«Στρατηγέ, ο άνθρωπος είναι χρήσιμος πολύ. / Ξέρει να πετάει, ξέρει και να σκοτώνει. / Μόνο που έχει ένα ελάττωμα: / Ξέρει να σκέφτεται»...

Σωστά αναφέρεται στις Θέσεις (πρώτο κεφάλαιο, Β.3.) πως οι νέες τεχνολογίες, και ιδιαίτερα η Τεχνητή Νοημοσύνη, αξιοποιούνται από την εξουσία του κεφαλαίου - διεθνώς και στην Ελλάδα - ως μέσα αύξησης της εκμετάλλευσης και μέσα ελέγχου, χειραγώγησης και καταστολής του λαού, ότι ο καπιταλισμός αξιοποιεί τις τεχνολογίες αιχμής για να προσεγγίσει την πλήρη υπαγωγή της εργασίας στους στόχους του κεφαλαίου και πως, σε κάθε περίπτωση, η σύγχρονη εργατική τάξη είναι η κύρια παραγωγική δύναμη, ο αποφασιστικός παράγοντας για την αντιμετώπιση των σύγχρονων μηχανισμών του συστήματος της εκμετάλλευσης, για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Εξάλλου, η έκθεση του ΟΟΣΑ με τίτλο «Προοπτικές Απασχόλησης του ΟΟΣΑ για το 2025. Μπορούμε να ξεπεράσουμε τη δημογραφική κρίση;» έρχεται να ξεκαθαρίσει και από την πλευρά των εκπροσώπων του κεφαλαίου πως «κάποιοι αγνοούν τη δημογραφική πρόκληση ως "κάτι που θα λυθεί με την ώθηση της Τεχνητής Νοημοσύνης, ένα είδος τυχαίας ιστορικής σύμπτωσης" που θα δει τα bots να αντικαθιστούν το μειούμενο ανθρώπινο εργατικό δυναμικό. Ενώ η Τεχνητή Νοημοσύνη μπορεί να βελτιώσει την παραγωγικότητα, δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση υποκατάστατο ή πανάκεια για την έλλειψη εργαζομένων (...)».

Αφού τελικά επί της ουσίας γίνεται σαφές πως η ανθρώπινη εργασία παραμένει για την οικονομία πηγή υπεραξίας (ως συνάρτηση μόνο του μεταβλητού κεφαλαίου) και κινητήρια δύναμη και πως χωρίς αυτήν τέλος πάντων γρανάζι δεν γυρνά, μπαίνουμε πλέον σε μια εποχή που ο ταξικός εχθρός των εργαζομένων έχει βάλει την AI μάσκα του και προσπαθεί να μας μαντρώσει σε νέα, σύγχρονα κελιά γνώσης και δράσης. Είναι η εποχή της λεγόμενης «4ης Βιομηχανικής Επανάστασης», των ιδιαίτερων προκλήσεων για την ταξική πάλη, καθώς οι νέες τεχνολογίες συνδέονται με απαιτήσεις ειδικές και γεννούν ζητήματα πολυπαραγοντικά, που αν δεν τα κατανοήσουμε εμείς οι εργαζόμενοι σε επαρκή - αν όχι απόλυτο - βαθμό, κινδυνεύουμε να εγκλωβιστούμε σε τεχνο-αυταπάτες και ανορθολογισμούς, όπως η εντύπωση ότι είναι εφικτές ριζοσπαστικές αλλαγές όσο θα χρησιμοποιούμε στο έδαφος του καπιταλισμού τα εξαιρετικά αναβαθμισμένα μέσα παραγωγής, ενόσω αυτά όμως παραμένουν ιδιοκτησία των μονοπωλίων.

Αυτά τα προηγμένα μέσα παραγωγής, που είναι δημιουργήματα ανθρώπων που τα έβαλαν κι αυτά σε κίνηση μέσα στις υπάρχουσες καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, δεν αξιοποιούνται με σκοπό την πλήρη κάλυψη των κοινωνικών αναγκών. Και δεν θα αξιοποιούνται για αυτόν τον σκοπό, όσο θα παραμένουν στα χέρια αυτών που τα μετράνε όλα με τη μεζούρα του κέρδους. Στα χέρια της εργατικής τάξης, όμως, θα γίνουν βασικά εργαλεία οικοδόμησης του νέου κόσμου, που θα τα μετράμε όλα με μονάδα μέτρησης τον Ανθρωπο και τις ανάγκες του. Αυτή η οξυμένη αντίθεση είναι που πρέπει να αναδεικνύεται από εμάς, όσο προπέτασμα καπνού κι αν πέφτει μπροστά μας.

Στις σημαντικές διεργασίες και επεξεργασίες που έγιναν έγκαιρα και έγκυρα από το Κόμμα μας, με άρθρα, εκδόσεις, ημερίδες κ.λπ., διαφαίνεται η ανάγκη να προστίθεται διαρκώς προσαρμοσμένη, μαζική, ενδελεχής μελέτη και επεξεργασία των δεδομένων της υψηλής τεχνολογίας, των ιδιοκτητών της, των τομέων όπου απευθύνεται, των συνεπειών βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, ώστε να μπορούμε να προβλέπουμε, να προλαμβάνουμε, να συμπεραίνουμε και να διαφωτίζουμε συνολικότερα την εργατική τάξη και τους συμμάχους της ως προς τον ρόλο που έχει στις ζωές μας.

Στο επόμενο διάστημα θα δούμε π.χ. να χάνονται πολλές θέσεις εργασίας και να τις αντικαθιστά μια αναβαθμισμένη τεχνολογική μέθοδος. Για όποιον σκέφτεται μαρξιστικά, μάλλον είναι σαφές πως αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί από όλους τους κεφαλαιοκράτες και για πολύ μεγάλο διάστημα, καθώς ο άνθρωπος παραμένει η πηγή της υπεραξίας και του κέρδους, οπότε η «αγορά» θα έρχεται σε μια «ισορροπία» επενδύσεων, είτε σε «ειρήνη» με πράσινες μπίζνες, είτε σε πόλεμο με σημαιοστολισμένα φέρετρα, πάντοτε μέσα από τις αντιφάσεις που βρίσκονται στο DNA του καπιταλισμού, ειδικά από την ιστορική στιγμή που πέρασε στο μονοπωλιακό του στάδιο, τον ιμπεριαλισμό.

Είμαστε όμως έτοιμοι να επεξεργαστούμε πλατιά αυτές τις νέες συνθήκες και τις θεαματικές αλλαγές που θα βλέπουμε; Αν π.χ. σε μια βιομηχανία έχουμε απολύσεις στο 30% των εργαζομένων λόγω άμεσης αντικατάστασης των εργασιών τους από αναβαθμισμένα τεχνολογικά μέσα, είμαστε σε θέση να το εκτιμήσουμε αυτό αποτυπώνοντάς το και σε οικονομικούς δείκτες, χωρίς από τη μία να εφησυχάζουμε για την αδιαμφισβήτητη αναγκαιότητα της ανθρώπινης εργασίας που συστημικά είναι αυτή που γεννά κέρδος, αλλά κι από την άλλη χωρίς να αφήνουμε κενό που να οδηγεί σε δαιμονοποίηση της υψηλής τεχνολογίας; Είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε ποιες συνέπειες είναι βραχυπρόθεσμες, ποιες μακροπρόθεσμες, ποιες αφορούν κάποιους κλάδους, ποιες κάποιους άλλους, ποιες είναι γενικές, ποιες είναι ειδικές κ.λπ.;

Στον καιρό της πολεμικής οικονομίας, με τα κεφάλια μέσα και τη δουλειά ήλιο με ήλιο, αυτό το καθήκον γίνεται επιτακτικό, και πρέπει να μπει στην ιδεολογικοπολιτική δουλειά εντός όλου του Κόμματος με αναβαθμισμένους όρους, που θα επικαιροποιούνται διαρκώς. Ηδη έχει γίνει πολύ καλή δουλειά «από τα πάνω» και σε αυτόν τον ιδιαίτερα απαιτητικό τομέα και υπάρχει μια καλή βάση για να επεξεργαστούμε συγκροτημένα, με ξεκάθαρη μαρξιστική ματιά, τις εξελίξεις στον τομέα των νέων τεχνολογιών, που από ταφόπλακα των ονείρων μας (όσο παραμένουν στα χέρια των καπιταλιστών) εμείς έχουμε χρέος να τις αξιοποιήσουμε ως χελιδόνια του σοσιαλισμού. Μεγάλο στοίχημα, που έμελλε να «τύχει» στη δικιά μας εποχή, για να κερδηθεί από τις γενιές που τη ζουν.

Αλλά εμείς είμαστε Κόμμα παντός καιρού, και θα το καταφέρουμε κι αυτό.

Η σημερινή εποχή είναι η πιο ευνοϊκή περίοδος για να θέσουν τα ΚΚ το ζήτημα της σοσιαλιστικής ανατροπής στην ημερήσια διάταξη.

Πού στηρίζεται αυτή η εκτίμηση;

Στις χώρες του ευρωατλαντικού πόλου, κυρίως στην Ευρώπη, ισοπεδώνονται και τα τελευταία απομεινάρια του κοινωνικού κράτους. Ενώ το κοινωνικό κράτος παλαιά έσωσε την αστική τάξη στην αντιπαράθεσή της με τον υπαρκτό σοσιαλισμό, σήμερα την οδηγεί σε οικονομική υποχώρηση και την υπονομεύει.

Οι κατακτήσεις του υπαρκτού σοσιαλισμού παραμένουν ζωντανές στη μνήμη των λαών, ιδιαίτερα στους λαούς της Ανατολικής Ευρώπης, που έζησαν τον υπαρκτό σοσιαλισμό, δίχως τη διαστρεβλωμένη εικόνα της δυτικής προπαγάνδας.

Ενώ οι ραγδαία ανερχόμενες χώρες του παγκόσμιου Νότου διεκδικούν μια πιο αναβαθμισμένη θέση στο διεθνές πεδίο, οι χώρες του ευρωατλαντικού μπλοκ, που εδώ και δεκαετίες υποχωρούν, δυσκολεύονται να επιβάλλουν όπως πριν την ηγεμονία τους.

Ενώ η ισχυρή ανάπτυξη του ευρασιατικού μπλοκ στηρίζεται κυρίως στις εξαγωγές, η όποια ασθμαίνουσα ανάπτυξη του ευρωατλαντικού μπλοκ στηρίζεται όλο και περισσότερο στον δημόσιο δανεισμό, πράγμα που υποθηκεύει βραχυπρόθεσμα την ίδια την ύπαρξή του.

Η «αρραγής» ενότητα και συστοίχιση των χωρών του ευρωατλαντικού μπλοκ κάτω από την εκάστοτε στρατηγική των ΗΠΑ είναι εύθραυστη, δεν μπορεί να συγκρατήσει τις φυγόκεντρες δυνάμεις που αναπτύσσονται στο εσωτερικό του. Η αδυναμία επικράτησης του ευρωατλαντικού έναντι του ευρασιατικού μπλοκ αργά ή γρήγορα θα απελευθερώσει τις οξείες αντιθέσεις και ανταγωνισμούς που διεξάγονται στο εσωτερικό του, με απρόβλεπτες συνέπειες και εξελίξεις.

Το ΚΚΕ, θέτοντας το ζήτημα της σοσιαλιστικής ανατροπής στην πατρίδα μας, αναλαμβάνει όλο το βάρος ώστε να γίνει το παράδειγμα και η αφορμή ίδρυσης, ισχυροποίησης των ΚΚ και ο σοσιαλισμός το όραμα και η ελπίδα για τους εργαζόμενους και τους λαούς όλου του κόσμου.

Είναι, σύντροφοι, αυτό το καθήκον ρεαλιστικό, πραγματοποιήσιμο στην πατρίδα μας;

Οχι μόνο είναι αναγκαίο, αλλά είναι και πραγματοποιήσιμο, γιατί σήμερα το ΚΚΕ είναι ιδεολογικά, πολιτικά θωρακισμένο, έτοιμο να πρωταγωνιστήσει σε αυτήν τη μάχη. Το Κόμμα πρέπει μέσα από το 22ο Συνέδριό του να:

α) αναλύσει και αξιοποιήσει τις ευκαιρίες που δημιουργεί η διεθνής κατάσταση.

β) αναδείξει στον ελληνικό λαό την επικαιρότητα του σοσιαλιστικού οράματος.

γ) αναπροσαρμόσει την πολιτική δουλειά του, με βάση τα σημερινά δεδομένα και ανάγκες.

Σύντροφοι, όταν πνέουν αέρηδες και επικρατεί ξέρα, τότε αρκεί μια μικρούλα σπίθα για να φουντώσει η φωτιά και να «κατακάψει» τεράστιες εκτάσεις!

Το μεγαλείο της Εθνικής Αντίστασης απέδειξε περίτρανα ότι μια χούφτα Ελληνες επαναστάτες, μέλη και στελέχη του ΚΚΕ, σε άθλιες συνθήκες, κατάφεραν μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα να συσπειρώσουν την τεράστια πλειοψηφία του ελληνικού λαού και να δημιουργήσουν το έπος της Εθνικής Αντίστασης. Χιλιάδες χρόνια πριν ο Σπάρτακος κατάφερε να εμψυχώσει και να ξεσηκώσει τους δούλους πολυάριθμων εθνικοτήτων ενάντια στην άλλοτε κραταιά Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και να την απειλήσει θανάσιμα.

Καμία μάχη δεν είναι χαμένη ώσπου να τη δώσουμε.

Τι είναι, σύντροφοι, αυτό που σήμερα «μπλοκάρει» την αποδοχή της σοσιαλιστικής προοπτικής; Το άφθονο δηλητήριο και η διαστρέβλωση που έριχναν και συνεχίζουν ακόμη πιο έντονα να ρίχνουν η αστική τάξη και οι κάθε λογής οπορτουνιστές, ότι ο σοσιαλισμός απέτυχε, είναι ένα ανελεύθερο σύστημα κ.λπ.

Από πότε, σύντροφοι, είναι ελευθερία για τους εργαζόμενους να επιλέγουν με ποια πολιτική θα πεινάσουν, θα δυστυχήσουν αυτοί και οι οικογένειές τους ή σε ποιον πόλεμο θα σφαγιαστούν αυτοί και τα παιδιά τους; Ποιος εργαζόμενος θα επέλεγε αντί για δωρεάν Υγεία και Παιδεία να επωμίζεται τεράστιες δαπάνες για την υγεία και τη μόρφωση των παιδιών του; Δημοκρατία για εμάς είναι να δίνουμε στον λαό μας απεριόριστες δυνατότητες, για να επιλέγει άμεσα ποιους θεωρεί άξιους για να τον υπηρετήσουν ή να τους ανακαλεί όταν ο ίδιος το κρίνει.

Αλήθεια, υπάρχει ένας άνθρωπος στην Ελλάδα που μπορεί να ισχυριστεί ότι αν όντως κουβαλούσε το τρένο των Τεμπών παράνομο φορτίο του ΝΑΤΟ, θα μάθουμε επίσημα από ελληνικά δικαστήρια ή, πολύ περισσότερο, από τα όργανα και τους θεσμούς της ΕΕ, την αλήθεια;;!!

Τέτοια δημοκρατία τη χαρίζουμε στους αστούς και σε κάθε λογής προσκυνημένους. Διαπιστευτήρια δημοκρατίας δεν θα ζητήσουμε από την αστική τάξη, που είναι υπόλογη για εγκλήματα, γενοκτονίες ολόκληρων λαών (Ινδιάνοι, Αζτέκοι, Μάγιας κ.λπ.).

Σήμερα, μετά τις γνωστές ανατροπές στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, όσοι εργαζόμενοι είναι εκτός παραγωγικής διαδικασίας βιώνουν αυτοί και οι οικογένειές τους την πλήρη εγκατάλειψη και εξαθλίωση, ενώ όσοι είναι εντός της παραγωγική διαδικασίας βιώνουν τη δραστική μείωση του βιοτικού επιπέδου τους. Ο δε μαζικός αφανισμός των μεσαίων στρωμάτων, κυρίως στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, αυξάνει τις στρατιές των εξαθλιωμένων.

Επειδή γνωρίζει πολύ καλά η αστική τάξη ότι πολύ δύσκολα θα μπορέσει να κρατήσει στην επιρροή της τους «χαμένους» των ανατροπών, ποινικοποιεί κάθε φωνή αντίστασης και αμφισβήτησης των αστικών τοτέμ και αξιών. Παράλληλα προσπαθεί, πριν είναι αργά, να τους «σπρώξει» μεθοδικά σε ξενοφοβικά, ακροδεξιά, φασιστικά κόμματα και κινήσεις, μιας και η αμαρτωλή σοσιαλδημοκρατία δεν προσφέρεται ως αξιόπιστο ανάχωμα πλέον.

Αρκεί, σύντροφοι, σήμερα η γενική επίκληση του σοσιαλισμού για να πείσουμε τον ελληνικό λαό, ΟΤΑΝ γνωρίζουμε ότι οι εργαζόμενοι έχουν απογοητευτεί από τα «θα» των πολύχρωμων κυβερνήσεων ή έχουν απογοητευτεί από τις ανατροπές στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες; Σίγουρα όχι!!!

Ο σοσιαλισμός που προτείνουμε, σύντροφοι, μόνο τότε θα αλώσει τα μυαλά της πλειοψηφίας των εργαζομένων, όταν η πρόταση του ΚΚΕ, αξιοποιώντας το παράδειγμα του υπαρκτού σοσιαλισμού, προβάλει και εκλαϊκεύσει πειστικά στα λαϊκά στρώματα την πολιτική μας πάνω σε βασικά ζητήματα, όπως:

1. Τι κατακτήσεις έφερε ο υπαρκτός σοσιαλισμός και τι προτείνουμε εμείς σήμερα συγκεκριμένα για ζητήματα όπως π.χ. εργασία, λαϊκή οικεία, μόρφωση, Υγεία, πολιτισμός, διακοπές, αθλητισμός.

2. Τα πρωτοφανή δημοκρατικά δικαιώματα εκλογής και ελέγχου των οργάνων εξουσίας που θα έχουν.

3. Την κριτική μας σε όποιες αδυναμίες υπήρξαν στον υπαρκτό σοσιαλισμό.

Σήμερα, ευρύτερα λαϊκά στρώματα θα κατανοήσουν πολύ καλύτερα από ό,τι στις δεκαετίες του 1980 ή του 1990 την ανωτερότητα του σοσιαλισμού. Πείθοντας για τον σοσιαλισμό μας, οι εργαζόμενοι θα πάψουν να βλέπουν το ΚΚΕ μόνο ως ένα «καλό και τίμιο» κόμμα, που αντιπαλεύει με συνέπεια κάθε αντιλαϊκή πολιτική, ΑΛΛΑ ως το ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΟΠΛΟ ΤΟΥΣ για να φτάσουν στον σοσιαλισμό ΤΟΥΣ! Προσοχή, σύντροφοι, το «καλό και τίμιο» ΚΚΕ δεν είναι δα και φόβητρο για την αστική τάξη, αρκεί να μην καταξιωθεί το ΚΚΕ στη συνείδηση του ελληνικού λαού ως το κόμμα της ανατροπής και της λύτρωσής τους. Το πρώτο μπορεί να αποκλείει το δεύτερο, το δεύτερο όμως εμπεριέχει το πρώτο!!

Σήμερα είμαστε πιο σοφοί, πιο δυνατοί.

Ζήτω το ηρωικό ΚΚΕ.