Με ένα μνημόνιο 17 σελίδων, το αμερικανικό Πεντάγωνο απαιτεί από τους διαπιστευμένους δημοσιογράφους να υπογράψουν έναν «όρκο σιωπής» και να αποδεχτούν ότι δεν θα συλλέγουν ούτε θα χρησιμοποιούν οποιαδήποτε πληροφορία, αν η δημοσιοποίησή της δεν έχει πρώτα εγκριθεί από αρμόδιο αξιωματούχο, ακόμα και αν είναι μη απόρρητη ή κυκλοφορεί δημόσια. Αν κάποιος αρνηθεί να υπογράψει αυτό το «συμβόλαιο λογοκρισίας», χάνει το δημοσιογραφικό του πάσο και την πρόσβαση στο κτίριο του Πενταγώνου. Το υπουργείο Πολέμου, όπως μετονομάστηκε το αμερικανικό υπουργείο Αμυνας, υποστηρίζει πως όλα αυτά γίνονται «για τη διασφάλιση της διαφάνειας» και «για την οικοδόμηση δημόσιας εμπιστοσύνης». Οι δημοσιογράφοι δεσμεύονται ότι δεν θα αναζητούν ούτε θα χρησιμοποιούν «μη εξουσιοδοτημένες πληροφορίες», στις οποίες κατατάσσονται όχι μόνο τα απόρρητα έγγραφα, αλλά και οι «ελεγχόμενες μη απόρρητες πληροφορίες», ένας εξαιρετικά θολός όρος που μπορεί να περιλάβει σχεδόν τα πάντα, ακόμα και υλικό που είναι ευρέως γνωστό, αλλά το Πεντάγωνο κρίνει ότι «θα μπορούσε να βλάψει την εθνική ασφάλεια» αν δημοσιοποιηθεί.

Αρση της διαπίστευσης μπορεί να γίνει ακόμα και για «προσπάθεια συλλογής μη εγκεκριμένης πληροφορίας», που σημαίνει ότι ποινικοποιείται μέχρι και η πρόθεση του δημοσιογράφου να ερευνήσει κάτι που δεν είναι «εγκεκριμένο»! Η φίμωση αυτή δεν είναι βέβαια τυχαία, ούτε αφορά μόνο τις ΗΠΑ, αφού και στην ΕΕ ενισχύεται το πλαίσιο της λογοκρισίας και αυτολογοκρισίας των δημοσιογράφων, ειδικά για ζητήματα που αφορούν τη διαχείριση «κρίσεων» από το κράτος και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Ακόμα και ο αντιρατσιστικός νόμος, με τις κατηγορίες περί «αντισημιτισμού», λειτουργεί ως λογοκριτής σε όποιον υπερασπίζεται τον Παλαιστινιακό λαό. Η κρατική λογοκρισία σε όλες τις εκδοχές εντείνεται στη σκιά των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και της πολεμικής προετοιμασίας, κάνοντας φύλλο και φτερό τις κάλπικες αστικές διακηρύξεις περί «αντικειμενικότητας», «ανεξαρτησίας» και «ελευθερίας» στην ενημέρωση, η οποία φτάνει μέχρι εκεί που δεν θίγονται και δεν αμφισβητούνται τα συμφέροντα της αστικής τάξης και των συμμάχων της. Κραυγαλέο παράδειγμα είναι το Ισραήλ: Ο,τι βγαίνει προς τα έξω είναι ελεγχόμενο από το κράτος και τον στρατό, κι ό,τι ενοχλεί φιμώνεται για πάντα με μια σφαίρα στο κεφάλι.

Δεν προλαβαίνει να μαζεύει συχαρίκια η κυβέρνηση για τα αντεργατικά της μέτρα... Μετά τους επαίνους του Γερμανού Μερτς στον Μητσοτάκη για την 6ήμερη δουλειά, τώρα εισπράττει εύσημα και από την Κομισιόν. Συγκεκριμένα, σε ευρωπαϊκό φόρουμ όπου συμμετείχε ο υφυπουργός Εργασίας, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή χαρακτήρισε τις μεταρρυθμίσεις στα Εργασιακά «υπόδειγμα προόδου στην ευρωπαϊκή κοινωνική πολιτική». Δηλαδή το νομοσχέδιο - έκτρωμα για δουλειά έως και 13 ώρες τη μέρα, όπως και όλες οι προηγούμενες νομοθετικές παρεμβάσεις που κάνουν λάστιχο τον εργάσιμο χρόνο, χαρακτηρίζονται από την ΕΕ «πρότυπα»! Επιβεβαιώνεται έτσι και στην πράξη ότι η κυβέρνηση ακολουθεί πιστά τις κατευθύνσεις της ΕΕ για ακόμα μεγαλύτερη ένταση της εκμετάλλευσης μέσα από το χτύπημα στον χρόνο εργασίας, για λογαριασμό του κεφαλαίου, της ανταγωνιστικότητας και των κερδών του. Στον «κουβά» πάνε όμως και οι γελοιότητες της σοσιαλδημοκρατίας ότι η Ελλάδα «παρεκκλίνει» τάχα από την «ευρωπαϊκή κανονικότητα». Αυτή η βάρβαρη κανονικότητα είναι που πρέπει να καταλήξει στα σκουπίδια, μαζί με το εκτρωματικό νομοσχέδιο, με επόμενο μεγάλο σταθμό την πανεργατική απεργία την 1η Οκτώβρη.