Σε μια από τις ελάχιστες σκιερές γωνιές του οικοπέδου του Τριαντείου Κληροδοτήματος, εκεί όπου "η ζέστη υποφέρεται λίγο", μαζεύονται κάθε απόγευμα οι κάτοικοι του καταυλισμού. Ενας καφές, λίγη κουβέντα, κάμποση "γκρίνια", αλλά και "χαριτωμένα" πειράγματα μεταξύ τους είναι η "συνήθης" εικόνα των απογευμάτων στον καταυλισμό. "Απ' αυτά κρατιόμαστε για να μην τρελαθούμε. Δε μας έχει μείνει τίποτα άλλο", λέει η φιλόξενη παρέα που πλέον έχει συνειδητοποιήσει ότι το παρόν τους είναι συνυφασμένο με τα κοντέινερ των 25 τετραγωνικών μέτρων. Αν τους ρωτήσεις για το μέλλον, χαμογελούν πικρά, ανάβουν τσιγάρο και λένε σχεδόν ανέκφραστα: "Εχουμε πάψει να ονειρευόμαστε"...

Ηταν 30 Οκτώβρη του 1995, όταν εγκαινιάστηκε ο καταυλισμός του Τριαντείου. Τότε που δεκάδες πολυτελείς "Μερσεντές" βρήκαν εύκολα το δρόμο για το οικόπεδο του Τριαντείου, τότε που στήθηκαν λαχταριστοί μπουφέδες σε όλο το μήκος του νέου καταυλισμού, τότε που υπουργοί, δεσπότες, δήμαρχοι και τοπικοί φορείς εξέφραζαν την περηφάνια τους για τον "πρότυπο" καταυλισμό, τον "οικισμό προσωρινής στέγασης", όπως έλεγαν τότε. Το "ουδέν μονιμότερον του προσωρινού" αποδείχτηκε τελικά πολύ πιο δυνατό από τις υποσχέσεις των αρμοδίων, που εφτά μήνες μετά τα εγκαίνια έχουν ξεχάσει το δρόμο που οδηγεί στο συγκεκριμένο καταυλισμό. Οσο για το "πρότυπο", αποδείχτηκε κι αυτό "μεγάλη κουβέντα", αφού: "Περάσαμε μαύρο χειμώνα. Κάθε φορά που έβρεχε βγαίναμε έξω από τα "σπίτια" μας γιατί όλα τα κοντέινερ στάζουν! Τώρα το καλοκαίρι είναι εξίσου τραγική η κατάσταση, αφού δεν μπορείς να σταθείς από τη ζέστη, τα ποντίκια και τα φίδια που περνούν δίπλα απ' τα πόδια μας"...

Περισσότερες από 140 οικογένειες μένουν όλο αυτό το διάστημα στο μοναδικό - ευτυχώς - καταυλισμό του Αιγίου. Κι ό,τι και να γράψεις για τις συνθήκες διαβίωσης, δύσκολα μπορείς να αποδώσεις ακριβώς την κατάσταση. "Πρέπει να ζήσουν κάποιοι εδώ για να καταλάβουν τι σημαίνει να ζει οικογένεια σε κοντέινερ",τόνισε η Ιουλία Μαστρολάμπρου,που ζει μαζί με το παιδί της - ηλικίας 17 χρόνων - σ' ένα απ' τα κοντέινερ των 25 τ.μ. "Το παιδί μου ακόμα δεν έχει συνηθίσει, όλο φεύγει. Δεν μπορεί να αντέξει αυτή την κατάσταση",συνέχισε.

"Ολο αυτό το διάστημα δεν πάτησε ούτε μια φορά το πόδι του εδώ ο δήμαρχος ή ο δεσπότης του Αιγίου. Δεν ήρθε κανείς να μας ρωτήσει αν έχουμε κρεβάτι να κοιμηθούμε, κατσαρόλα να μαγειρέψουμε έστω και μακαρόνια", λέει οργισμένη η Θεώνη Αλιβρούβα,από τις πρώτες "ιδιοκτήτριες" κοντέινερ. Δίπλα ο άντρας της Θεόδωρος - ο οποίος εκτός από το σπίτι του έχασε και το καφενείο που είχε - συμπληρώνει: "Μας άφησαν τελείως εγκαταλειμμένους. Προειδοποιούμε τους αρμόδιους να μην έρθουν στον καταυλισμό, γιατί η οργή του κόσμου είναι μεγάλη".

Ο Ζαχαρίας Σιέτος είναι ένας από τους ελάχιστους πολύτεκνους του καταυλισμού. Πατέρας τεσσάρων παιδιών - το μεγαλύτερο ηλικίας 9 χρόνων και το μικρότερο μόλις 1,5 ετών - μιλάει με ρεαλισμό. "Μ' αυτούς τους όρους χρηματοδότησης και δανειοδότησης που ισχύουν σήμερα, δε νομίζω ότι μπορώ να ξαναχτίσω το σπίτι μου. Ετσι έχω συμβιβαστεί με την ιδέα ότι θα μείνω με την οικογένειά μου για αρκετό καιρό στα κοντέινερ. Οι περισσότεροι έχουν συμβιβαστεί μ' αυτή την ιδέα. Δεν είναι τυχαίο ότι κάποιοι από μας έχουν φυτέψει μέχρι και φασολιές και ντοματιές δίπλα στα κοντέινερ!", μας είπε.Ο Παναγιώτης Μιχαλάτος δείχνει κι αυτός να έχει αποδεχτεί αυτή την ιδέα. Στόλισε τον εξωτερικό χώρο του "σπιτιού" του με γλάστρες και ζαρντινιέρες, έφτιαξε ένα κιόσκι από ελενίτ, έστησε και μια μικρή ψησταριά στην "αυλή" του. "Τουλάχιστον να κάνουμε κάπως καλύτερες τις συνθήκες διαβίωσης εδώ. Δεν έχουμε άλλη επιλογή", μας είπε. Παρά το φαινομενικό συμβιβασμό του, όμως, όλοι δηλώνουν ότι θα συμμετάσχουν στην αυριανή συγκέντρωση μνήμης και διεκδίκησης, απαιτώντας καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. "Τουλάχιστον, να ασφαλτοστρωθεί ο δρόμος και να τοποθετηθούν κολόνες της ΔΕΗ για να φωτιστεί ο καταυλισμός. Το βράδυ κυκλοφορούμε όλοι με φακούς...", λένε οι κάτοικοι του Τριαντείου.

Τα παιδιά της Αφρικής, της πιο πολυτάραχης ηπείρου, με δεκάδες τοπικούς εμφύλιους ή διακρατικούς πολέμους, γιορτάζουν την ερχόμενη Κυριακή, αφού η 16η Ιούνη έχει καθιερωθεί ως "Διεθνής Ημέρα για το παιδί της Αφρικής". "Ενας κόσμος χωρίς πόλεμο", είναι το κύριο θέμα αυτής της ημέρας και οι αφρικανικές χώρες δηλώνουν ότι θα δώσουν έμφαση στην προώθηση της αντιπολεμικής ατζέντας της "Γιούνισεφ",η οποία αποτελείται από δέκα σημεία, στα οποία η οργάνωση έχει επικεντρώσει την προσοχή της για την προστασία των παιδιών από τον πόλεμο.

Τα στοιχεία ωστόσο, που η ίδια η "Γιούνισεφ" δίνει, δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Οι πρόσφατοι πόλεμοι στη Σομαλία,τη Ρουάντα και το Μπουρούντι διέλυσαν τις οικονομίες των χωρών, δημιουργώντας χιλιάδες θύματα. Σύμφωνα με τα στοιχεία της διεθνούς οργάνωσης, τα περισσότερα από τα εφτά εκατομμύρια προσφυγόπουλα όλου του κόσμου βρίσκονται στην Αφρική. Από όλους τους θανάτους που οφείλονται στον πόλεμο, το 92% είναι γυναίκες και παιδιά, ενώ για κάθε παιδί που σκοτώνεται στην Αφρική άλλα τρία τραυματίζονται ή μένουν ανάπηρα. Οι τέσσερις χώρες με τη μεγαλύτερη παιδική θνησιμότητα, κάτω των πέντε ετών, βρίσκονται στην ίδια ήπειρο: Η Νιγηρία με 320 θανάτους ανά 1.000 ζώντα νεογνά, η Αγγόλα με 292 θανάτους, η Σιέρα Λεόνε με 284 και η Μοζαμβίκη με 277. Πολύ κοντά με ανάλογη κατάσταση βρίσκονται χώρες όπως η Λιβερία,η Σομαλία,η Αιθιοπία,το Ζαϊρ,η Ερυθραία,το Μπουρούντι,η Ρουάντα και το Σουδάν.Στον εμφύλιο πόλεμο του Σουδάν υπολογίστηκε ότι 14 παιδιά πέθαναν για κάθε στρατιώτη που σκοτώθηκε! "Τα περισσότερα παιδιά δε σκοτώθηκαν από τα όπλα και τις νάρκες, αλλά από υποσιτισμό και ασθένειες που προκλήθηκαν από την οικονομική εξαθλίωση και τη διάλυση των υπηρεσιών υγείας που επέφερε ο πόλεμος", αναφέρει η "Γιούνισεφ".

Αποστολή: Μπέρρυ ΤΣΟΥΓΚΡΑΝΗ

Φωτογραφίες: Μανόλης ΠΑΚΙΑΣ

Συμπληρώνεται σήμερα ένας χρόνος από τότε που η ισχυρή σεισμική δόνηση των 6,1 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ άλλαξε, στην κυριολεξία, τη ζωή των κατοίκων στην περιοχή της Αιγιάλειας. Ομως, παρότι έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε, το Αίγιο συνεχίζει να θυμίζει "βομβαρδισμένη" πόλη, τα σημάδια της καταστροφής είναι το ίδιο έντονα, άστεγοι εξακολουθούν να υπάρχουν σε καταυλισμούς, ετοιμόρροπα κτίρια στέκουν ακόμα όρθια παρά την επικινδυνότητά τους, η αγορά παραμένει νεκρή και οι υπηρεσίες συνεχίζουν να στεγάζονται σε κοντέινερ. Οι υποσχέσεις, που έδιναν ένα χρόνο πριν υπουργοί, υφυπουργοί και τόσοι, άλλοι αποδείχτηκαν φρούδες ελπίδες.

Μπροστά σ' αυτή την ασφυκτική κατάσταση η Αιγιάλεια αντιδρά και κλιμακώνει τον αγώνα της. Σήμερα κάτοικοι και φορείς της πόλης διοργανώνουν, στις 8.30 το βράδυ, στην πλατεία Αγίας Λαύρας, παναιγιάλεια συγκέντρωση "μνήμης και διεκδίκησης" και δηλώνουν ότι εκεί που απουσιάζει η πολιτεία υπάρχει η λαϊκή θέληση και οργή. Στη σημερινή συγκέντρωση συμμετέχουν ο Δήμος Αιγίου, όλες οι δημοτικές παρατάξεις, το Εργατικό Κέντρο, η Παναιγιάλεια Ενωση Συνεταιρισμών (ΠΕΣ), ο Εμπορικός Σύλλογος, όλα τα εργατικά σωματεία της πόλης, καθώς και επιστημονικοί, επαγγελματικοί και πολιτιστικοί φορείς της περιοχής.

Ακόμα και το "πρώτο" κτίριο της πόλης, το δημαρχείο, παρουσιάζει την ίδια εικόνα που είχε και πριν από ένα χρόνο

"Μας γυρίσανε όλοι την πλάτη τους", λένε οι κάτοικοι του καταυλισμού