Του απεσταλμένου μας, Δημήτρη ΜΑΒΙΔΗ

Στη Δυτική Οχθη της Κατεχόμενης Παλαιστίνης βρέθηκε για πέντε ημέρες αντιπροσωπεία του ΠΑΜΕ, προκειμένου να εκφράσει τη διεθνιστική στήριξη των Συνδικάτων και των εργαζομένων της Ελλάδας προς τον ηρωικό παλαιστινιακό λαό. Οπως τόνισαν και πολλοί Παλαιστίνιοι συνδικαλιστές, η αντιπροσωπεία του ΠΑΜΕ ήταν η πρώτη διεθνής αντιπροσωπεία συνδικαλιστικών οργανώσεων που επισκέφθηκε την Παλαιστίνη από τη στιγμή της κατάπαυσης πυρός στη Γάζα, σε μια κρίσιμη περίοδο για το μέλλον του Παλαιστινιακού λαού.

Στην αντιπροσωπεία συμμετείχαν ο Γιώργος Πέρρος, μέλος της Γραμματείας του ΠΑΜΕ, o Μάρκος Μπεκρής, πρόεδρος του ΕΚ Πειραιά και της ΕΝΕΔΕΠ, ο Νίκος Τζώρτζης, επικεφαλής του τμήματος διεθνών σχέσεων του ΠΑΜΕ και ο Γιώργος Μπαζιώνης, υπεύθυνος του οργανωτικού τμήματος του ΠΑΜΕ, ενώ συνόδευσε επίσης ο Μοχάμεντ Ικνάιμπι, εκπρόσωπος της Γενικής Ενωσης Παλαιστινίων Εργατών.

Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης στη Δυτική Οχθη, η αντιπροσωπεία του ΠΑΜΕ βρέθηκε στη Ραμάλα, την έδρα της Παλαιστινιακής Αρχής, στα περίχωρα της Ιερουσαλήμ, στην Τουλκαρέμ και την Ιεριχώ. Σε κάθε «στάση» το πρόγραμμα περιελάμβανε συσκέψεις με τις συνδικαλιστικές Ομοσπονδίες της Παλαιστίνης, με εκπροσώπους σωματείων και συνδικάτων και άλλων μαζικών φορέων, οργανώσεων γυναικών, προσφύγων και φυλακισμένων. Σε κάθε πόλη, η αντιπροσωπεία του ΠΑΜΕ βρέθηκε επίσης και σε χώρους δουλειάς, σε καταυλισμούς προσφύγων, σε αγροκτήματα και άλλα σημεία, προκειμένου να δει από πρώτο χέρι τις συνέπειες που έχει στη ζωή των Παλαιστινίων το έγκλημα της ισραηλινής κατοχής. Ακόμα, πραγματοποιήθηκαν συναντήσεις με κυβερνητικούς και τοπικούς αξιωματούχους, υπουργούς, δημάρχους και προέδρους κοινοτήτων και εκπροσώπους πολιτικών φορέων.

Σήμερα, ο «Ριζοσπάστης» μεταφέρει ορισμένα στιγμιότυπα που αποτυπώνουν το πραγματικό πρόσωπο της κατοχής του κράτους - δολοφόνου, όπως μεταφέρθηκαν στην αντιπροσωπεία του ΠΑΜΕ. Μαρτυρίες του δράματος που ζει ο ηρωικός λαός της Παλαιστίνης κάτω από την κατοχή. Μαρτυρίες που δείχνουν τη σημασία της διεθνιστικής αλληλεγγύης σε έναν λαό για τον οποίο ακόμα και η ίδια η επιβίωση αποτελεί πράξη αντίστασης.

Η πρώτη «γεύση» από το αποτύπωμα της κατοχής της Δυτικής Οχθης από το κράτος - δολοφόνο έρχεται με την είσοδο στα εδάφη της, με το πρώτο σημείο ελέγχου του ισραηλινού στρατού. Πάνω από 1.200 τέτοια σημεία, με σιδερένιες μπάρες, στρατιωτικά φυλάκια, κάμερες και τείχη, υπάρχουν στη Δυτική Οχθη. Ουσιαστικά κάθε δρόμος μιας έκτασης που είναι μικρότερη και από την Κρήτη και όπου ζουν σχεδόν 3 εκατομμύρια άνθρωποι, ελέγχεται από τον ισραηλινό στρατό, ο οποίος ανοίγει και κλείνει τις μπάρες κατά βούληση, χωρίς καμία απολύτως ενημέρωση ή προειδοποίηση. Οι Παλαιστίνιοι είναι αναγκασμένοι να αντιμετωπίζουν καθημερινά και ακόμα και σε πολλαπλές περιπτώσεις το μαρτύριο των εξευτελιστικών διαδικασιών ελέγχου από τον ισραηλινό στρατό.

Τα σημεία ελέγχου αποτελούν συνέχειες των παράνομων εποικισμών. Μερικά μάλιστα συνδέονται μεταξύ τους με διαδρόμους. Οι διαρκώς αυξανόμενοι παράνομοι εποικισμοί αποτελούν την αιχμή του δόρατος της ισραηλινής κατοχής. Τοποθετημένοι σε στρατηγικά σημεία, αποτελούν ταυτόχρονα φρούρια του στρατού, περικυκλωμένα από υψηλά τσιμεντένια τείχη και φράχτες και φυλάγονται από τον στρατό και οπλισμένους εποίκους. Ο τρόπος με τον οποίο έχουν τοποθετηθεί, εξυπηρετεί δύο βασικούς στόχους. Να αποτελούν προκεχωρημένα φυλάκια της κατοχής, «σφήνες» ανάμεσα σε παλαιστινιακά χωριά, αλλά και να αποκόβουν τη σύνδεση των χωριών με τις πόλεις, κάνοντας την καθημερινότητα αβίωτη για δεκάδες χιλιάδες.

Οι παράνομοι οικισμοί των εποίκων αποτελούν ορμητήρια καθημερινών επιθέσεων στις γύρω περιοχές. Οι έποικοι, συχνά υπό την προστασία του ισραηλινού στρατού, κάνουν επιθέσεις σε σπίτια και μαγαζιά, ιδιαίτερα στα χωριά. Καίνε καλλιέργειες, κόβουν τα ελαιόδεντρα, κλέβουν τη συγκομιδή, αποτρέπουν τους εργάτες γης από τη συγκομιδή. Καίνε αυτοκίνητα και αγροτικά μηχανήματα, σκοτώνουν και αρπάζουν τα κοπάδια των κτηνοτρόφων.

Χαρακτηριστική ήταν η επίσκεψη σε μια γειτονιά της Al Jib, βόρεια της Ιερουσαλήμ, όπου χτίστηκε τείχος ακριβώς δίπλα στα σπίτια. Εξω από το σπίτι μάς περιμένει μια γυναίκα, μητέρα 5 παιδιών. Ο σύζυγός της βρίσκεται υπό «διοικητική κράτηση» εδώ και 1,5 χρόνο, δηλαδή φυλακισμένος χωρίς να του έχουν απαγγελθεί κατηγορίες. «Φυλακίστηκε μόνο και μόνο επειδή ζούμε εδώ», μας εξηγεί η γυναίκα.

Τα σπίτια έχουν ερημώσει. Οι διαρκείς επιθέσεις των εποίκων ανάγκασαν όλες τις οικογένειες να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, εκτός από τη μία αυτή οικογένεια που παραμένει. Μάλιστα, έχουν αναγκαστεί να τοποθετήσουν μια οροφή πάνω από την αυλή τους, γιατί όπως μας λένε, σχεδόν κάθε βράδυ οι έποικοι πετάνε σκουπίδια, πέτρες, ακόμα και καπνογόνα μέσα στην αυλή τους. «Πιέζουν τους Παλαιστίνιους να εγκαταλείψουν το μέρος», είπε.

Από τις 7 Οκτωβρίου 2023, οι έποικοι έχουν πραγματοποιήσει συνολικά 7.154 επιθέσεις κατά Παλαιστινίων και των περιουσιών τους, σκοτώνοντας 34 ανθρώπους στη Δυτική Οχθη. Μόνο τη Δευτέρα που βρισκόταν στη Ραμάλα η αντιπροσωπεία του ΠΑΜΕ, σημειώθηκαν 4 τέτοια περιστατικά στα γύρω χωριά.

Οι συνέπειες της κατοχής είναι ασφυκτικές για τους αγρότες και τους κτηνοτρόφους στα χωριά. Σύμφωνα με ισραηλινές οργανώσεις, η γη που έχει κατασχέσει το κράτος - δολοφόνος Ισραήλ στη Δυτική Οχθη τα τελευταία δύο χρόνια, έχει ξεπεράσει σε έκταση την αρπαγή γης που έχει γίνει τα τελευταία 20 χρόνια μαζί.

Ενας εκπρόσωπος των Βεδουίνων μετέφερε στην αντιπροσωπεία του ΠΑΜΕ στην Ιεριχώ τα εξής: «Οι Ισραηλινοί ελέγχουν αυτή την περιοχή και δεν επιτρέπουν στους κτηνοτρόφους να δουλεύουν σε αυτή τη γη. Μετά τη συμφωνία του Οσλο οι βεδουίνοι είχαν 1,5 εκατομμύριο πρόβατα και κατσίκες. Τώρα έχουμε φτάσει στις 650.000. Επειδή ο κόσμος δεν έχει γη να βοσκάει τα πρόβατα, αναγκάζεται να τα πουλήσει και να πάει για δουλειά στους εποικισμούς. Εχουν μοιράσει την περιοχή σε τρία μέρη: Ενα τμήμα για τους εποικισμούς, ένα τμήμα που είναι προστατευόμενο περιβάλλον και το τρίτο για τον στρατό. Για τους Παλαιστίνιους τίποτα. Υποστηρίζουν ότι το κάνουν για λόγους ασφαλείας, αλλά ξέρουμε ότι το κάνουν για τον πλούτο της κοιλάδας, για οικονομικούς λόγους. Τις τελευταίες ημέρες οι έποικοι μας έχουν κλέψει 1.500 πρόβατα με την προστασία του στρατού».

Ο εκπρόσωπος της Ενωσης αγροτών και κτηνοτρόφων Τζενίν, που συμμετείχε στη σύσκεψη στην Τουλκαρέμ, σημείωσε πως οι διαρκείς επιθέσεις των Ισραηλινών εποίκων, η αρπαγή της παλαιστινιακής γης, αλλά και ο αποκλεισμός στην πρόσβαση στο νερό έχουν οδηγήσει στη μείωση κατά 90% των κοπαδιών των ζώων των κτηνοτρόφων.

Χαρακτηριστική ήταν επίσης η επίσκεψη της αντιπροσωπείας στο αγρόκτημα του Fayez Taneeb έξω από την Τουλκαρέμ. Ενα αγρόκτημα περικυκλωμένο από ισραηλινά τείχη, που από τον Αύγουστο οι δυνάμεις κατοχής τούς γνωστοποίησαν την απόφαση να τους διώξουν από τη γη. Η τελευταία ενέργεια των δυνάμεων κατοχής εις βάρος των αγροτών είχε συμβεί το προηγούμενο βράδυ. Ισραηλινά τεθωρακισμένα μπήκαν μέσα στο αγρόκτημα και έκαναν μανούβρες, έσπασαν σωλήνες, κατεδάφισαν φράχτες και προκάλεσαν ζημιές στα θερμοκήπια. Μπροστά από τις καλλιέργειες, ένας σπασμένος σωλήνας βγάζει απόβλητα από το εργοστάσιο χημικών που βρίσκεται δίπλα.

«Οταν ο παππούς μου καλλιεργούσε τη γη, υπήρχε κοντά ένα στρατόπεδο του ισραηλινού στρατού που χρησιμοποιούσε τις εκτάσεις του αγροκτήματος για ασκήσεις. Ο παππούς μου έδωσε μάχη για να κρατήσει τη γη. Οταν το στρατόπεδο μετακινήθηκε, ο διοικητής του στρατοπέδου κράτησε την έκταση και έχτισε εκεί ένα εργοστάσιο χημικής βιομηχανίας. Το εργοστάσιο αυτό ήταν παλαιότερα στο Ισραήλ. Επειδή επιβάρυνε το περιβάλλον, και οι Ισραηλινοί αγρότες είχαν διαμαρτυρηθεί, η ισραηλινή κυβέρνηση το μετέφερε εδώ».

Ο Fayez και ο γιος του είναι αποφασισμένοι να παραμείνουν στη γη τους. Μιλώντας για τη σημασία της αλληλεγγύης, είπε στην αντιπροσωπεία του ΠΑΜΕ: «Είναι πολύ δύσκολες στιγμές αυτές που περνάει ο παλαιστινιακός λαός. Και σε αυτές τις στιγμές έχει ανάγκη ανθρώπους σαν εσάς, αγωνιστές. Ξέρετε τα εγκλήματα που έχουν συμβεί στη Δυτική Οχθη και στη Γάζα. Αυτά τα δύο χρόνια, τα εγκλήματα του κράτους του Ισραήλ έχουν δείξει στον κόσμο το πραγματικό πρόσωπο της κατοχής.

Ευχαριστούμε τον ελληνικό λαό, την εργατική τάξη και ειδικά τα συνδικάτα του λιμανιού που στάθηκαν δίπλα μας και εμπόδισαν τα όπλα να μπουν στα καράβια για το Ισραήλ. Πιστεύω σε αυτά τα δύο χρόνια όλοι οι λαοί με την αλληλεγγύη τους έχουν εκπληρώσει το χρέος τους στην ανθρωπότητα.

Ολοι πρέπει να συνεχίσουν τον αγώνα τους και την έκφραση αλληλεγγύης, να πιέσουν το Ισραήλ να σταματήσει. Ευχαριστούμε όλους τους εργάτες της Ελλάδας, που με την αλληλεγγύη τους ενισχύουν τη θέληση και τον αγώνα του παλαιστινιακού λαού».

Οι δολοφονικές επιθέσεις, οι επιδρομές, ο διαρκής έλεγχος και η αρπαγή γης και ζώων είναι μόνο μία πλευρά της καθημερινότητας της ισραηλινής κατοχής στη Δυτική Οχθη. Η ζωή ενός Παλαιστίνιου εργάτη διαπερνάται καθολικά από τις πτυχές της κατοχής.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η μάστιγα της ανεργίας. Σε αυτό αναφέρονταν συνεχώς όλοι οι εκπρόσωποι συνδικάτων και φορέων με τους οποίους συναντήθηκε η αντιπροσωπεία του ΠΑΜΕ.

Στη σύσκεψη στην Ιεριχώ, ο Wael Ali Rafiq Nasef εξηγεί πως πριν τον Οκτώβρη του 2023 το σύνολο των Παλαιστίνιων εργατών από τη Δυτική Οχθη που δούλευαν στο Ισραήλ ξεπερνούσε τις 190.000, ενώ άλλοι 25.000 δούλευαν εκεί από τη Γάζα. «Οι περισσότεροι έχασαν τις δουλειές τους, ενώ μερικοί από αυτούς έχασαν και τις ζωές τους».

Την προηγούμενη μέρα, στη σύσκεψη στην Καλαντίγια, με τα μέλη του Σωματείου Παλαιστινίων Εργαζομένων Ιερουσαλήμ και της Παλαιστινιακής Συνδικαλιστικής Συνομοσπονδίας, είχε γίνει αναλυτική αναφορά στην κατάσταση: Οι Παλαιστίνιοι εργάτες πλήρωναν περίπου 1.000 δολάρια για δίμηνες άδειες εργασίας στο Ισραήλ και στην πλειοψηφία τους δούλευαν μέσω δουλεμπορικών. Από τον Οκτώβρη του 2023 οι άδειες αυτές δεν δίνονται πλέον. Πολλοί αναγκάζονται να ρισκάρουν τη ζωή τους για ένα μεροκάματο. Επιχειρούν να περάσουν στα κρυφά τα τείχη και τους φράχτες. Πάνω από 130 έχουν τραυματιστεί σε αυτή την προσπάθεια από τις δυνάμεις ασφαλείας του κράτους - δολοφόνου. Τις ημέρες μάλιστα που βρισκόταν εκεί η αντιπροσωπεία του ΠΑΜΕ, ο αριθμός των νεκρών εργατών αυξήθηκε στους 15. Ενας 57χρονος δολοφονήθηκε από τις δυνάμεις της ισραηλινής κατοχής, αφήνοντας πίσω του μια οικογένεια με 6 παιδιά. Ο γιος του, Αμπντουλάχ, δήλωσε στο «Palestine TV»: «Μα τον Θεό, πήγαινε να κερδίσει τα προς το ζην για εμάς. Πήγε να φέρει το ψωμί μας. Τον χτύπησαν στον τοίχο και μετά ήρθε ο στρατός και συνέχισαν, λέγοντας ότι δεν θα τον αφήσουν δεύτερη φορά (σ.σ. να περάσει το τείχος)».

Ειδικά τώρα που δεν υπάρχει δίοδος προς το Ισραήλ, πολλοί εργαζόμενοι φτάνουν στο σημείο να εργάζονται ακόμα και στους οικισμούς των εποίκων για να βγάλουν το ψωμί τους. Στην Κοιλάδα του Ιορδάνη, εργάζονται πλέον σχεδόν 5 χιλιάδες εργαζόμενοι στους 40 παράνομους οικισμούς, χωρίς δικαιώματα και ασφάλιση. Στη σύσκεψη στην Ιεριχώ, παίρνει τον λόγο η Ρούλαα, συνδικαλίστρια που εργάζεται πάνω από 20 χρόνια ως οικιακή βοηθός στους εποίκους. Ολα αυτά τα χρόνια δουλεύει χωρίς δικαιώματα, χωρίς χαρτιά, χωρίς ασφάλιση. «Δουλεύουμε μέσω δουλεμπορικού, αυτοί μας παίρνουν τα περισσότερα χρήματα, και μας απομένουν χρήματα που δεν φτάνουν ούτε για τα βασικά. Εμείς δουλεύουμε στους εποικισμούς επειδή δεν έχουμε άλλη επιλογή. Δεν θέλουμε τέτοια δουλειά, ελπίζουμε ότι κάποια μέρα θα σταματήσουμε να δουλεύουμε εκεί».

Η αντιπροσωπεία του ΠΑΜΕ μίλησε στις επισκέψεις της με πολλούς Παλαιστίνιους εργαζόμενους. Στην Ιεριχώ, επισκέφθηκε ένα συσκευαστήριο με εκατοντάδες εργαζόμενους, όπου ο Μάρκος Μπεκρής απευθύνθηκε σε αυτούς:

«Εμείς ως Ελληνες εργαζόμενοι ήρθαμε εδώ για να σας πούμε ότι θα συνεχίσουμε να εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας και θα συνεχίσουμε τον αγώνα μας για να μπορέσουν οι εργαζόμενοι στην Παλαιστίνη να έχουν τη δική τους πατρίδα, για να μπορούν να δουλεύουν χωρίς εποίκους, χωρίς εποικισμούς, χωρίς κατοχή, χωρίς να τους κλέβουνε τη γη. Οι λιμενεργάτες στον Πειραιά αυτό το οποίο κάνανε ήταν να σταματήσουν ρουκέτες, όπλα, σφαίρες, στρατιωτικό χάλυβα, τα οποία πηγαίνανε στο κράτος - δολοφόνο και τον IDF για να σκοτώσουν τον λαό σας. Ο,τι έχουμε δει αυτές τις μέρες στην Παλαιστίνη - που άλλο είναι να τα ακούς, άλλο να το βλέπεις και να το ζεις - θα τα μεταφέρουμε στον ελληνικό λαό, στους εργαζόμενους, στους φίλους και τις οικογένειές μας.

Η δική σας στάση γεμίζει θάρρος και δίνει κουράγιο και δύναμη και λειτουργείτε ως παράδειγμα και για εμάς. Επειδή έχουμε κάτι καθαρό στο μυαλό μας, και το πιστεύουμε και το λέμε από καρδιάς, πιστεύουμε ότι κανένας άνθρωπος, κανένας λαός δεν μπορεί να είναι πραγματικά ελεύθερος αν δεν είναι και ο παλαιστινιακός λαός ελεύθερος, αν δεν έχει τη δική του ελεύθερη πατρίδα. Θα είμαστε μαζί σας μέχρι το τέλος, μέχρι να μπορέσετε να ζήσετε και εσείς και εμείς όπως μας αξίζει. Γιατί όλος αυτός ο πλούτος που υπάρχει γύρω μας τον δημιουργούμε εμείς, οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες. Και αυτόν προσπαθούν να μας κλέψουν. Ο λαός σώζει τον λαό, ζήτω η ελεύθερη Παλαιστίνη!».

Δραματική είναι η εικόνα που αποτυπώθηκε σε ορισμένους από τους δεκάδες προσφυγικούς καταυλισμούς της Δυτικής Οχθης που επισκέφθηκε η αντιπροσωπεία του ΠΑΜΕ, όπως αυτός του Al-Jalazone, βόρεια της Ραμάλα, όπου ζουν σε ασφυκτικές συνθήκες πάνω από 15.000 άνθρωποι, πρόσφυγες στην ίδια τους τη χώρα.

Η Ασια Τζιχάντ Κάνταρι μίλησε στη σύσκεψη στην Τουλκαρέμ με δάκρυα στα μάτια. Το σπίτι της ήταν σε μια συνοικία του καταυλισμού προσφύγων της Τουλκαρέμ. Για περίπου 60 ημέρες, ο καταυλισμός δεχόταν επιθέσεις και επιδρομές από τον κατοχικό στρατό, αλλά αυτή αρνιόταν να φύγει από το σπίτι της. «Ελεγα, θα μείνω σπίτι μου μέχρι να με βγάλουν με τη βία. Τελικά, στις 21 Απριλίου, τη νύχτα ήρθαν στο σπίτι και με βγάλανε. Σε αυτό το σπίτι έχω όλες τις μνήμες και την ιστορία της οικογένειάς μου. Κατεδάφισαν το σπίτι χωρίς να μας δώσουν την ευκαιρία να βγάλουμε τα πράγματά μας.

Ηρθα στη συνοικία Κτάμπα να μείνω. Τον Ιούλη κατεδάφισαν το σπίτι μας και εκεί. Εχω γίνει πρόσφυγας τέσσερις φορές. Κάθε φορά το σπίτι μου το καταστρέφουνε. Τώρα μένω σε ένα σπίτι απέναντι από ένα μπλόκο των Ισραηλινών. Δεν πήρα μαζί μου τίποτα». Η ίδια τώρα αντιμετωπίζει την έξωση από τον ιδιοκτήτη του διαμερίσματος. «Ευχαριστώ που με ακούσατε. Ελπίζουμε ότι μία μέρα θα γυρίσουμε στα σπίτια μας. Μας κατεδάφισαν το σπίτι, αλλά ακόμα και σε μία τέντα να χρειαστεί να μείνουμε, θα γυρίσουμε στο στρατόπεδο προσφύγων γιατί θέλουμε να ζήσουμε τη ζωή μας εκεί».

Η αντιπροσωπεία βρέθηκε επίσης σε ένα σχολείο που έχει μετατραπεί σε προσφυγικό καταυλισμό. Οι άνθρωποι εκεί εκδιώχθηκαν από το στρατόπεδο προσφύγων της Τουλκαρέμ από τον κατοχικό στρατό και δεν τους επιτρέπει να επιστρέψουν, ούτε για να πάρουν τα πράγματά τους. Από τα παράθυρα του κτιρίου φαίνεται απέναντι το στρατόπεδο προσφύγων που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν. Οι πρόσφυγες μας δείχνουν από εκεί τα σπίτια τους. Αδεια, διαλυμένα, κατεδαφισμένα. Στον δρόμο που άνοιξαν οι μπουλντόζες, είναι σταθμευμένο ένα ισραηλινό στρατιωτικό όχημα.

«Αυτό το σχολείο θα έπρεπε να είναι μέρος για τα παιδιά να μορφώνονται. Αλλά έγινε προσφυγικός καταυλισμός», είπε ο Hasan Khraishi, και πρόσθεσε: «Θέλουν να συγκεντρώσουν όλο τον κόσμο μέσα στην πόλη, που είναι περικυκλωμένη. Απομονώνουν τα χωριά, ελέγχουν τη γη και κάνουν εποικισμούς. Θέλουν να αποτελειώσουν τους πρόσφυγες, για αυτό στοχεύουν τους καταυλισμούς, για να εξαφανιστεί το δικαίωμά τους στην επιστροφή στα σπίτια τους. Υπάρχουν οικογένειες εδώ ακόμα και με 9 μέλη που ζουν σε ένα δωμάτιο».

Ενας πατέρας κρατά στην αγκαλιά του το δύο μηνών παιδί του. Γεννήθηκε στο σχολείο. «Εμείς αγαπάμε τη ζωή. Είναι δυνατόν στον 21ο αιώνα να ζεις έτσι; Πώς μπορεί κανείς να ζει έτσι; Εγώ είμαι Παλαιστίνιος και ζω εδώ, και ακόμα και σε μένα φαίνεται απαράδεκτο αυτό που συμβαίνει. Ελπίζω ότι βλέπετε εδώ, να τα μεταφέρετε στον κόσμο. Αναγκάσανε έναν γείτονα να γυρίσει όλα τα σπίτια και να μας ενημερώσει ότι μας δίνουν 5 λεπτά να φύγουμε από τα σπίτια μας. Η γυναίκα μου τότε ήταν έγκυος 2 μηνών. Με την μπουλντόζα κατεδάφισαν το σπίτι μας. Την πρώτη νύχτα που μας διώξανε μείναμε στους δρόμους. Μετά ήρθαμε σε αυτό το σχολείο. Θέλω να σας ευχαριστήσω για αυτή την επίσκεψη, αλλά και να ευχαριστήσω τους λαούς όλων των χωρών για την αλληλεγγύη τους».