60 ΧΡΟΝΙΑ ΔΣΕ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Το ΚΚΕ, οι «γιορτές του μίσους» και η αναθεώρηση της Ιστορίας

ΤΟ ΚΚΕ οργάνωσε μια εκδήλωση για να τιμήσει τους αγωνιστές του ΔΣΕ, με αφορμή τα 60 χρόνια από την ίδρυση του Δημοκρατικού Στρατού, τότε που οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης - όσοι μπόρεσαν από αυτούς - ξαναπήραν τα όπλα γιατί δεν είχαν καμία άλλη επιλογή, για να γλιτώσουν από το μαχαίρι των μοναρχοφασιστικών συμμοριών που λυμαίνονταν ασύδοτα τον τόπο

Δεν ήταν η πρώτη φορά που το ΚΚΕ τίμησε με εκδηλώσεις την επέτειο της ίδρυσης του Δημοκρατικού Στρατού της Ελλάδας (ΔΣΕ). Και φυσικά δε θα είναι και η τελευταία. Δεν ήταν επίσης η πρώτη φορά που οι κομμουνιστές ανηφόρισαν στις πλαγιές του Γράμμου για να αποτίσουν φόρο τιμής στους νεκρούς τους συντρόφους και να διαδηλώσουν την προσήλωσή τους στα ιδανικά για τα οποία έπεσαν εκείνοι. Θα το ξανακάνουν με κάθε ευκαιρία, σε κάθε μεριά και τόπο που βάφτηκε με το αίμα των λαϊκών αγωνιστών για την απελευθέρωση της Ελλάδας, για την απαλλαγή της από κάθε ιμπεριαλιστική εξάρτηση, για την οικοδόμηση μιας καινούριας κοινωνίας, που θα «είμαστε στο Εμείς κι όχι στο Εγώ», όπως έλεγε κι ο Μακρυγιάννης.

Τούτη η υπόσχεση αφορά ακόμη περισσότερο τους τόπους - σύμβολα, τους τόπους δηλαδή όπου η κοινωνική σύγκρουση - μ' όποιον τρόπο κι αν εκφραζόταν - έλαβε, ιστορικά, τα χαρακτηριστικά της μάχης αποφασιστικής σημασίας, της μάχης που η έκβασή της έκρινε, στη δοσμένη ιστορική στιγμή, και το αποτέλεσμα ολόκληρου του κοινωνικού πολέμου.

Τούτη τη φορά όμως, η εκδήλωση της ΚΕ του ΚΚΕ, στη Λυκόρραχη, στο Γράμμο, προς τιμή των 60 χρόνων από την ίδρυση του ΔΣΕ, είχε μια διαφορετική αντιμετώπιση από το κοινωνικό κατεστημένο, και ως προς την οξύτητά της και ως προς το περιεχόμενό της. Με πρωταγωνιστή το ΒΗΜΑ του συγκροτήματος Λαμπράκη, αλλά και τη συνεπικουρία της ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗΣ, η εν λόγω εκδήλωση χαρακτηρίστηκε ως «γιορτή μίσους» και ως «ανοησία», για να καταλήξουν στο συμπέρασμα του Ι. Πρετεντέρη πως «αν αυτοί (σ.σ. οι κομμουνιστές) γιορτάζουν το λάθος τους, αυτό σημαίνει ότι αναγνωρίζουν στους άλλους το δικαίωμα να γιορτάσουν το σωστό» και πως «αν είναι να θυμόμαστε, το δικαίωμα στη μνήμη το έχουν κατ' αρχάς αυτοί που πολέμησαν για να σώσουν τον τόπο τους, που νίκησαν και δικαιώθηκαν από την ιστορία» (ΒΗΜΑ 4/7/2006).

Από κοντά κι ο καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Δημήτρης Δημητράκος ο οποίος - με εμπνευστή του τον Πρετεντέρη, απ' αφορμή όσα εκείνος έγραψε για την εκδήλωση του ΚΚΕ στο Γράμμο - πάλι από τις σελίδες του ΒΗΜΑΤΟΣ (6/7/2006, σελ. 5) ανάμεσα στα άλλα... εμβριθή εγκαλεί τους κομμουνιστές στο δρόμο του Μαρξ!!! «Το πιο εντυπωσιακό - γράφει για το ΚΚΕ - είναι ότι αυτή η κουλτούρα επικαλείται τον Μαρξ, ο οποίος έδινε σημασία στα επιχειρήματα, στη λογική και στα γεγονότα, όντας ο ίδιος επιστήμονας. Αναρωτιέμαι αν οι πολιτικοί του κληρονόμοι έχουν την παραμικρή υποψία του τι τους κληροδότησε ο εμπνευστής τους, αν έχουν ασχοληθεί καθόλου με το έργο του σοβαρά, πέρα από το να έχουν φυλλομετρήσει κάποιο τόμο, επιλεγμένο τυχαία και στα πεταχτά, από τα "Άπαντά" του!»...

Ευτυχώς κ. καθηγητά που μετά από κάθε αγωνία, στη ζωή έρχεται η λύτρωση. Χρόνια ψάχναμε αγωνιωδώς να βρούμε έναν πραγματικό μαρξιστή και να που μόλις τώρα μάθαμε πως ήταν δίπλα μας κι ακούει στο όνομα Δημητράκος! Αλλά, όπως έλεγε ο Μαρξ στις «Θέσεις για τον Φόυερμπαχ», οι φιλόσοφοι μέχρι τότε εξηγούσαν τον κόσμο, ενώ το ζήτημα είναι πώς θα τον αλλάξουμε. Εκεί μας τα χαλάτε, στο γεγονός ότι, όσο κι αν ψάχνουμε, δε βρίσκουμε να έχετε κάνει κάτι για την αλλαγή του κόσμου, που θα σας έδινε το δικαίωμα να μας κάνετε το δάσκαλο στο μαρξισμό, δεδομένου ότι, όπως κι εσείς γράφετε, «η ίδια η μαρξιστική θεωρία διδάσκει ότι στην πράξη κρίνεται μια πολιτική απόφαση». Πόσο μάλλον μια στάση ζωής!

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή κι ας εξετάσουμε αν η εκδήλωση του ΚΚΕ για το ΔΣΕ μπορεί να ενταχθεί στις λεγόμενες γιορτές του μίσους.

Το ΚΚΕ και οι «γιορτές μίσους»

Οι αποκαλούμενες «γιορτές του μίσους» έχουν συγκεκριμένη ιστορία και μάλιστα τα τελευταία χρόνια έχουν διευρυνθεί ως προς τη θεματολογία τους, περιλαμβάνοντας εκτός από τους κομμουνιστές και τους ξένους εργάτες. Αν ήθελε κανείς να δώσει συνοπτικά το στίγμα τους, χωρίς τον κίνδυνο να πέσει σε λάθος, θα έλεγε ότι πρόκειται για εκδηλώσεις ακροδεξιού και φασιστικού περιεχομένου, όπου η ιδεολογική τους βάση είναι ο κοινωνικοπολιτικός, εθνολογικός και φυλετικός ρατσισμός. Σε ό,τι αφορά την Εθνική Αντίσταση και τον Εμφύλιο τέτοιες εκδηλώσεις οργανώνονταν από ορισμένες Ενώσεις Αποστράτων με τη μαχητική συμμετοχή φασιστικών οργανώσεων τύπου ΕΠΕΝ και «Χρυσής Αυγής». Σ' αυτές τις εκδηλώσεις το κυρίαρχο στοιχείο δεν ήταν κυρίως η πρόθεση των οργανωτών να τιμήσουν τους νεκρούς του αστικού στρατού, ακόμη και να γιορτάσουν την επιτυχία των Εγγλέζων και των Ταγμάτων Ασφαλείας το Δεκέμβρη ή την επιτυχία των νικητών στο Γράμμο, τον Αύγουστο του 1949. Στόχος, κυρίως, ήταν να αναπαραχθεί και να εξαπλωθεί μια «ιδεολογία» και μια πολιτική πρακτική που κυριάρχησε και στον Εμφύλιο και στη μετεμφυλιακή περίοδο, που χαρακτήριζε τους κομμουνιστές, τους μαχητές του ΔΣΕ, τους ΕΑΜίτες και γενικότερα τους αριστερούς πολίτες αυτής της χώρας ως «απάτριδες», ως «ΕΑΜοβούλγαρους» και «κομμουνιστοσλάβους», ως «συμμορίτες» και «κατσαπλιάδες», κοινώς ως μιάσματα και πράκτορες ξένων δυνάμεων και χωρών.

Αυτή η ιδεολογία και πολιτική πρακτική έστελνε τους κομμουνιστές και τους συμμάχους τους στην περίοδο του Εμφυλίου και μετά απ' αυτόν στα εκτελεστικά αποσπάσματα, στις φυλακές και στις εξορίες. Αυτή η ιδεολογία και πολιτική πρακτική χαρακτήριζε όποιον της αντιτασσόταν ως «συνοδοιπόρο» των κομμουνιστών, με όλες τις συνέπειες που είχε ένας τέτοιος χαρακτηρισμός. Αυτή η ιδεολογία και πολιτική πρακτική υπήρξε η... ηθική δικαιολογία της απριλιανής δικτατορίας των συνταγματαρχών, με αποτέλεσμα να «πάρει η μπάλα» των διώξεων ακόμη και κορυφαίους αστούς πολιτικούς ηγέτες στη διάρκεια της εφτάχρονης δικτατορίας... Προφανώς τέτοιες εκδηλώσεις θέλει ο Ι. Πρετεντέρης, ο καθηγητής Δημητράκος, ο δημοσιογράφος Μ. Κοττάκης της ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗΣ και όσοι άλλοι κάνουν λόγο για «γιορτές μίσους» με αφορμή την πρόσφατη εκδήλωση του ΚΚΕ στο Γράμμο για τα 60χρονα του ΔΣΕ.

Με γεια τους και χαρά τους. Μόνο που αν ψάχνουν για δικαιολογίες, ώστε να αναστήσουν τον κοινωνικό και πολιτικό ρατσισμό, ας ψάξουν αλλού. Οχι στο ΚΚΕ.

ΤΟ ΚΚΕ οργάνωσε μια εκδήλωση για να τιμήσει τους αγωνιστές του ΔΣΕ, με αφορμή τα 60 χρόνια από την ίδρυσή του, τότε που οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης - όσοι μπόρεσαν από αυτούς - ξαναπήραν τα όπλα γιατί δεν είχαν καμία άλλη επιλογή, καταρχήν για να γλιτώσουν από το μαχαίρι των μοναρχοφασιστικών συμμοριών που λυμαίνονταν ασύδοτα τον τόπο, και φυσικά, εκ των πραγμάτων, για να απαλλάξουν τη χώρα από τη δεύτερη ξενική κατοχή, την εγγλέζικη, και από την αμερικανική επικυριαρχία. Για να προστατέψουν, στο κάτω κάτω της γραφής, τη λαϊκή κυριαρχία που είχε αποκτηθεί με αίμα στα χρόνια της Εθνικής Αντίστασης 1941 - 1944.

Ουδέποτε οι κομμουνιστές, όταν πάλευαν για την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης και την άρση των συνεπειών του Εμφυλίου πολέμου, υποστήριξαν τη λήθη. Ηταν πάντοτε υπέρ της ιστορικής μνήμης, γιατί έχουν γράψει σελίδες δόξας για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, έχουν πληρώσει βαρύ τίμημα αίματος και δεν έχουν καμία διάθεση να παραδώσουν τη διαμόρφωση της ιστορικής συνείδησης ενός ολόκληρου λαού, να συμφωνήσουν σε εκείνο που τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης προβάλλουν ως ιστορική μνήμη και ιστορική αλήθεια. Ταυτόχρονα, ουδέποτε αρνήθηκαν οι κομμουνιστές το δικαίωμα της άλλης πλευράς να τιμήσει τους δικούς της νεκρούς, αλλά αυτό δεν μπορεί να το κάνει επικαλούμενη ότι τάχα πάλεψε ενάντια σε «μιάσματα» και σε «πράκτορες ξένης δύναμης». Ουδέποτε αρνήθηκε το ΚΚΕ στην άλλη πλευρά να υποστηρίξει τις ιδέες της ιστορικά και διαχρονικά. Αλλωστε δε γνωρίζουμε να κάνει κάτι άλλο τόσα χρόνια. Δεν μπορεί όμως να το κάνει αναβιώνοντας τον πολιτικό, κοινωνικό και φυλετικό ρατσισμό, με δυο λόγια το φασισμό. Δεν μπορεί, ακόμη, να το κάνει επεκτείνοντας τις γιορτές μίσους και κατά των ξένων εργατών που ζουν και δουλεύουν στην πατρίδα μας, κατά των μαύρων, των Ασιατών, των Αλβανών κ.ο.κ. Διότι και αυτή τη διάσταση παίρνουν οι γιορτές μίσους τα τελευταία χρόνια και οργανώνονται μάλιστα από τις ίδιες φασιστικές οργανώσεις, τους «Χρυσαυγίτες» και όλα τα παρεμφερή.

Το ΚΚΕ ουδέποτε καλλιέργησε, ούτε και θα καλλιεργήσει το φυλετικό μίσος. Δεν κατηγόρησε ποτέ την αντίπαλη πλευρά για την εθνική της ταυτότητα, παρά το γεγονός ότι όλοι πλέον γνωρίζουν πως το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα. Δε θα μπορούσε ποτέ να κατηγορήσει για αλλοεθνείς τα παιδιά του ελληνικού λαού, τους φαντάρους δηλαδή, που πολέμησαν από τις τάξεις του αστικού στρατού. Πολύ περισσότερο που επρόκειτο, κυρίως, για επιστρατευμένα παιδιά από ΕΑΜίτικες οικογένειες, τα οποία καλούνταν να πολεμήσουν για κάτι που ποτέ δεν ονειρεύτηκαν και που ήταν αντίθετο με τα επιτεύγματα του έπους της Εθνικής Αντίστασης, με τους αγώνες των ιδίων και των πατεράδων τους...

Οι κομμουνιστές ποτέ δεν κατηγόρησαν την αστική τάξη, επειδή ήταν και είναι αστική. Απλά την αντιπαλεύουν στη βάση της κοινωνικής - ταξικής διαίρεσης που ο ίδιος ο καπιταλισμός δημιουργεί και διαιωνίζει στέλνοντας στην εξαθλίωση εκατομμύρια εργαζομένων για χάρη των συμφερόντων, του πλουτισμού και της εξουσίας μια μικρής οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας, που το μόνο «προνόμιό» της είναι η κατοχή «ελέω θεού και κληρονομικότητας» των μέσων παραγωγής. Σε ό,τι δε αφορά στις ξένες δυνάμεις, το ΚΚΕ κατηγόρησε, κατηγορεί και αντιμάχεται την αστική τάξη γιατί για χάρη των δικών της συμφερόντων και ταυτιζόμενη με το βορειοαμερικάνικο και ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό, καταστρατηγεί και παραβιάζει τα δίκαια και τα δικαιώματα αυτού του λαού και του τόπου.

Αν υπάρχει μίσος στην πολιτική και στην ιδεολογία του ΚΚΕ, αυτό δεν έχει την παραμικρή σχέση με το ρατσισμό και προπαντός δεν είναι δική του επιλογή. Είναι το κοινωνικό - ταξικό μίσος που υπάρχει μέσα στην κοινωνία, που το γεννάει ο ίδιος ο καπιταλισμός, η ίδια η αστική τάξη σε βάρος της. Αλλά ποιος μπορεί να κατηγορήσει τον εξαθλιωμένο, τον άνεργο, τον κοινωνικά απόκληρο, το δούλο που μισεί αυτούς που τον έφεραν σε τέτοια θέση και παλεύει για την κοινωνική του απελευθέρωση; Μήπως δεν ένιωθε τέτοιο μίσος η αστική τάξη ενάντια στους φεουδάρχες; Μήπως δε μισούσε κατ' αυτόν τον τρόπο η Τρίτη τάξη της Γαλλικής Επανάστασης; 'Η μήπως δεν είχαν τέτοιο μίσος οι δούλοι για στους δουλοκτήτες;

Αντί επιλόγου: Τα αποκαλυπτήρια του «Βήματος»

Στην πολιτική τίποτα δεν είναι τυχαίο. Αυτό το ξέρουν καλά όσοι στοιχειωδώς παρακολουθούν τις πολιτικές εξελίξεις και δεν αδιαφορούν για την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα. Το ξέρουν ακόμη καλύτερα όσοι έχουν παρακολουθήσει το Συγκρότημα Λαμπράκη στην ιστορική του διαδρομή. Ενα συγκρότημα Τύπου που πάντοτε επιχειρούσε να λειτουργήσει με τον πιο συνεπή τρόπο ως η συλλογική συνείδηση της αστικής τάξης. Ούτε και τώρα η επίθεση που ξεκίνησε από το Συγκρότημα ενάντια στο ΚΚΕ για την εκδήλωση στο Γράμμο ήταν κάτι το τυχαίο ή μια ιδιοτροπία στελεχών του, τύπου Πρετεντέρη, που αν μη τι άλλο έχουν αποδείξει ότι πάσχουν - μέχρι του σημείου να προκαλούν τη λύπηση - από ανίατα αντιΚΚΕ σύνδρομα. Η απόδειξη για το μη τυχαίο της επίθεσης ήρθε λίγες ημέρες αργότερα.

Στο ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ 9/7/2006, στις σελίδες του ένθετου «Νέες Εποχές», που επιμελείται ο Ι. Πρετεντέρης, κεντρικό θέμα ήταν το Συνέδριο με θέμα «Μνήμες των εμφυλίων πολέμων - Τόποι και εργαλεία» που οργάνωσε το διάστημα από 7 έως 10 Ιούλη στην Κορησσό της Καστοριάς το γνωστό αμερικανόπνευστο και αμερικανοεπιδοτούμενο «Δίκτυο για τη μελέτη των Εμφυλίων». Πρόκειται για ένα «Δίκτυο» που λειτουργεί στο πλαίσιο ενός προγράμματος, του -ελεγχόμενου από τη CIA- Πανεπιστημίου του YALE. Το πρόγραμμα αυτό φέρει τον τίτλο «Διεθνές διεπιστημονικό πρόγραμμα για τη μελέτη των εμφυλίων πολέμων», διευθύνεται από τον Στάθη Καλύβα, καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης στο εν λόγω πανεπιστήμιο, και έχει αναπτύξει αξιόλογη δράση στην Ευρώπη, κυρίως στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, αλλά και στην Ελλάδα. Είναι ένα πρόγραμμα ενταγμένο στο φιλόδοξο εγχείρημα αναθεώρησης της Ιστορίας προς όφελος του κοινωνικού κατεστημένου, για να δικαιώσει και να εξαγνίσει τις πολιτικές δυνάμεις και οργανώσεις που ιστορικά το στήριξαν και το υπεράσπισαν - ακόμη και τους δοσίλογους του Δεύτερου Παγκόσμιου πολέμου εφόσον αυτοί είχαν δράση κατά του επαναστατικού κινήματος και των κομμουνιστών. Να παράγει δηλαδή τους όρους ιστορικής συνείδησης υπέρ της άρχουσας τάξης και του βορειοαμερικανικού ιμπεριαλισμού, όπως το απαιτούν οι σύγχρονες συνθήκες διεξαγωγής της ταξικής πάλης και η περιβόητη αντιτρομοκρατική πολιτική και ιδεολογία που εκπορεύεται από τις ΗΠΑ. Με τα συνέδρια και τα δημοσιεύματά του το ελληνικό τμήμα του προγράμματος, το περιβόητο «Δίκτυο για τη μελέτη των Εμφυλίων» και οι πρωτεργάτες του, ο Στ. Καλύβας, ο επίκουρος καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας Νίκος Μαρατζίδης και ο υποψήφιος διδάκτωρ στο Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας Γιώργος Αντωνίου, δεν κρύβουν την προσπάθειά τους να δικαιώσουν ιστορικά τα Τάγματα Ασφαλείας και τις κάθε λογής συντηρητικές οργανώσεις της περιόδου της Κατοχής και του Εμφυλίου, προβάλλοντας ως κύριο στοιχείο αξιολόγησης αυτών των οργανώσεων -οπωσδήποτε- τον αντικομμουνισμό τους, αλλά όχι και το δοσιλογισμό τους!!!

Η τριανδρία λοιπόν ξαναχτύπησε στο προαναφερόμενο Κυριακάτικο ΒΗΜΑ από τις σελίδες που επιμελείται ο Ι. Πρετεντέρης, για να μας πει ότι στον τόπο αυτό έχουμε «επιλεκτική ιστορική μνήμη» (Στ. Καλύβας), την οποία πρέπει προφανώς να διορθώσουμε με τη βοήθειά τους, ότι η ιστορική μνήμη που έχουμε συνιστά «ρεβάνς των ηττημένων» (Ν. Μαρατζίδης), δηλαδή των κομμουνιστών και των συμμάχων τους. Επειδή ο κόσμος, όπως διαπιστώνουν, γνωρίζει «το όνομα του Αρη Βελουχιώτη, αλλά όχι αυτό του Ζέρβα και του Ψαρού», γνωρίζει «για τον Βαφειάδη και τον Μπελογιάννη» αλλά δεν έχει ακούσει τίποτα «για τον Παπάγο και τον Τσακαλώτο». Με πόνο ψυχής, μάλιστα ο Ν. Μαρατζίδης αναφωνεί: «Τι ειρωνεία αλήθεια για την αστική παράταξη της δεκαετίας του '50 η νίκη της να καταλήξει εκεί»!!! Τέλος, ο τρίτος της παρέας (Γ. Αντωνίου) μας καλεί σε μία «αναδιαπραγμάτευση του παρελθόντος» αναρωτώμενος «πώς είναι δυνατόν ο διχασμός ενός εμφυλίου, το αντιφατικό και ανατρεπτικό του πνεύμα, να γίνει σημείο αναφοράς για το μέλλον, να ενοποιήσει αντί να διχάσει, να αναδείξει τις εμπειρίες των υποκειμένων χωρίς να υπονομεύσει την ενότητα του έθνους - κράτους;». Πού είσαι κ. καθηγητά Δημήτρη Δημητράκο να τους πετάξεις στα μούτρα όλους τους τόμους των απάντων του Μαρξ μαζί κι όχι κάποιον επιλεγμένο τυχαία, όπως κάνουμε εμείς...

Εν κατακλείδι, όταν το ΒΗΜΑ και ο Ι. Πρετεντέρης έχουν στρατευτεί με το εξ Αμερικής εγχείρημα της προαναφερόμενης αναθεώρησης της Ιστορίας, υπάρχει κανείς που αναρωτιέται το λόγο της επίθεσης στο ΚΚΕ για την εκδήλωση που διοργάνωσε στο Γράμμο, απ' αφορμή τα 60χρονα από την ίδρυση του ΔΣΕ; Ασφαλώς μόνο όποιος θέλει να εθελοτυφλεί.

Γιώργος ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ