Κάτω από το στόχο της «ανταγωνιστικότητας», οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης θα στεγάσουν όλα τα αντεργατικά μέτρα στη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών, στις 25 και 26 Μάρτη.

Στη σύνοδο αυτή, οι ηγέτες των κρατών - μελών της ΕΕ θα εξετάσουν κυρίως την πορεία της οικονομίας υπό το πρίσμα των «αποφάσεων της Λισαβόνας».

Η ημερήσια διάταξη, σύμφωνα με το πρόγραμμα της Ιρλανδικής Προεδρίας, περιλαμβάνει τέσσερα θέματα: 1. Στρατηγική της Λισαβόνας: Προτεραιότητες. 2. Διακυβερνητική Διάσκεψη. 3. Διεθνής Κατάσταση. 4. Διάφορα. Ωστόσο, όπως σημειώνει σε δήλωσή του ο προεδρεύων της ΕΕ, πρωθυπουργός της Ιρλανδίας, Μπέρτι Αχεν, το πρώτο θέμα αναμένεται να κυριαρχήσει στις εργασίες της Συνόδου.

Στο προσχέδιο απόφασης της Συνόδου, το οποίο έχει στη διάθεσή του ο «Ριζοσπάστης», σημειώνεται ότι «το μήνυμα που θα δώσει αυτή η Σύνοδος Κορυφής είναι αποφασιστικότητα και αυτοπεποίθηση», ενώ καλούνται τα κράτη - μέλη «να επισπεύσουν τη διαδικασία των μεταρρυθμίσεων».

Η Σύνοδος καλείται να αποφασίσει σειρά μέτρων στα οποία περιλαμβάνονται: α) Η «συγκράτηση» των αυξήσεων στους μισθούς. β) Η «δημοσιονομική εξυγίανση», με δραστική περικοπή των δημοσίων δαπανών και ειδικότερα των δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα. 3) Η επιτάχυνση των «μεταρρυθμίσεων» στην αγορά εργασίας με στόχο την περαιτέρω μείωση του «κόστους εργασίας». 4) Η ταχύτερη μεταρρύθμιση των συνταξιοδοτικών συστημάτων και γενικότερα, των συστημάτων Κοινωνικής Ασφάλισης.

Στην απόφαση της Συνόδου αναμένεται ακόμη να περιλαμβάνονται κεφάλαια για την «περιβαλλοντικώς βιώσιμη οικονομική μεγέθυνση», για «την ανταγωνιστικότητα και την καινοτομία», για «περισσότερες και καλύτερες θέσεις εργασίας», για την «ενίσχυση της ελεύθερης κυκλοφορίας των εργαζομένων» και για τη «δημιουργία εταιρικών σχέσεων για τη μεταρρύθμιση».

Επειδή οι συζητήσεις στη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών θα γίνουν για την προώθηση των «αποφάσεων της Λισαβόνας» αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι οι αποφάσεις αυτές ελήφθησαν στη Σύνοδο Κορυφής της Λισαβόνας, στις 23 και 24 Μάρτη του 2000.

Η απόφαση εκείνης της Συνόδου είχε τίτλο: «Απασχόληση, οικονομική μεταρρύθμιση, και κοινωνική συνοχή. Ενας στρατηγικός στόχος για την επόμενη δεκαετία». Στην ουσία, ήταν η προσπάθεια του μεγάλου κεφαλαίου και των κυβερνήσεων της ΕΕ να διαμορφώσουν μια ενιαία στρατηγική του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, στο περιβάλλον της λεγόμενης «παγκοσμιοποίησης» και των έντονων αντιθέσεων μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κέντρων. Ο στρατηγικός στόχος για την επόμενη δεκαετία είναι «να γίνει η οικονομία της ΕΕ η ανταγωνιστικότερη και δυναμικότερη οικονομία της γνώσης ανά την υφήλιο, ικανή για βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη με περισσότερες και καλύτερες θέσεις εργασίας και με μεγαλύτερη κοινωνική συνοχή».

Κάτω από αυτόν τον τίτλο, οι ηγέτες της ΕΕ κατέγραψαν στη Σύνοδο της Λισαβόνας, μια σειρά αποφάσεων που συνιστούν τη μεγαλύτερη πρόκληση για την εργατική τάξη, αφού αμφισβητούνται και καταργούνται τα θεμελιώδη δικαιώματά της ως προς το εργασιακό καθεστώς και το σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης. Χαρακτηρίζοντας συλλήβδην αυτά τα δικαιώματα, εμπόδια για την ανταγωνιστικότητα της ευρωπαϊκής οικονομίας, έβαλαν μπροστά τη μηχανή για την κατεδάφισή τους.

Το νέο στοιχείο αυτής της Συνόδου θα είναι η κοινή θέση της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Βρετανίας, όπως διαμορφώθηκε στη συνάντηση Σρέντερ, Σιράκ και Μπλερ στις 18 Φλεβάρη του 2004, στο Βερολίνο για τα παραπάνω ζητήματα.

Ιδιαίτερης σημασίας, όχι μόνο για τη Σύνοδο των Βρυξελλών αλλά και για τις μελλοντικές οικονομικές εξελίξεις στην ΕΕ, είναι η κοινή θέση με την οποία θα εμφανιστούν οι κυβερνήσεις της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Βρετανίας. Δεν είναι μόνο η εμφανής προσπάθεια για τη δημιουργία του «οικονομικού διευθυντηρίου», αλλά και η πολιτική ομογενοποίηση των θέσεων του σοσιαλδημοκράτη Σρέντερ, του «κεντροαριστερού» Μπλερ και του κλασικού φιλελεύθερου Σιράκ.

Η κοινή θέση της «τρόικας», όπως ονομάστηκε από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, διαμορφώθηκε στη συνάντηση των τριών ηγετών, στις 18 Φλεβάρη του 2004 στο Βερολίνο.

Η επίκληση των «αποφάσεων της Λισαβόνας» από τη Συνάντηση των «τριών» στο Βερολίνο, σηματοδοτεί την πρόθεση των τριών μεγαλύτερων δυνάμεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης να επιβάλουν τους δικούς τους ρυθμούς και σφραγίδα στην άσκηση της οικονομικής πολιτικής από τις κυβερνήσεις των υπόλοιπων κρατών - μελών.

Είναι χαρακτηριστικό ότι, μετά τη Συνάντηση, ο Πρόεδρος της Γαλλίας, Ζακ Σιράκ, εκθείασε τις «κοινωνικές μεταρρυθμίσεις», που προωθεί ο Σρέντερ στη Γερμανία. Στις μεταρρυθμίσεις αυτές, υπό τον τίτλο «Ατζέντα 2010», περιλαμβάνονται όπως είναι γνωστό η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, η μείωση των συντάξιμων αποδοχών, η αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών των εργαζομένων, η έντονη διείσδυση των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιριών στα συνταξιοδοτικά συστήματα κ.ά.

Στους προβληματισμούς της συνάντησης συνεισέφερε και ο πρωθυπουργός της Βρετανίας, Τόνι Μπλερ, παρουσιάζοντας στους συνομιλητές του το σχέδιο «εκσυγχρονισμού» του βρετανικού δημόσιου τομέα, με την πρόβλεψη για 80.000 απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων!

Από την πλευρά του, ο Σιράκ παρουσίασε το εκτεταμένο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων στη Γαλλία από την κυβέρνηση Ραφαρέν και ιδιαιτέρως τις ιδιωτικοποιήσεις στους τομείς της Παιδείας και της Υγείας.

Μάλιστα, για να εξασφαλίσουν την ταχύτερη και αυστηρότερη εφαρμογή της πολιτικής τους, οι τρεις ηγέτες πρότειναν τη δημιουργία μιας θέσης αντιπροέδρου της Κομισιόν, ο οποίος θα είναι υπεύθυνος για την προώθηση των οικονομικών «μεταρρυθμίσεων» στα κράτη - μέλη της ΕΕ.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η Σύνοδος των Βρυξελλών βρίσκει τις τρεις «μεγαλύτερες» οικονομίες της ΕΕ σε διαφορετικές φάσεις της οικονομικής ύφεσης. Τα στοιχεία για τη βιομηχανική τους παραγωγή, την ανεργία, τα ελλείμματα και το χρέος είναι και για τις τρεις απογοητευτικά. Το κλίμα και για τις τρεις χώρες είναι ακόμη βαρύτερο εξαιτίας των εξελίξεων στην ισοτιμία ευρώ - δολαρίου. Η συστηματική προσπάθεια της αμερικανικής κυβέρνησης για ένα φθηνότερο δολάριο είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση των αμερικανικών εξαγωγών, αλλά και την αντίστοιχη μείωση των ευρωπαϊκών εξαγωγών λόγω του «ακριβού» ευρώ και της «ακριβής» στερλίνας.

Η αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης «ενώνει» τις κυβερνήσεις Γαλλίας, Γερμανίας και Βρετανίας στην κοινή επιδίωξη να αυξήσουν την «ανταγωνιστικότητα» των οικονομιών τους, μέσω της μείωσης του κόστους εργασίας. Γι' αυτό «ξεθάβουν» τις «αποφάσεις της Λισαβόνας».