ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 26 Αυγούστου 2001
Σελ. /32
ΡΕΠΟΡΤΑΖ
Η ΑΛΛΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ
Η διαταγή της Αουρόρα

Το σκηνικό ήταν έτοιμο. Το προαύλιο της εκκλησίας, το καμπαναριό, η άσπρη πλάκα των δωρητών και η άλλη άσπρη πλάκα των θεμελιωτών (δεσπότης, έπαρχος, δήμαρχος - παρουσία του υπουργού κλπ.).

Στη μια άκρη της πλατείας το καφενείο του χωριού και οι απαραίτητες άσπρες πλαστικές καρέκλες, ασορτί βέβαια, με τα μπλε πλαστικά τραπεζάκια ( νησί, βλέπεις, ο χώρος). Στην άλλη άκρη η ταβέρνα. Πήχτρα ο κόσμος. Και τα παιδάκια να παίζουν φωνάζοντας, κυνηγώντας το ένα το άλλο ανάμεσα στα τραπέζια. Ολα, δηλαδή, «τέλεια» και «ολοκληρωμένα». Οι μπίρες να ανοίγουν η μία μετά την άλλη, οι μουσακάδες να σπάνε μύτες, τα παγωτά και τα ούζα να δίνουν μάχες.

Κι όπως γίνεται με όλες τις μεγάλες θεατρικές παραστάσεις, όπου υπάρχουν οι πρώτοι και οι δεύτεροι ρόλοι, αλλά για να φαίνεται πλούσιο το έργο, υπάρχουν και τα βουβά πρόσωπα (το μπούγιο), έτσι κι εδώ. Στο προαύλιο του Σωτήρος, μέσα σ' αυτό το πανδαιμόνιο φωνών και θορύβων, τα βουβά πρόσωπα, πιστά στις απαιτήσεις της παράστασης, δηλώνουν «παρών» στις ανάγκες του έργου. Καθισμένα στα πάνω σκαλιά της εκκλησίας, βουβά κι ακίνητα, παρακολουθούν τα δρώμενα. Και είναι οι ματιές χωρίς «αισθήματα». Αδειες, παρότι μπροστά τους τα γεγονότα τρέχουν με γρήγορους ρυθμούς και μεγάλες εναλλαγές. Παρότι τα πιρούνια και τα μαχαίρια δένουν αρμονικά με το ανοιγόκλειμα των στομάτων, με τους χτύπους των δοντιών και τα γρατζουνίσματα του τραγουδιού που ακούγεται βραχνιασμένα απ' τα κρεμασμένα στις μουριές μικρόφωνα.

Οι εντολές που είχαν τα βουβά πρόσωπα απ' τον αόρατο, δαιμονικό σκηνοθέτη, ήταν να μείνουν ανέκφραστα, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Κι εκείνα πειθάρχησαν. Ηταν τόσο ανέκφραστα, που φάνταζαν ψεύτικα, σαν να ήταν ζωγραφισμένα στον τοίχο της εκκλησίας, εικόνες μιας θλιβερής κοινωνικής τοιχογραφίας.

Κι όπως γίνεται πάντα στις μεγάλες παραστάσεις, που «ξαφνικά» ξεκόβει ο πρώτος απείθαρχος από το πλήθος και τραβάει ίσα στον εχθρό και τον μαχαιρώνει, έτσι και στο προαύλιο του Σωτήρος. Η Αουρόρα, απροειδοποίητα, ξεκολλάει απ' το σκηνικό των βουβών προσώπων, των Αλβανών μεταναστών του χωριού, που κάθε βράδυ πιάνουν τα πάνω σκαλιά στο προαύλιο της εκκλησίας και παρακολουθούν τα δρώμενα στην πλατεία, και με αποφασιστικά βήματα έρχεται καταπάνω μας.

Το σοκ είναι μεγάλο! Είναι η πρώτη φορά, που το σκηνικό ζωντανεύει. Που ξεκολλάει από τον τοίχο και βγαίνει μπροστά. Που απαιτεί συμμετοχή. Που θέλει να μιλήσει.

Δυο τρεις από τα βουβά πρόσωπα προσπαθούν να τη σταματήσουν, άλλοι τόσοι όμως, τους εμποδίζουν να την εμποδίσουν. Και η Αουρόρα τα δυόμισι θαυμάσια χρόνια της, αρχοντικά, τελετουργικά κατεβαίνει τα τέσσερα σκαλιά της εκκλησίας. Εκεί γυρίζει και κοιτάζει πίσω της. Το βουβό πλήθος καμιά κίνηση. Η Αουρόρα αντλώντας δύναμη απ' τον εαυτό της, φορτωμένη ευθύνες απ' το βουβό πλήθος, γυρίζει προς τα μαχαίρια και τα πιρούνια που βγάζουν φωτιές. Βλέπει τα παιδάκια που τρέχουν φωνάζοντας. Βάζει σημάδι τη μια άκρη της πλατείας. Τραβάει κατά κει. Υστερα βάζει σημάδι τη δεύτερη, την τρίτη, την τέταρτη γωνία. Κι όταν τελειώσει με τις ευθείες αρχίζει με τις τεθλασμένες. Χώνεται ανάμεσα στα τραπέζια. Κοιτάζει τα πρόσωπα, τα παπούτσια, τα στόματα.Κι αφού χορτάσει περιήγηση τραβάει για το κέντρο της σκηνής. Εκεί που τα παιδιά χαστουκίζουν το ένα το άλλο, δαγκώνουν το ένα το άλλο, φιλάνε το ένα το άλλο...

Σταθερή, λοιπόν, η Αουρόρα αποφασισμένη να διεκδικήσει κεντρικό ρόλο στα γεγονότα, φτάνει κοντά στα παιδιά. Χωρίς πολλές κινήσεις και πολλά τρεχαλητά -δεν της το επιτρέπουν τα χρόνια της- αρχίζει κι αυτή το παιχνίδι. Επιβάλλει την παρουσία της.

Ομως και σ' αυτό το χαράκωμα δε στέκεται για πολύ η Αουρόρα. Θέλει σε όλα τα μήκη και σε όλα τα πλάτη ν' αφήσει τη μυρωδιά της. Πλησιάζει στο τραπέζι μου. Προσπαθώ να τη βοηθήσω, να σκαρφαλώσει στην καρέκλα. Αρνείται. Θέλει να το κάνει μόνη της. Με κόπο, βέβαια, αλλά σίγουρη ανεβαίνει. Προσπαθώ να τη φιλέψω. Αρνείται. Με κοιτάζει ίσα στα μάτια. Δε μ' αφήνει να διακρίνω το βάθος των ματιών της, εκεί που κρύβει τα μυστικά της.

Και ξαφνικά, μόνη της πάλι, χωρίς ούτε μια κουβέντα, κατεβαίνει απ' την καρέκλα. Γυρίζει προς την πλατεία. Θα μπορούσε κάποιος να το πάρει σαν υπόκλιση, ίσως, όμως και σαν ικανοποίηση για το κατόρθωμα. Οπως και να 'χει, ρίχνει μια τελευταία ματιά στην πλατεία και γυρίζει πίσω στη θέση της. Ομως φτάνοντας εκεί, δεν κάθεται, όπως θα περίμενε ο καθένας. Στέκεται απέναντι στους «δικούς» της και με τη στάση της είναι σαν να τους διατάζει να περπατήσουν τα βήματα, που περπάτησε αυτή.

Το βουβό πλήθος αρχίζει να αναδεύεται. Ν' αποχτάει ζωή. Πρώτη αυτή κι από κοντά οι ομοεθνείς της κατεβαίνουν στην πλατεία και περνώντας ανάμεσα απ' τους ανθρώπους και τους ήχους, βγαίνουν από το σκηνικό, παίρνοντας μαζί τους τη χαρά της πρώτης επαφής, την ικανοποίηση της πρώτης νίκης.


Του
Νίκου ΑΝΤΩΝΑΚΟΥ


Οταν τιμωρούνται τα θύματα και όχι οι θύτες...

Ολο και περισσότερο πληθαίνουν οι φωνές από διεθνείς οργανισμούς, δίκτυα αλλά και ελληνικές οργανώσεις ότι τα θύματα της πορνείας δεν πρέπει να ταυτίζονται με τους πραγματικούς εγκληματίες, που είναι οι προαγωγοί και οι πανίσχυροι επιχειρηματίες που έχουν συχνά διεθνείς διασυνδέσεις. Η Ελλάδα είναι σήμερα ένας σημαντικός σταθμός μεταφοράς, αλλά και προορισμού χιλιάδων δυστυχισμένων γυναικών, που υφίστανται διάφορες μορφές εκμετάλλευσης: Εκτός από σεξουαλική εκμετάλλευση, ανθεί η επιχείρηση των ψεύτικων γάμων, της μαύρης εργασίας και της εξαναγκαστικής εργασίας κάτω από απαράδεκτες συνθήκες. Ειδικότερα όμως η επιχείρηση - πορνεία αποτελεί ένα πολυσύνθετο κοινωνικό, οικονομικό, ποινικό και αστυνομικό πρόβλημα. Μια μελέτη που κυκλοφόρησε πρόσφατα είναι αποκαλυπτική: Συγγραφέας της η οικονομολόγος και δημοσιογράφος Ηρα Εμκε - Πουλοπούλου, τίτλος: «Παράνομη διακίνηση γυναικών και παιδιών - Ελλάδα, μια χώρα προορισμού και τράνζιτ».

Η μελέτη, πολύ επίκαιρη, εκδόθηκε από το Ινστιτούτο για τη μελέτη της Ελληνικής Οικονομίας και την Ελληνική Εταιρία Δημογραφικών Μελετών, είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτική όχι μόνο για τις μεθόδους που χρησιμοποιούν οι επιχειρηματίες του είδους, όχι μόνο για τα κέντρα επιχειρήσεών τους, αλλά και για τις ευθύνες του κράτους, των αρχών, των ΜΜΕ και της κάθε μορφής εξουσίας. Βασισμένη σε μια μεγάλη βιβλιογραφία και σε δημοσιεύματα εφημερίδων, σε πλήθος ερευνών η Ηρα Εμκε - Πουλοπούλου δεν περιορίζεται στη διαπίστωση και στην καταγραφή του φαινομένου, αλλά προτείνει συγκεκριμένα μέτρα αντιμετώπισής του.

Μια κερδοφόρα επιχείρηση

Πολλοί Ελληνες, σημειώνει η ερευνήτρια, είναι τόσο πεπεισμένοι για το κερδοφόρο και το ακίνδυνο τέτοιων επιχειρήσεων ώστε να επενδύουν στη Βουλγαρία στον τομέα της παράνομης διακίνησης γυναικών. Η μαζική παρουσία πολιτικού και στρατιωτικού προσωπικού των διεθνών δυνάμεων φαίνεται ότι αύξησε τα τελευταία χρόνια τη ζήτηση στην αγορά του σεξ, π.χ. στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη, όπως επίσης και στο Κόσσοβο. Από το 1990 ένας μεγάλος αριθμός γυναικών και ανηλίκων έχουν περάσει στη χώρα μας με τη βοήθεια ντόπιων που ζουν κοντά στα σύνορα και γνωρίζουν «παράνομους» δρόμους, εξαγοράζουν εκπροσώπους των αρχών και συνεννοούνται με Ελληνες ιδιοκτήτες των μπαρ, κλαμπ και άλλους μεσάζοντες.

Δυο καριέρες

Στις πόλεις Σαντάνσκι και Πετρίτσι, στη Νότια Βουλγαρία βρίσκεται το Βαλκανικό Κέντρο Λευκής Σαρκός, εκεί που γίνονται οι αγοραπωλησίες. Πολλά κορίτσια, θύματα αυτού του δουλεμπορίου προέρχονται από διαλυμένες οικογένειες ή από ορφανοτροφεία, που έναντι αμοιβής τα δίνουν για «υιοθεσία» σε ιδιοκτήτες σχολών μπαλέτου ή θεάτρου κι αυτοί αργότερα τα διοχετεύουν στην Ευρώπη για να εργαστούν σαν πόρνες. Ενα κορίτσι 10 -11 χρόνων μπορεί να έχει δυο καριέρες μέχρι να φτάσει τα 25 της χρόνια: Πρώτα να εργαστεί σε ένα δίκτυο παιδόφιλων και ύστερα, αν επιζήσει, στη βιομηχανία της πορνείας ενηλίκων.

Αρκετές από τις κοπέλες ζουν σαν σκλάβες, κλεισμένες σε διαμερίσματα ή δωμάτια ξενοδοχείων υπό την επίβλεψη σωματοφυλάκων. Υπάρχει μια προπαρασκευαστική περίοδος, όπου στερούνται νερό, τροφή, καθαριότητα, υφίστανται ξυλοδαρμούς ακόμα και βασανιστήρια για να καμφθεί η αντίστασή τους. Τότε μπορεί να τις εξαναγκάσουν να δουλεύουν 12 ώρες το εικοσιτετράωρο ή ακόμα και 19. Πολλές απ' αυτές εθίζονται στα ναρκωτικά και έτσι κατορθώνουν να «εξυπηρετούν» πάνω από πενήντα πελάτες την ημέρα!

Τα ΜΜΕ ως μεσάζοντες

Στις περισσότερες από τις χώρες υποδοχής οι κοπέλες αυτές αντιμετωπίζονται σαν παραβάτες, τιμωρούνται και απελαύνονται, ενώ οι προαγωγοί τους μένουν ατιμώρητοι να συνεχίσουν το έργο τους. Στην Ελλάδα η αστυνομία έχει συλλάβει πολλές, που προέρχονται από τη Βουλγαρία, οι οποίες στάλθηκαν σιδηροδρομικώς στη Σόφια ώστε να τις αναλάβουν οι βουλγαρικές αρχές. Ωστόσο, άνθρωποι της μαφίας μπαίνουν στο τρένο και τις κατεβάζουν βίαια για να τις ξαναστείλουν στην Ελλάδα. 80% ξαναγυρίζουν σε λιγότερες από 48 ώρες ή στέλνονται να «εργαστούν» σε άλλες χώρες.

Τα ΜΜΕ στην Ελλάδα είναι η κύρια πηγή πληροφόρησης για τα δίκτυα πορνείας που λειτουργούν (ροζ αγγελίες, διαφήμιση στην τηλεόραση).

Κίνδυνος - θάνατος!

Να σημειώσουμε εδώ ότι, όπως αναφέρει η ερευνήτρια, πολλές απ' αυτές τις κοπέλες εκτός από τα ψυχικά τραύματα υποφέρουν και από αφροδίσια νοσήματα που σε κάποιες περιπτώσεις είναι θανατηφόρα - όχι μόνο γι' αυτές...

Πολλές νεαρές γυναίκες και παιδιά που έχουν πιστοποιητικά υγείας ότι δεν πάσχουν από AIDS ούτε είναι φορείς, στην πραγματικότητα είναι φορείς ή ακόμα η ασθένεια έχει αρχίσει να εκδηλώνεται! Μερικές γυναίκες και παιδιά πάσχουν από ηπατίτιδα Β ή φυματίωση...

Μόνο το 1996 το εισόδημα από τη βιομηχανία της πορνείας για τους προαγωγούς υπολογίζεται σε 70 δισ. δραχμές. Για ένα εκατομμύριο που επενδύουν σε μια γυναίκα, υπολογίζεται ότι το κέρδος τους φθάνει τα 27 εκατομμύρια. Αλλά η παγκοσμιοποίηση συμβάλλει κι αυτή.

«Η παράνομη διακίνηση» γυναικών και παιδιών είναι ένα έγκλημα, τονίζει η Ηρα Εμκε - Πουλοπούλου. Η παγκοσμιοποίηση επηρέασε σημαντικά την ανάπτυξη του οργανωμένου αυτού εγκλήματος. Επιπλέον, η ανάπτυξη της τεχνολογίας και των επικοινωνιών συνέβαλε στη δημιουργία περισσότερων ευκαιριών για εγκληματικές δραστηριότητες οργανωμένων ομάδων. (Βλέπε INTERNET). Οι ποινές που συνήθως επιβάλλονται αφορούν τα θύματα και όχι τους πραγματικούς εγκληματίες...

Σύμφωνα με τις επίσημες στατιστικές του 1999 η πλειονότητα των προαγωγών είναι Ελληνες - και μετά απ' αυτούς Αλβανοί, Ρουμάνοι, Ρώσοι, Βούλγαροι, Ουκρανοί, Αφρικανοί και άλλοι.

Για να κατορθώσει να αποκτήσει άδεια παραμονής για τις κοπέλες, ο προαγωγός καταφεύγει σε απίθανα κόλπα: Σε κάποιες περιπτώσεις λ.χ. κανονίζουν έναν ψεύτικο γάμο με έναν Ελληνα άντρα προχωρημένης ηλικίας ή ανάπηρο. `Η ισχυρίζονται ότι η κοπέλα είναι μητέρα ανηλίκου και βρίσκουν Ελληνες εθελοντές που θα αναγνωρίσουν το παιδί σαν δικό τους. Ο ρόλος του «πατέρα» αποτιμάται σε 350.000 δραχμές...

Η διαφθορά των άλλων

Πολλοί πελάτες αν και γνωρίζουν ότι οι κοπέλες είναι ανήλικες, ότι έχουν εξαναγκαστεί να γίνουν πόρνες κι ακόμα δεν αγνοούν τις φοβερές συνθήκες στις οποίες ζουν, επωφελούνται και έτσι γίνονται συνεργοί του εγκλήματος.

Ενα ιδιαίτερο κεφάλαιο αναφέρεται στη διαφθορά που επικρατεί στις αρχές στο εξωτερικό όπου ολόκληρα δίκτυα λειτουργούν σε συνεργασία με την αλβανική, ελληνική και ιταλική μαφία, πιθανόν με την υποστήριξη διεφθαρμένων υπαλλήλων που βρίσκονται σε θέσεις - κλειδιά. Ανάμεσα σ' αυτούς υπάλληλοι ελληνικών πρεσβειών σε χώρες πρώην σοσιαλιστικές.

Ιδιαίτερη μνεία γίνεται για τη διαφθορά που υπάρχει ανάμεσα σε αξιωματικούς και κατώτερα στελέχη της αστυνομίας: Ανάμεσα στο 1989-2000 εξακόσιοι πενήντα αστυνομικοί κατηγορήθηκαν και μετατέθηκαν, ενώ 324 από αυτούς ήταν αξιωματικοί. Επισημαίνεται επίσης ο μικρός αριθμός των αστυνομικών που είναι επιφορτισμένοι με την αντιμετώπιση της παράνομης διακίνησης γυναικών και παιδιών.

Οι ευθύνες του κράτους

Γενικότερα η ερευνήτρια αποδίδει μεγάλες ευθύνες στην ίδια την πολιτεία. Δικηγόροι, δικαστές, αλλά και ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας γνωρίζουν, αλλά δεν καταγγέλλουν. Η μη δηλωμένη πορνεία είναι σήμερα κυρίαρχη. Δημόσιοι λειτουργοί χρηματίζονται για να εκδώσουν άδειες παραμονής. Σπάνια γίνονται έλεγχοι σε μπαρ από τις αρμόδιες αρχές, που σύμφωνα με το νόμο έχουν το δικαίωμα και το καθήκον να ενεργήσουν. Το κράτος μπορεί να έχει όφελος από τις καταγγελίες μιας κοπέλας, γιατί αυτή μπορεί να οδηγήσει στην εξάρθρωση δικτύων, όμως σπάνια τα κορίτσια αυτά προστατεύονται - συνήθως απελαύνονται. Οι εφημερίδες αναφέρουν ότι οι προαγωγοί μένουν σχεδόν ατιμώρητοι, απαλλάσσονται λόγω αμφιβολιών κ.λπ. Η παιδική πορνογραφία με παιδιά από ξένες χώρες στις περισσότερες περιπτώσεις καλύπτεται - και η έκταση του προβλήματος είναι άγνωστη.

Η ερευνήτρια προτείνει συγκεκριμένα μέτρα. Μέτρα οικονομικής φύσεως, μέτρα εκπαίδευσης, αλλά και έλεγχο από την Αστυνομία σιδηροδρομικών σταθμών, αερολιμένων, λιμανιών, κακόφημων ξενοδοχείων, μπαρ, ντίσκο κ.ά.

Επίσης: Μέτρα ενημέρωσης και προστασίας των θυμάτων π.χ. Κέντρα Υγείας και ψυχολογικής υποστήριξης με ειδικευμένο προσωπικό, κέντρα πληροφόρησης και παραμονής κ.ά. Οχι απέλαση χωρίς κανένα ενδιαφέρον για την τύχη του θύματος! Μέτρα για την αποκατάστασή του. Τέλος, πάταξη της παιδικής πορνογραφίας που θα έπρεπε να θεωρείται έγκλημα.

Γνωρίζουμε βέβαια ότι το ίδιο το σύστημα αναπαράγει τις σχέσεις πορνείας σε κάθε έκφανση της ζωής, ωθεί τους ανθρώπους να εκπορνεύονται αδιάκριτα, για τα χρήματα. Ομως στις μέρες μας η πανίσχυρη βιομηχανία της πορνείας αλλοδαπών έχει πάρει τρομακτικές διαστάσεις, δημιουργώντας ολοένα και περισσότερο ανάγκες τεχνητές στους πελάτες που έχουν γίνει καταναλωτές πορνικών υπηρεσιών.

Η πλύση εγκεφάλου που αποκοιμίζει τους ανθρώπους έχει πολλά πλοκάμια...


Αλίκη ΞΕΝΟΥ - ΒΕΝΑΡΔΟΥ



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ