Η αστική τάξη έδωσε χτες ένα ρεσιτάλ προπαγάνδας για την προώθηση των συμφερόντων της. Οποια, μα όποια αστική εφημερίδα κι αν κοίταζες, διάβαζες το ίδιο σκονάκι: Αδεια ταμεία, άδεια ταμεία, άδεια ταμεία! Και σ' άλλες κρίσιμες στιγμές για την αστική τάξη έχει διαπιστωθεί πως μπλε και πράσινες εφημερίδες εμφανίζουν κοινό μέτωπο, αλλά χτες έβγαζε μάτι.

Ξάφνου, λέει, μόλις χτες, έμαθαν όλοι μαζί την «αλήθεια». Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, τα ασφαλιστικά ταμεία ζητάνε και παίρνουν την αναγκαία κρατική ενίσχυση καθώς οι συντάξεις - μ' όποιον κι αν είναι στην κυβέρνηση - έχουν την εγγύηση του δημοσίου, δηλαδή θα πληρωθούν όποια κι αν είναι η κατάσταση στα Ταμεία. Χτες, όμως, ήταν μια ξεχωριστή μέρα. Οχι γιατί ένα στέλεχος του ΠΑΣΟΚ στα ασφαλιστικά ταμεία, ο Κουτρουμάνης, θέλει να εκλεγεί βουλευτής, αλλά γιατί το σχετικό αίτημα των ταμείων ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόταν η αστική τάξη στη συγκεκριμένη στιγμή για να στηρίξει τα δύο κόμματά της, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Να τα στηρίξει με τον κατάλληλο τρόπο, αυτόν που να παράξει αποτέλεσμα υπέρ της. Σπέρνοντας τρόμο στα λαϊκά στρώματα που για να πειστούν πως η διαιώνιση της εκμετάλλευσης είναι αναγκαία, πρέπει να δεχτούν, τώρα, πριν τις εκλογές, όχι απλά πως όποιο κι απ' τα δύο κόμματα κι αν είναι στην κυβέρνηση τα πράγματα θα είναι μαύρα, αλλά ότι αυτό είναι αναγκαίο να συμβεί. Η διαπίστωση περί άδειων ταμείων δεν έγινε με όρους αντιπολίτευσης, αλλά με όρους υπεράσπισης της πολιτικής και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Και με όρους κινδυνολογίας κατά της ΝΔ και υπέρ του ΠΑΣΟΚ από τον εντολοδόχο του ΠΑΣΟΚ.

Πρόκειται για μια θέση διαμετρικά αντίθετη από την προειδοποίηση του ΚΚΕ ότι πράγματι όποιο κι απ' τα δύο κόμματα της αστικής τάξης κι αν είναι αύριο στην κυβέρνηση, δεινά περιμένουν την εργατική τάξη. Η αστική τάξη προσπαθεί αυτό να το αντιστρέψει υπέρ της, δείχνοντας με την ενιαία δίχρωμη προπαγάνδα πως αυτό που θα συμβεί αύριο είναι αναγκαίο. Γι' αυτό και το μπαράζ του τρόμου.

Η «καμένη γη» που περιγράφουν στο παρά πέντε των εκλογών, αφού πρώτα για να εγκλωβίσουν συνειδήσεις διαμόρφωσαν εικόνα - ελπίδα αλλαγής, αποκαλύπτει τι πραγματικά θέλουν να κάνουν την επόμενη μέρα. Δε θέλουν την εργατική τάξη να είναι μόνο υποταγμένη, αλλά και να χειροκροτά με σκυμμένο κεφάλι την πολιτική που σωρεύει κέρδη στο κεφάλαιο.

Εμφανίζουν το αποτέλεσμα της πολιτικής τους σαν δημιούργημα άλλων, αλλά και σαν νομοτέλεια την οποία πρέπει να αποδεχτούν τα λαϊκά στρώματα, γιατί έχουν γνώση πως δεν μπορεί να κερδίζουν τα μονοπώλια και να μη χάνει ο λαός. Επειδή αυτή είναι η βασική διαφορά, επειδή και μέσα από την εκλογική μάχη αυτό που κρίνεται είναι η ανεμπόδιστη εξουσία των μονοπωλίων, το αν, δηλαδή, θα έχουν απέναντί τους ένα ισχυρό κίνημα που επειδή θα ξέρει τον αντίπαλο θα χαράζει και πορεία αντιμετώπισης αυτού του αντίπαλου κι όχι ενός σκιάχτρου που και να το χτυπήσεις υπάρχει έτοιμο το επόμενο για αντικατάσταση.

Από κοντά, πλημμύρα τα άρθρα που περιγράφουν πώς φοροδιαφεύγουν τα ψιλικατζίδικα, για να κρύψουν το κύριο: Οτι αυτό που λείπει απ' το τραπέζι δεν είναι ο φόρος, ιδιαίτερα αυτός που πληρώνεται έμμεσα από τα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, αλλά λείπει ο φόρος του κεφαλαίου που το φοροαπάλλαξαν. Κυρίως όμως είναι αυτό που αρπάζεται στην ίδια την παραγωγή, την ώρα της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, αυτό που αρπάζεται από τον μικρό αγρότη, αυτό που δεν επιτρέπεται να εισπράξει ο μικρός επαγγελματίας (αυτός που διατηρεί την αυταπάτη πως αρκεί να έχει ένα μαγαζάκι για να περνά καλά, όταν η ζωή του δείχνει πως το κέρδος ή θα αυγαταίνει ή δε θα υπάρχει, ότι η τάση αναγκαστικά είναι η συγκέντρωση στα χέρια των λίγων).

Οι προπαγανδιστές της αστικής τάξης δεν κρύβουν τον αντίπαλο, τα μονοπώλια, από καπρίτσιο. Αλλά για να αποφύγουν την αντιπαράθεση εκεί ακριβώς που αφορά σε άμεσα καθημερινά πράγματα: Το μόνιμο και σταθερό μεροκάματο, την εξασφαλισμένη δημόσια Υγεία, το δικαίωμα στη μόρφωση. Εκεί η αντιπαράθεση αποκαλύπτει πως όσο υπάρχουν τα μονοπώλια, τα δεινά θα αυξάνονται, με όποια διαχείριση - νοσοκόμο του συστήματος αλλάζει γάζες παριστάνοντας πως γιατρεύει.

Το αύριο, πράγματι, θα 'ναι σκληρό. Γιατί οι καπιταλιστές δεν είναι μόνοι τους. Εχουν δική τους όλη τη μηχανή που ποδηγετεί τους ανθρώπους της δουλειάς. Από τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ ως τους δήμους και τις νομαρχίες.

Σήμερα κι αύριο και μεθαύριο είναι η ώρα της περίσκεψης. Καθένας ξέρει ποιος είναι με ποιον. Πολλοί αρκούνται να διαλέξουν αφέντη. Πολλά θα κριθούν από το πόσο λιγότεροι θα είναι αυτή τη φορά. Επιλέγω ΚΚΕ σημαίνει σηκώνω κεφάλι. Εμπιστεύομαι τη δύναμη που δεν τα διπλώνει, τη δύναμη που έχει αποδείξει πως μπορεί να χτυπήσει το θεριό κατάκαρδα, στα κέρδη του, εκεί που πονάει.

Αυτή είναι η διαφορά. Οι άλλοι λένε «ψηφίστε μας να σας σώσουμε». Το ΚΚΕ λέει «στάσου όρθιος, εσύ παράγεις τα πάντα, σου ανήκουν, πάρτα!».

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΠΕΔΙΟΝ ΤΟΥ ΑΡΕΩΣ

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Δεκαετία αργής ανάκαμψης στην ΕΕ

ΤΟ ΒΗΜΑ: Δεσμεύομαι

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Στέγνωσε το ταμείο

Ο ΛΟΓΟΣ: Η «ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΑΡΙΘΜΩΝ» κυριαρχεί στην προεκλογική εκστρατεία

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Στο κόκκινο ΙΚΑ και ΟΑΕΕ

ΕΘΝΟΣ: ΚΟΚΟΡΟΜΑΧΙΕΣ και γκάφες στη ΝΔ

ΤΑ ΝΕΑ: Ζαλάδες στη ΝΔ από το μαύρισμα

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: ΠΩΣ ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΕ ΤΗ ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΣΕ 12 ΚΟΜΠΙΝΕΣ

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: «Ντιμπέιτ» με τον λαό κάνει ο πρωθυπουργός

Η ΑΥΓΗ: Σε Ελλάδα και Ευρώπη δύναμη ελπίδας η αριστερά

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: ΟΡΓΗ Πεκίνου για τα παιχνίδια του ΠΑΣΟΚ στον ΟΛΠ

«Πριν από πεντέμισι χρόνια (...) η "Καθημερινή" χαιρέτιζε συγκινημένη τη νέα εποχή μιας "ενάρετης διακυβέρνησης" (...) η "ενάρετη διακυβέρνηση" της "Καθημερινής" κατέρρευσε με απίστευτη ευκολία όχι επειδή δεν ήταν "ενάρετη" αλλά επειδή δεν ήταν "διακυβέρνηση". Και τώρα ψάχνουμε για τον επόμενο. Πίσω από αυτά, κρύβεται μια παλαιά ακροδεξιά αντίληψη. Οτι η πολιτική είναι υπόθεση "καλών" εναντίον "κακών", "ενάρετων" εναντίον "αμαρτωλών" και "ηθικών" εναντίον "ανήθικων". Μια αντίληψη που υποκαθιστά την πολιτική με την ηθική και την πράξη με το κήρυγμα (...) η ιδέα "να τα πάρουμε από τους πλούσιους για να τα δώσουμε στους φτωχούς" ήταν εύκολη για τον Ρομπέν των Δασών αλλά δύσκολη για μια χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης» (ο Γ. Πρετεντέρης στο ΒΗΜΑ).

«Ο Λόταρ Μπίσκι, πρόεδρος του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς και πρόεδρος της "Αριστεράς" (Die Linke) (...) ακούστηκε να λέει από το βήμα - όπως ακριβώς μεταφράστηκε και ζωντανά με ευθύνη των διοργανωτών: "Θέλουμε ένα ΝΑΤΟ, οργανισμό συλλογικής ασφάλειας και ειρήνης"... Λίγο νωρίτερα, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είχε μοιράσει μια άλλη μετάφραση της ίδιας ομιλίας, σύμφωνα με την οποία ο Μπίσκι πρότεινε την αντικατάσταση του ΝΑΤΟ από ένα "συλλογικό σύστημα ασφαλείας" (...) Καμιά εντύπωση δε μας κάνει ούτε η μια ούτε η άλλη εκδοχή της ομιλίας του» (η καταγραφή στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).

«Η παρουσία του Λόταρ Μπίσκι στη χθεσινή προεκλογική συγκέντρωση αποτελεί "ψήφο" της ευρωπαϊκής αριστεράς υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ» (από το κύριο άρθρο στην ΑΥΓΗ).