Ο Κχαλέντ Χαντάτα

-- Ο Λίβανος, εδώ και μήνες, βρίσκεται σε πολιτική κρίση. Πλέον και η διαδικασία εκλογής προέδρου μοιάζει να έχει περιέλθει σε τέλμα και να οδηγείται σε αδιέξοδο. Γιατί η κατάσταση έφτασε σε αυτό το σημείο;

-- Η βαθύτερη αιτία γι' αυτά που συμβαίνουν, όλον αυτόν τον καιρό στο Λίβανο, είναι το ίδιο το πολιτικό σύστημα της χώρας. Πρόκειται για ένα σύστημα που βασίζεται στο διαχωρισμό των θρησκευτικών δογμάτων και σεκτών. Ο ηγέτης του κάθε δόγματος ή της κάθε σέκτας, εφόσον αυτό είναι το κυρίαρχο στοιχείο στην πολιτική ζωή της χώρας, έχει τις επαφές και τις συμμαχίες του με τους ανάλογους παράγοντες εκτός Λιβάνου, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα την εθνική κυριαρχία και τα συμφέροντα της χώρας. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, είναι εξαιρετικά εύκολο για ξένες δυνάμεις, είτε πρόκειται για δυτικές χώρες, είτε για χώρες της περιοχής της Μέσης Ανατολής, είτε για τις ΗΠΑ, να παρεμβαίνουν στις εσωτερικές υποθέσεις του Λιβάνου.

Associated Press

Από παλιότερη κινητοποίηση του ΚΚ Λιβάνου στη Βηρυτό

-- Ποιες συνέπειες, εκτιμάτε, ότι θα υπάρξουν για το Λίβανο και το λιβανικό λαό σε περίπτωση παράτασης αυτού του αδιεξόδου;

-- Νομίζω ότι δε θα υπάρξει, στη χώρα, σταθερότητα, ισορροπία. Φοβάμαι πολύ ότι δεν μπορεί να αποκλειστεί το δυσάρεστο ενδεχόμενο να σημειωθούν εσωτερικές συγκρούσεις, και μάλιστα όχι μόνο σε επίπεδο πολιτών αλλά σε επίπεδο ενόπλων παραστρατιωτικών οργανώσεων, που πρόσκεινται στο ένα ή στο άλλο δόγμα, που ενδύεται το μανδύα ενός κόμματος. Εμείς, ως ΚΚ, εργαζόμαστε επίμονα και εντατικά για μια πολιτική μεταρρύθμιση που θα δώσει τέλος στο συγκεκριμένο διχαστικό θρησκευτικό πολιτικό σύστημα, περιορίζοντας, έτσι, και τα περιθώρια παρεμβάσεων εξωτερικών παραγόντων στην πολιτική ζωή του Λιβάνου. Μοναδικός δρόμος για να επιτευχθεί πραγματικά βιώσιμη σταθερότητα στο Λίβανο είναι να γίνουν ριζικές πολιτικές μεταρρυθμίσεις.

-- Υπάρχουν άλλες πολιτικές δυνάμεις στο Λίβανο, που συμφωνούν με αυτή την άποψη, και συνεργάζονται για την επίτευξη αυτού του στόχου;

-- Δυστυχώς, το ΚΚ Λιβάνου δεν έχει τόση δύναμη που να μπορεί να πιέσει αποτελεσματικά για τη δρομολόγηση των μεταρρυθμίσεων αυτών. Είναι βέβαια γεγονός ότι η πολιτική κρίση που σοβεί τόσο καιρό στο Λίβανο έχει προκαλέσει προβληματισμό και σε κάποια από τα υπάρχοντα κόμματα που βασίζονται στις θρησκευτικές σέκτες, και υπάρχουν, πλέον, όντως κάποιες φωνές και από αυτή την πλευρά που αναγνωρίζουν την παθογένεια του συγκεκριμένου πολιτικού συστήματος και την ανάγκη ριζικής μεταρρύθμισής του.

Μέχρι στιγμής, βέβαια, δε μιλάμε για ανοιχτές σαφείς πολιτικές τοποθετήσεις ολόκληρων κομμάτων. Εντούτοις, όσο περνά ο καιρός ο προβληματισμός αυτός οξύνεται και στους κόλπους των δυνάμεων αυτών και είμαι σχετικά αισιόδοξος.

-- Μέσα σε αυτό το κλίμα, δε θα μπορούσε να μην τεθεί και μια ερώτηση για την αιματηρή ιστορία της οργάνωσης «Ανσάρ αλ Ισλάμ» και τις μάχες στο Ναχρ αλ Μπάρεντ που σημάδεψαν τους τελευταίους μήνες το Λίβανο. Πολλά ακούστηκαν για το ποιοι πραγματικά κρύβονταν πίσω από την ισλαμιστική ουαχαμπιτική (φανατικό παρακλάδι του σουνιτισμού) αυτή οργάνωση. Ακούστηκε ότι υπήρχε και αμερικανικός δάκτυλος και ότι στόχος ήταν να ισοσκελιστεί, αν όχι να πληγεί σημαντικά, η σιιτική «Χεζμπολάχ», η σιιτική κοινότητα και γενικώς η σιιτική επιρροή. Ποιο είναι το σχόλιό σας;

-- Οταν εμφανίζονται τέτοιου είδους σοβαρότατα προβλήματα και μάλιστα τόσο μπλεγμένα, ίσως ο καλύτερος τρόπος να βγάλει κανείς ορισμένα πρώτα συμπεράσματα για το τι πραγματικά συμβαίνει, είναι να αναρωτηθεί ποιος επωφελείται από την εμφάνισή τους. Αναμφίβολα, αυτός που επωφελήθηκε από αυτήν την κρίση, από την πολύμηνη αιματηρή αναμέτρηση του λιβανικού στρατού με τους ισλαμιστές μαχητές στο Ναχρ αλ Μπάρεντ, από την αποδυνάμωση του λιβανικού στρατεύματος ως αποτέλεσμα της αναμέτρησης αυτής, από τη μετατροπή χιλιάδων Παλαιστινίων του καταυλισμού σε πρόσφυγες, με αποτέλεσμα να πυροδοτηθεί επιπλέον κοινωνική ένταση, είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι πολιτικοί τους σύμμαχοι στο Λίβανο.

Οποια και αν είναι η χώρα ή ο πολιτικός παράγοντας που βοήθησε τους ισλαμιστές τρομοκράτες της «Ανσάρ αλ Ισλάμ» άμεσα, πιστεύω ότι το τελικό αποτέλεσμα ήταν προς όφελος των ΗΠΑ. Η αποδυνάμωση του λιβανικού στρατού, ενός εθνικού στρατού που, επί της ουσίας, συμμάχησε με τους μαχητές της «Χεζμπολάχ» απέναντι στους Ισραηλινούς εισβολείς το καλοκαίρι του 2006, ήταν ένας από τους βασικότερους στόχους της Ουάσιγκτον. Είναι η τιμωρία του. Στόχος είναι να μετατραπεί σε υποχείριο για να εμπλακεί στις εσωτερικές υποθέσεις προφανώς με απώτερο σκοπό τη σύμπραξη με τους συμμάχους των ΗΠΑ στη λιβανική πολιτική σκηνή. Για αυτό, πιστεύω ότι από την ιστορία αυτή επωφελήθηκαν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους.

-- Θεωρείτε ότι σκηνές σαν αυτές που είδαμε στο Ναχρ αλ Μπάρεντ θα δούμε να επαναλαμβάνονται και αλλού στο Λίβανο;

-- Είμαι βέβαιος ότι οι ΗΠΑ ή δικοί τους δάκτυλοι καταστρώνουν σχέδια και εργάζονται, ήδη, αξιοποιώντας διάφορα ακραία εξτρεμιστικά στοιχεία μέσα και σε άλλους παλαιστινιακούς προσφυγικούς καταυλισμούς, καθώς είναι χώροι όπου ο λιβανικός στρατός δεν εισέρχεται, οπότε έχουν βρει ασφαλές καταφύγιο. Είμαι βέβαιος ότι θα γίνουν απόπειρες να προκληθούν και άλλες τέτοιες αιματοχυσίες.

Από τη μία για να βάλουν στο χέρι, στρατιωτικά και πολιτικά, το λιβανικό στρατό υπό την έννοια που προανέφερα. Από την άλλη για να «καταστήσουν σαφές» με αυτόν τον απάνθρωπο τρόπο στους Παλαιστινίους ότι δεν έχουν να ελπίζουν σε καμία λύση και καμία προοπτική ήρεμης επιβίωσης στους καταυλισμούς αυτούς. Να τους ωθήσουν να φύγουν μακριά από τους καταυλισμούς, στο Λίβανο ή οπουδήποτε αλλού κοντά στην Παλαιστίνη. Πηγαίνοντας στην Ευρώπη ή κάπου πιο μακριά, κανείς δε σκέφτεται εύκολα να επιστρέψει στην Παλαιστίνη. Να απεμπολήσουν, δηλαδή, με τον έμμεσο αυτό τρόπο το δικαίωμά τους στην επιστροφή στην πατρίδα τους.