«Το φάντασμα του Ιωσήφ Στάλιν πλανάται πάνω από τον Περισσό» (Βήμα, 27/11/2008). Το τελευταίο διάστημα, με αφορμή τον Προσυνεδριακό Διάλογο και τις «Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το Σοσιαλισμό», το Κόμμα βρέθηκε στο επίκεντρο μιας ολομέτωπης, πολύπλευρης και πολύμορφης επίθεσης. Η Ελευθεροτυπία της 7/11/2008 τις χαρακτήρισε «επανάληψη της τραγωδίας σε κακόγουστη φάρσα», ενώ το φύλλο της 5/11/2008 έκανε λόγο για «αναχρονισμό του ΚΚΕ» και «εμμονή στις πιο αντιδημοκρατικές εποχές του κινήματος». Η Ημερησία της 15/11/2008 πήγε ένα βήμα παραπέρα «προειδοποιώντας» πως «αν δινόταν ποτέ η ευκαιρία στο ΚΚΕ να εφαρμόσει τη θεωρία του στην Ελλάδα θα ...καταργούσε την ατομική ιδιοκτησία σε όλα τα μέσα παραγωγής... και βέβαια η χώρα θα βυθιζόταν σε εμφύλιο πόλεμο».

Σύσσωμος ο αστικός Τύπος «ξαναθυμήθηκε» τα εγκλήματα του σφαγέα Στάλιν, στο άτομο του οποίου προσωποποιείται - σκόπιμα - μια ολόκληρη κοινωνικοπολιτική διαδικασία. Το θέμα όμως δεν είναι ο Στάλιν. Αλλωστε, από τις ίδιες τις Θέσεις δεν προκύπτει κανένας «καθαγιασμός», «εξαγνισμός», «αναστήλωση» ή κάτι τέτοιο (αναρωτιέται κανείς αν αυτοί που κάνουν «κριτική» έχουν καν διαβάσει το κείμενο...). Ο Στάλιν δεν είναι παρά το «περιτύλιγμα», το «προκάλυμμα» μιας ουσιαστικότερης πολεμικής που έχει απώτερο στόχο τον σοσιαλισμό, την αναγκαιότητα και επικαιρότητά του. Στα πλαίσια αυτής της πολεμικής, η κατασκευή «εγκλημάτων», η πτωματολογία και η καλλιέργεια του φόβου της «κόκκινης τρομοκρατίας», κατείχαν πάντοτε κυρίαρχη θέση στο οπλοστάσιο του αντικομμουνισμού.

Στην Ελευθεροτυπία της 18/11/2008 δημοσιεύτηκε ανταπόκριση του Θ. Αυγερινού από τη Μόσχα, όπου μεταξύ άλλων έγραφε: «Ολόκληρη η εβδομάδα που τρέχει είναι αφιερωμένη από την ηγεσία της Ουκρανίας στην 75^η επέτειο του "γκολομοντόρ" που σημαίνει τον ...εξαναγκασμό σε λιμοκτονία... της περιόδου 1932-33...». Επ' αφορμής, ο πρόεδρος της χώρας Γιούσενκο «κάλεσε τόσο τον Πάπα Βενέδικτο όσο και τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο να προσευχηθούν για τα εκατομμύρια των θυμάτων μεταξύ των Ουκρανών», που «υπολογίζονται» σε 39 εκατομμύρια (στο διάστημα 1929-1979)!

Σύμφωνα με τον συγγραφέα «η ιδέα της "γενοκτονίας διά της πείνας", που υποτίθεται ότι οργάνωσε ειδικά για την Ουκρανία η σοβιετική κυβέρνηση, είναι ένα γνωστό στους μελετητές και δοκιμασμένο στερεότυπο του ψυχρού πολέμου, για την κατασκευή του οποίου εργάστηκαν επί πολλά χρόνια στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ και στο Κογκρέσο, με πρωτοπαλίκαρο τον Τζέιμς Μέις, ο οποίος κατέγραφε "ανώνυμες προφορικές μαρτυρίες", που με λίγο μαγείρεμα γίνονταν ακολούθως επιστημονικά και ιστορικά ντοκουμέντα, κατά σύμπτωση αυτά στα οποία σήμερα στηρίζεται και η "πορτοκαλί ιστορική σχολή"».

Βεβαίως οι ενστάσεις του ανταποκριτή της Ελευθεροτυπίας έγκεινται κυρίως στην «εθνοκεντρική» μετάφραση της «σταλινικής καταπίεσης» επισημαίνοντας ότι οι ρωσικοί πληθυσμοί άλλων περιοχών υπέφεραν περισσότερο. Και καταλήγει: «Ανατριχιαστικές οι εκ των υστέρων ερμηνείες της Ιστορίας, μακάβριες οι στατιστικές και πονεμένα τα επιχειρήματα για σκοτεινές εποχές, αλλά τι άλλο να πεις για τα αρρωστημένα μυαλά, που σκαλίζουν τους τάφους μπας και στήσουν καμιά βολική αναθεωρητική ιστορία, σαν αυτή που λέει π.χ. ότι καλό πράγμα οι φασίστες και οι δωσίλογοι, γιατί κατά βάθος πολεμούσαν τον κομμουνισμό και τη σοβιετική εξουσία».

Και όμως, τέτοιες απόψεις και «δεδομένα» συνθέτουν σήμερα την κυρίαρχη εικόνα του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε. Μιας εικόνας, που αναπαράγεται με κάθε μορφή, τρόπο και μέσο που διαθέτει η αστική τάξη πραγμάτων. Ακραία ή όχι, η θεωρία περί «γενοκτονίας διά της πείνας» αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα μιας γενικότερης πολεμικής κατά του σοσιαλισμού, που χρησιμοποιείται από όλους όσοι τον αντιπαλεύουν, ανεξαρτήτως ιδεολογικοπολιτικής απόχρωσης. Πώς λοιπόν κατασκευάζονται τα αντικομμουνιστικά ψεύδη και πώς μετατρέπονται σε «Ιστορία»;

«Φτιάξε μου τις εικόνες και θα φτιάξω τον πόλεμο»: William R. Hearst, μεγιστάνας του Τύπου, στα πλαίσια δημιουργίας κατάλληλου κλίματος μεταξύ της κοινής γνώμης ενόψει της Αμερικανικής εισβολής στην Κούβα το 1898 (περιοδικό Time, 27/10/1947).¹

Στις 18 Φεβρουαρίου 1935 εφημερίδες που ανήκαν στον Hearst, όπως η New York Evening Journal και η Chicago American, άρχισαν να δημοσιεύουν σειρά άρθρων καταγγέλλοντας μια ανθρωπιστική καταστροφή άνευ προηγουμένου, ένα λιμό στη σοβιετική Ουκρανία με τουλάχιστον 6 εκατομμύρια θύματα: συνέπεια ενός σκληρού, απάνθρωπου, ανθρωποφάγου κομμουνιστικού καθεστώτος.

Βέβαια, ο αντικομμουνισμός στον αστικό Τύπο όπου Γης δεν ήταν κάτι το πρωτόγνωρο. Στις 6/10/1928 για παράδειγμα, η γαλλική La Gazette θα κάνει λόγο για επικείμενο πραξικόπημα των κομμουνιστών με σκοπό να ματοκυλήσουν τη χώρα. Η βρετανική London Daily Telegram έγραψε στις 28/11/1930 για «αιματηρές σφαγές» στην ΕΣΣΔ και βουνά από «αποκρουστικά πτώματα». Αντίστοιχα το πρωτοσέλιδο της ελληνικής Πατρίς στις 18/2/1930 προειδοποιούσε: «Φωτιά, αίμα, καταστροφή: ιδού τα συνθήματα του κομμουνισμού»! Σχεδόν πάντοτε τα δημοσιεύματα αυτά ακολουθούσαν επιθέσεις, διώξεις και απαγορεύσεις κατά του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος.

Η αρθρογραφία του λιμού, που συνοδευόταν και από τις ανάλογες φωτογραφίες φρίκης (σκελετωμένα παιδιά, πτώματα κλπ.), έφερε την υπογραφή ενός Thomas Walker. Ο συγγραφέας παρουσιαζόταν στους αναγνώστες ως «διακεκριμένος δημοσιογράφος, μελετητής των Ρωσικών ζητημάτων, που ξόδεψε πολλά χρόνια περιοδεύοντας στη Σοβιετική Ενωση». Παράλληλα τονιζόταν πως ο ίδιος «ρίσκαρε τη ζωή του για να τραβήξει τις φωτογραφίες του λιμού». (Chicago American, 25/2/1935).

Το «σενάριο» ήταν τόσο κακότεχνα φτιαγμένο που δεν άργησε να καταρρεύσει: Κατ' αρχάς, ο T. Walker δε βρέθηκε ποτέ στις περιοχές που υποτίθεται ότι είδε, κατέγραψε και φωτογράφισε τα «γεγονότα». Πράγματι, ο «επί χρόνια ταξιδευτής της ΕΣΣΔ», επισκέφτηκε τη χώρα μόλις μια φορά το φθινόπωρο του 1934, έμεινε στη Μόσχα από τις 13 ως τις 18 Οκτωβρίου και από κει πήρε τον υπερσιβηρικό για τα σύνορα με τη Μαντζουρία (Κίνα), από όπου εξήλθε στις 25 του ίδιου μήνα.²

Κατά δεύτερον, οι φωτογραφίες «που τράβηξε με ρίσκο της ζωής του» κίνησαν αμέσως υποψίες. Ορισμένες ήταν σαφώς ετεροχρονισμένες, αφού οι στρατιώτες που απεικονίζονταν φορούσαν στολές του τσαρικού ή ακόμα και του αυστροουγγρικού στρατού. Είχαν δηλαδή τραβηχτεί από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αλλες ήταν από τον λιμό του 1921-1922 στην περιοχή του Βόλγα (αποτέλεσμα του πολέμου, της ιμπεριαλιστικής επέμβασης και του εμφυλίου).³

Το «κερασάκι» στην όλη υπόθεση ήρθε τον Ιούλη του 1935, όταν ο T. Walker βρέθηκε έγκλειστος στις φυλακές της Νέας Υόρκης. Ο T. Walker δεν ήταν καν T. Walker. Ηταν Robert Green, «ένας κατάδικος φυγάς από τις Κρατικές Φυλακές του Κολοράντο, απ' όπου δραπέτευσε... ενώ εξέτιε 8ετή ποινή κάθειρξης για πλαστογραφία»! Ο R. Green παραδέχτηκε ενώπιον του δικαστηρίου ότι οι φωτογραφίες δεν ήταν δικές του και ότι η όλη ιστορία δεν ήταν παρά μια απάτη.⁴ Και όμως, οι «αποδείξεις» του Walker (ή τύπου Walker) συνεχίζουν να αποτελούν οργανικό τμήμα του αντικομμουνιστικού οπλοστασίου μέχρι τις μέρες μας, από το Χάρβαρντ και τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό μέχρι την ΕΕ και την «πορτοκαλί» κυβέρνηση της καπιταλιστικής πλέον Ουκρανίας.

Η μαύρη προπαγάνδα ούτε άρχισε ούτε τελείωσε εκεί. Πρώτοι «ανέδειξαν» το θέμα οι ναζί το 1933. «Από τη στιγμή που ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία», αναφέρει σχετική σοβιετική έκθεση της εποχής, «παρατηρήθηκε μια αυξανόμενη κινητικότητα στις δραστηριότητες των γερμανικών εθνικών σοβιέτ και μεταξύ των γερμανικών συμβουλίων στην Ουκρανία... Η χιτλερική κυβέρνηση μέσω των παγγερμανικών της οργανώσεων εκτόξευσε μέσα από τον φασιστικό Τύπο μια εκτεταμένη αντισοβιετική καμπάνια περί λιμού στην Ουκρανία, οργάνωσε εκθέσεις φωτογραφιών λιμοκτονούντων Ουκρανών και δημοσίευσε προβοκατόρικες δηλώσεις του γερμανικού πληθυσμού της Ουκρανίας που ζητούσε βοήθεια». Η καμπάνια, που τιτλοφορούνταν «Αδέρφια σε Ανάγκη», εκτός από τη γενικότερη δαιμονοποίηση του κομμουνισμού, είχε σκοπό τη δημιουργία ανάλογου κλίματος στην κοινή γνώμη (ντόπια και διεθνή) ενόψει της επερχόμενης επίθεσης κατά της χώρας των Σοβιέτ.⁵

Ετσι το 1935 οι ναζιστικές Αρχές έδωσαν μεγάλη δημοσιότητα στις «αποκαλύψεις» του Hearst. Στις 25 Ιανουαρίου 1935 το επίσημο όργανο του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος Voelkischer Beobachter δημοσίευσε άρθρο με τίτλο «Ο William Hearst για τον καταστροφικό λιμό στη Σοβιετική Ρωσία». Αλλωστε δεν ήταν κρυφό ότι ο ίδιος ο Hearst, όπως και μεγάλη μερίδα του αστικού κόσμου τότε, έβλεπε με θετικό μάτι τις «λύσεις» που προσέφερε ο φασισμός μπροστά στο αναπτυσσόμενο εργατικό-κομμουνιστικό κίνημα. Μήνες πριν την καμπάνια για τον «σοβιετικό λιμό» είχε επισκεφτεί τη ναζιστική Γερμανία, όπου και συναντήθηκε με κορυφαία στελέχη του καθεστώτος, μεταξύ των οποίων ο Ernst Hanfstaengel (Υπουργός Τύπου του Ράιχ) και ο Χίτλερ. Ηταν επί χρόνια χρηματοδότης του Μουσολίνι.⁶

Ο ανταποκριτής των New York Times στη Γερμανία σχολίασε σχετικά: «υπήρξε μια νέα έκρηξη της "προπαγάνδας της πείνας" στον Γερμανικό και Αυστριακό Τύπο, με εκκλήσεις για βοήθεια στα "δυστυχή θύματα του Σοβιετικού λιμού". Στο Βερολίνο η καμπάνια συνοδευόταν από φωτογραφίες που είχαν τραβηχτεί νωρίτερα. Κάποιες μάλιστα ήταν από το λιμό του Βόλγα το 1921-1922. Αυτό είναι ένα αγαπημένο κόλπο των προπαγανδιστών κατά του μπολσεβικισμού».⁷ Οι φωτογραφίες αυτές, που εμφανίστηκαν αρχικά σε εκδόσεις των ναζί το 1933-1934 (των Ditloff και Laubenheimer), ήταν στη συντριπτική τους πλειοψηφία ταυτόσημες με τα «πειστήρια» του Walker.

Αλλες «πηγές» του λιμού, που αξιοποιούνται μέχρι και σήμερα ως «αποδεικτικά στοιχεία» των «εγκλημάτων του κομμουνισμού», αποτελούν:⁸

-- Ο W. Chamberlin, που το 1934 μίλησε για 7.500.000 θύματα. Υπήρξε μέλος του ΔΣ της Αμερικανικής Επιτροπής για την Απελευθέρωση από τον Μπολσεβικισμό (AMCOLIB), ενός αντικομμουνιστικού οργανισμού που επιχορηγούνταν σε ποσοστό 90% από την CIA.

-- Ο O. Schiller, που το 1943 έκανε λόγο για 7.000.000 νεκρούς. Ο ίδιος ήταν στέλεχος του ναζιστικού κόμματος και υπεύθυνος για την αναδιοργάνωση της Ουκρανικής αγροτικής οικονομίας στη διάρκεια της Κατοχής, ώστε να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της γερμανικής πολεμικής μηχανής.

-- Για 7.500.000 έγραψε επίσης το 1953 ο N. Prychodko. Πρόκειται για έναν Ουκρανό εθνικιστή και συνεργάτη των Ναζί, ο οποίος κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου εργάστηκε στο κατοχικό Υπουργείο Πολιτισμού και Εκπαίδευσης της Ουκρανίας.

Για την Ιστορία, αξίζει να σημειώσουμε ότι, όταν το θέμα του λιμού ανέκυψε στη Βουλή των Λόρδων της Μ. Βρετανίας τον Ιούλη του 1934, το Foreign Office απάντησε πως «δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να στηρίζει τον ισχυρισμό ότι η Σοβιετική κυβέρνηση ακολούθησε μια πολιτική εσκεμμένης εξαθλίωσης των αγροτικών περιοχών της χώρας, ή ότι η πολιτική αυτή είχε το συγκεκριμένο αποτέλεσμα».⁹

Παρότι είναι αδύνατο να αναπτύξουμε ικανοποιητικά το κεφάλαιο αυτό της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στα περιορισμένα όρια ενός άρθρου (αίτια, προκλήσεις, επιτεύγματα αλλά και λάθη, υπερβολές κλπ.), οφείλουμε ωστόσο να αναδείξουμε ορισμένες πτυχές, που άπτονται άμεσα του θέματος που εξετάζουμε.

Η κολεκτιβοποίηση υπήρξε πεδίο έντονης ταξικής πάλης, γεγονός που σκόπιμα υποτιμάται ή αποσιωπάται από την αστική ιστοριογραφία. Η πάλη αυτή, η οποία έλαβε διάφορες μορφές παθητικής (δολιοφθορά, άρνηση συγκομιδής) ή ενεργητικής αντίδρασης (ένοπλες επιθέσεις, δολοφονίες, καταστροφές κολχόζ), εκδηλώθηκε με ιδιαίτερη σφοδρότητα στα σύνορα Ουκρανίας-Πολωνίας, καθώς και στις αγροτικές περιοχές που υπήρξαν ενεργές στη διάρκεια του εμφυλίου με το πλευρό της αντεπανάστασης. Πράγματι, τα επεισόδια κατά της κολεκτιβοποίησης στις εν λόγω περιοχές ήταν πολλαπλάσια του αντίστοιχου εθνικού μέσου όρου.¹⁰

Ας δούμε τι αναφέρει σχετικά ο Isaac Mazepa, ένας Ουκρανός εμιγκρές αντεπαναστάτης (και πρώην πρωθυπουργός της εθνικιστικής κυβέρνησης Petliura): «Αρχικά υπήρξαν ταραχές στα κολχόζ και αλλού, όπου οι κομμουνιστές αξιωματούχοι και οι πράκτορές τους δολοφονούνταν, αλλά στη συνέχεια προτιμήθηκε ένα σύστημα παθητικής αντίστασης, το οποίο στόχευε σε μια συστηματική παρακώλυση του προγραμματισμού των Μπολσεβίκων αναφορικά με τον θερισμό και τη συγκέντρωση της συγκομιδής... Ολόκληρα κομμάτια γης έμειναν αθέριστα, ενώ ακόμα και όταν οι καρποί μαζεύονταν, σε πολλές περιοχές, ιδιαίτερα στο Νότο, 20, 30 ακόμα και 50% έμεναν στους αγρούς, και είτε δε συλλέγονταν καθόλου είτε καταστρέφονταν...». Η αντίδραση αυτή «επέφερε την αποτυχία της συγκέντρωσης της συγκομιδής το 1931, και ακόμα περισσότερο, εκείνης το 1932...».¹¹

Ο Frederick Wilson, καθηγητής του Williams College, ο οποίος βρισκόταν στην Ουκρανία την επίμαχη περίοδο, έγραψε πως οι κουλάκοι προτίμησαν να σφαγιάσουν τα ζώα τους παρά να τα δώσουν στα συλλογικά αγροκτήματα. Ετσι, το διάστημα 1928-1933 ο σοβιετικός λαός στερήθηκε σχεδόν το 50% του συνολικού ζωικού αποθέματος: «Η σοβιετική αγροτική οικονομία ανέκαμψε από αυτή την τεράστια καταστροφή μόλις το 1941».¹²

Κατά συνέπεια, πολλές επαρχίες της ΕΣΣΔ (και όχι μόνο της Ουκρανίας) υπέφεραν από ελλείψεις σε τρόφιμα και πείνα. Οχι όμως για τους λόγους ή στο βαθμό που ισχυρίζεται η αντικομμουνιστική αναθεώρηση της Ιστορίας. Αν μη τι άλλο, ο ουκρανικός πληθυσμός εμφανίζεται στις επίσημες απογραφές να αυξάνεται κατά 7% περίπου, από 29 εκατ. το 1927 (και όχι 81 όπως τους «μέτρησε» ο σημερινός πρόεδρος Γιούσενκο για να εμφανίσει αργότερα κάποια εντυπωσιακή μείωση) σε 31 το 1939. Δηλαδή 2% λιγότερο απ' ό,τι ο αντίστοιχος Ρωσικός. Αυτό όμως δε στοιχειοθετεί «γενοκτονία».¹³

Την πιο αποστομωτική απάντηση έδωσε ο ίδιος ο Ουκρανικός λαός λίγα χρόνια μετά την υποτιθέμενη «γενοκτονία» του, όταν - παρά τις προσδοκίες των ναζί και των εθνικιστών αντεπαναστατών ομοεθνών του - έσπευσαν να υπερασπίσουν τη σοβιετική τους πατρίδα. 4.500.000 Ουκρανοί πολέμησαν στις γραμμές του Κόκκινου Στρατού στη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, ενώ άλλοι 500.000 εντάχθηκαν σε παρτιζάνικες μονάδες δρώντας στα μετόπισθεν του εχθρού. 2.000 Ουκρανοί στρατιώτες τιμήθηκαν με τον ανώτατο τίτλο του «Ηρωα της Σοβιετικής Ενωσης». Οπως χαρακτηριστικά τόνισε και ο Αμερικανός ακαδημαϊκός της σοβιετικής Ιστορίας W. Mandel, η «πίστη (σ.σ. των Ουκρανών στο σοβιετικό καθεστώς) υπήρξε συντριπτική και ενεργή», γεγονός που δε θα μπορούσε να είχε συμβεί αν υπήρχε «εκτεταμένη δυσαρέσκεια» μεταξύ του πληθυσμού.¹⁴

Η Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών (OUN) συστάθηκε το 1927. Υπήρξε μετεξέλιξη του Συνδέσμου Ουκρανών Εθνικιστών, μιας οργάνωσης που προέκυψε από την ενοποιητική προσπάθεια τριών άλλων σχημάτων το 1925 (της Ενωσης Ουκρανών Φασιστών, της Ουκρανικής Εθνικιστικής Ομοσπονδίας και της Ενωσης για την Απελευθέρωση της Ουκρανίας). Τη μαγιά αποτέλεσαν Ουκρανοί εθνικιστές αντεπαναστάτες, οι οποίοι μετά τη νίκη της Οχτωβριανής Επανάστασης κατέφυγαν ως επί το πλείστον στο εξωτερικό. Το πρόγραμμα της OUN ήταν τέτοιο που ακόμα και η Κοινωνία των Εθνών τη χαρακτήρισε τον Ιανουάριο του 1932 ως τρομοκρατική οργάνωση.

Οι Ουκρανοί εθνικιστές, συνεπικουρούμενοι από την Εκκλησία, ανέπτυξαν σημαντική αντισοβιετική δραστηριότητα καθ' όλη τη δεκαετία του 1930, προωθώντας παράλληλα τις θέσεις και τις απόψεις του φασισμού. Εγραφε για παράδειγμα τον Οκτώβριο του 1938, τεύχος της Church Life, όργανο των Ουκρανών Καθολικών στον Καναδά: «Ο σπουδαιότερος άνδρας την παρούσα στιγμή είναι ο Αδόλφος Χίτλερ... Μαζί με τον Μουσολίνι αντιστάθηκε της Μπολσεβίκικης εισβολής στην Ευρώπη, πάτησε στον λαιμό των Μπολσεβίκων στην Ισπανία, διακηρύσσοντας πως δε θα τους επιτρέψουν να προχωρήσουν πέραν της ηλίθιας Ρωσίας τους!... Ο Χίτλερ σώζει την Ευρώπη και τον πολιτισμό της από τους Μπολσεβίκους».

Με την εισβολή της ναζιστικής Γερμανίας στην Πολωνία, εθνικιστές της OUN συγκρότησαν σώματα (τα λεγόμενα Nachtigall και Roland), τα οποία ενσωματώθηκαν και πολέμησαν μαζί με τη φασιστική στρατιωτική μηχανή. Τα εγκλήματα των μονάδων αυτών κατά του άμαχου πληθυσμού στη διάρκεια της κατοχής της Σοβιετικής Ουκρανίας, υπήρξαν απαράμιλλα σε έκταση και σκληρότητα. Παρά τις «προσδοκίες» τους, οι εθνικιστές βρέθηκαν αντιμέτωποι με την καθολική απόρριψη από πλευράς Ουκρανικού πληθυσμού. Σαφώς απογοητευμένος, ο διορισμένος από τους ναζί στο Κίεβο ιερέας Ohienko, ανέφερε τότε σε επιστολή του προς ένα φίλο: «Βρίσκομαι εδώ ήδη για πολλούς μήνες, αλλά δεν μπορώ να βρω πνευματική γαλήνη. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο ο Μπολσεβικισμός τα άλλαξε όλα... Ο κόσμος είναι επιθετικός και μας θεωρούν εχθρούς... Απόλυτη ασέβεια... Παντού μας δακτυλοδείχνουν με εχθρότητα... Ολοι οι Ουκρανοί που έρχονται απ' έξω (Ουκρανοί εθνικιστές) χαρακτηρίζονται φασιστικοί πράκτορες, μισθοφόροι του Χίτλερ, πράγμα που ομολογουμένως είναι εν μέρει αληθές...».

Μέλη της OUN παρέμειναν στη Σοβιετική Ενωση και μετά την αποχώρηση των ναζιστικών στρατευμάτων προκειμένου να συνεχίσουν τη διαλυτική, αντισοβιετική τους δραστηριότητα.¹⁵

Στο 2^ο μέρος θα δούμε πώς οι πρώην συνεργάτες των ναζί μετατράπηκαν σε «θύματα του σταλινισμού» και «μαχητές της ελευθερίας», τι ρόλο έπαιξαν «έγκριτα» πανεπιστημιακά ιδρύματα όπως το Harvard και το Stanford στην κατασκευή της λεγόμενης «μαύρης Ιστορίας της Σοβιετικής Ενωσης» φτάνοντας μέχρι τις μέρες μας, στα Ψηφίσματα της ΕΕ και στην ποινικοποίηση της «μη-αναγνώρισης», από την πορτοκαλί κυβέρνηση της Ουκρανίας.

1. Στο «απόγειό» του ο Hearst διέθετε πάνω από 30 εφημερίδες και περιοδικά μόνο στις ΗΠΑ, μια από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις ΜΜΕ παγκοσμίως. Θεωρείται ο «πατέρας» της κίτρινης δημοσιογραφίας. H ζωή του ενέπνευσε την ταινία «Citizen Cain». Εκλέχθηκε δύο φορές στη Βουλή των Αντιπροσώπων.

2. The Nation, 13/3/1935

3. Daily Worker, 21/2/1935, New York Times, 16/8/1935

4. New York Times, 16/8/1935 και Daily Worker, 20/8/1935

5. Κρατικά Αρχεία Ουκρανίας TsDAHOU, αρ.1/20/6426 του 1933, όπως παρατίθεται στο Martin T (2001) «The Affirmative Action Empire» (London: Cornell University Press) σελ.328-329

6. Swanberg W A (1961) «Citizen Hearst» (New York: Charles Scribner) σελ. 443 και Gunther J (1936) «Inside Europe» (New York: Harper Bros) σελ.179

7. New York Times, 10/2/1935

8. Παρατίθενται στο Tottle D (1987) «Fraud, Famine and Fascism» (Toronto: Progress Press) σελ.46-49

9. Ο.π. σελ.48

10. Κρατικά Αρχεία Ουκρανίας TsDAHOU, αρ.1/20/3184 και 3185 (1930), 1/20/3195 (1927-1930) και 1/20/2522 (1927-1931), στο Martin T, ο.π. σελ.293-294

11.Mazepa I (1934) «Ukraine under Bolshevik Rule», στο Slavonic Review, τεύχος Ιανουαρίου, σελ. 342-343

12. Schuman F L (1957) «Russia since 1917» (New York) σελ. 151-152

13. Βλέπε Soviet Union Information Bureau (1929) «The Soviet Union: Facts, Descriptions, Statistics» (Washington, D.C.) και Turin S (1944) «The USSR: An Economic and Social Survey» (London)

14.Mandel W (1985) «Soviet but not Russian» (Edmonton: University of Alberta Press) σελ. 238-239

15. Βλέπε Tottle D, ο.π. σελ. 101-119