Με επιστολή τους οι επαναπατρισθέντες πρώην πολιτικοί πρόσφυγες από την Τσεχοσλοβακία, Αλέξανδρος Αθανασιάδης, Αναστάσιος Αραβίδης, Ελευθέριος Σιμηχανίδης και Αναστάσιος Σταμπολίδης, διαμαρτύρονται για την αδικία -όπως γράφουν- που έγινε σε βάρος τους, όσον αφορά τα συνταξιοδοτικά τους δικαιώματα.

«Διαφωνήσαμε και διαφωνούμε -γράφουν- με τον τρόπο διαχείρισης των χρημάτων που δόθηκαν από τις χώρες όπου εργαστήκαμε, διότι δεν μπορεί άλλοι να δουλεύουν και άλλοι να απολαμβάνουν.

Αναφερόμαστε στο άρθρο 4 του Ν. 1539/85 το οποίο αναγνωρίζει ελάχιστες χρονικές προϋποθέσεις γήρατος (5 χρόνια στους ασφαλιστικούς οργανισμούς). Είναι δυνατόν να δουλέψαμε πάνω από 40 χρόνια στην Τσεχοσλοβακία και Ελλάδα και να μας αναγνωρίσουν μόνο 5 χρόνια από την Τσεχοσλοβακία; Είναι δυνατόν με τόσα χρόνια εργασίας να είμαστε καταδικασμένοι στη φτώχεια;(η σύνταξή μας δεν υπερβαίνει τις 100.000 δρχ.).

Τα χρόνια μας τα εργάσιμα στην Ελλάδα και την προσφυγιά, δεν τα δούλεψαν οι κυβερνήσεις των δυο χωρών. Τους κόπους, τον ιδρώτα, τις θυσίες μας και όλα τα εργάσιμα μας χρόνια μας στην Τσεχοσλοβακία και στην Ελλάδα δε θα τα χαρίσουμε. Δεν υπάρχει περίπτωση σε καμία χώρα του κόσμου να δούλεψαν άλλοι και άλλοι να απόλαυσαν, όπως έγινε με μας.

Για το ζωτικό συνταξιοδοτικό μας αυτό πρόβλημα, απευθυνθήκαμε με γράμμα μας στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή με ημερομηνία 30/12/1993 και πήραμε την απάντηση από τις Βρυξέλλες στις 30/12/1994. Επίσης, με το καυτό αυτό πρόβλημά μας, απευθυνθήκαμε (με τη συμβουλή της Γενικής Διεύθυνσης Προεδρίας της Διεύθυνσης Προγραμματισμού των κοινοβουλευτικών εργασιών στο Λουξεμβούργο) στην ελληνική κυβέρνηση, στο υπουργείο Εξωτερικών, στη Βουλή των Ελλήνων και δυστυχώς, όμως, μέχρι σήμερα δε βρήκαμε δίκαιη λύση».

Παραξενεύτηκα πολύ, διαβάζοντας στις εφημερίδες, τις δηλώσεις του κ. Γιάννου Παπαντωνίου, υπουργού Ενόπλων Δυνάμεων και στη συνέχεια του υφυπουργού κ. Αποστολάκη. Τι λεονταρισμοί ήσαν αυτοί και από τους δυο, εναντίον της Τουρκίας; Ομως απ' ό,τι κατάλαβα, οι δυο υπουργοί που έκαναν αυτές τις «βαρυσήμαντες» δηλώσεις, έτρεμαν περισσότερο από αυτούς που υποτίθεται έπρεπε να ...τρέμουν.

Και είναι γνωστοί οι εξευτελισμοί που υπέβαλαν οι Τούρκοι με τον ένα ή άλλο τρόπο την Ελλάδα, άσε που κάθε μέρα κάνουν βόλτες τα αεροπλάνα τους, όπως τους γουστάρει, σε όλο το Αιγαίο. Και είναι ανεξέλεγκτοι στο ΝΑΤΟ, για τη συμπεριφορά τους αυτή, προς τη χώρα μας. Από την άλλη πλευρά, ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα δεν υπάρχουν και όποιος Ελληνας τα διεκδικήσει, σύμφωνα με το νέο σύνταγμα, πάει και φυλακή. Ετσι θέλοντας και μη, οι κυβερνώντες, υπέγραψαν να παραδίνουν στους Τούρκους, κάθε πολιτικό τους αντίπαλο, σαν τρομοκράτη.

Διαβάζοντας όμως προσεκτικά τις δηλώσεις του κ. Αποστολάκη, ξεπροβάλλει το... «πάπλωμα του καυγά», το οποίο είναι κατά τον κ. υπουργό: «Σύντομα -λέει- το 50% των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, θα αποτελούν μέρος του Ευρωστρατού». Δηλαδή, αν κατάλαβα καλά, το 50% των Ενόπλων Δυνάμεων μας θα είναι μισθοφόροι, δολοφόνοι, εν πολλοίς, των λαών.

Είπα και εγώ! Γ' αυτό οι κύριοι του δικομματισμού και ειδικά οι κυβερνώντες μας του ΠΑΣΟΚ, πρέπει να μάθουν ότι ο ελληνικός λαός δεν είναι βλάκας. Κάνουν μεγάλο λάθος, εγκληματικό. Σύντομα, όμως, αυτά τα τερτίπια τους θα ξεφτίσουν και θα πέσουν οι μάσκες. Ο λαός έχει στα χέρια του ένα αναίμακτο πολυβόλο, το οποίο τσακίζει «καρέκλες» και «θρόνους» και ονομάζεται, ψήφος. Και αυτό το πολυβόλο, που δε χύνει σταγόνα αίματος, όταν είναι σε χέρια «καλά» κάνει θαύματα!.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

Αντιστασιακός, απόστρατος Επισμηναγός

Μεταμόρφωση Αττικής

Ολυμπία Παπαδούκα, ηθοποιός, Αθήνα. Τρίτη μεσημέρι στην οδό Σταδίου πάνω σε μια διάβαση, ένα μηχανάκι, που οδηγούσε με ταχύτητα ένας νεαρός, με ξάπλωσε χτυπημένη, ματωμένη κάτω και εξαφανίστηκε. Το αίμα έτρεχε στην άσφαλτο. Ευτυχώς εκείνη την ώρα βρέθηκαν δυο άνθρωποι - όχι νέοι - που έτρεξαν, με σηκώσανε και με πήγανε σε κοντινό φαρμακείο για τις πρώτες βοήθειες. Μετά καλέσανε το αυτοκίνητο των πρώτων βοηθειών και με πήγανε στην Πολυκλινική, στην οδό Πειραιώς.

Με το σημείωμά μου αυτό θέλω αρχικά να ευχαριστήσω και δημόσια αυτούς τους δύο συνανθρώπους μου, τον κ. Γιώργο Τάγαρη και τον κ. Κούτανη, όχι τόσο για την άμεση και σωτήρια βοήθεια που μου προσφέρανε, όσο γιατί αυτή η πρόθυμη συμπαράσταση που πρόσφεραν στον συνάνθρωπό τους εδραιώνει την πίστη στην ανθρωπιά, που ευτυχώς δε χάθηκε μέσα στη ζούγκλα της σημερινής κοινωνίας που ζούμε. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι!

Αγγελική Βρυώνη, οπαδός του ΚΚΕ, Καλαμάτα. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που συνυπέγραψε για το αιματοκύλισμα του σερβικού λαού από το ΝΑΤΟ, πώς είναι δυνατόν να λέει ότι πιστεύει στο σοσιαλισμό και αγωνίζεται για την ειρήνη; Ομως ο λογικά σκεπτόμενος, ανεξάρτητα από τον κομματικό χώρο που ανήκει, το καταλαβαίνει ότι τον κοροϊδεύουν. Ενώ, αντίθετα, εμπιστεύεται το ΚΚΕ, επειδή έχει αποδείξει με τους αγώνες του ότι δε συμβιβάζεται με τις ωμές επεμβάσεις της Αμερικής και του ΝΑΤΟ στα εσωτερικά των χωρών, όπου με τις βόμβες τους σκοτώνουν αμάχους και αφήνουν συντρίμμια πίσω τους.

Εμείς οι οπαδοί του ΚΚΕ δεν το αποδεχόμαστε να συμμετέχουμε στα εγκληματικά σχέδια του ιμπεριαλισμού. Αντίθετα, θέλουμε να ζήσουμε ειρηνικά με όλους τους λαούς και τα προβλήματά της κάθε χώρα να τα λύνει μόνη της, χωρίς τους απρόσκλητους «μεσολαβητές». Αυτά μας δίδαξε ο σύντροφος Τσε Γκεβάρα και εκτιμούμε τους αγώνες και τη μνήμη του, που θυσιάστηκε για την ειρήνη.

Χρήστος Χριστοδουλάκης, Πετρούπολη. Ευχαριστώ τον δήμαρχο Πετρούπολης για ένα πολύ σημαντικό έργο που έχει κάνει για το δήμο μας, τη δημιουργία δηλαδή Τράπεζας Αίματος, που είναι για τις ανάγκες των δημοτών, όταν χρειαστούν αίμα. Είμαι λοιπόν και εγώ ένας από τους ευεργετηθέντες με το σωτήριο αυτό μέτρο του δημάρχου, όταν χρειάστηκα αίμα για εγχείρηση καρδιάς που έκανα πρόσφατα. Επίσης ευχαριστώ και την ΚΟΒ Πετρούπολης του ΚΚΕ, για τη συμπαράστασή της στην αιμοδοσία.

Προσφέρω στο ΚΚΕ ως οικονομική ενίσχυση 20 ευρώ.

Γιώργος Παυλής, Καρλόβασι Σάμου. Ενα θέμα που έχει στο παρελθόν συζητηθεί πολύ και τώρα έχει παραπεμφθεί στις ελληνικές καλένδες, είναι αυτό της καύσης των νεκρών, για το οποίο αντιδρά η Εκκλησία, και όχι μόνον. Ενας ολόκληρος κόσμος που ζει από τον θάνατο του ανθρώπου και μετά την ταφή του -γραφεία κηδειών, νεκροταφεία, δήμοι που εκμεταλλεύονται τη γη των νεκροταφείων και την πωλούν - εναντιώνεται στην καύση. Είναι εξοργιστικό να υπάρχουν ταξικές διαφορές και μετά θάνατον. Οι πλούσιοι αγοράζουν τάφους οικογενειακούς, οπότε και δεν υφίστανται οι συγγενείς των θανόντων τη μακάβρια διαδικασία της εκταφής μετά από τρία χρόνια, όπου οι περισσότεροι νεκροί λόγω κορεσμού των χωμάτων μένουν αναλλοίωτοι. Πιστεύω, τέλος, πως και ο ίδιος ο Χριστός, ως δίκαιος που ήταν και δίδασκε την ισότητα, δε θα ήθελε αυτή τη διάκριση μεταξύ των ανθρώπων.