Επιτυχημένη ήταν η προφεστιβαλική εκδήλωση της Νομαρχιακής Οργάνωσης ΑΕΙ - ΤΕΙ Αττικής της ΚΝΕ, που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Στην προφεστιβαλική συγκέντρωση μίλησε η Λουίζα Ράζου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Πριν από την ομιλία έγινε συναυλία - αφιέρωμα στο πολιτικό τραγούδι από τον Γιώργο Σαρρή και την μπάντα του, ενώ η εκδήλωση έκλεισε με συναυλία του Μίλτου Πασχαλίδη και λαϊκό γλέντι.

Η Λ. Ράζου τόνισε, μεταξύ άλλων, πως «το νέο δίπολο σε αυτή τη φάση διαμορφώνεται ανάμεσα στη ΝΔ και στο ΣΥΡΙΖΑ, που φιλοδοξούν ο καθένας για τον εαυτό του τώρα τον πυλώνα της επόμενης κυβέρνησης. Πρόκειται για κόμματα, τα οποία έχουν, βεβαίως, διαφορές μεταξύ τους, αλλά έχουν κοινή αφετηρία, βαδίζουν στο ίδιο δρόμο, πάνω στις ίδιες ράγες, με την αποδοχή της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας της ΕΕ. Αναβιώνουν τη γραμμή κεντροδεξιά - κεντροαριστερά.

Ο κ. Τσίπρας, μάλιστα, χτες, παρουσιάζοντας το κυβερνητικό του πρόγραμμα είπε ότι το δίλημμα είναι κυβέρνηση ΝΔ ή κυβέρνηση των αντιμνημονιακών προοδευτικών δυνάμεων. Τώρα, ξέχασε και το "Αριστερά", όλως τυχαίως, που το αναφέρουν, βέβαια, από εδώ και από εκεί σε διάφορα κείμενά τους, στελέχη τους, διάφορες τάσεις και συνιστώσες τους, ανάλογα με το ποιος τοποθετείται, επιχειρώντας να ανεβάσουν την πόλωση, ν' αθροίσουν ψήφους πάνω σε πλαστές διαχωριστικές γραμμές.

Η ΝΔ δεν ταλαντεύεται, είναι το κόμμα της αστικής τάξης και σηκώνει τους τόνους της αντιπαράθεσης, υπερασπίζοντας τα ιερά και τα όσια αυτής της τάξης. Το οικονομικό της πρόγραμμα, το κυβερνητικό της πρόγραμμα είναι σαφώς ταξικά προσδιορισμένο. Εχουν σκοπό να γυρίσουν την Ελλάδα με ειδικές οικονομικές ζώνες, για να δουλεύει η νέα βάρδια της εργατικής τάξης για ένα πιάτο φαΐ, για ψίχουλα, για να γεμίζουν τα κέρδη της πλουτοκρατίας, των μονοπωλιακών ομίλων, στη νέα φάση της καπιταλιστικής ανάπτυξης, που φιλοδοξούν το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, εφόσον βεβαίως ξεπεράσουν τη μέγκενη της ύφεσης, να βρεθούν οι κεφαλαιοκράτες με ένα νέο πεδίο μεγάλης κερδοφορίας. Το ΠΑΣΟΚ, βεβαίως, στραπατσαρισμένο εκλογικά κάνει, ας το πούμε, προγραμματική αντιπολίτευση στη ΝΔ και στον ΣΥΡΙΖΑ.

Ταυτόχρονα, ο μεγάλος αντίπαλος, όπως αυτοαποκαλείται, των αντιμνημονιακών τάχα δυνάμεων ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε τώρα ενιαίο κόμμα για να επωφεληθεί από τον εκλογικό νόμο και να κυβερνήσει επιτέλους η "Αριστερά", καταγγέλλοντας πολιτικά το μνημόνιο, όχι όμως και τη δανειακή σύμβαση, όχι όμως αμφισβητώντας την πολιτική της ΕΕ και δίνοντας όρκους πίστης στην επίθεση που δέχεται από τη ΝΔ, ότι η πολιτική του, το κυβερνητικό πρόγραμμα δε θα βάλει σε κίνδυνο την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη και στο ευρώ.

Αυτή είναι πολιτική που είναι επίσης ταξικά προσδιορισμένη και φαίνεται επίσης πόσο αποφασισμένοι μέχρι τέλους, μέχρι τις 17 Ιούνη και ακόμα περισσότερο μετά, να εγκλωβίσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, την οργή και την αγανάκτηση του κόσμου, σε ανώδυνα για το σύστημα κανάλια, δίνοντας καθημερινές εξετάσεις στον ΣΕΒ και σε άλλα τμήματα της αστικής τάξης, που τώρα αγάπησαν πολύ αυτή την Αριστερά. Της αναγνωρίζουν τη νίκη της και τη θέλουν πολύ οι εκπρόσωποι της πλουτοκρατίας να πάρει το τιμόνι της κυβερνητικής εξουσίας.

Ετσι εξηγείται η στάση των αντιπάλων του λαού, των αντιπάλων της εργατικής τάξης, των βιομηχάνων, των εφοπλιστών. Εξηγείται η στάση τους αν έχει κανείς την υπομονή να πάρει το πολυσέλιδο κείμενο του κυβερνητικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, που παρουσιάστηκε χτες, για να καταλάβει πως σε μια πολυλογία 100 και πλέον σελίδων, αυτό που κοσμεί το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι την πολιτική καταγγελία του μνημονίου θα τη διαδεχθεί ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης της οικονομίας, δηλαδή ένα άλλο μνημόνιο, που θα συνεννοηθεί, θα συμφωνηθεί με τους εταίρους μας, με την ΕΕ, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, με το ΔΝΤ, δηλαδή με την τρόικα, που ξόρκιζε μέχρι χτες ο ΣΥΡΙΖΑ και ο επικεφαλής του. Με όλους αυτούς θα διαμορφώσουν ένα νέο πλαίσιο, για να δεσμεύσουν το λαό για πάρα πολλές δεκαετίες σε μια μόνιμη κατάσταση πτώχευσης».

Η Λουίζα Ράζου υπογράμμισε πως «η μάχη είναι δύσκολη, οπωσδήποτε είναι δύσκολη. Για τους κομμουνιστές δεν ήταν ποτέ εύκολες οι μάχες, όμως, τούτη εδώ η μάχη, τούτη η εκλογική αναμέτρηση είναι ακόμα πιο δύσκολη, γιατί ποτέ άλλοτε τόσο φανερά, τόσο ξεδιάντροπα, αν μας επιτρέπεται η έκφραση, δε γίνεται μια τόσο συντονισμένη, από πολλά κέντρα προσπάθεια, για να πληγεί ακριβώς αυτή η ελπίδα, αυτή η προοπτική για το λαό, να συρρικνωθεί, να δεχτεί χτύπημα το ΚΚΕ.

Τώρα, μπροστά σε αυτόν τον κίνδυνο, σε αυτήν την επίθεση, ξέρουμε καλά ότι πρέπει να κοκκινίσουν, με κάθε τρόπο, οι εργατικές λαϊκές γειτονιές, ο περίγυρος να μαχητικοποιηθεί, να στηρίξει την προσπάθειά μας, να μην περάσουν αυτοί οι σχεδιασμοί. Κάθε κομμουνιστής, πέρα από πρωτοπόρος, ανιδιοτελής, οργανωτής της πάλης, να γίνει και μαχητικός προπαγανδιστής.

Μπορούμε με τη σεμνότητα και την υπομονή που διακρίνει τους κομμουνιστές, να προβάλλουμε τη διέξοδο του Κόμματος, να εξηγήσουμε, να ενθαρρύνουμε λαϊκούς ανθρώπους να κάνουν το βήμα, να πετάξουν τα νέφη του αποπροσανατολισμού και των δυσκολιών που βάζει το σύστημα μπροστά τους.

Να μην υποκύψουν ούτε στους φόβους και την τρομοκρατία της ΝΔ, ούτε στις αυταπάτες και τον εφησυχασμό του εύκολου δρόμου της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, να κάνουν αυτό που πρέπει αυτοί που θίγονται από την οικονομική καπιταλιστική κρίση, από την πολιτική των μονοπωλίων, κάθε εκμεταλλευόμενος. Οι βιομηχανικοί εργάτες, οι υπάλληλοι, οι εκατοντάδες χιλιάδες, τα εκατομμύρια των ανέργων τώρα να σκεφτούν καλύτερα και να αξιοποιήσουν την πείρα που συγκέντρωσαν και σε αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα μεταξύ της μιας εκλογικής αναμέτρησης και της άλλης».

Σημείωσε πως «η πίεση που ασκείται δεν είναι μικρή, είναι πολύ μεγάλη, τα βλέπετε και τα παρακολουθείτε. Στα ΜΜΕ αποσιώπηση, διαστρέβλωση, επίθεση στο ΚΚΕ, στα στελέχη και στις θέσεις του.

Κάτω, μέσα σε ορισμένους χώρους δουλειάς και στις γειτονιές, εκεί που κυριαρχούσαν οι δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ το προηγούμενο διάστημα, εκεί που ο πολύμορφος οπορτουνισμός είχε ισχυρούς θύλακες, οι σημερινές συνιστώσες του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και των δικών του συμμάχων μαζί με μεταλλαγμένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, κάθε είδους, σημερινούς ΣΥΡΙΖΑίους χύνουν φαρμάκι για την αταλάντευτη στάση του Κόμματος. Πρόκειται για ανθρώπους που το έχουν εγκαταλείψει από δεκαετίες και παριστάνουν τους θλιμμένους που τάχα το ΚΚΕ δεν κατέγραψε πιο αυξημένα εκλογικά ποσοστά και η ηγεσία του αρνείται ν' αναλάβει την ιστορική ευθύνη να ηγηθεί στις διεργασίες για αριστερή κυβερνητική λύση.

Πρόκειται για συντονισμένο σχέδιο και δεν αφορά τον κόσμο που πιέζεται απ' τα βάσανα που ζει και δεν έχει πειστεί ν' ακολουθήσει τη διέξοδο που θέλει το ΚΚΕ. Αφορά επιτελεία που αξιοποιούν τη σύγχυση για να χτυπήσουν το ΚΚΕ και να αφοπλίσουν το λαό, μπροστά σε αυτά που έρχονται».

Η Λ. Ράζου επισήμανε: «Απαιτείται συστηματική και μαχητική αποκάλυψη. Ας το πούμε ακόμα μια φορά, ακόμα πιο καθαρά: Το ΚΚΕ δε θα γίνει η Αριστερά που οραματίζεται η Le Monde Diplomatique, δεν είμαστε η Αριστερά της φράσης. Το ΚΚΕ έχει ενότητα λόγων και έργων, δε θα υποχωρήσουμε από μια 90χρονη και πλέον Ιστορία, την οποία τιμάει κάθε γενιά που παίρνει τον τιμημένο τίτλο του μέλους του ΚΚΕ.

Θέλουμε, όμως, να επιστήσουμε την προσοχή στο λαό, στην εργατική τάξη, σε όλους αυτούς που συναντιόμαστε κάθε μέρα, στους μικρούς και μεγαλύτερους αγώνες. Αυτή η επίθεση ενάντια στο ΚΚΕ τι πρόβλημα αποδεικνύει ότι έχουν; Είναι γνωστό ότι το ΚΚΕ δεν είναι εύκολο να το βάλουν στο χέρι. Δεν είναι εύκολο με αυτήν την πείρα να προδώσει την υπόθεση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Δεν μπορεί το ΚΚΕ, με βάση την πολιτική του, τη γραμμή του, την πείρα του, ότι κρατάει ζωντανή την ελπίδα της ανατροπής και πρέπει να τσακιστεί γιατί δυσκολεύει να διαχειριστούν, με τον τρόπο που το έκαναν τα προηγούμενα χρόνια, τη λαϊκή συνείδηση, να επιτρέψει να πάρει κεφάλι μια τέτοια προσπάθεια.

Γιατί το κάνουν; Προσβλέπουν και προβλέπουν ότι η οργή και η αγανάκτηση που τώρα, σε αυτήν τη φάση, τροφοδότησαν τα δικά τους σενάρια, για τη γενική αναδιάταξη του αστικού πολιτικού σκηνικού, θα επιστρέψουν. Κάνουν πρόβλεψη τα επιτελεία της αστικής τάξης και η ίδια η αστική τάξη ότι η οργή και η αγανάκτηση θα επιστρέψουν σφοδρότερες και πιο ώριμες αυτή τη φορά, πολιτικά και ταξικά προσδιορισμένες, με το ΚΚΕ μπροστά, με μορφές πάλης που δε θα είναι εύκολο να εκτονωθούν στις μούντζες και στα γιαούρτια, που τώρα νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν».