρίου για την εσωτερική κατάσταση του κόμματος
• Απόφαση για αλλαγή του ονόματος του κόμματος
• Απόφαση για τις θέσεις για το εκλογικό πρόγραμμα.

Τώρα θα έχουμε ένα κομματικό δημοψήφισμα και ελπίζουμε να αλλάξουμε το όνομα του κόμματος μέχρι το τέλος του Οκτώβρη. Το νέο όνομα θα είναι: Ουγγρικό Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα».

Ο Γκιούλα Τιούρμερ τονίζει καταλήγοντας: «Οι δυνάμεις που πολεμούν ενάντια στο κόμμα μας στράφηκαν στη Δικαιοσύνη, ζητώντας από τα δικαστήρια να κηρύξουν όλες τις αποφάσεις του Ουγγρικού Εργατικού Κόμματος παράνομες και αντισυνταγματικές. Η διαδικασία ξεκίνησε και αναμένεται να είναι μακρά. Αυτές οι δυνάμεις συνεχίζουν να επιτίθενται στο κόμμα μας, αλλά η συντριπτική πλειονότητα των μελών είναι μαζί μας». Οι Ελληνες κομμουνιστές είναι πάντα αλληλέγγυοι στον αγώνα των Ούγγρων κομμουνιστών και εργάζονται για το βάθεμα της συνεργασίας και του συντονισμού της δράσης μεταξύ των δύο κομμάτων.

«Χόρτασαν» οι λαοί της Αφρικής από τις μεγαλόστομες υποσχέσεις ιμπεριαλιστών τύπου Μπλερ και Μπους...

Ο Μπλερ δεν «ανακάλυψε» τυχαία σήμερα την Αφρική. Είναι σαφές πως επιχειρεί να αποκαταστήσει και να διευρύνει τη βρετανική οικονομική ιμπεριαλιστική επιρροή σε χαμένες (όσον αφορά την καθολική ποδηγέτησή τους από το Λονδίνο) αποικίες του παρελθόντος με φενάκη μία μακροπρόθεσμη «ανθρωπιστική βοήθεια», που να εκπληρώνει τάχα τους στόχους της Διάσκεψης Κορυφής του ΟΗΕ για τη Χιλιετία. Ετσι, ώστε, οι βρετανικοί πολυεθνικοί και λοιποί επιχειρηματικοί όμιλοι να διευρύνουν (και νομότυπα) τις νέες αγορές μιας Αφρικής περισσότερων «ταχυτήτων», με βασικό «αναλλοίωτο» χαρακτηριστικό το πιο σφικτό «αλυσοδέσιμο» των αφρικανικών λαϊκών τάξεων στις δαγκάνες του πολυεθνικού κεφαλαίου... Ολα αυτά, βεβαίως, εκδηλώνονται σε μία περίοδο που η κλιμάκωση της δυσαρέσκειας των λαών για τις ανελέητες επεμβάσεις και κατοχές σε Ιράκ, Αφγανιστάν κ.α. κάνει τον Μπλερ να αναζητήσει αποπροσανατολιστικές επίπλαστες «ανθρωπιστικές» πολιτικές...

Οσο για τον Τζ. Ου. Μπους, που φάνηκε απρόθυμος να πριμοδοτήσει το «νέο σχέδιο Μάρσαλ για την Αφρική» του στενού του σύμμαχου Τ. Μπλερ; Δεν έχει κανένα λόγο να ρίξει νερό στο τάχα «φιλοαφρικανικό» αυλάκι που προσπαθεί να σκάψει ο Βρετανός πρωθυπουργός, ενόψει της διάσκεψης Κορυφής της Ομάδας των Οκτώ (πιο ανεπτυγμένων οικονομικά χωρών) τον Ιούλη στη Σκοτία...

Αριθμητικά (αλλά όχι ουσιαστικά), οι ΗΠΑ παραμένουν πρώτες στην παροχή οικονομικής και ανθρωπιστικής βοήθειας (με αμερικανικά... μεταλλαγμένα γενετικά τρόφιμα!) στην Αφρική. Η όποια «βοήθεια» προσφέρεται γίνεται μονομερώς, αφού τα κέντρα απόφασης στην Ουάσιγκτον παθαίνουν αναφυλαξία στην έστω και ονομαστική αναφορά - πόσο μάλλον στη συμμετοχή...- συναφών προγραμμάτων του ΟΗΕ. Ωστόσο, και αυτή η «ανθρωπιστική» «προσφορά» του Τζ. Ου. Μπους στην Αφρική είναι πρακτικά ανύπαρκτη. Η συγκρότηση του «Λογαριασμού Πρόκληση της Χιλιετίας», που διευθύνεται από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και που υποτίθεται πως θα κινούνταν στην εκπλήρωση μέρους των στόχων της Διάσκεψης Κορυφής του ΟΗΕ για τη Χιλιετία (εξάλειψη της πείνας, της φτώχειας και της παιδικής θνησιμότητας στις αναπτυσσόμενες χώρες κατά 50% μέχρι το 2015 κλπ), έχει - έως σήμερα - εγκρίνει ως «δικαιούχους» οκτώ αφρικανικές χώρες και έχει δώσει οικονομική βοήθεια μόνον σε μία (Μαδαγασκάρη)...

Οσο για το διαβόητο «Us AIDS Fund» (που ανακοίνωσε ο Τζ. Ου. Μπους το 2003) και αυτό πρακτικά είναι ανενεργό, αφού έχει «κολλήσει» σε διαμάχη μεταξύ αξιωματούχων για το εάν το κριτήριο επιλογής των χωρών που θα γίνουν αποδέκτες οικονομικής βοήθειας για την καταπολέμηση του AIDS θα είναι εάν προωθούν ως προληπτική «πολιτική» τη σεξουαλική αποχή ή τη χρήση προφυλακτικών! Η υπόλοιπη «βοήθεια» στο πλαίσιο του προγράμματος «Us AIDS Fund» περιορίζεται στην προώθηση ακριβών φαρμάκων για το AIDS που παράγουν αμερικανικές πολυεθνικές φαρμακοβιομηχανίες (όπως αναφέρει σε σχετικό ρεπορτάζ ο Στιβ Σίφερς του ΒΒC).

Επιπλέον, και στρατιωτικώς, η Ουάσιγκτον έχει διευρύνει την επιρροή της σε Βόρεια και Υποσαχάρεια Αφρική, καθώς και στο Κέρας της Αφρικής, με το στήσιμο του «αντιτρομοκρατικού» προγράμματος «Pan-Sahel Initiative» (ουσιαστικά αμερικανική διείσδυση στους στρατούς και τις αστυνομίες αφρικανικών χωρών)...

Ποιος ο «λόγος» να συναινέσει ο Μπους στην πρόταση Μπλερ για διαγραφή των χρεών της Αφρικής μέσω της πώλησης μέρους των αποθεμάτων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου σε χρυσό ή στο διπλασιασμό της βοήθειας των πλουσίων (περίπου 25 δισ. δολάρια) π.χ. μέσω της έκδοσης διεθνών ομολόγων υπέρ της Αφρικής από την Παγκόσμια Τράπεζα του Πολ Γούλφοβιτς;

Οι μεγαλόστομες διακηρύξεις του Μπλερ και τα μόλις 674 εκατ. δολάρια που του «πρόσφερε» ο Μπους ως «βοήθεια» για την εξάλειψη της πείνας στο Κέρας της Αφρικής, αποκαλύπτουν πράγματι έναν ακόμη εμπαιγμό εις βάρος των αφρικανικών λαών...