Eurokinissi

Καθώς η βασική παραγωγική δραστηριότητα του εργοστασίου έχει διακοπεί από το 2012, ενώ συνολικά η παραγωγική δραστηριότητα έχει σταματήσει από το 2016, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι αιφνιδιάστηκε από αυτή την εξέλιξη. Στις συνθήκες αυτές, η εργοδοσία μείωσε το προσωπικό κατά 70%, από 560 εργαζόμενους στους 170, στους οποίους από το 2013 μέχρι σήμερα έχει επιβάλει πέντε φορές καθεστώς διαθεσιμότητας και δύο φορές εκ περιτροπής απασχόληση.

Η τωρινή εξέλιξη και συνολικά αυτή η πορεία δεν μπορούν να εξηγηθούν με αναφορές στα ...«ενδοοικογενειακά προβλήματα» του ιδιοκτήτη της εταιρείας Κ. Αγγελόπουλου (τα οποία κατά βάση αντανακλούν διαφορετικά επιχειρηματικά πλάνα που καμία σχέση δεν έχουν με τα συμφέροντα των εργαζομένων), όπως κατά κόρον επιχειρείται από διάφορες «αναλύσεις» σε αστικά ΜΜΕ.

Ούτε αποτελεί λύση για τους εργαζόμενους η θέση του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, που τους καλεί να υπομένουν «θυσίες» στο όνομα της διάσωσης της επιχείρησης και να στηρίξουν τις απαιτήσεις της εργοδοσίας για τη λήψη μέτρων με στόχο την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητάς τους.

Από τη μαζική εξόρμηση που πραγματοποίησε στη «Χαλυβουργική» αντιπροσωπεία του ΚΚΕ την περασμένη Τετάρτη

Ολες οι αξιώσεις της εργοδοσίας - απολύσεις, διαθεσιμότητες, εκ περιτροπής εργασία κ.ά. - εφαρμόστηκαν σχεδόν χωρίς κανένα εμπόδιο, «για να σωθεί το εργοστάσιο», όπως έλεγαν οι εργατοπατέρες. Κι όμως, η «Χαλυβουργική» βρίσκεται πλέον ένα βήμα πριν το λουκέτο και οι εργαζόμενοί της «στον αέρα»...

Η πορεία της, όπως και άλλων μεγάλων βιομηχανιών στον κλάδο του Μετάλλου στις οποίες οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες των εργατοπατέρων πρωτοστάτησαν στη στοίχιση των εργαζομένων πίσω από όλες τις αντεργατικές αξιώσεις της εργοδοσίας, επιβεβαιώνει πλήρως όσα υπογραμμίζει στην ανακοίνωση που εξέδωσε το ΚΚΕ, επισημαίνοντας ότι οι εξελίξεις στην «Χαλυβουργική» είναι «απόδειξη ότι τα εργοστάσια δεν τα κλείνουν οι αγώνες των εργαζομένων, αλλά οι επιχειρήσεις ανοίγουν και κλείνουν αποκλειστικά με κριτήριο τη μεγαλύτερη καπιταλιστική κερδοφορία και με θύματα κάθε φορά τους εργαζόμενους και τα δικαιώματά τους».

Οι αρνητικές αυτές εξελίξεις για τους εργαζόμενους, υπογραμμίζει το ΚΚΕ, αποτελούν συνέπειες «του ανταγωνισμού ανάμεσα στους επιχειρηματικούς ομίλους, που οδηγεί βιομηχανίες στρατηγικής σημασίας να κλείνουν, ενώ θα μπορούσαν να στηρίξουν την ανάπτυξη προς όφελος του λαού, στο πλαίσιο μιας οικονομίας που θα υπηρετούσε τις λαϊκές ανάγκες».

Σύμφωνα με δημοσιεύματα, οι μεγάλες επιχειρήσεις στον κλάδο της Χαλυβουργίας έχουν συνολικό τραπεζικό δανεισμό πάνω από 1 δισ. ευρώ. Η ζήτηση προϊόντων χάλυβα στην Ελλάδα έχει μειωθεί δραματικά. Από 2,5 εκατ. τόνους το χρόνο το 2007 έχει φτάσει στο επίπεδο των 300 - 500 χιλιάδων τόνων, δηλαδή μειώθηκε από πέντε έως οκτώ φορές. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι οι μεγάλες επιχειρήσεις μπορούν να παράγουν περίπου 4 εκατ. τόνους το χρόνο.

Τον Ιούλη του 2016, δημοσίευμα του «Βήματος» παρουσίαζε δήλωση τραπεζίτη «που διαχειρίζεται τα δάνεια των χαλυβουργιών», στην οποία έλεγε χαρακτηριστικά: «Κάποιος θα πρέπει να κλείσει. Η αγορά δεν τους χωράει όλους (...) Θα αξιώσουμε και θα προωθήσουμε συγχωνεύσεις και συνεργασίες ή ακόμα και κλείσιμο μονάδων. Η προσφορά πρέπει να μειωθεί».

Πέρα από την επίδραση που είχε στον κλάδο της Χαλυβουργίας η κρίση στον κλάδο των Κατασκευών στην Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια, στην όλη εξέλιξη επέδρασε και ο διεθνής ανταγωνισμός, με δεδομένο ότι οι περισσότερες ελληνικές χαλυβουργίες είχαν και εξαγωγικό προσανατολισμό. Αυτό άλλωστε φάνηκε από την «κρίση της Χαλυβουργίας» σε όλα τα κράτη της ΕΕ.

Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, είναι αναπόφευκτο να προχωρήσουν εξαγορές, συγχωνεύσεις και μεταφορά παραγωγής στο εξωτερικό, που σημαίνει και απώλεια θέσεων εργασίας στην Ελλάδα.

Οι κεφαλαιοκράτες που δραστηριοποιούνται στον κλάδο και γενικά στη λεγόμενη «ενεργοβόρο» βιομηχανία, παράλληλα με την ένταση της άμεσης επίθεσης στους μισθούς και στα δικαιώματα των εργαζομένων, προκρίνουν ως «λύση» τη μείωση του «μη μισθολογικού κόστους», με αιχμή τη μείωση του «υψηλού ενεργειακού κόστους» της εγχώριας βιομηχανικής παραγωγής, επισημαίνοντας ότι αυτό την εμποδίζει να ανταγωνιστεί τους ανταγωνιστές της, ειδικά από χώρες όπου υπάρχουν πιο ευνοϊκές ρυθμίσεις για τις εγχώριες χαλυβουργίες όσον αφορά το «ενεργειακό κόστος».

Την αξίωση αυτή υιοθετεί και στηρίζει πλήρως ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός, παρότι πρόκειται για μια αντιπαράθεση εντός των τειχών της «απελευθέρωσης» της αγοράς Ενέργειας, με μόνιμους χαμένους τους εργαζόμενους.

Από την άλλη, βέβαια, οι ιδιωτικοποιημένες επιχειρήσεις Ενέργειας, η ΔΕΗ ΑΕ και άλλα τμήματα του κεφαλαίου που δραστηριοποιούνται στην παραγωγή Ενέργειας λειτουργούν με γνώμονα την κερδοφορία τους, αυξάνοντας τις τιμές. Ετσι, λοιπόν, η απαίτηση για παραπέρα μείωση των τιμών στους βιομηχανικούς πελάτες ισοδυναμεί με ακόμα μεγαλύτερες αυξήσεις στα ήδη «απογειωμένα» τιμολόγια Ενέργειας για τη λαϊκή κατανάλωση.

Επιβεβαιώνεται και από αυτήν την πλευρά ότι κανένα μέτρο για την ενίσχυση του ανταγωνισμού των μονοπωλίων δεν πρόκειται να βελτιώσει τη θέση των εργατών, ακριβώς γιατί η κερδοφορία του κεφαλαίου προϋποθέτει αντικειμενικά το τσάκισμα των δικαιωμάτων τους.

Ακόμα και σήμερα, ωστόσο, με την πλούσια πείρα που έχει συσσωρευτεί για όλα τα παραπάνω ζητήματα, ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός, αταλάντευτα προσδεδεμένος στο άρμα των κεφαλαιοκρατών, επιχειρεί να στοιχίσει τους εργαζόμενους σε αυτόν τον αδιέξοδο και εχθρικό για τα συμφέροντά τους δρόμο.

Χαρακτηριστική είναι η ανακοίνωση που εξέδωσαν οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΠΟΕΜ για τις εξελίξεις στη «Χαλυβουργική», η οποία πίσω από τον τίτλο «Η ΓΣΕΕ στο πλευρό των εργαζομένων της Χαλυβουργικής» καλεί τους εργαζόμενους να στρατευτούν πίσω από το άρμα της εργοδοσίας.

Στην ανακοίνωση αναδεικνύουν ως δήθεν αιτίες των προβλημάτων των εργατών τις ενδοοικογενειακές διαμάχες και τη μη επίλυση του υψηλού ενεργειακού κόστους: «Ενδοοικογενειακές διαμάχες που καθυστερούν την εκποίηση σχεδίου για την ουσιαστική επανεκκίνηση του εργοστασίου και τις ρυθμίσεις οφειλών, και κώφευση από την πλευρά της κυβέρνησης στο θέμα του υψηλού ενεργειακού κόστους στη χώρα. Οι εργαζόμενοι στη Χαλυβουργική έχουν κρούσει κατ' επανάληψη τον κώδωνα του κινδύνου για το υψηλό ενεργειακό κόστος των χαλυβουργικών επιχειρήσεων στην Ελλάδα, το οποίο είναι 30% υψηλότερο από την υπόλοιπη Ευρώπη, γεγονός που δημιουργεί στρεβλώσεις στην αγορά ενέργειας, τις οποίες επωμίζεται η εναπομείνασα βαριά βιομηχανία της χώρας».

Τι λένε εδώ ΓΣΕΕ και ΠΟΕΜ; Λένε ότι πρέπει να μειωθεί η τιμή του ρεύματος για τους βιομηχάνους στην Ελλάδα, ώστε να είναι ανταγωνιστικότεροι σε σχέση με τους Ευρωπαίους βιομηχάνους, άρα να βγάζουν περισσότερα κέρδη, και έτσι δεν θα κλείνουν τα εργοστάσια. Προτείνουν δηλαδή ως «λύση» για τους εργαζόμενους το δρόμο που τους οδήγησε εδώ, την υποταγή στην ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου, για την υπηρέτηση των οποίων ανοιγοκλείνουν επιχειρήσεις και τσακίζονται τα δικαιώματα και οι ανάγκες των εργαζομένων.

Συμπλήρωμα τέτοιων αντιλήψεων είναι και τα παρακάλια του Διοικητικού Συμβουλίου του επιχειρησιακού Σωματείου της «Χαλυβουργικής» (ΠΑΣΚΕ) προς... τον «πατέρα» εργοδότη (!) που δεν φροντίζει τάχα το παιδί του:«Ενα μεγάλο γιατί βασανίζει εμάς τους 170 εργαζόμενους και τις οικογένειές μας. Γιατί κύριε Κωνσταντίνε Αγγελόπουλε κλείνετε τα μάτια στα προβλήματα που αντιμετωπίζει το παιδί σας η Χαλυβουργική; Γιατί μας αφήνετε μόνους; Γιατί κωφεύετε στα καλέσματά μας; (...) Μόνο εσείς κύριε Κωνσταντίνε μπορείτε να δώσετε λύση. Ελπίζουμε αυτή η κραυγή αγωνίας που βγαίνει από τα χείλη μας να φτάσει όσο το δυνατό πιο γρήγορα σε εσάς ώστε να ανακαλέσετε την απόφασή σας και να καπνίσουν ξανά τα φουγάρα της Χαλυβουργικής».

Η στάση του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, από τη σκοπιά των πραγματικών αναγκών και συμφερόντων των εργαζομένων είναι εγκληματική. Οχι μόνο συσκοτίζει τον ένοχο, αλλά καλεί τα θύματά του, τους εργαζόμενους, να στοιχηθούν πίσω από τις αντεργατικές αξιώσεις του. Καλεί τους εργαζόμενους να διαδηλώνουν για τα συμφέροντα της μιας μερίδας του κεφαλαίου απέναντι στην άλλη, σπέρνοντας αυταπάτες ότι έτσι θα σώσουν τουλάχιστον τη δουλειά τους. Συμφέρον των εργαζομένων ωστόσο είναι να παλέψουν με πλαίσιο που απαντά στις σύγχρονες ανάγκες τους και που τους φέρνει αντικειμενικά σε ρήξη συνολικά με την εργοδοσία και το κράτος της.

Στην ανακοίνωσή του το ΚΚΕ, προβάλλοντας τη διέξοδο για τους εργαζόμενους, σημειώνει:

«Οι εργαζόμενοι της "Χαλυβουργικής", αλλά και συνολικά οι εργαζόμενοι της χώρας, μπορούν να βγάλουν πολύτιμα συμπεράσματα, καθώς έρχονται αντιμέτωποι με τα ίδια προβλήματα για τα οποία αγωνίστηκαν οι συνάδελφοί τους στο διπλανό εργοστάσιο της "Ελληνικής Χαλυβουργίας", με τον 9μηνο ηρωικό απεργιακό αγώνα, ο οποίος στοχοποιήθηκε και ενοχοποιήθηκε, με βρώμικο πόλεμο, ότι δήθεν ευθύνεται για το κλείσιμο του εργοστασίου.

Το δικαίωμά τους στη σταθερή και αξιοπρεπή δουλειά με δικαιώματα δεν χαρίζεται από κανέναν. Κατακτιέται με τον αγώνα, την ταξική πάλη και σε σύγκρουση με το σύστημα της εκμετάλλευσης, τα αδιέξοδα και την αναρχία του οποίου τα "φορτώνονται" οι ίδιοι οι εργαζόμενοι.

Η κυβέρνηση έχει ευθύνη να διασφαλίσει τις θέσεις εργασίας των εργαζομένων στη "Χαλυβουργική", τα μισθολογικά και ασφαλιστικά τους δικαιώματα».

Το παράδειγμα συνολικά του κλάδου της Χαλυβουργίας δείχνει την αναγκαιότητα ενός ριζικά διαφορετικού δρόμου ανάπτυξης, με επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό, κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και εργατικό έλεγχο. Υπογραμμίζει τη συντριπτική υπεροχή του δρόμου της εργατικής - λαϊκής εξουσίας για την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών.

Ο ενιαίος κρατικός φορέας Χαλυβουργίας θα παράγει διαφορετικά προϊόντα και όχι μόνο μπετόβεργες, για να καλύψει τις ανάγκες άλλων βιομηχανικών κλάδων (π.χ. κατασκευές έργων υποδομής και λαϊκής κατοικίας, ναυπήγηση σύγχρονων πλοίων της ακτοπλοΐας, μεταφορικά μέσα), οι οποίοι θα έχουν απαλλαγεί από τον εφιάλτη της καπιταλιστικής κρίσης. Θα αξιοποιήσει τον ορυκτό πλούτο, τα κοιτάσματα χρωμίου και νικελίου καθώς και την υποδομή της ΛΑΡΚΟ, για να παράγει υψηλής ποιότητας ανοξείδωτο χάλυβα, με δυνατότητα εξαγωγών μετά από αμοιβαία επωφελείς διεθνείς συμφωνίες.

Θα στηριχθεί στη φθηνή Ενέργεια από τις σημερινές πλούσιες εγχώριες πηγές (λιγνίτη, υδροηλεκτρικών σταθμών κ.λπ.) και από τα αναξιοποίητα πλούσια κοιτάσματα υδρογονανθράκων. Θα κατανείμει συγκεντρωτικά, πανεθνικά, προγραμματισμένα τους εκάστοτε διαθέσιμους υλικούς πόρους, τα μέσα παραγωγής, το εργατικό δυναμικό με βάση προκαθορισμένους στόχους και προτεραιότητες για την κοινωνική ευημερία. Θα μπορεί να προβλέπει εύστοχα τις μελλοντικές ανάγκες προϊόντων χαλυβουργίας στους υπόλοιπους κλάδους της βιομηχανικής παραγωγής και γενικότερα της οικονομίας.

Θα στοχεύει στη ριζική βελτίωση των συνθηκών ζωής και εργασίας για τους χαλυβουργούς και τα παιδιά τους, στην προστασία της υγείας και του περιβάλλοντος, στην ενίσχυση των δυνατοτήτων για ουσιαστική άσκηση του εργατικού ελέγχου.

Για να ανοίξει αυτός ο ελπιδοφόρος δρόμος, οι σημερινές αγωνιστικές πρωτοβουλίες για τις Συλλογικές Συμβάσεις, για την προστασία των ανέργων, για την υγεία και την ασφάλεια στην εργασία, ενάντια στην «απελευθέρωση» του τομέα Ενέργειας κ.λπ., πρέπει να σημαδέψουν τον πραγματικό αντίπαλο, την άρχουσα τάξη και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες που τη στηρίζουν.

Ανάλογα προβλήματα όπως στη «Χαλυβουργική» βιώνουν οι εργάτες και σε πολλές άλλες μεγάλες βιομηχανίες του κλάδου, με την ρίζα να είναι πάντα η ίδια: Το κυνήγι της ανταγωνιστικότητας και της μέγιστης καπιταλιστικής κερδοφορίας, όπως και η πολύμορφη στήριξη των επιχειρηματικών ομίλων από το καπιταλιστικό κράτος, σε βάρος των εργαζομένων και των λαϊκών αναγκών.

Στα ναυπηγεία, η κατάσταση που επικρατεί είναι αποτέλεσμα της αντιλαϊκής πολιτικής των κυβερνήσεων, της εφαρμογής των κατευθύνσεων της ΕΕ, της επίθεσης της μεγαλοεργοδοσίας, και είναι προφανές ότι η συνέχιση και το βάθεμα αυτού του δρόμου δεν φέρνουν τίποτα «ελπιδοφόρο» για τους εργαζόμενους.

Η «ανάπτυξη» και τα «επενδυτικά σχέδια» που διαφημίζει η κυβέρνηση μεταφράζονται σε τσάκισμα των δικαιωμάτων των εργαζομένων, που αποτελούν «βαρίδια» για τους επίδοξους αγοραστές των ναυπηγείων. Στο πλαίσιο αυτό, διαγράφονται χρέη των επιχειρήσεων προς ασφαλιστικά ταμεία και εφορία, κόβονται δεδουλευμένα, οφείλονται μισθοί συνολικού ύψους μερικών εκατομμυρίων ευρώ, μόνιμοι εργαζόμενοι έχουν μετατραπεί σε εργολαβικούς, χάνονται θέσεις εργασίας.

Η μέχρι σήμερα εμπειρία επιβεβαιώνει ότι οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να περιμένουν ότι οι πιθανοί νέοι «επενδυτές» είναι αυτοί που θα τους λύσουν τα προβλήματα. Τέτοιες αλλαγές έχουν γίνει πολλές. Ο «σωτήρας» ιδιώτης παίρνει το ναυπηγείο, όταν δει ότι μπορεί να έχει περισσότερα κέρδη αλλού το «βάζει μέσα», έρχεται το Δημόσιο και φορτώνει τα χρέη στο λαό, για να το παραδώσει τελικά στον επόμενο «σωτήρα» ιδιώτη. Κάθε φορά που γίνεται αυτό, οι εργαζόμενοι λιγοστεύουν, οι μισθοί μειώνονται, τα δικαιώματα πετσοκόβονται.

Και εδώ οι δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού καλλιεργούν την αντίληψη ότι οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να έχουν μεγάλες απαιτήσεις, «οι μισθοί δεν πρέπει να διώχνουν τις δουλειές, να μη ζητάμε μόνιμη και σταθερή εργασία, είναι ουτοπικό». Παρουσιάζουν τις επιχειρηματικές συμφωνίες ως «μάννα εξ ουρανού». Χαρακτηριστική είναι η θέση της ΠΑΣΚΕ, πλειοψηφίας στη διοίκηση του Σωματείου στα Ναυπηγεία Ελευσίνας, που χαρακτήρισε «εξαιρετικά σημαντική» την προσφορά των Αμερικανών επενδυτών και κάλεσε την κυβέρνηση να πάρει αποφάσεις με βάση τη «γεωπολιτική σημασία της πρότασης και τα εθνικά συμφέροντα»!

Η ΛΑΡΚΟ είναι μια επιχείρηση που κύριος μέτοχός της είναι σήμερα το κράτος. Ο λαός την πλήρωσε τέσσερις φορές πάνω από την πραγματική της αξία, όταν τη δεκαετία του 1980 ο Μποδοσάκης την παράτησε απαξιωμένη - υπερχρεωμένη και έγινε εκκαθάριση. Από τότε μέχρι και σήμερα τη διαχειρίζονται οι μέτοχοι - κράτος, ΔΕΗ και Εθνική Τράπεζα. Είτε στον Μποδοσάκη πριν, είτε στο κράτος σήμερα, η συνειδητή απαξίωση της ΛΑΡΚΟ για να εξυπηρετηθούν μεγάλα συμφέροντα δεν σταμάτησε ποτέ. Στόχος όλων των κυβερνήσεων είναι η παραπέρα ιδιωτικοποίηση και εκποίησή της. Με τις πολιτικές τους την απαξίωσαν, την υπερχρέωσαν, «ρύθμιζαν» τα χρέη που οι ίδιοι δημιουργούσαν και δεν τα πλήρωναν. Οι εργαζόμενοι διαχρονικά πληρώνουν τις αντιλαϊκές πολιτικές τους με δεκάδες θανατηφόρα και εκατοντάδες σοβαρά εργατικά «ατυχήματα» και επαγγελματικές ασθένειες, με την καταπάτηση των κανόνων υγιεινής και ασφάλειας. Με την κατακρεούργηση των εργασιακών και μισθολογικών δικαιωμάτων, με απολύσεις, διαθεσιμότητες, το σκλαβοπάζαρο των εργολαβιών, την καταπάτηση της εργατικής νομοθεσίας, των ΣΣΕ.

Στα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα (ΕΑΣ) η απληρωσιά είναι ένα μόνιμο φαινόμενο, που συνοδεύεται από αυταρχισμό και απολύσεις. Συστηματικά απαξιώνονται τα ίδια τα ΕΑΣ, με όλες τις κυβερνήσεις - του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ αλλά και τη σημερινή του ΣΥΡΙΖΑ - να ευθύνονται για την πορεία συρρίκνωσης της επιχείρησης, ακολουθώντας κατά γράμμα την πολιτική της ΕΕ, τις δεσμεύσεις απέναντι στο ΝΑΤΟ.

Το Συνδικάτο Μετάλλου Αττικής και Ναυπηγοεπισκευαστικής Βιομηχανίας, με αφορμή τις εξελίξεις στη «Χαλυβουργική», επισήμανε σε ανακοίνωσή του:

«Είναι ένα ακόμη τραγικό επεισόδιο που έρχεται να αποδείξει με τον χειρότερο τρόπο ότι τα εργοστάσια δεν τα κλείνουν οι εργαζόμενοι και οι αγώνες τους για ανθρώπινη ζωή, αλλά το αμείλικτο κυνήγι του μέγιστου δυνατού κέρδους των καπιταλιστών. (...) Οτι τίποτα δεν έχουν να περιμένουν οι εργαζόμενοι από τις αυταπάτες που καλλιεργεί ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός (παλιός και νέος), με αιτήματα για φθηνό ρεύμα, επιδοτήσεις και φοροαπαλλαγές στους εργοδότες.

(...) Ο κλάδος του Μετάλλου έχει πολλά τέτοια παραδείγματα. Οι εργαζόμενοι στη ΛΑΡΚΟ, στα ΕΑΣ, στα ναυπηγεία, στην ΕΛΒΟ και σε πολλές άλλες επιχειρήσεις βρίσκονται σε ανάλογη κατάσταση και αντιμετωπίζουν την απειλή της ανεργίας και της εξαθλίωσης.

Καλούμε τους συναδέλφους στη "Χαλυβουργική", όλους τους συναδέλφους στο σύνολο του κλάδου, να συσπειρωθούν στο κλαδικό Συνδικάτο και να απαντήσουμε ενιαία, ταξικά, βάζοντας μπροστά τις δικές μας ανάγκες στον αγώνα απέναντι στη διαρκή επίθεση εργοδοσίας - κυβερνήσεων - Ευρωπαϊκής Ενωσης».

Σε αυτήν την κατεύθυνση, κόντρα στις αυταπάτες που επιχειρεί να καλλιεργήσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ περί «μεταμνημονιακής εποχής», αλλά και στην ανοιχτή υπονόμευση από τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό στη διοίκηση της Ομοσπονδίας (ΠΟΕΜ), το κλαδικό Συνδικάτο Μετάλλου αναπτύσσει πολύμορφη δράση, οργανώνει παρεμβάσεις ενημέρωσης, συζήτησης και αγώνα σε μεγάλους χώρους δουλειάς, κόντρα στην απληρωσιά, τις ατομικές συμβάσεις, τα χαμηλά μεροκάματα, την έλλειψη μέτρων για την υγεία και την ασφάλεια στην εργασία κ.ά., προβάλλοντας το σύνθημα «Μπροστά οι δικές μας ανάγκες».