«Στρατηγέ, ο άνθρωπος είναι χρήσιμος πολύ. / Ξέρει να πετάει, ξέρει και να σκοτώνει. / Μόνο που έχει ένα ελάττωμα: / Ξέρει να σκέφτεται»...

Σωστά αναφέρεται στις Θέσεις (πρώτο κεφάλαιο, Β.3.) πως οι νέες τεχνολογίες, και ιδιαίτερα η Τεχνητή Νοημοσύνη, αξιοποιούνται από την εξουσία του κεφαλαίου - διεθνώς και στην Ελλάδα - ως μέσα αύξησης της εκμετάλλευσης και μέσα ελέγχου, χειραγώγησης και καταστολής του λαού, ότι ο καπιταλισμός αξιοποιεί τις τεχνολογίες αιχμής για να προσεγγίσει την πλήρη υπαγωγή της εργασίας στους στόχους του κεφαλαίου και πως, σε κάθε περίπτωση, η σύγχρονη εργατική τάξη είναι η κύρια παραγωγική δύναμη, ο αποφασιστικός παράγοντας για την αντιμετώπιση των σύγχρονων μηχανισμών του συστήματος της εκμετάλλευσης, για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Εξάλλου, η έκθεση του ΟΟΣΑ με τίτλο «Προοπτικές Απασχόλησης του ΟΟΣΑ για το 2025. Μπορούμε να ξεπεράσουμε τη δημογραφική κρίση;» έρχεται να ξεκαθαρίσει και από την πλευρά των εκπροσώπων του κεφαλαίου πως «κάποιοι αγνοούν τη δημογραφική πρόκληση ως "κάτι που θα λυθεί με την ώθηση της Τεχνητής Νοημοσύνης, ένα είδος τυχαίας ιστορικής σύμπτωσης" που θα δει τα bots να αντικαθιστούν το μειούμενο ανθρώπινο εργατικό δυναμικό. Ενώ η Τεχνητή Νοημοσύνη μπορεί να βελτιώσει την παραγωγικότητα, δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση υποκατάστατο ή πανάκεια για την έλλειψη εργαζομένων (...)».

Αφού τελικά επί της ουσίας γίνεται σαφές πως η ανθρώπινη εργασία παραμένει για την οικονομία πηγή υπεραξίας (ως συνάρτηση μόνο του μεταβλητού κεφαλαίου) και κινητήρια δύναμη και πως χωρίς αυτήν τέλος πάντων γρανάζι δεν γυρνά, μπαίνουμε πλέον σε μια εποχή που ο ταξικός εχθρός των εργαζομένων έχει βάλει την AI μάσκα του και προσπαθεί να μας μαντρώσει σε νέα, σύγχρονα κελιά γνώσης και δράσης. Είναι η εποχή της λεγόμενης «4ης Βιομηχανικής Επανάστασης», των ιδιαίτερων προκλήσεων για την ταξική πάλη, καθώς οι νέες τεχνολογίες συνδέονται με απαιτήσεις ειδικές και γεννούν ζητήματα πολυπαραγοντικά, που αν δεν τα κατανοήσουμε εμείς οι εργαζόμενοι σε επαρκή - αν όχι απόλυτο - βαθμό, κινδυνεύουμε να εγκλωβιστούμε σε τεχνο-αυταπάτες και ανορθολογισμούς, όπως η εντύπωση ότι είναι εφικτές ριζοσπαστικές αλλαγές όσο θα χρησιμοποιούμε στο έδαφος του καπιταλισμού τα εξαιρετικά αναβαθμισμένα μέσα παραγωγής, ενόσω αυτά όμως παραμένουν ιδιοκτησία των μονοπωλίων.

Αυτά τα προηγμένα μέσα παραγωγής, που είναι δημιουργήματα ανθρώπων που τα έβαλαν κι αυτά σε κίνηση μέσα στις υπάρχουσες καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, δεν αξιοποιούνται με σκοπό την πλήρη κάλυψη των κοινωνικών αναγκών. Και δεν θα αξιοποιούνται για αυτόν τον σκοπό, όσο θα παραμένουν στα χέρια αυτών που τα μετράνε όλα με τη μεζούρα του κέρδους. Στα χέρια της εργατικής τάξης, όμως, θα γίνουν βασικά εργαλεία οικοδόμησης του νέου κόσμου, που θα τα μετράμε όλα με μονάδα μέτρησης τον Ανθρωπο και τις ανάγκες του. Αυτή η οξυμένη αντίθεση είναι που πρέπει να αναδεικνύεται από εμάς, όσο προπέτασμα καπνού κι αν πέφτει μπροστά μας.

Στις σημαντικές διεργασίες και επεξεργασίες που έγιναν έγκαιρα και έγκυρα από το Κόμμα μας, με άρθρα, εκδόσεις, ημερίδες κ.λπ., διαφαίνεται η ανάγκη να προστίθεται διαρκώς προσαρμοσμένη, μαζική, ενδελεχής μελέτη και επεξεργασία των δεδομένων της υψηλής τεχνολογίας, των ιδιοκτητών της, των τομέων όπου απευθύνεται, των συνεπειών βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, ώστε να μπορούμε να προβλέπουμε, να προλαμβάνουμε, να συμπεραίνουμε και να διαφωτίζουμε συνολικότερα την εργατική τάξη και τους συμμάχους της ως προς τον ρόλο που έχει στις ζωές μας.

Στο επόμενο διάστημα θα δούμε π.χ. να χάνονται πολλές θέσεις εργασίας και να τις αντικαθιστά μια αναβαθμισμένη τεχνολογική μέθοδος. Για όποιον σκέφτεται μαρξιστικά, μάλλον είναι σαφές πως αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί από όλους τους κεφαλαιοκράτες και για πολύ μεγάλο διάστημα, καθώς ο άνθρωπος παραμένει η πηγή της υπεραξίας και του κέρδους, οπότε η «αγορά» θα έρχεται σε μια «ισορροπία» επενδύσεων, είτε σε «ειρήνη» με πράσινες μπίζνες, είτε σε πόλεμο με σημαιοστολισμένα φέρετρα, πάντοτε μέσα από τις αντιφάσεις που βρίσκονται στο DNA του καπιταλισμού, ειδικά από την ιστορική στιγμή που πέρασε στο μονοπωλιακό του στάδιο, τον ιμπεριαλισμό.

Είμαστε όμως έτοιμοι να επεξεργαστούμε πλατιά αυτές τις νέες συνθήκες και τις θεαματικές αλλαγές που θα βλέπουμε; Αν π.χ. σε μια βιομηχανία έχουμε απολύσεις στο 30% των εργαζομένων λόγω άμεσης αντικατάστασης των εργασιών τους από αναβαθμισμένα τεχνολογικά μέσα, είμαστε σε θέση να το εκτιμήσουμε αυτό αποτυπώνοντάς το και σε οικονομικούς δείκτες, χωρίς από τη μία να εφησυχάζουμε για την αδιαμφισβήτητη αναγκαιότητα της ανθρώπινης εργασίας που συστημικά είναι αυτή που γεννά κέρδος, αλλά κι από την άλλη χωρίς να αφήνουμε κενό που να οδηγεί σε δαιμονοποίηση της υψηλής τεχνολογίας; Είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε ποιες συνέπειες είναι βραχυπρόθεσμες, ποιες μακροπρόθεσμες, ποιες αφορούν κάποιους κλάδους, ποιες κάποιους άλλους, ποιες είναι γενικές, ποιες είναι ειδικές κ.λπ.;

Στον καιρό της πολεμικής οικονομίας, με τα κεφάλια μέσα και τη δουλειά ήλιο με ήλιο, αυτό το καθήκον γίνεται επιτακτικό, και πρέπει να μπει στην ιδεολογικοπολιτική δουλειά εντός όλου του Κόμματος με αναβαθμισμένους όρους, που θα επικαιροποιούνται διαρκώς. Ηδη έχει γίνει πολύ καλή δουλειά «από τα πάνω» και σε αυτόν τον ιδιαίτερα απαιτητικό τομέα και υπάρχει μια καλή βάση για να επεξεργαστούμε συγκροτημένα, με ξεκάθαρη μαρξιστική ματιά, τις εξελίξεις στον τομέα των νέων τεχνολογιών, που από ταφόπλακα των ονείρων μας (όσο παραμένουν στα χέρια των καπιταλιστών) εμείς έχουμε χρέος να τις αξιοποιήσουμε ως χελιδόνια του σοσιαλισμού. Μεγάλο στοίχημα, που έμελλε να «τύχει» στη δικιά μας εποχή, για να κερδηθεί από τις γενιές που τη ζουν.

Αλλά εμείς είμαστε Κόμμα παντός καιρού, και θα το καταφέρουμε κι αυτό.