Διήμερες εκδηλώσεις με σύνθημα «Στην καπιταλιστική βαρβαρότητα απαντάμε με το σοσιαλισμό» οργάνωσε το περασμένο Σαββατοκύριακο η Νομαρχιακή Οργάνωση Γερμανίας της ΚΝΕ, στην πόλη όπου γεννήθηκε ο Καρλ Μαρξ, την Τρίερ. Στις εκδηλώσεις συμμετείχαν νέοι και νέες που ζουν και σπουδάζουν στη Γερμανία, αλλά και μέλη και φίλοι της ΚΝΕ που κατέφθασαν από άλλες χώρες της Κεντρικής Ευρώπης.

Ηταν η πρώτη τέτοια προσπάθεια της Οργάνωσης για ένα διήμερο εκδηλώσεων, συζητήσεων και γνωριμίας με την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος και της θεωρίας του μαρξισμού - λενινισμού. Από τις εκδηλώσεις αναδείχτηκε η ανωτερότητα του σοσιαλισμού και του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους σε γερμανικό έδαφος, της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας, που με «νύχια και με δόντια» από την πρώτη στιγμή ο ιμπεριαλισμός επιδίωξε να ανατρέψει.

Η συζήτηση και ο προβληματισμός που αναπτύχθηκε ήταν πλούσιος, ενώ καταγράφηκε η καθημερινή πραγματικότητα του αντικομμουνισμού που βιώνουν οι νεολαίοι, ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα, με την εκστρατεία που έγινε από τις αστικές και ρεφορμιστικές δυνάμεις με αφορμή την επέτειο που γιόρτασαν για την ανατροπή των σοσιαλιστικών χωρών.

Στο πλαίσιο του διημέρου πραγματοποιήθηκε εκδήλωση με θέμα «Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία: Οι κατακτήσεις του σοσιαλισμού, έμπνευση για τους νέους», με ομιλητή τον Δημήτρη Αμπατιέλο, μέλος του Νομαρχιακού Γραφείου της ΚΟ Γερμανίας του ΚΚΕ. Οι νεολαίοι επίσης πραγματοποίησαν επίσκεψη στο σπίτι - μουσείο του Καρλ Μαρξ. Σήμερα είναι ιδιοκτησία του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, το οποίο προσπαθεί να αλλοιώσει το χαρακτήρα της μαρξιστικής κοσμοθεωρίας.

Στην κεντρική εκδήλωση του διημέρου κεντρικός ομιλητής ήταν ο Γιάννης Πρωτούλης, Γραμματέας του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ, ο οποίος παρουσίασε την απόφαση του 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό. Ανάμεσα σε άλλα στην ομιλία του σημείωσε:

«Ο καπιταλισμός έχει σαπίσει, δεν έχει να δώσει τίποτα θετικό στη νέα γενιά παρά μόνο αδιέξοδα, δεν εξανθρωπίζεται. Η βαρβαρότητά του παίρνει νέα μορφή. Καμία κρατική παρέμβαση, καμία εναλλακτική οικονομική πολιτική δεν μπορεί να τον απαλλάξει από τις κρίσεις υπερπαραγωγής που οδηγούν σε τεράστια καταστροφή, απαξίωση παραγωγικών δυνάμεων, πρώτα απ' όλα του ανθρώπου, που καταδικάζεται πιο μαζικά στην ανεργία. Το ζούμε με τη σημερινή καπιταλιστική κρίση. Απολύσεις, μείωση μισθών, αύξηση των ωρών δουλειάς από το πρωί μέχρι το βράδυ, εργατικά ατυχήματα, σκοτωμένοι και σακατεμένοι δεκάδες νέοι κάθε χρόνο, νέοι που εγκαταλείπουν τις σπουδές τους και άλλοι το σχολείο, αύξηση του ποσοστού των εργαζόμενων φοιτητών και σπουδαστών.

Για τη γενιά μας στην πράξη έχουν αφαιρέσει όλες τις κατακτήσεις που είχαν κερδίσει οι μεγαλύτερες γενιές εργαζομένων, στο σχετικά πιο σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας, το οχτάωρο, την ασφάλιση. Αυτά τα δικαιώματα κατακτήθηκαν με σκληρούς αγώνες και κυρίως κάτω από την επίδραση του σοσιαλισμού στη ΕΣΣΔ και την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη.

Ιδιαίτερο, στρατηγικό ρόλο παίζουν η σοσιαλδημοκρατία και οι οπορτουνιστικές δυνάμεις που καλλιεργούν στην εργατική τάξη και στους νέους από τη μια πλευρά τη θεωρία του καπιταλιστικού μονόδρομου και από την άλλη αυταπάτες για τον εξανθρωπισμό του καπιταλισμού, για "αναδιανομή εισοδήματος". Το ΠΑΣΟΚ, για παράδειγμα, ή το "Die lienke", το ΚΕΑ, που μέλος του στην Ελλάδα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, μιλά και αυτό για σοσιαλισμό. Αλλά ο σοσιαλισμός που θέτει δεν είναι τίποτε άλλο παρά καραμπινάτος καπιταλισμός, μια καρικατούρα, που υποτίθεται ότι διαφέρει από τον καπιταλισμό μόνο ως προς τη δήθεν δημοκρατία και τον "εξανθρωπισμό" του.

Σε διεθνές επίπεδο και στη χώρα μας, μιλώντας για το "σοσιαλισμό του 21ου αιώνα", αφαιρούν την ουσία του, την κοινωνική ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, τον κεντρικό σχεδιασμό και τον εργατικό έλεγχο, δημιουργούν σύγχυση για τα προβλήματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στον 20ό αιώνα, μηδενίζουν ότι οδηγούσε στην εξάλειψη της εκμετάλλευσης».

Σε άλλο σημείο ο Γ. Πρωτούλης υπογράμμισε: «Η αναγκαιότητα και η ρεαλιστικότητα του σοσιαλισμού υπάρχει και δυναμώνει ανεξάρτητα από τα προσωρινά πισωγυρίσματα της κοινωνικής εξέλιξης, ανεξάρτητα από το συσχετισμό των δυνάμεων στη χώρα μας και διεθνώς, ανεξάρτητα αν κάπου στον πλανήτη ήδη αναπτύσσεται ή όχι η νέα κοινωνία. Ακόμη και ο καπιταλισμός, που αντικατέστησε τις φεουδαρχικές εκμεταλλευτικές σχέσεις με νέου τύπου εκμετάλλευση και όχι κατάργησή της, είχε πισωγυρίσματα, δυσκολίες, ήττες μέχρι να επικρατήσει.

Ο σοσιαλισμός είναι η οριστική λύση της βασικής αντίθεσης που ζούμε, ανάμεσα στην ολοένα και μεγαλύτερη κοινωνικοποίηση της εργασίας από τη μία και την ατομική ιδιοποίηση του παραγόμενου πλούτου από την άλλη. Ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός είναι η κατάργηση της εκμετάλλευσης και όχι η αντικατάστασή της με άλλη μορφή. Η ιστορική πείρα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης έδειξε ότι συνεχίζεται η ταξική πάλη, απαιτεί επιστημονική γνώση των νέων συνθηκών, των νέων τάσεων που διαμορφώνονται για να επικρατήσει το ιστορικά νέο, που καταργεί οριστικά την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής».