Συμφωνώ με τις Θέσεις και την εισήγηση της ΚΕ για το 17ο Συνέδριο. Εχουμε ορθή πολιτική και στρατηγική που επιβεβαιώνεται στη ζωή. Το θέμα είναι, πώς θα γίνει κτήμα της πλειοψηφίας του λαού; Μπορεί να γίνει το ΚΚΕ ικανό να γονιμοποιήσει τη σωστή πολιτική του; Αυτό είναι κατ' εξοχήν ζήτημα περιεχομένου και μεθόδων δουλιάς των καθοδηγητικών οργάνων, ώστε το σύνολο των ΚΟΒ να δουλεύει σταθερά με βάση τη στρατηγική μας επιδίωξη που είναι η επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας μας. Με το Συνέδριο και τις αποφάσεις του μπαίνουν τέτοιες βάσεις.

Πρέπει να ξεκινήσουμε πρακτικά την προσπάθεια για την άνοδο του πολιτικοϊδεολογικού επιπέδου των γραμμών μας, αλλά και την ενίσχυση της δράσης μας στην εργατική τάξη και τη νεολαία.

Με δεδομένη τη στρατηγική μας, πρέπει να δούμε πώς δουλεύουμε καθημερινά, πώς υποτάσσουμε τη δουλιά μας στο στρατηγικό στόχο. Στο Ν. Λάρισας, μέσα από τον σταθερό προσανατολισμό μας στην εργατική τάξη, καταφέραμε τα τελευταία χρόνια να αλλάξουμε το συσχετισμό δυνάμεων σε βασικά σωματεία του ιδιωτικού τομέα και στο ΕΚΝΛ προς όφελος των ταξικών δυνάμεων του ΠΑΜΕ. Ορισμένα βήματα έγιναν στη συγκρότηση του ΠΑΜΕ και στην ενοποίηση ομοειδών σωματείων.

Αυτά βοηθούν να αναπτύσσονται αγωνιστικές πρωτοβουλίες. Βεβαίως, επιδίωξή μας πρέπει να είναι η άνοδος του βαθμού οργάνωσης και δράσης της εργατικής τάξης, τα βήματα που γίνονται στη συμμαχία με τα άλλα λαϊκά στρώματα.

Το κύριο όμως είναι το ζήτημα με ποιο περιεχόμενο, σε ποια γραμμή πρέπει να διεξάγεται αυτή η πάλη για τα προβλήματα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Εδώ υστερούμε.

Τα μεγάλα προβλήματα της ανεργίας, της φτώχειας, της Υγείας, της Παιδείας, των αγροτών, της νεολαίας, της ειρήνης, όπως δείχνει η πείρα, δεν μπορούν να λυθούν χωρίς η πάλη να στρέφεται ενάντια στις πολιτικές και κοινωνικές αιτίες που τα δημιουργούν, χωρίς να ανατραπεί η εξουσία των μονοπωλίων, χωρίς να γίνουν ιδιοκτησία του λαού τα βασικά μέσα παραγωγής, χωρίς να υπάρξει λαϊκή εξουσία.

Η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, οι στόχοι πάλης που έχει επεξεργαστεί πρέπει να πάρουν πρωταρχική θέση στη διαφωτιστική δουλιά των ΚΟΒ παντού, το ίδιο και οι πρωτοβουλίες για την οργάνωση της πάλης σ' αυτή την κατεύθυνση. Αλλιώς τα προβλήματα θα αναπαράγονται όλο και πιο οξυμένα, η απογοήτευση θα μεγαλώνει για τα λαϊκά στρώματα που τα βιώνουν.

Θα δυναμώνει η τάση συμβιβασμού και θα υποχωρεί ο πήχης των απαιτήσεων του λαού σε συνθήκες αύξησης του πλούτου που παράγεται.

Αυτή η γραμμή πρέπει να δουλεύουμε να κυριαρχεί στο εργατικό, αγροτικό κίνημα, στους μικρούς ΕΒΕ, στη νεολαία.

Το ζήτημα της δημιουργίας του ΑΑΔΜ πρέπει να είναι η μόνιμη επιδίωξη της δράσης μας. Αυτή η συμμαχία μπορεί να δώσει στην εργατική τάξη και στα λαϊκά στρώματα τη δυνατότητα να διεξάγουν αποτελεσματικά την πάλη τους ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική και να διεκδικήσουν τη δική τους εξουσία.

Στο πνεύμα αυτό, πρέπει να μάθουμε να καθοδηγούμε τις οργανώσεις μας, ώστε να αποκτήσουν τη δυνατότητα με ενιαίο τρόπο να δουλεύουν στην εργατική τάξη και στο λαό. Αυτό προϋποθέτει να φροντίζουμε να συζητιέται, να αφομοιώνεται η πολιτική και η θεωρία μας στις γραμμές μας. Ταυτόχρονα, χρειάζεται να ανοίξουμε τη δουλιά μας για την ένταξη στις γραμμές μας πολλών νέων μελών από την εργατική τάξη, τη νεολαία και τα λαϊκά στρώματα. Πιστεύω ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε.

Η συζήτηση της Ιστορίας του Κόμματος έχει απόλυτη σχέση με τους στόχους του 17ου Συνεδρίου, την ολόπλευρη ισχυροποίηση του Κόμματος, τη βαθιά και ενιαία αντίληψη της στρατηγικής μας και την ικανότητα καθοδήγησης στην εφαρμογή και εξειδίκευσή της.

Εχει απόλυτη σχέση με το αν τοποθετούμε την ύπαρξη μεγάλων σύγχρονων και καθημερινών προβλημάτων της εργατικής τάξης και των φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων σε σχέση με το χαρακτήρα της υπάρχουσας εξουσίας, αν παρεμβαίνουμε με πρωτοβουλίες, στόχους και συνθήματα που γίνονται η άκρη του νήματος για να αναπτυχθεί συνείδηση και δράση προσέγγισης του προβλήματος της εξουσίας.

Εχει σχέση με την κατανόηση και συνειδητή αποδοχή του χαρακτήρα της εξουσίας, όπως τον προσδιορίζει το 15ο Συνέδριο και επαναεπιβεβαιώνει το 16ο Συνέδριο, δηλαδή τη σοσιαλιστική εξουσία.

Εχει απόλυτη σχέση με την κατανόηση του ΑΑΔ Μετώπου ως κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας με στόχο να προσεγγιστεί το πρόβλημα της εξουσίας, ανεξάρτητα από το ότι δεν μπορεί και δεν υποχρεώνουμε τους συμμάχους μας να έχουν την ίδια επαναστατική με εμάς αντίληψη για το χαρακτήρα και κυρίως για τον τρόπο κατάκτησης της εξουσίας.

Το δύσκολο αλλά κομβικό αυτό ζήτημα δημιουργεί αρκετά προβλήματα στη βαθύτερη και ουσιαστική συμφωνία με τη σημερινή στρατηγική του Κόμματος. Τα περισσότερα είναι προβλήματα αφομοίωσης θεωρητικών θεμάτων και ιστορικής γνώσης, αλλά και προβλήματα της καθημερινής πάλης σε εγχώριο, περιφερειακό και διεθνές περιβάλλον με αφάνταστα αρνητικό το συσχετισμό δυνάμεων.

Υπάρχουν όμως και κάποια προβλήματα που σε τελευταία ανάλυση ανάγουν σε μια περισσότερο εμπεδωμένη στρατηγική διαφωνία.

Αναφέρομαι στις περιπτώσεις που η διακηρυκτική αποδοχή της σοσιαλιστικής αναγκαιότητας αποσπάται από τη δράση για την προετοιμασία των υποκειμενικών προϋποθέσεων. Τότε κομματιάζεται η στρατηγική μας. Ο βαθμός απροσδιοριστίας στο χαρακτήρα της λαϊκής εξουσίας, που θέτουμε ως διευκόλυνση προς τους συμμάχους, σε μη επαναστατική περίοδο, ζητιέται να αναγνωριστεί ως αυτοτελής πολιτικός στόχος του Κόμματος.

Ετσι μπαίνει από το παράθυρο στο Κόμμα η ενδιάμεση εξουσία, είτε με τη μορφή μιας κυβέρνησης μικροαστικών και οπορτουνιστικών κομμάτων στο έδαφος της κυριαρχίας των μονοπωλίων, είτε με τη μορφή κάποιου σταδίου, είτε ακόμη και ως πολιτική συμμαχία με τμήμα της άρχουσας τάξης σε ενδεχόμενο κινδύνου ή απώλειας μέρους των εδαφικών κυριαρχικών δικαιωμάτων της.

Σε αντίξοες συνθήκες, στην κοσμοχαλασιά των ανατροπών, το ΚΚΕ ξεπέρασε μια βαθιά κρίση, δύο διασπάσεις. Στάθηκε όρθιο. Διατήρησε, ενίσχυσε τα μαρξιστικο - λενινιστικά επαναστατικά χαρακτηριστικά του.

Ξεκαθάρισε την τακτική και στρατηγική του. Αντιστάθηκε αποτελεσματικά στις πιέσεις για ενσωμάτωση στο σύστημα. Δεν έκανε αβαρίες στις αρχές του για να φανεί «σύγχρονο».

Συνέβαλε στην οργάνωση του αγώνα ενάντια στις αντιλαϊκές πολιτικές της κυβέρνησης και των ιμπεριαλιστών. Ωστόσο, οι Θέσεις διαπιστώνουν ότι τα σημαντικά αυτά βήματα δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες, λόγω και υποκειμενικών αδυναμιών δικών μας που πρέπει να ξεπεραστούν.

Συμφωνώ με την εισήγηση και τις Θέσεις για τη θέση της Ελλάδας στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Ανεξάρτητα όμως από αυτό, το επίπεδο ανάπτυξής της, υποδηλώνει ωριμότητα των υλικών προϋποθέσεων για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Σωστός, λοιπόν, ο στρατηγικός στόχος που διατυπώνεται στο Πρόγραμμα. Ομως για την πραγμάτωσή του προϋποτίθεται η ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα. Και εδώ υστερούμε πολύ.

Σωστά η εισήγηση ξεκαθαρίζει την τακτική μας για τη συγκρότηση του Μετώπου. Την ανάγκη δηλαδή να ανεβάσουμε τη συνείδηση της πλειοψηφίας της Εργατικής Τάξης, του λαού γενικότερα, από τα χαμηλά επίπεδα που βρίσκεται στο επίπεδο της ωρίμανσης του υποκειμενικού παράγοντα, έτσι που «τα κάτω να μη θέλουν και τα πάνω να μην μπορούν».

Το καθήκον αυτό είναι ιδιαίτερα σύνθετο, δύσκολο. Για την εκπλήρωσή του πρέπει να ξεπεράσουμε ανεπάρκειες που επισημαίνουν οι Θέσεις.

Γι' αυτό η ΚΕ έθεσε ως στόχο του 17ου Συνεδρίου την ολόπλευρη ισχυροποίηση του Κόμματος ως προϋπόθεση για να εκπληρώσει την ιστορική του αποστολή. Δυνατότητες υπάρχουν. Οι συνθήκες μας ευνοούν.

Επιβάλλεται ωστόσο η τακτική να υπηρετεί τη στρατηγική και να μην την υποκαθιστά (δεξιά παρέκκλιση) και αντίστροφα (αριστερίστικη παρέκκλιση).

Συμφωνώ, επίσης, με τα προτεινόμενα μέτρα για την ισχυροποίηση του Κόμματος.

Σωστά οι Θέσεις επισημαίνουν ότι οι προσπάθειες για τη συγκρότηση του Μετώπου δε θα έχουν το πράσινο φως του συστήματος. Στήνονται ήδη μέτρα - μηχανισμοί περιστολής των λαϊκών ελευθεριών, καταστολής του κινήματος για να προλάβουν αντιδράσεις να θωρακίσουν το σύστημα. Αρα ο αγώνας ενάντια σ' αυτά τα μέτρα είναι ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος, τη συγκρότηση του Μετώπου. Το καθήκον αυτό υποτιμάται. Επιβάλλεται λοιπόν να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή άμεσα, πριν είναι αργά.