Παίρνεις τη μηχανή ή το αμάξι και φεύγεις σφαίρα γιατί το ραντεβού είναι 5.00 ακριβώς στο Μεταξουργείο. Φτάνοντας βλέπεις συναδέλφους που είστε συνήθως μαζί σε συνελεύσεις, συγκεντρώσεις, πορείες, όλοι τους με το ίδιο σκεπτικό: «Τι θα αντικρίσουμε εκεί που θα πάμε;».

Μπαίνουμε σιγά σιγά στο λεωφορείο. Το καθένα με διαφορετικό προορισμό, άλλοι Καρδίτσα, άλλοι Λάρισα και άλλοι Βόλο.

Σε μέρη που είτε δεν έχεις πάει είτε που θα πήγαινες για να κάνεις διακοπές με την παρέα σου και να «ξεχαστείς».

Φτάσαμε Λάρισα λοιπόν, περνώντας μπροστά από τις εργατικές κατοικίες του Αγίου Θωμά δεξιά και αριστερά όλη η πραμάτεια του κόσμου πεταμένη στα πρώην πεζοδρόμια - πλέον περισσότερο χωματερή σου θύμιζε - σαν να μην ήταν κόποι μιας ζωής.

Με το που φτάνουμε η κυρία Λίτσα, από το Εργατικό Κέντρο Λάρισας, έρχεται και μας δίνει τις πρώτες οδηγίες: «Βάλτε γαλότσες, πάρτε νερά μιας και έχει ζέστη και ξεκινάμε», και όντως ξεκίνησε γρήγορα το περπάτημα.

Με το που περνάμε στο πρώτο σπίτι ζητάει δύο άντρες για κουβάλημα να βοηθήσουν και πήγαμε.

Ενα υπόγειο ακόμα μέσα στα νερά. Μπήκαμε και σιγά σιγά, ένας χώρος καθαρίστηκε μέσα σε μιάμιση ώρα.

Οι άνθρωποι μας καταευχαρίστησαν και, ακόμα σε τέτοιες συνθήκες, μας έδωσαν τσίπουρο ντόπιο, και συνεχίσαμε.

Πάμε με άλλους 3 συναδέλφους στο σπίτι της Λίτσας που ήταν 3 βήματα πιο κάτω... μελισσοκομείο εργασιών μιας και αυτή είναι χτυπημένη από τον «φίλο Δανιήλ» και η ίδια.

Παρ' όλα αυτά, είχε όρεξη για καλαμπούρι και πειράγματα, χωρίς να χάνει λεπτό από την οργάνωση της βοήθειας.

Χτυπάει το τηλέφωνο: «Μύρα Κιλελέρ, στην κυρία Τασούλα... ναι θα στείλουμε 4 άτομα σε λίγο». Γυρνάει σε εμάς: «Πάρτε τα πράγματά σας, έρχεται αμάξι και σβέλτα για πάνω. Είναι μια γυναίκα μόνη της με άντρα στο κρεβάτι και προσπαθεί να σώσει, να συμμαζέψει το σπίτι της».

Δεν χρειάστηκε να πει κάτι παραπάνω, είχαν πεταχτεί 5 άτομα ήδη πάνω. Μπαίνουμε μέσα οι 4, τον έναν τον αφήσαμε πίσω και ξεκινάμε.

Πηγαίνοντας προς τον κεντρικό δρόμο για Θεσσαλονίκη, πήγαμε να περάσουμε από τον δρόμο της Εθνικής, που ήταν κομμένος στα δύο.

Δεξιά και αριστερά τοπίο βιβλικής καταστροφής. Πάλι καλά που βρέθηκε συνεργείο ενός τηλεοπτικού σταθμού και μας κατεύθυνε αυτό.

Φτάσαμε στο σπίτι μετά από αρκετό ψάξιμο, αλλά όλοι ξέρανε ότι πηγαίναμε για την κυρία Τασούλα.

Αυτό που γίνεται στα χωριά, όλοι να ξέρουν τα σπίτια των διπλανών, είναι αυτό που δυστυχώς στις μεγαλουπόλεις χάνεται.

Με το που κατάλαβαν οι κάτοικοι της περιοχής ότι είμαστε εκεί για να βοηθήσουμε, κατευθείαν μας αγκάλιασαν.

Η κα Τασούλα δε, μια γυναίκα μέσα στην ενέργεια η οποία πάλευε ΜΟΝΗ της με τη βοήθεια των συγχωριανών της να σώσει ό,τι δεν σώζεται, ένα μαγαζί που μόλις έπαιρνε τα πάνω του, έναν άντρα κατάκοιτο και ένα σπίτι λες και βρίσκεσαι σε εμπόλεμη ζώνη.

Πέσαμε με τα μούτρα στη δουλειά. Επρεπε να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε στις λίγες ώρες που είχαμε... και τα καταφέραμε!

Ενα μαγαζί που πριν δεν μπορούσε ούτε να το διανοηθεί κανείς να μπει, τώρα είναι λίγο πιο ανθρώπινο. Εστω και αυτό το λίγο...

Και μέσα σε όλα, στο τελείωμα η κα Τασούλα μας είχε φτιάξει τραπέζι με ό,τι της είχε μείνει με λίγα φρέσκα αυγά από τις κότες της να μας δείξει την ευγνωμοσύνη της.

Στο τραπέζι, πέρα από το πείραγμα (χρειάζεται και αυτό στις δύσκολες στιγμές), άνοιξε και η σοβαρή κουβέντα, για τα προβλήματα αυτών των ανθρώπων...

-- Καμία βοήθεια από τον δήμο ή την Περιφέρεια;

-- Τίποτα, παιδί μου, μόνοι μας κάνουμε ό,τι κάνουμε, να βάλουμε τις αντλίες να σκουπίσουμε, να πετάξουμε τα πράγματά μας.

-- Κάνα αντιπλημμυρικό έργο τα τελευταία χρόνια;

-- 40 χρόνια έχουν να γίνουν τέτοια. Μόνο για τη μόστρα κάνουν έργα, για το θεαθήναι.

-- Κυρία Τασούλα, έχουμε ένα σύνθημα εμείς, «Μόνο ο λαός σώζει τον λαό». Παλέψτε τώρα να ορθοποδήσετε, αλλά παλέψτε και την επόμενη μέρα, να πάρει το κράτος τα μέτρα τα απαραίτητα. Μη σας ξεχάσει όπως πριν.

-- Εχεις δίκιο, παιδί μου, τόσα χρόνια δεν το έκανα. Τώρα κάτι θα κάνω.

Την χαιρετήσαμε, φύγαμε και πήραμε τον δρόμο για το Εργατικό Κέντρο Λάρισας, όπου ο πρόεδρος, με λίγα λόγια, μας λέει για τη δύναμη που πήραν με την παρουσία μας, τη σημασία που έχει για να δώσει έναυσμα να συζητήσει πια η πόλη με άλλους όρους για το πώς θα διεκδικήσει τα αυτονόητα την επόμενη μέρα.

Μπήκαμε στο πούλμαν και γυρίζουμε Αθήνα με ένα κεφάλι γεμάτο σκέψεις, αλλά και ένα συμπέρασμα.

Οτι υπάρχουν δύο κόσμοι που συγκρούονται μόνιμα. Ο κόσμος του μόχθου, της δουλειάς που προσπαθεί με χίλια δύο εμπόδια να χτίσει κάτι και να το απολαύσει, ο κόσμος που αγαπάει και παλεύει για τη ζωή και απέναντί του έχει έναν άλλο κόσμο.

Εναν κόσμο που έχει φτιάξει θεσμούς (δήμους, Περιφέρειες) και κυβερνήσεις για να κονομάνε λίγοι, που αυτοί οι λίγοι το μόνο που έχουν σαν θεό είναι το κέρδος... γι' αυτό όλα μπαίνουν στο ζύγι κόστος - όφελος. Που όταν βλέπει οργανωμένο τον λαό βρίσκει ΜΑΤ, αστυνομία, υπηρεσίες έτοιμες, αλλά μπροστά σε όλα τα άλλα είναι επιλεκτικά ανήμπορο να κάνει κάτι.

Εμείς θα είμαστε πάντα με τον πρώτο κόσμο...

Για την κα Τασούλα και κάθε Τασούλα εκεί έξω που είδαν τους κόπους μιας ζωής να φεύγουν σε λίγες ώρες.

Για τους συναδέλφους και όλους όσοι βοήθησαν με κάθε τρόπο, υλικό, σωματικό, ακόμα και με ένα μπράβο ρε συνάδελφε που πήγες πάνω.

Θα τα πούμε στους δρόμους του αγώνα...