Ο ρόλος της χώρας μας στο πλαίσιο του καταμερισμού που έχουν προκρίνει οι Βρυξέλλες και η ντόπια άρχουσα τάξη, δεν είναι η παραγωγή προϊόντων διατροφής, αλλά η διακίνηση πάσης φύσεως εμπορευμάτων, κεφαλαίων, ενέργειας, ή ό,τι άλλο επιτάσσουν οι ανάγκες των επιχειρήσεων στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος

Οι περιοδικοί λιμοί που συντάραξαν την ιστορία του ανθρώπου μπορεί να μην είναι καινούριο φαινόμενο, αλλά η πείνα σε συνθήκες που παγκοσμίως ο παραγόμενος πλούτος δεν είχε ποτέ προηγούμενο δείχνει ότι με την πρόοδο του χρόνου το ίδιο το σύστημα αποκτά όλο και πιο βάρβαρα, όλο και πιο απάνθρωπα χαρακτηριστικά. Τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο, εκατομμύρια άνθρωποι σε Αφρική, Ασία και Λατινική Αμερική βρίσκονται στο κατώφλι μιας ανείπωτης τραγωδίας... Τέτοιας, που δεν μπορεί να αποκρυβεί ούτε καν από ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, όπως είναι η Παγκόσμια Τράπεζα και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Τροφίμων, οι οποίοι δεν μπορούν να περιγράψουν την κατάσταση με το γνωστό «καθωσπρεπισμό των λέξεων» και μιλούνε πλέον ανοιχτά για επερχόμενη «βιβλική καταστροφή», ενώ οι πιο ...τολμηροί «οικονομικοί αναλυτές» φτάνουν στο σημείο να αποκαλέσουν τη διαμορφούμενη κατάσταση ...«έγκλημα κατά της ανθρωπότητας».

Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ, η τιμή των σιτηρών έχει αυξηθεί κατά 130%, του ρυζιού κατά 74%, του καλαμποκιού κατά 31% με ανάλογες συνέπειες σε όλα τα υπόλοιπα είδη διατροφής. Η άνοδος αυτή αποτελεί μόνο την αρχή μιας συνεχούς ανοδικής πορείας των αγροτικών εμπορευμάτων, την οποία κανείς δεν μπορεί να προβλέψει εάν και πότε θα σταματήσει. Το αντίθετο μάλιστα, όλες οι προβλέψεις κάνουν λόγο για ακόμη μεγαλύτερη αύξηση των ρυθμών ανόδου καθ' όλη τη διάρκεια του έτους, για λόγους που συνδέουν με τις απρόβλεπτες καιρικές συνθήκες, τη διαρκή άνοδο των τιμών του πετρελαίου, αλλά και με την ολοένα αυξανόμενη ζήτηση δημητριακών από τις βιομηχανίες παραγωγής βιοκαυσίμων.

Βεβαίως και όλα αυτά δε συνέβησαν από τη μία στιγμή στην άλλη. Ούτε, φυσικά, πρόκειται για αποτέλεσμα της κερδοσκοπικής πολιτικής που ακολουθεί ένα τμήμα του διεθνούς χρηματιστηριακού κεφαλαίου, όπως οι απολογητές του συστήματος προσπαθούν να μας πείσουν. Οι λόγοι και οι αιτίες μπορούν να αναζητηθούν στην πολιτική που ασκείται επί δεκαετίες στις αναπτυγμένες χώρες του κεφαλαίου, στις αναδιαρθρώσεις που έγιναν στις οικονομίες αυτές, προκειμένου να εξασφαλιστούν μεγαλύτερα κέρδη για το κεφάλαιο συνολικά, στη συνεχή υποβάθμιση της πρωτογενούς παραγωγής και στην απίστευτων διαστάσεων εκμετάλλευση των λαών των μη αναπτυγμένων χωρών, που επί δεκαετίες τώρα υποχρεώνονται να παράγουν για τις αναπτυγμένες χώρες και τις πολυεθνικές, χωρίς να έχουν καμιά απολύτως πρόσβαση στα παραγόμενα από τους ίδιους προϊόντα. Σε αυτούς τους λόγους, τα τελευταία χρόνια προστέθηκε ακόμα ένας...

Πριν από δύο χρόνια - τον Απρίλη του 2006 - ο σύντροφος Φιντέλ, με άρθρο του στην εφημερίδα του ΚΚ Κούβας, «Γκράνμα», έκανε λόγο «για διεθνοποίηση της γενοκτονίας», προβλέποντας ότι θα υπάρξουν δισεκατομμύρια θύματα από πείνα και δίψα, εξαιτίας της νέας ενεργειακής - αποκαλούμενης και ...«οικολογικής» - πολιτικής των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ΗΠΑ και ΕΕ. Ηταν η εποχή που ο Πρόεδρος Μπους υπέγραψε σύμφωνο οικονομικής συνεργασίας με την «κεντροαριστερή» κυβέρνηση της Βραζιλίας, για την παραγωγή βιοαιθανόλης. Προφήτης ο Φιντέλ; Οχι βέβαια, αφού προφήτες δεν υπήρξαν, ούτε και θα υπάρξουν ποτέ. Η ανάλυση της πραγματικότητας, όμως, με εργαλείο το διαλεκτικό υλισμό, μπορεί να ρίχνει φως στα σκοτάδια...

Οι ΗΠΑ την προηγούμενη καλλιεργητική περίοδο συγκόμισαν τη μεγαλύτερη σοδειά καλαμποκιού στην ιστορία τους, εξαιτίας της αυξημένης ζήτησης για την παραγωγή βιοκαυσίμων. Αυτή τη στιγμή στη χώρα, ετοιμάζονται 76 νέα εργοστάσια βιοκαυσίμων, τα περισσότερα των οποίων θα ξεκινήσουν να λειτουργούν στις αρχές του επόμενου χρόνου. Η περιβόητη «στροφή» των ΗΠΑ, προς τη λεγόμενη «πράσινη ενέργεια» - επικεφαλής της σχετικής καμπάνιας είναι ο άλλοτε αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Αλ Γκορ, που μαζί με τον Κλίντον βομβάρδισαν τη Γιουγκοσλαβία και μόλυναν Βαλκάνια και Ευρώπη με απεμπλουτισμένο ουράνιο - είναι κατανοητή, αν αναλογιστούμε το μεγάλο οικονομικό όφελος που έχουν οι πολυεθνικές και άλλες μεγάλες επιχειρήσεις, αν αντικαταστήσουν το πετρέλαιο που «καίνε», με αραβόσιτο, στάρι ή ηλίανθο. Είναι και αυτός από τους παράγοντες της «έκρηξης», που παρατηρούμε στις τιμές των δημητριακών, προκαλώντας αλυσιδωτές αντιδράσεις στις τιμές των προϊόντων διατροφής σε ολόκληρο τον κόσμο.

Από αυτήν την κούρσα δε θα μπορούσε να λείψει η ΕΕ - και συνακόλουθα και η χώρα μας, η οποία ήδη βρίσκεται σε φάση μετατροπής των κρατικών εργοστασίων ζάχαρης, σε εργοστάσια βιοαιθανόλης - η οποία «τρέχει» να προφτάσει τις ΗΠΑ, έχοντας εντάξει το σύνολο των δημητριακών στα «ενεργειακά φυτά», με αποτέλεσμα τόσο οι πραγματικές όσο και οι χρηματιστηριακές τιμές τους να έχουν αυξηθεί έως και 50%. Σαν επακόλουθο ήρθαν και οι αυξήσεις στο αλεύρι, στο ψωμί, στα ζυμαρικά, φυσικά και στις ζωοτροφές και, από εκεί, στο κρέας και στα γαλακτοκομικά και έπεται συνέχεια, πολύ σύντομα. Διότι η ΕΕ έχει θέσει ως στόχο μέχρι το 2020 - μιλάμε για τα επόμενα 11 χρόνια - το 20% των καυσίμων που καταναλώνει να προέρχονται από βιοκαύσιμα. Στόχος, που, όπως έγινε πρόσφατα γνωστό από το γραφείο του επιτρόπου Περιβάλλοντος Στ. Δήμα, «δεν τίθεται θέμα αναστολής του». Κι όλα αυτά χωρίς καν να το συζητάνε δηλαδή και ας γνωρίζουν την κοινή πλέον επιστημονική θέση ότι για την παραγωγή 25 γαλονιών αιθανόλης απαιτείται ποσότητα φυτών ικανή να θρέψει έναν άνθρωπο για έναν ολόκληρο χρόνο! Εννοείται ότι γι' αυτούς, το κόστος λειτουργίας των επιχειρήσεών τους και η κίνηση των πολυτελών ΙΧ, προέχει της ανθρώπινης ζωής.

Η χώρα μας, ως γνωστόν, είναι απολύτως εξαρτημένη από τις εισαγωγές σε βασικά προϊόντα διατροφής, με μοναδικές εξαιρέσεις την παραγωγή ελαιολάδου και φρουτολαχανικών, προς το παρόν, αφού ακόμη δεν έχουν ολοκληρωθεί οι αναδιαρθρώσεις στον αγροτικό τομέα. Το όποιο πλεόνασμα παρουσιάζεται στα παραπάνω προϊόντα μειώνεται, ελέω νέας Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, χρόνο με τον χρόνο και μέχρι το 2013, που θα ολοκληρωθεί αυτή η ενδιάμεση αναθεώρηση της ΚΑΠ, και αυτά τα προϊόντα θα καταποντιστούν. Αποτέλεσμα, φυσικά, θα είναι οι ιλιγγιώδεις αυξήσεις στα βασικά προϊόντα διατροφής. Αυξήσεις που βιώνουν στο πετσί τους οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι και τα φτωχά μικρομεσαία στρώματα της υπαίθρου και της πόλης.

Καθημερινά πλέον, τα λαϊκά στρώματα αυξάνουν όλο και περισσότερο τις οικογενειακές τους δαπάνες για τα τρόφιμα, αφού ενδεικτικά αναφέρουμε ότι οι αυξήσεις, σε σχέση με το 2007, στο αλεύρι φτάνουν το 19%, στα ζυμαρικά το 19,3%, στα τυριά το 15%, στο ρύζι 7,5% και έπεται συνέχεια... Και όλα αυτά, την ώρα που οι Ελληνες αγρότες και κτηνοτρόφοι βλέπουν το εισόδημά τους χρόνο με το χρόνο να μειώνεται, καθώς οι τιμές που πωλούν τα προϊόντα τους στους χονδρεμπόρους συρρικνώνονται, την ίδια στιγμή που το κόστος παραγωγής αυξάνεται διαρκώς. Δυστυχώς, τα χειρότερα έπονται, μια και ο ρόλος της χώρας μας στο πλαίσιο του καταμερισμού που έχουν προκρίνει οι Βρυξέλλες και η ντόπια άρχουσα τάξη, δεν είναι η παραγωγή προϊόντων διατροφής, αλλά η διακίνηση πάσης φύσεως εμπορευμάτων, κεφαλαίων, ενέργειας, ή ό,τι άλλο επιτάσσουν οι ανάγκες των επιχειρήσεων στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος.

Μπορεί η επισιτιστική κρίση, που, ήδη, πλήττει δεκάδες χώρες και εκατομμύρια ανθρώπους, να μην έχει κάνει μέχρι στιγμής την εμφάνισή της σε χώρες του ανεπτυγμένου καπιταλισμού, αυτό όμως δε σημαίνει ότι δε θα την κάνει στο μέλλον. Ιδιαίτερα στις χώρες εκείνες που είναι απολύτως εξαρτημένες σε βασικά προϊόντα διατροφής από τις εισαγωγές και που το μόνο που επιλέγουν να πουλήσουν, είναι αχθοφορικά δικαιώματα, «αρχαίο πνεύμα αθάνατο» ή ρομαντικά ηλιοβασιλέματα σε αμμουδερές ακρογιαλιές. Είναι κι αυτός ένας τρόπος για να εμφανίζεται οικονομική ανάπτυξη, μόνο που θα πρέπει να αποφασίσουν οι φορείς αυτής της πολιτικής, σε ποιον θα λάχει ο κλήρος να παίξει το ρόλο της Μαρίας Αντουανέτας...

Οσο για τους κομμουνιστές, γνωρίζουν ότι με όπλο και εργαλείο τον επιστημονικό σοσιαλισμό έχουν τη δυνατότητα πρόβλεψης των κοινωνικών εξελίξεων, αλλά και την επιβεβαίωση του ιστορικού τους ρόλου, που δεν είναι άλλος από την προετοιμασία, την οργάνωση και την καθοδήγηση της, ολοένα και πιο συνειδητής, ταξικής πάλης.