Τι σημαίνει κρατικός διαμελισμός και τι εννοείται με τη θέση «μια ιθαγένεια» και «διεθνή προσωπικότητα»; Πώς εκφράζεται ο εθνικισμός και ο κοσμοπολιτισμός; Πώς εξελίσσονται οι αστικές αντιθέσεις; Ποια είναι η σχέση της πάλης για ενιαία και ανεξάρτητη Κύπρο με την πάλη για τον σοσιαλισμό;

Η Κύπρος λόγω της στρατηγικής της θέσης στη Μεσόγειο Θάλασσα βρέθηκε στο κέντρο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και σχεδιασμών. Ο λαός της υπέφερε από την πολύχρονη βρετανική αποικιοκρατία. Σε περιβάλλον διλημμάτων και παζαριών Βρετανίας, Ελλάδας και Τουρκίας, με την παρέμβαση των ΗΠΑ, υπογράφηκαν οι Συνθήκες της Ζυρίχης και του Λονδίνου (Φλεβάρης 1959) που οδήγησαν στην περιορισμένη ανεξαρτησία της Κύπρου, το 1960. Οι Συμφωνίες αυτές περιελάμβαναν τον σπόρο της διχοτόμησης του νησιού.

Η Κύπρος τέθηκε υπό κηδεμονία διαμέσου του μηχανισμού των εγγυητριών δυνάμεων (Βρετανία, Τουρκία, Ελλάδα), με δικαίωμα να παρεμβαίνουν ανάλογα με τις στρατηγικές τους επιδιώξεις. Στο νησί εγκαταστάθηκαν ελληνικές και τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις, παρέμειναν οι βρετανικές βάσεις και εντάθηκε η ΝΑΤΟποίηση του νησιού.

Με τις πλάτες των Βρετανών, των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, τον Ιούλη του 1974, μετά το πραξικόπημα της ελληνικής χούντας και του μηχανισμού της στην Κύπρο, το τουρκικό κράτος προχώρησε σε στρατιωτική εισβολή και κατοχή του 37% του νησιού. Το 1983 δημιουργήθηκε κατοχικό κράτος (ψευδοκράτος) με την ονομασία «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου».

Από το 1974 μέχρι σήμερα, για 51 χρόνια, έχουν λάβει χώρα δεκάδες διαπραγματευτικές απόπειρες και έχουν εξυφανθεί διάφορα σχέδια διχοτόμησης, όπως το γνωστό Σχέδιο Ανάν, το 2004, με πρωτοβουλία του ΟΗΕ, και εμπλοκή των ΗΠΑ και της ΕΕ, το οποίο απέρριψε ο κυπριακός λαός.

Σήμερα η διαπραγματευτική βάση της κυπριακής και της ελληνικής κυβέρνησης στηρίζεται στην αποκαλούμενη «Διζωνική - Δικοινοτική Ομοσπονδία» η οποία ξεκίνησε ως αναγκαστικός συμβιβασμός, μετατράπηκε σε θέση αρχών και συνδέθηκε στη συνέχεια με τη δημιουργία δύο «Συνιστώντων Κρατών». Η Τουρκία με την τουρκοκυπριακή πλευρά μιλούν για «δύο λαούς και δύο κράτη». Η διαδικασία της διχοτόμησης της Κύπρου επιταχύνεται.

Το ΚΚΕ απορρίπτει κάθε είδους διχοτόμηση, είτε μέσω της κάθετης δημιουργίας δύο κρατών είτε μέσω της «Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας» που συνιστά Συνομοσπονδιακή λύση, η οποία προβλέπει ένα υποτυπώδες «Ομόσπονδο Κράτος» με ελάχιστες αρμοδιότητες και «Δύο Συνιστώντα Κράτη» που το καθένα θα έχει το δικό του Σύνταγμα, τον δικό του κρατικό μηχανισμό, Βουλή, κυβέρνηση και υπουργικό συμβούλιο, αστυνομία, σημαία και ύμνο, τον δικό του κρατικό προϋπολογισμό, τη δική του πολιτική για τους μισθούς, την Παιδεία, την Υγεία, την Κοινωνική Ασφάλιση, τη δική του εξωτερική πολιτική κ.ά.

Το ΚΚΕ υποστηρίζει ότι το κυπριακό πρόβλημα είναι διεθνές πρόβλημα, εισβολής και κατοχής, και θεωρεί ότι η πάλη της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων πρέπει να κατευθύνεται στον στόχο για μια Κύπρο στην οποία αφέντης θα είναι ο λαός της, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, Αρμένιοι, Λατίνοι και Μαρωνίτες. Μια Κύπρος Ενιαία, Ανεξάρτητη, με Μία και Μόνη Κυριαρχία, μια Ιθαγένεια και Διεθνή Προσωπικότητα, χωρίς ξένες βάσεις και στρατεύματα, χωρίς ξένους εγγυητές και προστάτες.

Δηλαδή ένα κυρίαρχο κυπριακό κράτος και όχι δύο κι αυτό είναι κριτήριο που καθορίζει όλες τις άλλες πλευρές του προβλήματος.

• Οι κάτοικοι του κυπριακού κράτους θα είναι Κύπριοι πολίτες, με μία ιθαγένεια και όχι ξεχωριστές ιθαγένειες για τους Ελληνοκύπριους και τους Τουρκοκύπριους.
• Η εξωτερική του πολιτική θα χαράζεται από το κυπριακό κράτος και την κυβέρνησή του και θα εκφράζεται στις διεθνείς σχέσεις και υποχρεώσεις ενιαία και όχι με διαχωρισμό ελληνοκυπριακών και τουρκοκυπριακών κρατικών οντοτήτων που η καθεμία θα τάσσεται π.χ. υπέρ των διεθνών επιλογών της Ελλάδας ή της Τουρκίας, αναπαράγοντας αντιθέσεις και εντάσεις στο κυπριακό έδαφος. Αυτό σημαίνει μία «διεθνής προσωπικότητα» και όχι διπλή διεθνής προσωπικότητα, όπως προβλέπει η κάθε μορφής διχοτόμηση και διαμελισμός της Κύπρου.
• Ο εθνικισμός και ο κοσμοπολιτισμός είναι αντιδραστικά αστικά ρεύματα στην υπηρεσία του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος και των συμφερόντων του κεφαλαίου, είναι σε αντίθεση με τον προλεταριακό διεθνισμό, που είναι το όπλο της εργατικής τάξης.

Ιστορικά αποδεικνύεται ότι οι δυνάμεις του εθνικισμού καλλιέργησαν το μίσος ανάμεσα στους Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους, δούλεψαν χρόνια για τον εθνοτικό διαχωρισμό και τη διχοτόμηση, δημιούργησαν μηχανισμούς και στράφηκαν ενάντια στην πάλη των κομμουνιστών, στην κοινή πάλη του κυπριακού λαού. Ενώ οι δυνάμεις του κοσμοπολιτισμού στηρίζονται στα κριτήρια της ελεύθερης κίνησης του κεφαλαίου, της προώθησης των επιχειρηματικών σχεδίων των αστικών τάξεων και των επιδιώξεων των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών, υποβαθμίζουν το πρόβλημα της κατοχής στην Κύπρο, την κυριαρχία και τα κυριαρχικά δικαιώματα, υποστηρίζουν τα διάφορα διχοτομικά σχέδια.

• Είναι γνωστό ότι αντιθέσεις συμφερόντων εκδηλώνονται ανάμεσα στις αστικές τάξεις των διαφορετικών καπιταλιστικών κρατών και μέσα στα διάφορα τμήματα της αστικής τάξης. Αυτό συμβαίνει και ανάμεσα στην ελληνική, την τουρκική και την κυπριακή αστική τάξη (και στο εσωτερικό τους), με βάση τα δικά τους συμφέροντα που είναι εχθρικά με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, του ελληνικού, του τουρκικού και του κυπριακού λαού.

Ο αγώνας για τον τερματισμό της κατοχής είναι υπόθεση του κυπριακού λαού και της διεθνιστικής αλληλεγγύης, έχει μεγάλη σημασία και επιβάλλεται να δυναμώσει ενάντια στα διάφορα αστικά και ιμπεριαλιστικά σχέδια. Ο αγώνας αυτός συνδέεται με την πάλη για την κατάργηση του καθεστώτος της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, που είναι υπόθεση του κάθε λαού.

Η κοινή συντονισμένη πάλη της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων στην Ελλάδα, στην Κύπρο, στην Τουρκία και σε άλλα κράτη της περιοχής θα είναι αποτελεσματική αν κατευθύνεται ενάντια στα μονοπώλια και το εκμεταλλευτικό σύστημα, για την εργατική εξουσία και την κοινωνικοποίηση των οικονομικών εργαλείων, των μέσων παραγωγής, σε κάθε χώρα, την αποδέσμευση από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και κάθε άλλο ιμπεριαλιστικό οργανισμό, ως βάση οικοδόμησης ισότιμων διεθνών σχέσεων που θα στηρίζονται στο αμοιβαίο λαϊκό όφελος.

Κι όμως ζω, ζείτε, ζούμε στην Ευρώπη, αυτόν τον πολυδιαφημισμένο δυτικό παράδεισο, που όλοι θέλουν να καταπιούν ή να τον εποικίσουν. Σ' αυτόν τον παράδεισο στον 21ο αιώνα, στον δικό μας ελλαδικό χώρο, οι εργαζόμενοι αυτοκτονούν ευτυχισμένοι κατά τα ανωτέρω, ζητώντας να δουλεύουν 13ωρο... Τα δε παιδιά της Ευρώπης είναι τόσο ευτυχισμένα, που κατά τον ΠΟΥ έχουν ως κύρια αιτία θανάτου στις ηλικίες 15-29 ετών την αυτοκτονία... Τριάντα εκατομμύρια συνολικά παιδιά και έφηβοι στο χρυσόμαλλο ευρωδέρας εμφανίζουν κάποια ψυχική διαταραχή είτε αγχώδη, είτε προσοχής, είτε κατάθλιψη...

Δεν ξέρω ποιος έχει χρόνο σήμερα να διαβάσει τον ογκώδη εφτάτομο χαμένο χρόνο του Προυστ. Αναζητώντας τον ο Προυστ αγγίζει τον πυρήνα της ακούσιας μνήμης και αγωνιά για την απώλεια νοήματος στον κόσμο. Στα ελληνικά το μετέφρασε ο Παύλος Ζάνας, που βρήκε ...«χαμένο χρόνο» στις φυλακές της Αίγινας, έγκλειστος επί χούντας. Ετσι αναρωτιέμαι πώς δεν θα διαταραχτεί η ψυχική ισορροπία των παιδιών και των νέων, όταν απλώς για να επιζήσουν, κι όχι να ζήσουν, πρέπει να κατανοήσουν και νοηματοδοτήσουν την έννοια του προσωπικού τους χρόνου, χωρίς πολιτική διαλεκτική διαπραγμάτευση της ουσίας του πραγματικά ελεύθερου χρόνου και του πραγματικά χαμένου. Σε βίο εκβιαστικών διλημμάτων και με μεθοδευμένη την απουσία συλλογικών στηριγμάτων οι νέοι σήμερα είναι πρωτίστως αναλώσιμοι και εύκολα στόχος.

Και μόνο στο άκουσμα μιας τέτοιας είδησης, είναι προφανές ότι το σύστημα βαράει και τον πρώτο και τον δεύτερο εγκέφαλό μας. Φυλαχτείτε παιδιά! Οι χρονοκλέφτες είναι εδώ. Ο ελεύθερος χρόνος είναι δικαίωμα και δεν είναι ποτέ χαμένος, αν αποφασίζεις πώς τον διεκδικείς και πώς τον διαθέτεις. Μ' ένα κόκκινο γαρύφαλλο, ο τόπος ξεβρωμίζει και ο χρόνος δεν είναι ποτέ χαμένος όταν ευωδιάζει επειδή θυμίζει.