Με αφιερώματα ξεκίνησε το πρόγραμμα στην Κεντρική Σκηνή την Παρασκευή και το Σάββατο.

Την Παρασκευή ο αιώνας του Μίκη αντήχησε δυνατά! Και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, αφού η μουσική του είναι δεμένη με τους αγώνες του λαού μας - όχι μόνο αυτούς που έγιναν, αλλά και αυτούς που θα 'ρθουν. Γιατί η μουσική αυτού του κορυφαίου δημιουργού - λαϊκού καθοδηγητή θα είναι πάντα η υπόκρουσή τους.

Με την καλλιτεχνική επιμέλεια του Μανόλη Ανδρουλιδάκη ξεδιπλώθηκε ένα πολύ όμορφο πρόγραμμα, που έκανε ένα μικρό «πέρασμα» σε πολλά τραγούδια του μεγάλου μας συνθέτη.

Μαζί του στη Σκηνή βρέθηκαν η Ρίτα Αντωνοπούλου, ο Βασίλης Λέκκας, η Γιώτα Νέγκα και ο Μανώλης Μητσιάς, που ο καθένας με τη δική του ερμηνεία κατόρθωσε να κάνει τους χιλιάδες που γέμισαν την Κεντρική Σκηνή μια μεγάλη συντροφιά - κοινωνό στο έργο του Μίκη. Ερμήνευσαν τόσα και τόσα τραγούδια που μας ανέβασαν λίγο ψηλότερα... Τραγούδια που θα μας συνοδεύουν μέχρι «να σημάνουν οι καμπάνες».

Ξεχωριστή στιγμή ήταν όταν ο Μ. Ανδρουλιδάκης αφιέρωσε εκ μέρους όλης της ορχήστρας τον «Μικρό Λαό», που πολεμά «για όλου του κόσμου το ψωμί, το φως και το τραγούδι», με τον κόσμο να ξεσπά σε χειροκροτήματα και να φωνάζει δυνατά «Λευτεριά στην Παλαιστίνη».

«Στρατηγέ, ο άνθρωπος έχει ένα ελάττωμα: Ξέρει να σκέφτεται». Με στίχο δανεισμένο από το «Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου», του Μπ. Μπρεχτ, τιτλοφορήθηκε το αφιέρωμα που ετοίμασε η ΚΝΕ και πραγματοποιήθηκε μετά τη μεγάλη πολιτική συγκέντρωση του 51ου Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή».

Σε εποχές που ο κόσμος φλέγεται, η ΚΝΕ επέλεξε και μέσα από τον δρόμο της Τέχνης να προβληματίσει, να μαχητικοποιήσει, να αναδείξει τα διαχρονικά αίτια που γεννούν τους πολέμους, αλλά και τον δρόμο που πρέπει να διαλέξουν οι λαοί.

«51ο, έτσι; Και στο 1ο εδώ», ανέφερε ο Διονύσης Τσακνής καλωσορίζοντας τον κόσμο, και ερμήνευσε με το δικό του ξεχωριστό ηχόχρωμα τον «Στρατιώτη» αλλά και την «Μπαλάντα του νεκρού στρατιώτη», προτού πει το δικό του «Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον».

Η Αγγελική Τουμπανάκη με την εκρηκτική της ερμηνεία συνεπήρε τους πάντες με «Τα λόγια και τα χρόνια», αλλά και τους δικούς μας «Ηρωες».

Με το «Bella Ciao» καλωσόρισε στη Σκηνή τον Ιταλό συνδικαλιστή Πιέρ Πάολο Λεονάρντι, ο οποίος μετέφερε την αγωνιστική πείρα από τη μεγάλη απεργία αλληλεγγύης των Ιταλών εργατών στον ηρωικό λαό της Παλαιστίνης, απεργία η οποία «νέκρωσε» τα πάντα στη γειτονική χώρα, απαιτώντας τον τερματισμό της γενοκτονίας στη Γάζα και παύση κάθε στρατιωτικής - εμπορικής σχέσης με το Ισραήλ.

Και η νύχτα έγινε μέρα με τα καπνογόνα, ενώ οι παλαιστινιακές σημαίες ανέμιζαν περήφανα ψηλά.

Με τον τρόπο που μόνο οι «Κοινοί Θνητοί» ξέρουν, έκαναν ένα πέρασμα από το «War Pigs» των Black Sabbath στο «Αδερφό τον αδερφό» του Μίκη Θεοδωράκη, για να κλείσουν με το δικό τους «Του κόσμου οι λαοί», γιατί αλλάζουν οι καιροί.

Ο Δημήτρης Μπάκουλης με την ευαισθησία του ερμήνευσε τη «Δίκοπη Ζωή» και τον «Μέρμηγκα», με τον κόσμο να τον συνοδεύει χτυπώντας ρυθμικά παλαμάκια.

Τη χαρά της εξέφρασε η Ηρώ Σαΐα που βρέθηκε «σε αυτήν τη γιορτή της ειρήνης, το όνειρο κάθε ανθρώπου, κάθε λαού», και ερμήνευσε με την τεράστια σε εύρος φωνή της την «Ελένη» του Θάνου Μικρούτσικου και το «Νυν και αεί» του Σταύρου Ξαρχάκου, σε στίχους Νίκου Γκάτσου.

Και η θέση πάνω στη Σκηνή δόθηκε στον Κώστα Θωμαΐδη, που ερμήνευσε απόσπασμα από το «Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου», ενώ ο λόγος του Κώστα Βάρναλη για τους λαούς που σκοτώνονται «για τ' αφέντη το φαΐ» ακούστηκε δυνατά από τον Μίλτο Πασχαλίδη.

Σημείο μουσικής συνάντησης που ξεχείλισε ήχους και μελωδίες από διάφορα είδη αποτέλεσε η Σκηνή Φοιτητών και Νέων Εργαζόμενων για τέσσερις μέρες, ενώ περιλάμβανε και πρόγραμμα που σκόρπισε πολύ γέλιο.

Την Παρασκευή το βράδυ, το ζήτημα της εργασίας, με το δικό του μοναδικό τρόπο και το πηγαίο χιούμορ του, ανέλυσε -σκορπίζοντας άφθονο γέλιο- ο Χριστόφορος Ζαραλίκος. Δεν παρέλειψε να αναφερθεί στη γενοκτονία του κράτους-δολοφόνου Ισραήλ σε βάρος του λαού της Παλαιστίνης. Καταλήγοντας κάλεσε στην απεργία της 1ης Οκτώβρη.

Παίρνοντας τη σκυτάλη από τα μουσικά σχήματα και τους ερμηνευτές που προηγήθηκαν, το βράδυ της Παρασκευής στη σκηνή ανέβηκαν οι Babo Koro, συγκρότημα που έχει μάθει να παντρεύει ήχους και διαθέσεις, δημιουργώντας μια εκπληκτική ατμόσφαιρα. Η τραγουδίστρια του συγκροτήματος, Αντιγόνη Μπασακάρου, φορώντας παλαιστινιακή κεφίγια ευχαρίστησε το Φεστιβάλ για τη συμμετοχή: «Χρόνια τώρα το στηρίζουμε και μας στηρίζει. Είναι το μεγαλύτερο Φεστιβάλ στην Ελλάδα και είμαστε πολύ χαρούμενοι που αποτελούμε κομμάτι του».

Με τη χαρακτηριστική τους ενέργεια οι Babo Koro ξεδίπλωσαν ένα μουσικό μωσαϊκό από ήχους βαλκανικούς μέχρι rock και swing, τραγουδώντας για τη συντροφικότητα, την αλληλεγγύη, τον έρωτα και το πάθος. Ιδιαίτερη φόρτιση προκάλεσε το τραγούδι που έγραψαν εμπνευσμένοι από το έγκλημα των Τεμπών και το οποίο αφιέρωσαν «σε όσους δεν έφτασαν, με την ελπίδα πως ο αγώνας θα βρει τελικά δικαίωση».

Ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, παντρεμένη με τον ήχο της παράδοσης, τράνταξε την κατάμεστη Σκηνή Φοιτητών και Νέων Εργαζομένων στο αφιέρωμα «Ρίζες και ρεύμα», μια συνάντηση της παραδοσιακής μουσικής με το rock και το metal.

Το αφιέρωμα άνοιξαν τα Kanarya, με έναν μαγευτικό πολυφωνικό ήχο, όπου η γκάιντα και το λαούτο μπλέκονταν με ηλεκτρικές κιθάρες και μπάσο, δυναμιτίζοντας από νωρίς την ατμόσφαιρα.

Τη σκυτάλη πήραν οι «Νήμα», ξεσηκώνοντας τη σκηνή με ήχους από τη Θράκη και τη Μακεδονία, και έδωσαν στην μπαϊντούσκα και στον ζωναράδικο metal «χροιά».

Η υπέροχη Μάρθα Φριτζήλα με τη μαγευτική φωνή της, φορώντας κεφίγια επί σκηνής, έκανε ξεχωριστή αφιέρωση στους ήρωες γιατρούς του ΕΣΥ, που δίνουν μάχη καθημερινά, τραγουδώντας «Δεν μπορώ μανούλα μ', δεν μπορώ, άι σείρε να φέρεις τον γιατρό».

Στη σκηνή ο Στέλιος Μαγαλιός, εμπνευστής αυτής της δημιουργίας, υπό την ενορχήστρωση του Γιάννη Σακκέτου και του Χρηστου Κιτσαντά, έβαλε «φωτιά» στη σκηνή με το ηπειρώτικο «Στης πικροδάφνης τον ανθό», στο πιο όμορφο rock πάντρεμα. «Λευτεριά στην Παλαιστίνη», φώναξε δυνατά, κάτι που ακούστηκε απ' άκρη σ' άκρη, ενώ κάλεσε «την Τετάρτη όλοι στους δρόμους».

Ακολούθησε ο «Αλεξανδρής», με τον κόσμο να γίνεται «ένα» στους ήχους του γνωστού θρακιώτικου, και η νεανική σκηνή σείστηκε σε αυτήν την όμορφη βραδιά.

Μια ξεχωριστή μουσική εμπειρία έζησαν οι χιλιάδες νέοι και νέες που κατέκλυσαν τη Σκηνή Φοιτητών και Νέων Εργαζομένων κατά τη συναυλία των Pagan. Το συγκρότημα, γνωστό για τον progressive - ethnic ήχο του και τις θεατρικές του εμφανίσεις, παρουσίασε ένα μυσταγωγικό ταξίδι που συνέδεσε την παράδοση με τη δύναμη του metal.

Το κοινό μπήκε αμέσως στον ρυθμό, από τα πρώτα κιόλας κομμάτια, ακολουθώντας τα δυνατά riffs και τα έντονα τύμπανα. Ξεχώρισαν τα τραγούδια τους «Καρότσα» και «Κοίτα με», αλλά και διασκευές, όπως το «Απάνω στην Τριανταφυλλιά», που απογείωσαν την ατμόσφαιρα.

Το βράδυ του Σαββάτου ο Αλέξανδρος Κτιστάκης μαζί με την Ηλιάνα Πασπάλα ταξίδεψαν το κοινό με ένα έντεχνο λαϊκό «μωσαϊκό» μελωδιών. Συνοδεία του βιολιού, οι παρευρισκόμενοι ξέσπασαν σε χειροκροτήματα όταν ο καλλιτέχνης, εμβόλιμα στον μελωδικό σκοπό του, έστειλε το μήνυμα «Λευτεριά στην Παλαιστίνη».

Ο Αλέξανδρος Τσουβέλας, στην πρώτη του εμφάνιση στο Φεστιβάλ, μετέτρεψε τη Σκηνή Φοιτητών και Νέων Εργαζομένων σε μια δεύτερη «Κεντρική Σκηνή». Αλλωστε, έπαιζε στην «έδρα» του, στην καρδιά των περισσότερων ιστοριών του, τη Δυτική Αττική. Οι μιμήσεις, οι κλασικοί κατοχυρωμένοι του «χαρακτήρες» βρήκαν τη θέση τους στην παράσταση που παρουσίασε, μαζί βέβαια με την κωμική ματιά στην ...καθόλου κωμική επικαιρότητα, που «άμα θέλεις να πας διακοπές πρέπει να δώσεις ένα νεφρό», την κριτική στις ανθρώπινες σχέσεις, την αποξένωση των social media... Ευχαρίστησε το Φεστιβάλ για την πρόσκληση, και το Φεστιβάλ τον ευχαρίστησε γεμίζοντας τη σκηνή ασφυκτικά, και από τις δύο μεριές του ποταμιού...

Το αδιαχώρητο στη Σκηνή Φοιτητών και Νέων Εργαζομένων έγινε και με την Ματούλα Ζαμάνη, με τον κόσμο να σιγοντάρει με μια φωνή το «Αερικό». Με τη μοναδική της ερμηνεία και την ενέργειά της ξεσήκωσε το πλήθος, με το ρεπερτόριό της που συνδυάζει παραδοσιακά και σύγχρονα στοιχεία.