Χρυσάφι να στρώσεις σ' ένα χιλιόμετρο δρόμο δε θα κοστίζει 65 εκατομμύρια ευρώ (για όσους θυμούνται, αντιστοιχεί σε 22 δισ. δρχ.). Κι όμως, τόσο πληρώθηκε με δημόσιο χρήμα ένας δρόμος με «οικολογικές προδιαγραφές».

Το προσπερνάς και συνεχίζεις τη κουβέντα για τη «διαφθορά» και τη «διαφάνεια», ή το δείχνεις σαν ένα απλό παράδειγμα πού πάει το χρήμα που μαζεύεται με τους φόρους από τα λαϊκά στρώματα, γιατί μόνο τα λαϊκά στρώματα - ειδικά η εργατική τάξη - πληρώνουν πράγματι το μεγάλο πακέτο των φόρων. Δεν υπάρχει επένδυση που να μην έχει χρυσοπληρωθεί με δημόσιο χρήμα και δεν υπάρχει δημόσιο χρήμα που να μην έχει αφαιρεθεί από την τσέπη των μόνων που παράγουν όλο τον πλούτο. Γι' αυτό πρέπει να σε αφήνει παγερά αδιάφορο όλη αυτή η δήθεν αγωνία για τα ελλείμματα και τη μείωσή τους, δεν είναι δικά σου, αυτοί τα δημιούργησαν, εσύ καλείσαι μόνο να τα πληρώσεις. Αν κάτι πρέπει να σε αφορά ως προς τα ελλείμματα είναι το πώς δε θα τα πληρώσεις, πώς θα καταργήσεις την αιτία που τα δημιουργεί κι αυτή έχει όνομα: Καπιταλιστές.

Πάμε γι' άλλα: Ηττήθηκαν, λέει, όλοι στη Κοπεγχάγη. Οχι ακριβώς «όλοι». Απέναντι σε κάθε ηττημένο, υπάρχει αυτός που κερδίζει. Στο προκείμενο, αυτός δεν είναι άλλος από το τμήμα εκείνο του μονοπωλιακού κεφαλαίου που δεν επενδύει ακόμα στην «πράσινη ανάπτυξη». Το άλλο τμήμα του κεφαλαίου, αυτό που ψάχνει τρόπο να επενδύσει σε νέους κερδοφόρους τομείς, δεν κρύβει λόγια. Βλέπει στην «πράσινη ανάπτυξη» την οικοδόμηση νέων αγορών και ανταγωνισμό. Ευθέως δηλώνει ότι εκεί είναι η λύση, που την ονομάζει Αγώνας για τη Γη έτσι που να αποκτά και μια οικουμενικότητα η επιδίωξη του κεφαλαίου, να έχει, δηλαδή, και λαϊκή στήριξη.

Απέναντι σ' αυτήν τη πολιτική που ψάχνει τρόπο να μεγεθύνει τα καπιταλιστικά κέρδη, δεν μπορεί να παρέχεται λαϊκή συναίνεση. Οσο κι αν τρελαίνονται διάφοροι - σαν τον Βότση - όταν το ΚΚΕ κάνει καθαρό πως διαφθορά και καπιταλισμός είναι νύχι κρέας. Οσο για το «αποσυνάγωγο» ΚΚΕ, αν εννοεί την επιλογή του ΚΚΕ να είναι ακόμα περισσότερο πιο στενά δεμένο με τους χιλιάδες που διαδηλώνουν απέξω, ενάντια στους 3-4 που θα συνεχίζουν να ψάχνουν «εθνική λύση» στο προεδρικό μέγαρο, να τον βεβαιώσουμε ότι έτσι θα γίνεται όλο και πιο συχνά.

Μια τέτοια επιλογή, να είσαι, δηλαδή, μ' αυτούς που παράγουν τον πλούτο, ενάντια στους κηφήνες, έχει ισχυρή βάση. Παράδειγμα: Η ύπαρξη των «μεσαίων», εκτός από σταθερό δεδομένο μιας συγκεκριμένης περιόδου της καπιταλιστικής ανάπτυξης, ήταν - παραμένει και μια κάποια λύση σε ζητήματα «απασχόλησης». Μόνο που σήμερα το κεφάλαιο έχει ανάγκη και να συγκεντρώσει όλο το χρήμα σε λιγότερα χέρια και να αυξήσει τον εφεδρικό στρατό των ανέργων τόσο που μεγαλύτερο τμήμα εργαζομένων να γίνει ακόμα πιο φτηνό. Ετσι «σκοτώνει» κι ένα απο τα στηρίγματά του, τους «μεσαίους». Απέναντι σ' αυτήν τη πραγματικότητα, οι σοσιαλδημοκράτες δεν μπορούν ούτε τα προσχήματα να κρατήσουν. Εχουν βγει μπροστά σαν οι καλύτεροι προωθητές της πολιτικής που συμφέρει τους καπιταλιστές. Και σ' αυτήν τη ξέφρενη πορεία να αποδείξουν πως είναι οι «καλυτερότεροι» τσαλαπατάνε κι αυτούς που μέχρι χτες τους στήριζαν. Το πρόβλημα δεν το έχουν οι σοσιαλδημοκράτες, αλλά οι «μεσαίοι» που πίστεψαν και πολλοί πιστεύουν ακόμα πως ξεχωρίζοντας από την εργατική τάξη, γλείφοντας από το τραπέζι των αστών, γαυγίζοντας στους εργάτες, δε θα τους έπαιρνε η μπόρα.

Αυτοί που μελετάνε τις εξελίξεις με όρους κίνησης του κεφαλαίου, λένε πως η ώρα της κρίσης για την Ευρώπη δεν έχει ακόμα κορυφωθεί. Το οριστικό κλείσιμο της «Saab» προμηνύει, λένε, κάτι ισχυρότερο από τις μειώσεις παραγωγής στην «Opel». Το μέλλον για πολλούς τομείς της παραγωγής. Το άλμα που επιχειρείται με την «πράσινη ανάπτυξη», να βρεθούν, δηλαδή, τομείς όπου θα επενδυθούν κερδοφόρα κεφάλαια που περισσεύουν, είναι, παρά το χειροκρότημα, ένα άλμα στο κενό. Αυξάνει μεν τη δύναμη του κεφαλαίου, δε δίνει, όμως, ανάσα στο εργατικό δυναμικό. Δεν περνάει εύκολα ούτε σαν σοσιαλδημοκρατικής έμπνευσης ρύθμιση. Οτι μέρος των πολιτικών της αστικής τάξης έχουν ακουμπήσει για τα καλά πάνω σ' ένα τέτοιο «όραμα» θυμίζει μόνο τον πνιγμένο που πιάνεται από τα μαλλιά του.

Διά ταύτα: Αν παλιότερα αρχικά με όρους θεωρίας διακηρύχθηκε το κομμουνιστικό μέλλον και ύστερα στην πράξη εφαρμόστηκε έστω με ανεπάρκειες, σήμερα η ίδια η πράξη επιβάλλει άλμα προς αυτήν την κατεύθυνση. Ο ιμπεριαλισμός ως βαρβαρότητα δεν είναι σύνθημα, είναι η πραγματικότητα που βιώνουν τεράστιες μάζες του εργατικού πληθυσμού σ' όλη τη Γη. Και που όλο και πιο γρήγορα γίνεται βιωμένη πραγματικότητα και στις μητροπόλεις του συστήματος.

Να ένας ακόμα λόγος, που άφησε γερή παρακαταθήκη η απεργία στις 17 του Δεκέμβρη. Γιατί διακήρυξε με εξαιρετικά μαζικό τρόπο ότι η εργατική τάξη δεν αντέχει τον κορσέ αυτού του συστήματος. Και στέριωσε μια βάση για να πατήσουν με συγκεκριμένο προσανατολισμό οι επόμενοι αγώνες.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ στην προοπτική της αντεπίθεσης

ΕΘΝΟΣ: ΕΞΤΡΑ ΦΟΡΟΣ για συντάξεις - Ταμεία

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Μπλόκο παντού με αποδείξεις

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: ΦΟΡΟΣ αναδρομικά για δημόσιους υπαλλήλους

ΤΑ ΝΕΑ: Με επιτόκια φωτιά απειλούν οι τράπεζες

ΤΟ ΒΗΜΑ: «Βόμβες» και «μαϊμούδες» στο τραπέζι μας

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Οι 30 κρίσιμες ημέρες για οικονομία - τράπεζες

ΤΟ ΠΑΡΟΝ: ΕΜΦΥΛΙΟΣ για τα μέτρα στο ΠΑΣΟΚ

Η ΧΩΡΑ: Πολιτική αποσταθεροποίηση φέρνουν τα νέα αντιλαϊκά μέτρα

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: ΣΤΑΥΡΩΝΟΥΝ την ελληνική οικονομία και τον Ελληνισμό της Πόλης

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Με μετατάξεις θα καλύψουν τις ανάγκες σε 380 Δήμους

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Μέτωπο κατά των «οίκων»

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ: ΜΑΣ ΠΛΗΓΩΝΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΠΑΙΤΕΣ

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: ΣΤΟ «ΣΦΥΡΙ» ΤΑ «ΑΣΗΜΙΚΑ»

Η ΑΥΓΗ: «Λαϊκά ομόλογα»

«Ο Ντίκενς έγραψε για την κοινωνία του. Δεν μπορούσε βέβαια να φανταστεί πως εκείνη η κοινωνία θα επέστρεφε δύο αιώνες αργότερα. Στον "Ολιβερ Τουίστ", ο Νόα Κλέιπολ ταπείνωνε τον μικρό Ολιβερ, φωνάζοντάς τον κάθε τόσο "φτωχοκομείο". Αναφερόταν στον Νόμο των φτωχών, που ψηφίστηκε στην Αγγλία το 1838. Ο Νόμος των φτωχών ήταν εξοργιστικός. Υποχρέωνε τους άπορους και τους άνεργους να επιλέξουν ανάμεσα σε ένα οποιοδήποτε μεροκάματο, οσοδήποτε χαμηλό, και την ταπείνωση του φτωχοκομείου. Η κοινωνική βοήθεια ήταν υπολογισμένη ώστε να είναι λιγότερο ελκυστική από οποιαδήποτε άλλη χειρότερη διαθέσιμη λύση. Το σύστημα, όπως εξηγεί ο ιστορικός Τόνι Τζουντ, στηριζόταν στην κλασική οικονομική θεωρία: αν τα ημερομίσθια έπεφταν αρκετά χαμηλά, κι αν δεν υπήρχε ελκυστική εναλλακτική λύση, τότε όλοι θα έβρισκαν δουλειά.

Σήμερα, ο δέκατος ένατος αιώνας φαίνεται να έχει μετακομίσει στον εικοστό πρώτο. "Σε μια περίοδο αυξανόμενης ανεργίας, ο άνεργος δεν αποτελεί πια ένα πλήρες μέλος της κοινωνίας" είπε ο Τόνι Τζουντ σε πρόσφατη διάλεξή του στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. "Για να λάβει έστω κι ένα πενιχρό επίδομα κοινωνικής πρόνοιας, υποχρεώνεται να αναζητήσει και, αν είναι δυνατόν, να αποδεχτεί μια δουλειά με οποιονδήποτε μισθό, οσοδήποτε χαμηλός κι αν είναι αυτός, και οσοδήποτε αποκρουστική κι αν είναι αυτή η δουλειά. Και μόνο τότε θεωρείται πως δικαιούται τη βοήθεια της κοινωνίας".

Ο ιστορικός Τζουντ θρηνεί για την υποχώρηση της σοσιαλδημοκρατίας, που αποτελούσε κάποτε την εγγυήτρια πολιτική δύναμη του κοινωνικού κράτους. Διαπιστώνει πως οι μετριοπαθείς μορφές της έγιναν "ο κατεστημένος πολιτικός λόγος στην Ευρώπη" (...) συμβουλεύει τους σοσιαλδημοκράτες να γίνουν πιο επιθετικοί στην υπεράσπιση των ιστορικών κεκτημένων. Και πιο αυστηροί εναντίον όλων εκείνων που προσπαθούν να τα καταλύσουν. Ομως, οι αποδέκτες των συμβουλών του δεν είναι πια εδώ. Η σοσιαλδημοκρατία έχει απορροφηθεί από τον νεοφιλελευθερισμό. Αφού πρώτα κατέστρεψε το μοναδικό κοινωνικό στρώμα που αποτελούσε το κατ' εξοχήν στήριγμά της: τη μεσαία τάξη» (ο Ρ. Βρανάς στα ΝΕΑ).