Η ημερίδα που διοργανώνει η Ομοσπονδία Οικοδόμων Ελλάδας, με θέμα την αντισεισμική προστασία και θωράκιση της χώρας, αποτελεί μια σημαντική πρωτοβουλία. Αναδεικνύει πως το ζήτημα της προστασίας των κατασκευών, των εργαζομένων και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων πρέπει να αποτελέσει ένα απ' τα βασικά σημεία διεκδίκησης και πάλης των εργαζομένων. Ο τίτλος της ημερίδας είναι «Αντισεισμική προστασία των κατασκευών και έργα κάλυψης των λαϊκών στρωμάτων» και θα γίνει την Πέμπτη 14 Απρίλη, στις 6.30 μ.μ., στον Πολυχώρο στο Γκάζι στο κτίριο Δ12 στην αίθουσα «Νίκος Γκάτσος».

Ομιλητές της ημερίδας θα είναι: Σταύρος Τάσσος σεισμολόγος, Κανέλλα Γεωργοπούλου πρόεδρος της Ομοσπονδίας Γονέων Αθήνας, Δημήτρης Κουτζης πολιτικός μηχανικός, Χρήστος Παπάζογλου γιατρός εργασίας και Γιάννης Πάσουλας πρόεδρος της Ομοσπονδίας Οικοδόμων Ελλάδας.

Ο πρόσφατος καταστροφικός σεισμός στην Ιαπωνία έφερε στην επιφάνεια το τεράστιο ζήτημα της αντισεισμικής θωράκισης και προστασίας των κατασκευών, των κτιρίων όπου ζει ο λαός και των εγκαταστάσεων εργασίας όπου δουλεύουν χιλιάδες εργαζόμενοι. Στη χώρα μας, άλλωστε, έχουμε πικρή εμπειρία. Στην Ελλάδα εκλύεται το 50% της σεισμικής ενέργειας της Ευρώπης - η πλέον σεισμογόνος χώρα της ηπείρου - και έχουν γίνει μια σειρά από καταστροφικούς σεισμούς, με πιο πρόσφατο του Σεπτέμβρη του 1999, όταν σπίτια και εργοστάσια κατεδαφίστηκαν παρασέρνοντας στα ερείπια 143 ανθρώπους - ανάμεσά τους και τους εργαζόμενους των εργοστασίων «ΦΑΡΑΝ» και «ΡΙΚΟΜΕΞ».

Το ερώτημα, λοιπόν, είναι: Υπάρχει η απαραίτητη αντισεισμική προστασία; Δυστυχώς, όχι. Σε περίπτωση σεισμού, η χώρα μας είναι ανοχύρωτη, αν και μπορεί να υπάρξει η απαραίτητη αντισεισμική θωράκιση. Σήμερα, είναι περισσότερο απαραίτητο από ποτέ η ανάπτυξη του κατασκευαστικού κλάδου να υπηρετεί τις ανθρώπινες ανάγκες και όχι τα κέρδη μιας χούφτας μονοπωλιακών ομίλων. Αφορά τη ζωή και την ασφάλεια εκατομμυρίων ανθρώπων. Είναι επιτακτική η ανάγκη της αντισεισμικής θωράκισης της χώρας.

Ενδεικτικά, μόνο, αναφέρουμε:

• Από τα 80.000 δημόσια κτίρια της χώρας (σχολεία, νοσοκομεία, δημόσιες υπηρεσίες κλπ.) που έπρεπε να έχουν ελεγχθεί από το 2000, έχουν ελεγχθεί περίπου τα 6.000. Κι από αυτά, όμως, που ελέγχθηκαν, σε ελάχιστα έγιναν οι παρεμβάσεις που κρίθηκαν αναγκαίες!
• Ενώ το 75% των κτιρίων της χώρας (το 65% των δημόσιων και το 55% των σχολείων) έχουν κτιστεί πριν το 1985, δηλαδή με βάση τους παλιούς (ή και καθόλου) αντισεισμικούς κανονισμούς, αρνούνται να εφαρμόσουν ένα πρόγραμμα προσεισμικού ελέγχου και ενίσχυσης των κτιρίων αυτών.
• Ενώ κατά τους σεισμούς της Αθήνας αποδείχτηκε ότι 1 στα 10 κτίρια με ζημιές και 1 στα 2 σχεδόν από αυτά που κρίθηκαν κατεδαφιστέα ήταν επαγγελματικές στέγες (εργοστάσια, βιοτεχνίες κλπ.), αρνούνται επίμονα να ελέγξουν τη στατική επάρκεια των χώρων αυτών όπου δουλεύουν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι.

Η ασφάλεια του λαού θυσιάζεται στο βωμό της κερδοφορίας των μονοπωλιακών ομίλων. Πρόκειται για ένα πολιτικό και όχι τεχνοκρατικό πρόβλημα. Οι εργαζόμενοι, οι γονείς, τα φτωχά λαϊκά στρώματα αξίζει να συστρατευθούν σε αγωνιστική προοπτική για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, με επίκεντρο τις δικές τους ανάγκες, όπου η δημιουργία ενός ενιαίου αποκλειστικά κρατικού φορέα κατασκευών θα διασφαλίζει επαρκείς και ασφαλείς κατασκευές για το λαό.

Η Ομοσπονδία Οικοδόμων, μέσα σε αυτό το πλαίσιο, έχει καταρτίσει ένα πλαίσιο πάλης, σύμφωνα με το οποίο προτάσσει τις λαϊκές ανάγκες σε αντιδιαστολή με τα συμφέροντα των μεγάλων πολυεθνικών και κατασκευαστικών ομίλων. Βάζουν μπροστά τις ανάγκες των εργαζομένων για σύγχρονη και ασφαλή κατοικία και χώρο εργασίας και όχι τις ανάγκες των μονοπωλίων για κερδοφορία. Σε αυτή την κατεύθυνση, ταυτόχρονα, θα αντιμετωπιστεί και το οξυμένο πρόβλημα της ανεργίας στην οικοδομή: Οχι στην κατασκευή γενικά «έργων», αλλά έργων τέτοιων που θα υπηρετούν τις λαϊκές ανάγκες.

Η αντισεισμική θωράκιση της χώρας, λοιπόν, αποτελεί ακριβώς ένα τέτοιο έργο. Ταυτόχρονα, να γίνουν έργα αντιπλημμυρικής θωράκισης, να φτιαχτούν σχολεία, παιδικοί σταθμοί, νοσοκομεία και κέντρα υγείας. Να κατασκευαστεί σύγχρονη, φθηνή και ασφαλής λαϊκή κατοικία.

Με δεδομένο ότι ακριβής πρόγνωση σεισμού σήμερα δεν είναι δυνατή, ότι οι όποιες στατιστικές εκτιμήσεις εμπεριέχουν το στοιχείο της αβεβαιότητας, και τόσο ο σεισμός των Γρεβενών - Κοζάνης, όσο και ο σεισμός της Αθήνας με δραματικό τρόπο κατέδειξαν ότι δεν υπάρχει περιοχή του ελληνικού χώρου που μπορεί να θεωρηθεί ασεισμική, καμιά περιοχή του ελληνικού χώρου δεν μπορεί να εξαιρεθεί από τη λήψη μέτρων ελαχιστοποίησης του σεισμικού κινδύνου.

Στόχος μιας φιλολαϊκής αντισεισμικής πολιτικής θα πρέπει να είναι η λήψη όλων των μέτρων αντισεισμικής θωράκισης που η επιστήμη και η τεχνική παρέχουν στη δεδομένη ιστορική στιγμή, σε κάθε κατοικημένο σημείο του ελληνικού χώρου, με την παραδοχή ότι ο επόμενος καταστρεπτικός σεισμός θα γίνει στο σημείο αυτό το επόμενο δευτερόλεπτο. Μέτρα ετοιμότητας του λαού, προσεισμικοί έλεγχοι μεγάλων δημοσιών και ιδιωτικών κτιρίων (σχολεία, νοσοκομεία, εργοστάσια, χώροι διασκέδασης κλπ.) και αποκατάστασή τους, όπου αυτό χρειάζεται, ή αντικατάστασή τους από άλλα κτίρια με τις απαιτούμενες αντισεισμικές προδιαγραφές, όπου η αποκατάστασή τους δεν επαρκεί. Οι επιστημονικά τεκμηριωμένες εκτιμήσεις για την εξέλιξη της σεισμικής δράσης θα πρέπει πάντα να παίρνονται υπόψη, μαζί με κοινωνικά κριτήρια, στην ιεράρχηση των προτεραιοτήτων και όχι στον αποκλεισμό περιοχών. Σε κάθε περίπτωση η προτεραιότητα πρέπει να δοθεί στις οικονομικά, οικιστικά και κοινωνικά υποβαθμισμένες περιοχές.

Ο σεισμός της Ιαπωνίας φέρνει στην επιφάνεια με τον πιο τραγικό τρόπο το ζήτημα της αντισεισμικής προστασίας και θωράκισης της χώρας. Η Ελλάδα ως γνωστό είναι η πιο σεισμογενής χώρα της Ευρώπης. Παράλληλα, όμως, είναι και από τις πιο ανοχύρωτες απέναντι στα φυσικά φαινόμενα. Οι σεισμοί του 1981 και του 1999, είναι αδιάψευστοι μάρτυρες. Αφησαν πίσω τους εκατοντάδες νεκρούς και τραυματίες, σπίτια και χώρους δουλειάς ερείπια. Τα χρόνια που πέρασαν, αν και άλλαξε δύο φορές ο πολεοδομικός κανονισμός, ουσιαστικά μέτρα δεν πάρθηκαν.

Τα κτίρια, δημόσια και ιδιόκτητα, οι κατοικίες που κατασκευάστηκαν με τον παλιό οικοδομικό κανονισμό ήδη έχουν υποστεί δύο σεισμούς και κατά συνέπεια είναι ιδιαίτερα ευάλωτα σε ένα νέο σεισμό. Κατά συνέπεια το ζήτημα της αντισεισμικής θωράκισης είναι επιτακτικό και αναγκαίο. Τα σχολεία, νηπιαγωγεία, παιδικοί σταθμοί, στις περισσότερες περιπτώσεις είναι φθαρμένα, παλιά, κατεστραμμένα, ασυντήρητα, χωρίς ελεύθερους χώρους, με συνέπεια, σε ένα νέο σεισμό, να αποβούν μοιραία, για τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών.

Οι ελεύθεροι χώροι είναι από ελάχιστοι, μέχρι ανύπαρκτοι. Πού θα καταφύγουν, για παράδειγμα, οι κάτοικοι των λαϊκών συνοικιών τόσο της Αθήνας όσο και στις άλλες μεγαλουπόλεις, όταν οι ελεύθεροι χώροι είναι ανύπαρκτοι; Πόσα νοσοκομεία έχουν την επάρκεια να δεχθούν έναν αυξημένο όγκο τραυματιών που θα προκαλέσει ένας σεισμός;

Η επιστήμη σήμερα ίσως δεν μπορεί 100% να αντιμετωπίσει τα φυσικά φαινόμενα. Μπορεί όμως σε μεγάλο βαθμό να προβλέψει και να δημιουργήσει σοβαρές προϋποθέσεις για να ελαχιστοποιήσει τις συνέπειες από ένα σεισμό. Το γεγονός ότι αυτό δε γίνεται, έχει να κάνει με το ότι ο προσανατολισμός των κυβερνήσεων και των πολιτικών που πέρασαν απ' αυτόν τον τόπο είναι η κατασκευή έργων και υποδομών που υπηρετούν συμφέροντα του κεφαλαίου και όχι λαϊκές ανάγκες.

Από την άποψη αυτή στην ημερήσια διάταξη μπαίνει με τον πιο απόλυτο τρόπο η πρόταση του ταξικού κινήματος. Η δημιουργία ενός ενιαίου αποκλειστικά κρατικού φορέα κατασκευών στα πλαίσια της λαϊκής οικονομίας και εξουσίας. Μόνο σ' αυτό το δρόμο μπορεί να εξασφαλιστούν επαρκείς και ασφαλείς κατασκευές.