Παίρνοντας το λόγο ο Γιάννη Θεωνάς,Ευρωβουλευτής του ΚΚΕ και αφού αναφέρθηκε στο, πρόσφατο εκείνες τις μέρες, θέμα της παράδοσης του Οτσαλάν στις τουρκικές αρχές από την ελληνική κυβέρνηση, επισήμανε: "Θεωρούμε ότι σ' αυτή την κρίσιμη στιγμή, όχι μόνο πρέπει να απαιτηθεί απ' το λαϊκό κίνημα, όπως ζητούν σήμερα οι νεολαίες και στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη και σε άλλες περιοχές της χώρας, όχι μόνο πρέπει να απαιτηθούν στοιχειώδεις διαδικασίες προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων του Οτσαλάν, αλλά πρέπει να υπάρξει ένα λαϊκό κίνημα, να αναπτυχθεί ένα μεγάλο λαϊκό κίνημα και στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες, που θα επιβάλει τελικά το δίκιο, δηλαδή δίκαιη λύση στα αιτήματα του κουρδικού λαού, θα αντιμετωπίσει τα προβλήματα που συνδέονται με την τύχη του Οτσαλάν, αλλά κυρίως θα διαμορφώσει τις προϋποθέσεις, για να υπάρξει δίκαιη πολιτική λύση στα προβλήματα του κουρδικού λαού.

Φυσικά, το θέμα αυτό είναι τεράστιο και, νομίζω, ότι όλους μάς έχει συγκλονίσει, όπως και τον ίδιο τον ελληνικό λαό, ο οποίος αισθάνεται προδομένος από την κυβέρνησή του. Διότι ο ελληνικός λαός δεν έχει ευθύνη για ό,τι έγινε, δεν πούλησε ο ελληνικός λαός τους Κούρδους, αλλά η ελληνική κυβέρνηση πούλησε τον κουρδικό λαό και την ηγεσία του.

Θα μου επιτρέψετε να περάσω και στα πιο σημαντικά θέματα, που κατά την εκτίμησή μου, αυτή την περίοδο πρέπει να έχει υπόψη του ο ελληνικός λαός εν' όψει των Ευρωεκλογών. Αλλά, επίσης, εν' όψει και των μέτρων που θα αντιμετωπίσει απ' την πλευρά της ΕΕ, αλλά και των πολιτικών που θα ακολουθήσει η κυβέρνηση, μια και ο μονόδρομος της ευρωπαϊκής ενοποίησης και της ΟΝΕ είναι ο καθοριστικός δρόμος που ακολουθεί η κυβέρνηση και η πολιτική της.

Θέλω να πω ότι σ' αυτή την περίοδο τα Βαλκάνια δοκιμάζονται κυρίως απ' την πολιτική της ΕΕ και πιστεύω ότι θα υπάρξει μια πιο ολοκληρωμένη και ειδική παρέμβαση για την κατάσταση που διαμορφώνεται στα Βαλκάνια κυρίως σε πολιτικό επίπεδο, αλλά και σε οικονομικό. Αυτή τη στιγμή αναπτύσσεται ένα τεράστιο σαφάρι που αποσκοπεί στο να εκμεταλλευτεί τις όποιες πλουτοπαραγωγικές πηγές διαθέτουν οι βαλκανικές χώρες στις οποίες και προσπαθούν να διεισδύσουν. Σ' ένα μεγάλο βαθμό αυτή η διείσδυση γίνεται και από τη χώρα μας και από δυνάμεις του κεφαλαίου που ξεκινούν από τη χώρα μας για να διεισδύσουν στα Βαλκάνια.

Το κυριότερο, όμως, πρόβλημα είναι η κατάσταση που διαμορφώνεται στα Βαλκάνια και πάλι σε σχέση με τη Συνθήκη του Αμστερνταμ. Νομίζω ότι πρέπει να μας απασχολήσει και να θέσουμε ο καθένας στον εαυτό μας το ερώτημα: αλήθεια περιμένει κανείς ότι η ισχυροποίηση της ΚΕΠΠΑ, η αποτελεσματικότερη εφαρμογή της ΚΕΠΠΑ απ' την ΕΕ και τα όργανά της, θα είναι κάτι θετικό για τους λαούς της περιοχής μας; Θα είναι θετικό για τον ελληνικό λαό, θα είναι θετικό για τη χώρα μας συνολικά, με τα ιδιαίτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει, είτε αυτά συνδέονται με την κατάσταση στα Βαλκάνια, είτε με την κατάσταση στο Αιγαίο, είτε συνδέονται με την κατάσταση στην Κύπρο; Πιστεύει κανείς ότι μια πολιτική που θα χαράζεται χωρίς "βέτο", χωρίς ομοφωνία, αλλά με τη διαδικασία της απόφασης κατά πλειοψηφία, με τη διαδικασία της εποικοδομητικής αποχής, για τις χώρες που διαφωνούν, ή τη διαδικασία της ευελιξίας, όπως προβλέπει η Συνθήκη του Αμστερνταμ, πιστεύει κανείς ότι ο χειρισμός των θεμάτων, που μας ενδιαφέρουν ιδιαίτερα, θα είναι καλύτερος για τη χώρα μας;

Εμείς πιστεύουμε ότι δε θα είναι. Βλέπουμε, άλλωστε, ποια είναι σήμερα η κατάσταση στο Κόσσοβο, που απειλείται με ΝΑΤΟική επέμβαση, απειλείται με στρατιωτική επέμβαση η Σερβία, η Νέα Γιουγκοσλαβία, για να δεχτεί η κυβέρνηση της Ν. Γιουγκοσλαβίας ΝΑΤΟική στρατιωτική παρουσία στο έδαφος της Σερβίας".

"Αυτό σημαίνει αλλαγή των συνόρων στα Βαλκάνια. Είναι εγκληματική και τυχοδιωκτική πολιτική, την οποία βέβαια θα πληρώσουν πρώτα απ' όλα οι ίδιοι οι λαοί των Βαλκανίων. Την έχουν, άλλωστε, ήδη πληρώσει με αίμα και δάκρυα οι λαοί της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Ο κίνδυνος είναι ότι μπορεί να αγγίξει και θα αγγίξει και τους άλλους βαλκανικούς λαούς. Οι κίνδυνοι είναι τεράστιοι, καθώς τεράστιες είναι και οι ευθύνες των ηγετικών κύκλων της ΕΕ που παίζουν το παιχνίδι τους στα πλαίσια της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Μερίδιο διεκδικούν και απέναντι στο μεγάλο αφεντικό τις ΗΠΑ. Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία θέλουν να παίξουν το δικό τους παιχνίδι των σφαιρών επιρροής στα Βαλκάνια.

Το 2ο μεγάλο θέμα που συνδέεται με την ΕΕ και τις εξελίξεις είναι το θέμα της οικονομικής και νομισματικής ενοποίησης. Είναι η στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου, το οποίο συνέλαβε την ιδέα για τη διαμόρφωση του ενιαίου νομίσματος, με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και από την 1/1/99 το ΕΥΡΩ είναι νόμισμα λογιστικό, αλλά οι θεσμοί που διαμορφώνουν την πολιτική της ΕΕ με βάση το ενιαίο νόμισμα και προσαρμόζουν πολιτικές των χωρών - μελών, είναι πια γι' αυτούς δεδομένοι. Μόνο που οι συνέπειες είναι τεράστιες για τους ίδιους τους λαούς της ΕΕ, και όχι μόνο τους λαούς του Νότου, όχι μόνο τους λαούς των περιφερειακών χωρών, για όλους τους εργαζόμενους, για όλους τους λαούς της ΕΕ.

Αυτή τη στιγμή η πορεία προς το ενιαίο νόμισμα θα σηματοδοτήσει μια συναλλαγματική και νομισματική πολιτική που θα ασκείται μόνο από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, χωρίς να υπόκειται σε κανένα δημοκρατικό και πολιτικό έλεγχο από τα εθνικά κοινοβούλια ή και το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο.

Πού στηρίζεται αυτή τη στιγμή το ΕΥΡΩ; Στηρίζεται στις ιδιωτικοποιήσεις, στις αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, στην ανατροπή του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος και την τεράστια προσπάθεια που καταβάλλει αυτή τη στιγμή η ΕΕ να μετατρέψει, να αναθεωρήσει τις εργασιακές σχέσεις, να γενικεύσει τη μερική απασχόληση, την ελαστική εργασία, ώστε να αποτελέσει παράγοντα, πάνω στον οποίο το κεφάλαιο θα αυξήσει το βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και θα ενισχύσει τις ικανότητές του για κερδοφορία.

Αυτή είνα η πορεία που χαράζει η ΕΕ με το ενιαίο νόμισμα, αυτή την πορεία τη νιώθουν στο πετσί τους οι εργαζόμενοι σ' όλες τις χώρες. Πιο μεγάλο όμως πρόβλημα αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα στις περιφερειακές χώρες, όπως είναι η Ελλάδα, γιατί ακριβώς μέσα από αυτήν την πολιτική, οι χώρες αυτές βλέπουν και την όποια στοιχειώδη δυνατότητα έχουν να αντιμετωπίσουν, να δουν, κάποια πορεία ανάπτυξης και βλέπουν τελικά να γεύονται όλες τις αρνητικές συνέπειες αυτών των πολιτικών.

Η 3η μεγάλη επιλογή της ΕΕ είναι η περιβόητη "Ατζέντα 2000", που βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε ημερήσια διάταξη. Το πιο σημαντικό πράγμα που συνδέεται με την "Ατζέντα 2000" είναι ο κοινοτικός προϋπολογισμός, οι δημοσιονομικές προοπτικές, όπως λέγεται, που στα πλαίσια του συμφώνου σταθερότητας, πρέπει να σας πω αυτή τη στιγμή, ο επόμενος στόχος που έχει μπει από τις κυρίαρχες δυνάμεις της ΕΕ, είναι η φορολογική εναρμόνιση. Ηδη άμα παρακολουθήσετε τα κείμενα, τις εξελίξεις, τις συζητήσεις, τις τοποθετήσεις κορυφαίων παραγόντων της ΕΕ, θα δείτε, όλοι να μιλάνε για τη φορολογική εναρμόνιση, με προοπτική το ενιαίο φορολογικό σύστημα. Δεν είναι τυχαίο αυτό. Πρέπει να σας πω ότι με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ η ΕΕ έχει καταφέρει να διαμορφώσει θεσμούς παρέμβασης στην οικονομική πολιτική των κρατών - μελών. Εχει τους θεσμούς της πολυμερούς εποπτείας της οικονομικής πολιτικής, έχει τις γενικές κατευθύνσεις της οικονομικής πολιτικής, που απευθύνει κάθε χρόνο προς τα κράτη - μέλη είτε είναι σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, είτε χριστιανοδημοκρατικά. Τώρα θέλουν να εναρμονίσουν το φορολογικό σύστημα, τόσο σε επίπεδο άμεσων φόρων, όσο και σε ενιαίο επίπεδο ΦΠΑ, ο οποίος θα εισπράττεται στη χώρα καταγωγής των προϊόντων και όχι στη χώρα κατανάλωσής τους. Θα διαμορφώσουν τις προϋποθέσεις, ώστε και το σκέλος των δαπανών και των εσόδων των εθνικών προϋπολογισμών να είναι δεδομένο. Δηλαδή, με την κοινή οικονομική πολιτική, ο κρατικός προϋπολογισμός της Ελλάδας θα είναι κάτι που θα έχει προδιαμορφωθεί από την ΕΕ και από το περιβόητο ΕΚΟΦΙΝ του Συμβουλίου Υπουργών Οικονομικών, που θα καθορίζει την πορεία στην οποία θα κινούνται οι εδώ.

Από την πολιτική αυτή - εγώ τουλάχιστον απευθύνομαι στους αγρότες και εν' όψει της "Ατζέντας 2000" - οι συνέπειες στο εισόδημά τους θα είναι τεράστιες και οι δυνατότητες να καλλιεργούν τη γη τους θα είναι πολύ μικρές και επομένως θα πρέπει να ετοιμάζονται για έντονους διεκδικητικούς αγώνες απέναντι σε αυτή την πολιτική. Δεν είναι τυχαίο ότι σ' όλη την Ευρώπη αντιμετωπίζεται τέτοιο πρόβλημα και ήδη τη Δευτέρα αναμενόταν 50.000 αγρότες από όλες τις χώρες της ΕΕ να κατακλύσουν την έδρα της ΕΕ στις Βρυξέλλες".

"Πρέπει να σας πω ότι το πιο σημαντικό πρόβλημα για την Κύπρο, ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι η ίδια η διαδικασία της διεύρυνσης, της ένταξής της στην ΕΕ, να μετατραπεί σε διαδικασία οριστικής διχοτόμησης του νησιού. Αυτός ο κίνδυνος είναι και υπαρκτός και άμεσος. Από αυτή την άποψη δεν μπορεί κανείς, στο όνομα της ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ, επειδή πολλοί είναι θιασώτες της ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ, να διακυβεύει την προοπτική η Κύπρος να μείνει τελικά οριστικά διχοτομημένη και να μεταφερθούν στη διαχωριστική γραμμή τα ελληνοτουρκικά σύνορα και η διχοτόμηση της Κύπρου να αποτελέσει πια "ντε γιούρε" γεγονός πέρα από το "ντε φάκτο", όπως προωθείται.

Εχω τη γνώμη ότι οι ευρωεκλογές που έρχονται θα πρέπει να δώσουν την ευκαιρία στο λαό μας να πληρώσει με το πιο σκληρό νόμισμα όλους εκείνους που ευθύνονται για την πολιτική που εφαρμόζεται στην πλάτη του. Ολους όσους ευθύνονται για το γεγονός ότι τον άφησαν στη γωνιά για άλλη μια φορά και μέσα από τις διαδικασίες της Βουλής ενέκριναν τη Συνθήκη του Αμστερνταμ και υποτάσσουν τη χώρα στο άρμα της Ευρωπαϊκής Καπιταλιστικής Ενοποίησης, διαμορφώνοντας τις προϋποθέσεις της πιο μεγάλης, της πιο βάναυσης προσβολής της εθνικής ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρχίας. Χρειάζεται οι Ευρωεκλογές αυτές να αποτελέσουν μια ευκαιρία που θα καταδικαστούν οι πολιτικές αυτές".

Ανεβαίνοντας στο βήμα ο καθηγητής Ηλίας Θερμός,μεταξύ άλλων, σημείωσε:

"Εδώ και αρκετά χρόνια μερικοί από εμάς βάλαμε το ερώτημα, που ποτέ δε συζητήθηκε στην Ελλάδα. Πώς είναι δυνατό μια χώρα, που βρίσκεται σε φάση οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης ή ολοκλήρωσης, να επιχειρεί ενσωμάτωση σε υπερεθνικά σχήματα, πώς γίνεται αυτό;

Το ερώτημα αυτό δε συζητήθηκε ποτέ στην Ελλάδα, δεν παρουσιάστηκε ποτέ στην τηλεόραση, δεν αποτέλεσε αντικείμενο προβληματισμού των διανοούμενων. Δε συζητήθηκε δηλαδή η ανάπτυξη, η ολοκλήρωση της χώρας μέσα στο δίλημμα αυτοδύναμη ανάπτυξη ή ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Υπήρχε βέβαια η σκέψη ότι όλη αυτή η αισιόδοξη πορεία μπορεί να πήγαινε καλά. Υπήρχε όμως και υπάρχει μια άλλη σκέψη. Τι θα γίνει αν μια μέρα διαλυθεί η Ευρώπη, όπως η Γιουγκοσλαβία; Τι θα γίνουν οι επιμέρους χώρες; Θα έχουμε εμφύλιους σε κάθε χώρα, με αφορμή αν θέλετε τις προκαταλήψεις ή τις μειονότητες ή τις οποιεσδήποτε άλλες ταξικές ή κοινωνικές αντιθέσεις;

Εφαρμόστηκε αυτή η αισιόδοξη προοπτική της ολοκλήρωσης, αλλά αυτή η προοπτική έχει δημιουργήσει αντιθέσεις. Στα τελευταία δέκα χρόνια οι διεθνολόγοι της ολοκλήρωσης λένε ότι δεν υπάρχει μόνο ολοκλήρωση προς τα πάνω, μπορεί να έχουμε πορεία και προς τα κάτω, δηλαδή με τη διάσπαση και τον κατακερματισμό. Το κάθε δηλαδή εθνικό κράτος μέσα στην ΕΕ θα μπορεί να καταλήξει στον κατώτερο κοινό παρονομαστή. Κι έτσι είναι φυσιολογικό μια Γιουγκοσλαβία να γίνει 5, 10, 15 κομμάτια. Το ίδιο φυσιολογικό μπορεί να είναι να ακολουθήσει αυτή την πορεία και η Ελλάδα. Τώρα βρισκόμαστε μπροστά στην προοπτική τα Βαλκάνια να γίνουν αυτό που έλεγε ο Αμερικανός υπουργός, να κοπούν σαν το σαλάμι, κι έτσι να αναδειχτούν νέες οντότητες, είτε αυτές είναι βιώσιμες είτε όχι, για ν' αποτελέσουν εστίες ιδανικού χειρισμού.

Πριν φτάσουμε όμως εκεί, θα ήθελα να σταθούμε σε μια αφετηρία. Ξέρουμε ότι απ' το 1945 μέχρι το 1950 η Αμερική επεξεργαζόταν την προοπτική για τη μετά το Β Παγκόσμιο Πόλεμο εποχή. Ξέρουμε ότι τελικά στις παραμονές του πολέμου της Κορέας έφτασαν στο τελικό κείμενο, με το οποίο χάραζαν την πολιτική τους για 50 χρόνια. Ηταν η πολιτική της ανάσχεσης εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης. Οι βασικές λογικές της ανάσχεσης είναι: α) Τα αμερικανικά συμφέροντα είναι παγκόσμια και συνεπώς οποιαδήποτε περιοχή του κόσμου πρέπει να είναι χρήσιμη για τα αμερικανικά συμφέροντα. β) Η Αμερική πρέπει να έχει όπλα και βούτυρο. Να παρέχει δηλαδή ένα ανώτατο βιοτικό επίπεδο και να συντηρεί ένα οπλοστάσιο, μια δύναμη πολεμική που να μπορεί να επιβάλλεται. γ) Η Σοβιετική Ενωση ήταν μια επεκτατική δύναμη και συνεπώς επικίνδυνη για τα αμερικανικά συμφέροντα και συνεπώς αυτή η δύναμη απ' όπου ξεκινούσαν οι προοπτικές της παγκοσμιοποίησης της επανάστασης, έπρεπε να περιοριστεί μακροχρόνια. Βέβαια δεν επέλεξαν τον πόλεμο γιατί δεν μπορούσαν.

Μέσα βέβαια σ' αυτή την πολιτική των 50 χρόνων το παγκόσμιο κίνημα είχε τις επιτυχίες του. Είχαμε επαναστατικά κινήματα, όπως στο Βιετνάμ, όπως στην Κούβα και τα άλλα κινήματα σ' όλο τον κόσμο που έδειξαν την πραγματική προοπτική και αποτέλεσαν το θανάσιμο κίνδυνο για την παντοκρατορία της Αμερικής. Οταν λοιπόν η κυβέρνηση Σημίτη λέει ότι είναι εναντίον των επαναστατικών κινημάτων, θέλει να πει ότι δεν πρέπει, όπως το επαναστατικό κίνημα του Βιετνάμ νίκησε την Αμερική, να βρεθεί ένα άλλο κίνημα, όπως το κουρδικό ή κάποιο άλλο, που να την ξανανικήσει".

"Μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας ήταν σαφές ότι η Αμερική δεν αρκούνταν μόνο στις βάσεις της στην Ελλάδα και στην ενσωμάτωση της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ ή στην ελληνική παρουσία στη Δυτική Συμμαχία. Επρεπε να κυριαρχήσει στα Βαλκάνια, φοβούμενη δυο πιθανές ρυθμίσεις στο μέλλον: Την επιστροφή κάποιας ίσως παρουσίας της Γερμανίας, αλλά κυρίως της Ρωσίας. Αρα αυτό ήταν το κλειδί για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και αυτό ακριβώς έγινε. Αυτή τη στιγμή η βασική ανάγκη είναι η προάσπιση της εθνικής ενότητας της Σερβίας. Γιατί όταν είναι στημένη στον τοίχο και προσπαθεί να κρατήσει ό,τι μπορεί και όταν απειλείται με παραπέρα διάσπαση, αυτό αποτελεί παράγοντα ανάσχεσης όχι μόνο στην οικονομική, αλλά και στην πολιτική της ανάπτυξη.

Η βασική επιδίωξη των Αμερικανών είναι να έχουμε σ' αυτό το χώρο πολλά μικρά, εξαρτημένα, μη βιώσιμα κρατίδια και να μην υπάρχει έτσι η προοπτική συγκρότησης κάποιου άξονα ή κάποιας άμυνας στα Βαλκάνια. Υπάρχει έτσι μεγάλη ανασφάλεια στην περιοχή και η κατάσταση είναι τρομερά εκρηκτική και μπορεί να οδηγήσει σε μια μεγάλη έκρηξη, στην οποία η Ελλάδα δε θα μπορεί να είναι θεατής ή θα υποχρεωθεί να δεχτεί εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες.

Παίχτηκε και παίζεται μια άλλη πολιτική στα Βαλκάνια, η πολιτική των μειονοτήτων, που είναι μια αμερικανική ιδέα. Μια ιδέα που όταν κατέρρευσε η ιδεολογία της Αμερικής, προσπάθησε να επανακάμψει με τα ανθρώπινα δικαιώματα και την πέρασε παγκόσμια. Αυτή η πολιτική των μειονοτήτων μπορεί να σημαίνει ότι και για την Ελλάδα αποτελεί ένα ιδανικό στοιχείο ελέγχου της χώρας.

Ποια είναι η προοπτική σήμερα για την Ευρώπη; Βασικά μια συγκροτημένη σκέψη ενός λαϊκού κινήματος, το οποίο θα ενώσει τους λαούς και το οποίο βεβαίως θα αναπτύξει μια άλλη κοινωνία, δημοκρατική, όχι εξαρτημένη. Αυτό δε φαίνεται τώρα στο προσκήνιο. Η προοπτική όμως της ΕΕ είναι μια προοπτική δημοκρατικής συνεργασίας των λαών.

Ολη αυτή η ιστορία της σημερινής Βουλγαρίας και της FYROM και της Αλβανίας δείχνει ότι σ' αυτή τη φάση κάποιες δυνάμεις δε βλέπουν καμιά προοπτική παρά την ΕΕ. Η Βουλγαρία βεβαίως έχει ένα άλλο σημαντικό θέμα που αντιμετωπίζει. Οτι δηλαδή επειδή στην ιστορική της διαδρομή είχε μια στενή σχέση με τη Ρωσία και σήμερα δεν την έχει, προσπαθεί να βρει μια ταυτότητα. Και προσπαθεί να βρει μια φόρμουλα εξισορρόπησης των σχέσεών της με την Τουρκία και την Ελλάδα".

Ολοκληρώνουμε σήμερα τη δημοσίευση εκτενών αποσπασμάτων από τις εισηγήσεις που έγιναν στο διήμερο της Ευρωομάδας του ΚΚΕ στη Θεσσαλονίκη. Σημειώνουμε ότι το περιεχόμενο της εισήγησης του Γιώργου Χουρμουζιάδη,καθηγητή του ΑΠΘ, δημοσιεύτηκε στη μόνιμη στήλη του, στην εφημερίδα. Στο σημερινό μας φύλλο παρουσιάζουμε εκτενώς τις ομιλίες του Γιάννη Θεωνά,ευρωβουλευτή του ΚΚΕ και του καθηγητή Ηλία Θερμού.