Στην τελική ευθεία μπαίνουν οι εργαζόμενοι για τις απεργιακές κινητοποιήσεις που έχουν αποφασίσει για τις 4 Απρίλη διάφοροι κλάδοι, με στόχο να δυναμώσει η πάλη για υπογραφή ικανοποιητικών κλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, να βάλουν εμπόδια στα νέα μέτρα που θέλουν να μετατρέψουν τους εργάτες σε σκλάβους και να συγκεντρωθούν δυνάμεις ενάντια στην πολιτική που υπηρετεί την ανταγωνιστικότητα. Καθώς η επίθεση δυναμώνει, με το μαύρο μέτωπο συγκυβέρνησης - πλουτοκρατίας - τρόικας να οργανώνεται και να εντείνει τις παρεμβάσεις του σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις αναγνωρίζουν τις νέες πιο σύνθετες και πιο απαιτητικές συνθήκες και προχωρούν στην οργάνωση της πάλης με στόχο να γίνει υπόθεση των ίδιων των εργατών η απεργιακή μάχη αλλά και ο συνολικότερος αγώνας που πρέπει να αναπτυχθεί. Σε αυτό το πλαίσιο σε απεργία στις 4 Απρίλη προχωρούν η Ομοσπονδία Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών, η Ομοσπονδία Οικοδόμων Ελλάδας. Σε απεργία προχωρούν επίσης οι ηλεκτροτεχνίτες της Αττικής και οι εργαζόμενοι στην ιδιωτική Υγεία. Απεργιακή απόφαση με ανοιχτή ημερομηνία έχουν πάρει και οι Ομοσπονδίες Τύπου - Χάρτου και Φαρμάκου.

Στη διάρκεια αυτής της μάχης που δίνουν οι εργαζόμενοι έχουν ήδη βγει μια σειρά από ζητήματα που αφορούν όχι μόνο στην ίδια την απεργιακή μάχη, αλλά και συνολικότερα. Συγκεκριμένα:

1. Η εργοδοτική επιθετικότητα βαδίζει χέρι χέρι με την τρομοκρατία μέσα στους χώρους δουλειάς, με την καλλιέργεια κλίματος εφησυχασμού για τους εργαζόμενους μέσα στην επιχείρηση. Τα τσιράκια της εργοδοσίας μπαίνουν μπροστά σε αυτή τη διαδικασία και σπέρνουν τις γνωστές αυταπάτες ότι δήθεν «καλά είμαστε εδώ», «υπάρχουν και χειρότερα», «τίποτα δε βγαίνει με τις απεργίες», «ας κάτσουμε ήσυχα» κ.λπ., με τελικό στόχο να φοβίσουν ακόμη περισσότερο τους εργαζόμενους, να μην εκφραστεί ο αναβρασμός που υπάρχει σε κάθε χώρο δουλειάς με μαζική, μαχητική, ταξική δράση. Να μην ενισχυθούν τα συνδικάτα που συσπειρώνονται στις ταξικές δυνάμεις.

Αυτή η λογική του «μικρότερου κακού» είναι άκρως επιζήμια για τους εργαζόμενους. Ποτέ η εργοδοσία δε σκέφτηκε κι ούτε θα σκεφτεί το «καλό» των εργαζομένων. Αν το συμφέρον της το απαιτεί - και σε συνθήκες κρίσης η εργοδοσία γίνεται ακόμη πιο επιθετική - τότε θα χτυπήσει τους μισθούς και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Αλλά ακόμη κι αν μια επιχείρηση για τους «χ» ή «ψ» λόγους δεν προχωρήσει σε ...«μεγάλη μείωση» των μισθών, οι εργαζόμενοι θα μπορούν να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις της σύγχρονης ζωής; Την ώρα που το κόστος ζωής αυξάνεται δραματικά, η φορολογία λεηλατεί και τα ελάχιστα εισοδήματα, η Παιδεία, η Πρόνοια και η Υγεία γίνονται πανάκριβα εμπορεύματα κ.λπ., ο εργαζόμενος δεν μπορεί να αρκείται σε μια «μικρή» μείωση του μισθού του (σ.σ.: όπως σε πολλές περιπτώσεις «υπόσχεται» η εργοδοσία και διαλαλούν τα τσιράκια της), όταν για να ζήσει χρειάζεται πολύ περισσότερα. Κι επιπλέον, ας αναλογιστούν οι εργαζόμενοι: Οταν ο ανταγωνισμός μεταξύ των εργοδοτών οξύνεται τόσο πολύ, όταν ο ένας μετά τον άλλο μειώνουν τους μισθούς, ποιος θα τη γλιτώσει, αν ...«κάτσει ήσυχα» και δεν αγωνιστεί σε ταξική κατεύθυνση;

2. Η μάχη για την επιτυχία αυτής της απεργίας ανοίγει καινούριους δρόμους και δυναμώνει την παρέμβαση σε μεγάλους χώρους δουλειάς. Η δουλειά που τώρα γίνεται σε όλους τους κλάδους πρέπει να αποκτήσει βάθος χρόνου. Αμεσος στόχος, φυσικά, είναι η υπογραφή ικανοποιητικών κλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, ωστόσο η ταξική πάλη και ο αγώνας ενάντια στα βάρβαρα αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα δεν τελειώνουν εκεί. Μέσα από αυτή τη δραστηριότητα δυναμώνει ακόμη περισσότερο η οργάνωση των εργαζομένων.

Οι ταξικές δυνάμεις, δίχως να υποτιμούν κανένα χώρο δουλειάς, δίνουν ιδιαίτερο βάρος στις μεγάλες επιχειρήσεις, εκεί δηλαδή που συγκεντρώνεται η πλειοψηφία των εργαζομένων, εκεί που η εργοδοτική τρομοκρατία είναι μεγαλύτερη. Μέσα απ' την οργάνωση σπάνε καθημερινά η τρομοκρατία και η απογοήτευση. Το στήσιμο σωματείων, επιτροπών αγώνα, σωματειακών επιτροπών μέσα σε κάθε χώρο δουλειάς είναι δυνατό να δώσει ώθηση σε μια σειρά από εργαζόμενους που είτε φοβούνται είτε ταλαντεύονται να περάσουν στη δράση, να αγωνιστούν. Και μέσα απ' αυτή τη δράση θα αναδειχθούν νέοι πρωτοπόροι εργάτες, που θα τραβήξουν μπροστά.

3. Μέσα από αυτούς τους αγώνες, από την προετοιμασία και την ίδια την οργάνωση της απεργιακής μάχης, αναδεικνύεται και η ανάγκη συσπείρωσης των εργαζομένων κατά κλάδο με στόχο να γίνουν νέα βήματα στη σφυρηλάτηση της ενότητας της εργατικής τάξης συνολικά. Μόνο μέσα από μια τέτοια συσπείρωση, που θα αγκαλιάζει όλους τους εργαζόμενους ενός κλάδου και θα αντιπαρατίθεται ενιαία απέναντι στην ενιαία επίθεση της εργοδοσίας, είναι δυνατό να εμποδιστεί η άγρια αντιλαϊκή - αντεργατική επίθεση. Οσο προχωράει η κλαδική συσπείρωση τόσο οι εργαζόμενοι θα διαπιστώνουν πως η επίθεση δεν αφορά ένα εργοστάσιο, μια επιχείρηση, ένα γραφείο, αλλά αφορά το σύνολο των εργαζομένων. Και όσο περισσότερο προχωρά αυτή η διαδικασία, οι εργαζόμενοι θα συσπειρώνονται όλο και περισσότερο στα κλαδικά τους συνδικάτα αναγνωρίζοντας πως μόνο έτσι μπορούν να φρενάρουν, να εμποδίσουν τα μέτρα και στην πορεία να αποσπούν και κατακτήσεις.

4. Σημαντική βοήθεια - είτε το επιδιώκουν είτε όχι - στην εργοδοτική επιθετικότητα προσφέρουν οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, οι οποίες ενισχύουν την απογοήτευση, τη λογική του «μικρότερου κακού», ενώ την ίδια ώρα ανοιχτά υπεραμύνονται των αντεργατικών μέτρων. Το μέτωπο, λοιπόν, στον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό είναι απαραίτητο για να μπορέσει ο αγώνας των εργαζομένων να προχωρήσει μπροστά. Για να το πετύχουν αυτό είναι απαραίτητο να ξεχωρίσουν τους «εχθρούς από τους φίλους», να δουν τι ρόλο εξυπηρετούν οι δυνάμεις στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και να ξεμπερδέψουν οριστικά με όσους τους οδηγούν σιδηροδέσμιους στα «κάτεργα» της πλουτοκρατίας. Η ευθύνη των εργαζομένων είναι μεγάλη, διότι τώρα είναι η ώρα να προστατεύσουν τη ζωή τους και τη ζωή των παιδιών τους.

Αρκεί μόνο να αναφέρουμε ότι στην ΕΒΓΑ, οι δυνάμεις των ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ συμφώνησαν με τις προσλήψεις νέων (κάτω των 25 ετών) που έκανε η εργοδοσία με τους μισθούς πείνας των 511 ευρώ μεικτά, αρκεί να υπάρξει ...ποσόστωση. Η πλειοψηφία (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΑΝΤΑΡΣΥΑ) της διοίκησης της Ομοσπονδίας Συλλόγων Νοσηλευτικών Ιδρυμάτων Ελλάδας (ΟΣΝΙΕ) προχώρησε σε διαπραγματεύσεις με τους ιδιοκτήτες κλινικών (ιδιωτική Υγεία) και διά στόματος προέδρου της έδωσε «αέρα» στις αξιώσεις των εργοδοτών για κατάργηση της κλαδικής σύμβασης και διαπραγμάτευση από μηδενική βάση, ο οποίος χαρακτήρισε «επαναστατική γυμναστική» τους αγώνες των εργαζομένων για να υπερασπιστούν τις κατακτήσεις τους. Αυτά - και άλλα παραδείγματα - δείχνουν πως αυτές οι δυνάμεις μόνο προς όφελος των εργαζομένων δε δουλεύουν. Αντιθέτως, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, υποσκάπτουν κάθε εργατική διεκδίκηση και αγώνα. Μόνο όταν οι εργαζόμενοι γυρίσουν την πλάτη σε αυτές τις δυνάμεις θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά την εργοδοτική επιθετικότητα.