Μπορεί ο Χαφτάρ της Ανατολικής Λιβύης να καλοβλέπει την αναγνώριση του τουρκολυβικού συμφώνου και να αμφισβητεί κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας, η ΝΑΤΟική συνεργασία όμως με την ελληνική κυβέρνηση καλά κρατεί. Στο επίκεντρο μάλιστα βρίσκεται το Μεταναστευτικό, για το οποίο τα κυβερνητικά επιτελεία κατηγορούν τον Χαφτάρ ότι το «εργαλειοποιεί» σε βάρος της Ελλάδας, με τις πλάτες της Τουρκίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι στελέχη της Λιβυκής Ακτοφυλακής (κυβέρνηση της Βεγγάζης) συνεχίζουν να εκπαιδεύονται κανονικά στο ΝΑΤΟικό Κέντρο Εκπαίδευσης Ναυτικής Αποτροπής στη Σούδα, στο πλαίσιο ενός ευρύτερου πακέτου συνεργασίας που συμφώνησαν οι δυο κυβερνήσεις, με την ομπρέλα του ΝΑΤΟ. Θυμίζουμε ότι στα ανοιχτά της Λιβύης εξελίσσεται από το 2016 η πολυεθνική ναυτική επιχείρηση «Irini» με στόχο την τήρηση του εμπάργκο όπλων και την αποτροπή προσφύγων και μεταναστών, στην πραγματικότητα για την υπεράσπιση των ευρωατλαντικών συμφερόντων στην περιοχή, μετά την ιμπεριαλιστική επέμβαση που έφερε το απόλυτο χάος στη Λιβύη. Πρόσφατα, επίσης, δυο ακόμα ελληνικά πολεμικά πλοία αναπτύχθηκαν νότια της Κρήτης για τον έλεγχο των μεταναστευτικών ροών. Σ' αυτόν τον ευρωατλαντικό σχεδιασμό εντάσσονται και οι Λίβυοι λιμενικοί που εκπαιδεύονται στη ΝΑΤΟική υποδομή στη βάση της Σούδας. Αλλη μια απόδειξη ότι η εμπλοκή της χώρας στα σχέδια και τους μηχανισμούς της ευρωατλαντικής συμμαχίας καμιά σχέση δεν έχει με την προστασία των κυριαρχικών δικαιωμάτων. Και ότι οι κορόνες της κυβέρνησης για την «υπεράσπισή» τους αρχίζουν και τελειώνουν εκεί που βάζουν το όριο οι αμερικανοΝΑΤΟικές προτεραιότητες και τα συμφέροντα της αστικής τάξης που συμπλέουν μ' αυτές.

«Πλημμύρισε» χτες ο Τύπος με δημοσιεύματα που εκθειάζουν την εξαγορά της Ελληνικής Βιομηχανίας Οχημάτων (ΕΛΒΟ) από ισραηλινά κεφάλαια της πολεμικής βιομηχανίας. Το αφήγημα είναι ότι μια απαξιωμένη επιχείρηση, που κατασκεύαζε στρατιωτικά και πολιτικά οχήματα, ξαναπαίρνει ζωή χάρη στην πολεμική οικονομία και τη στρατηγική σχέση της Ελλάδας με το Ισραήλ. Κανονικό πλυντήριο δηλαδή για τη στροφή στην οικονομία του πολέμου - που οδηγεί τον λαό σε νέες μεγάλες θυσίες - αλλά και για τη στρατηγική σχέση με το Ισραήλ, πίσω από την οποία κρύβεται η εμπλοκή της χώρας στο μακελειό της Μέσης Ανατολής. Πιο κυνικοί οι Ισραηλινοί, λένε ανοιχτά ότι η επένδυση στην ΕΛΒΟ γίνεται για να βάλουν το δάκτυλο στο μέλι των ευρωπαϊκών κονδυλίων του «ReArmEU», εξασφαλίζοντας μεγάλες επιδοτήσεις, προνόμια και κέρδη, ενώ παραμένουν άγνωστες οι λεπτομέρειες της εξαγοράς, κυρίως σε ό,τι αφορά τις εργασιακές σχέσεις κ.ά. Ολα αυτά όμως σε τίποτα δεν αποθαρρύνουν τους προπαγανδιστές της μεγαλύτερης εμπλοκής της χώρας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, να παρουσιάζουν τα πολεμικά κεφάλαια ως διέξοδο για την οικονομία και ως «ευκαιρία» για νέες θέσεις εργασίας στην παραγωγή πολεμικού υλικού, που σήμερα σκοτώνει άλλους λαούς και αύριο θα στραφεί ενάντια στους εργαζόμενους που τώρα το κατασκευάζουν.