Η όλη συζήτηση και αντιπαράθεση γύρω από το νομοσχέδιο της κυβέρνησης για την «ταυτότητα φύλου» έβγαλε ξανά στην επιφάνεια κάθε λογής αντικομμουνιστές και διαστρεβλωτές των θέσεων του ΚΚΕ. Μεταξύ αυτών είναι και ορισμένοι που πριν από λίγους μήνες εμφανίζονταν να καταδικάζουν τον αντικομμουνισμό, όπως αυτός εκδηλώθηκε με τις ανιστόρητες φιέστες της ΕΕ, ενώ σήμερα αναπαράγουν σχεδόν αυτούσιο τον πυρήνα της αντικομμουνιστικής ρητορείας, που τότε καμώνονταν ότι «καταδικάζουν».

Για παράδειγμα, η χτεσινή «ΕΦ.ΣΥΝ.», αναπαράγοντας τη «θεωρία των δύο άκρων» με αφορμή τη συζήτηση για την «ταυτότητα φύλου», γράφει ότι η πρόταση του Κόμματος αποκαλύπτει μια «βαθύτατα συντηρητική και ολοκληρωτική προσέγγιση...», που «κουμπώνει άνετα με τη δικαιολόγηση των θηριωδιών του Στάλιν...». Επίσης, ότι το ΚΚΕ ταυτίζεται με «τις πιο αντιδραστικές μερίδες του εκκλησιαστικού κλήρου». Διαβάσαμε (στην ίδια εφημερίδα) και τα εξής αμίμητα: Οτι η ιδεολογική προσέγγιση του ΚΚΕ «είναι εναντίον του Διαφωτισμού» και ότι ο «Μαρξ, παιδί του Διαφωτισμού, θαύμαζε τη δύση, την αστική τάξη...» (!) Οτι το ΚΚΕ πάσχει από ιδεολογικό «τρωγλοδυτισμό», «πρωτογονισμό» και πολλά ακόμα παρόμοια.

Τα παραπάνω, μαζί με άλλα, εντάσσονται στην αντιΚΚΕ επίθεση και όλα έχουν κοινή αφετηρία τη λεγόμενη «υπεράσπιση των ατομικών δικαιωμάτων». Ποιοι είναι όμως αυτοί που παριστάνουν τους υπερασπιστές ατομικών δικαιωμάτων; Αλήθεια, πώς είναι δυνατόν να εμφανίζονται υπερασπιστές των ατομικών δικαιωμάτων όσοι ουσιαστικά με την πολιτική τους υπέρ της μειοψηφίας της κοινωνίας, του κεφαλαίου, των επιχειρηματικών ομίλων, υπονομεύουν κάθε εργατικό - λαϊκό δικαίωμα, πολύ περισσότερο αρνούνται τη δυνατότητα η οικονομία, η παραγωγή να υπηρετεί τις κοινωνικές ανάγκες, γιατί πολύ απλά αυτό αντιστρατεύεται το ατομικό δικαίωμα του καπιταλιστή στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Αυτοί που αναφέρονται στο μαρξισμό και το Διαφωτισμό, ουσιαστικά αποθεώνουν τον ατομισμό και τον υποκειμενισμό, αντιδραστικές αντιεπιστημονικές αντιλήψεις, όπως ο διαχωρισμός του φύλου σε «κοινωνικό» και «βιολογικό», προωθώντας έναν «διαλυμένο» τρόπο σκέψης και αντίληψης της πραγματικότητας. Είναι οι ίδιοι που χλευάζουν ως «ιατρικοποίηση» την επιστημονική και κοινωνική τεκμηρίωση και στήριξη, που είναι αναγκαία για να ασκηθεί απρόσκοπτα και να διασφαλιστεί το δικαίωμα επιλογής φύλου σε διεμφυλικά ή μεσοφυλικά άτομα.

Και έτσι δεν απαντούν στα τεκμηριωμένα επιχειρήματα του ΚΚΕ, για την ανάγκη η όποια ατομική απόφαση να είναι αποτέλεσμα ώριμης σκέψης, να βασίζεται στη γνώση για μια σειρά παράγοντες και συνέπειες από αυτήν την επιλογή, με επιστημονική στήριξη και αρωγή. Κατά τη γνώμη τους, η κυβέρνηση «υπερασπίζεται τα δικαιώματα», ενώ αρνείται τις όποιες προϋποθέσεις κοινωνικής στήριξης του ατόμου αφήνοντάς το στη μοίρα του, πάντα στο όνομα της «ατομικής επιλογής».

Αυτοί που επιτίθενται στο ΚΚΕ, δεν βρίσκουν κουβέντα να πουν για την τοποθέτηση του ΚΚΕ, ότι ο κοινωνικός ρατσισμός δεν αντιμετωπίζεται με νομοσχέδια, βασισμένα σε αντιεπιστημονικές και αντιδραστικές προσεγγίσεις. Αντίθετα, τέτοιες ρυθμίσεις δημιουργούν πρόσθετα προβλήματα, αφού αποθεώνουν την ατομική στάση και ευθύνη, αποσπασμένη από την κοινωνική πραγματικότητα, και έτσι δεν παρέχουν καμιά ουσιαστική προστασία στην καθημερινότητα αυτών των ατόμων.

Είναι τυχαίο ότι όσοι υπερασπίζονται την ιερότητα της «ατομικής επιλογής» και του «αυτοπροσδιορισμού», υπερασπίζονται και όλα τα ιδεολογήματα που οδηγούν τελικά στον ατομικό δρόμο, στην παραίτηση από τη συλλογική πάλη και διεκδίκηση; Ορισμένα παραδείγματα από την κοινωνική πραγματικότητα και την πολιτική που εφαρμόζεται: Δεν φταίει το σύστημα για την ανεργία και δεν είναι ευθύνη του κράτους η στήριξη των ανέργων, αλλά ατομική υπόθεση του κάθε άνεργου να βρει δουλειά. Δεν είναι υπόθεση του κράτους η Κοινωνική Ασφάλιση, αλλά ατομική ευθύνη του κάθε εργαζόμενου να επιλέξει τα σωστά προγράμματα και πακέτα. Δεν είναι ευθύνη του κράτους να παρέχει Πρόνοια - Υγεία σε όλο το λαό, αλλά η πρόληψη και η αντιμετώπιση ασθενειών, αναπηρίας κ.λπ. είναι ατομική ή το πολύ οικογενειακή υπόθεση. Δεν είναι υποχρεωμένο το κράτος να παρέχει αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Εκπαίδευση, αλλά είναι ατομική - οικογενειακή ευθύνη να τα βγάλει πέρα με φροντιστήρια, ιδιαίτερα μαθήματα, σπουδές κ.λπ. Δεν είναι ευθύνη της εργοδοσίας και των κρατικών υπηρεσιών η προστασία στους τόπους δουλειάς, αλλά προσωπική υπόθεση κάθε εργάτη, διαφορετικά συμβαίνουν «ατυχήματα».

Το ίδιο μήνυμα εκπέμπει το σύστημα και από την ανάποδη, με τους ΣΥΡΙΖΑίους να πρωτοπορούν μάλιστα: Δεν είναι ίδιον του καπιταλισμού η εκμετάλλευση και η βαρβαρότητα, αλλά «ατομική επιλογή» κάποιων εργοδοτών, που δεν είναι «δίκαιοι». Επομένως, δεν χρειάζεται συλλογική διεκδίκηση και πάλη από τους εργαζόμενους, αλλά στήριξη στην «υγιή επιχειρηματικότητα», «επιλογή» των καλών καπιταλιστών.

Είναι λοιπόν λογικό οι ποικίλοι απολογητές αυτού του συστήματος, του γεμάτου από «ατομικές επιλογές», να μην ανέχονται τη σαφή απάντηση του ΚΚΕ, το γεγονός δηλαδή ότι «κανένα ατομικό δικαίωμα δεν ολοκληρώνεται έξω από τα συλλογικά, κοινωνικά δικαιώματα». Μόνο που επειδή η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τα κοινωνικά δικαιώματα καθολικά για όλο το λαό, υποκριτικά παριστάνουν τους υπερασπιστές των ατομικών δικαιωμάτων. Γι' αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ συμβάλλει και με το νομοσχέδιο αυτό στην αφομοίωση από το λαό ότι στα συλλογικά - κοινωνικά προβλήματα δεν υπάρχει κοινωνική, αλλά ατομική απάντηση, αναζήτηση του ατομικού δρόμου και συνεπώς στη μη αμφισβήτηση του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος.