Το 85% των εργατών είναι «έκτακτοι». Στην πραγματικότητα είναι περιστασιακά εργαζόμενοι, αφού στο τέλος του χρόνου, όταν «κάνουν ταμείο» στα ένσημα, δεν έχουν συμπληρώσει ούτε τα 125 για να πάρουν το Ταμείο Ανεργίας. Πάνω από 400 εργαζόμενοι δεν καταφέρνουν να μαζέψουν ούτε τα 50 που απαιτούνται για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. «Σήμερα δουλεύεις, μπορεί και αύριο. Για μεθαύριο δεν ξέρει κανείς μας. 15 μέρες δουλιάς, μπορεί και μήνας για τους τυχερούς και μετά πάλι στην αναμονή, για μέρες, ακόμα και μήνες», μας λένε οι εργάτες σε μια ανάπαυλα από τη σκληρή δουλιά στα αμπάρια ενός πλοίου που τώρα μετασκευάζεται.

Η δουλιά στη Ζώνη είναι σκληρή, «τόσο που στα 50 σου χρόνια είσαι ήδη σακάτης και ακατάλληλος για εργασία». Πώς όμως να βγεις στη σύνταξη, αφού ακόμα και αν φτάσεις τα 60 που είναι το όριο, δεν πρόκειται να έχεις συμπληρώσει τα απαραίτητα ένσημα. Οι περισσότεροι παραμένουν, ζητάνε μεροκάματα και κρέμονται χωρίς καμιά προστασία στα 15 και 20 μέτρα, παρά την ηλικία τους, για τα βγάλουν πέρα.

Οι εφοπλιστές πιέζουν για γρήγορη και φτηνή δουλιά. Η πίεση καταλήγει στον εργάτη. Βάρδιες νυχτερινές, δουλιά τα Σαββατοκύριακα, υπερεντατικοποίηση της δουλιάς, ελλιπή μέτρα ασφαλείας. Συνεργεία όλων των ειδικοτήτων δουλεύουν ταυτόχρονα σ' ένα πλοίο. Δίπλα στην οξυγονοκόλληση, ο καθαρισμός των δεξαμενών καυσίμων. Κι όλα αυτά για να τελειώσει η δουλιά πιο γρήγορα, μήπως και φαλιρίσει ο μεγαλοεφοπλιστής αν το καράβι του παραμείνει μια μέρα παραπάνω στο καρνάγιο...

Οι καθημερινές επιθεωρήσεις της πενταμελούς επιτροπής δεν μπορούν να λύσουν το πρόβλημα, αφού οι εργασίες εκτελούνται σε μεγάλο χώρο και ολόκληρη τη μέρα. Οι εργολάβοι περιμένουν να τελειώσει ο έλεγχος και ξαναοργανώνουν τη δουλιά κατά το συμφέρον της τσέπης τους και τις εντολές των εφοπλιστών. Η ζωή και η ακεραιότητα του εργάτη βρίσκεται στην τελευταία σκάλα του δικού τους κώδικα αξιών.

Η εντατικοποίηση της δουλιάς, αλλά και ο φόβος της ανεργίας, δίνει στη Ζώνη τη θλιβερή πρωτιά στα εργατικά ατυχήματα. Την κατάσταση επιβαρύνει και η ελλιπής υποδομή, αφού παρά τις υποσχέσεις του ΟΛΠ, κανένα έργο για τον εκσυγχρονισμό των εγκαταστάσεων και τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας δεν έχει πραγματοποιηθεί τα τελευταία χρόνια στη Ζώνη. Απεναντίας. Μετρώντας τα δικά τους συμφέροντα οι μεγαλοκαρχαρίες που βάλανε στο χέρι τους τον ΟΛΠ μετά την ιδιωτικοποίησή του, προσπαθούν να συρρικνώσουν τη Ζώνη, σχεδιάζοντας να μετατρέψουν τμήματά της σε μόλους φορτοεκφόρτωσης κοντέινερς, αφού το κέρδος που αφήνει μια τέτοια δουλιά είναι πολλαπλάσιο από το νοίκι που πληρώνει ένα καράβι προκειμένου να ελλιμενιστεί στη Ζώνη για επισκευή.

Στη Ζώνη λειτουργούν σήμερα δυο πλωτές δεξαμενές για την επισκευή των πλοίων, χωρητικότητας 15.000 και 40.000 τόνων η καθεμία. Βοηθητικά χρησιμοποιούνται και οι δύο πέτρινες δεξαμενές στο λιμάνι του Πειραιά, για τις ανάγκες μικρών πλοίων, αφού η χωρητικότητά τους δεν ξεπερνάει τους 8.000 τόνους. Η απουσία υποδομής διώχνει και τις δουλιές, αφού οι σημερινές ανάγκες απαιτούν δεξαμενές πάνω από 120.000 τόνους, που μόνο τα Ναυπηγεία του Σκαραμαγκά διαθέτουν.

Η ανεργία κυμαίνεται από 50% έως και 85%, ανάλογα με την περίοδο. Μέσα στο καλοκαίρι η Ζώνη μοιάζει να είναι άδεια, αφού μερικά μόνο μικρά συνεργεία, λιγότεροι από 1.000 εργάτες δουλεύουν πάνω στα πλοία. Μέρος των εργασιών πραγματοποιείται και απέναντι, στην Κυνοσούρα, όπου το νοίκι για τους πλοιοκτήτες είναι μικρότερο, αφού δεν υπάρχουν καν δέστρες για τα πλοία που δένουν πάνω στα βράχια. Λάντζες πηγαινοφέρνουν τους εργάτες, ακόμα και μέσα στο καταχείμωνο, ανεξάρτητα από τον καιρό, μια και η δουλιά δεν μπορεί να περιμένει και ο εργοδότης πιέζει.

Μοναδικό αποκούμπι των εργατών, τα σωματεία της Ζώνης. «Οταν παρθεί απόφαση για απεργία η Ζώνη νεκρώνει» μας λέει ο Κώστας Φάκαρος, γραμματέας του Συνδικάτου Εργατοϋπαλλήλων Μετάλλου Πειραιά και Νήσων Ν. Αττικής. Τα τελευταία χρόνια η εργατική τάξη της Ζώνης έχει δώσει ομηρικούς αγώνες, πράγμα που κρατάει τα καρνάγια ζωντανά μέχρι σήμερα. Οι εργάτες πέτυχαν να εξασφαλίσουν ικανοποιητικά μεροκάματα, να βάλουν φραγμούς στις αυθαιρεσίες της εργοδοσίας.

«Το 1995», συνεχίζει ο Κώστας Φάκαρος, «πετύχαμε να σφραγίζονται από το υπουργείο όλα τα βιβλιάρια ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης των εργατών, ανεξάρτητα αν είχανε συμπληρώσει τα απαιτούμενα ένσημα ή όχι. Τα τελευταία δύο χρόνια, η κυβέρνηση επιχειρεί να υπονομεύσει ακόμα κι αυτή μας την κατάκτηση. Βάζει προσκόμματα, σφραγίζοντας τα βιβλιάρια ανά εξάμηνο, ενώ για το δεύτερο εξάμηνο του 2003 ακόμα παραμένουν ασφράγιστα».

Η αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης δεν έχει στο στόχαστρό της μόνο την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των εργατών. Εχει και τη συνταξιοδότησή τους. Με την αύξηση των ορίων ηλικίας, το δυσκόλεμα των προϋποθέσεων που πρέπει να πληρεί κάποιος προκειμένου να βγει στη σύνταξη, στρώνει το χαλί σε εργολάβους και εφοπλιστές να ξεζουμίζουν ως τα βαθιά γεράματα μέχρι και την τελευταία ρανίδα της εργατικής δύναμης των εργατών της Ζώνης.

Η Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη στο Πέραμα αποτελεί το καλύτερο εργαστήρι για την πειραματική εφαρμογή κάθε αντεργατικής μεθόδευσης που κατεργάζονται τα διευθυντήρια των Βρυξελλών και πειθήνια εφαρμόζει η κυβέρνηση με τη σύμπνοια των γαλάζιων υπαλλήλων των εφοπλιστών. Είναι όμως ταυτόχρονα και καθρέφτης, που μέσα του μπορεί κανείς να δει το μέλλον που επιφυλάσσουν για την εργατική τάξη οι γαλαζοπράσινες πολιτικές. Ανεργία και ελαστικές σχέσεις εργασίας, ανασφάλεια και αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, μεγαλύτερα κέρδη για το κεφάλαιο από το ξεζούμισμα των εργατών. Ενα μέλλον που είναι στο χέρι των εργαζομένων να το αποτρέψουν, αν αποφασίσουν να πάρουν την τύχη στα χέρια τους και με τους δικούς τους αγώνες να επιβάλλουν το δικό τους νόμο, το δικό τους δίκιο.