Οι εργαζόμενοι δεν έχουν ανάγκη από κινήματα και οργανώσεις στη δημιουργία των οποίων συναινούν και οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου. Αυτό που χρειάζονται είναι ο αγώνας για να καταχτήσουν το δικαίωμα να καλύπτουν αξιοπρεπώς τις συνεχώς αυξανόμενες ανάγκες τους

Ο ΣΕΒ, ΤΟ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΟΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΩΝ, αυτών που κάνουν κουμάντο στην αγορά, στέλνει μήνυμα στη μάζωξη που διοργάνωσε η ΓΣΕΕ, υποστηρίζοντας ότι «το κύμα της ακρίβειας μειώνει το βιοτικό επίπεδο όλων» και διακηρύσσοντας ότι «ο ενεργός καταναλωτής και ο κοινωνικά υπεύθυνος επιχειρηματίας μπορούν να παίξουν σημαντικό ρόλο - και ήδη το πράττουν».

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΛΟΓΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΦΟΡΗΤΗ ΑΚΡΙΒΕΙΑ που κατατρώγει τα λαϊκά εισοδήματα, χαιρετίζει, διά του υπουργού Ανάπτυξης Χρ. Φώλια, τους καταναλωτές και δηλώνει ότι χρειάζεται «ένα καταναλωτικό κίνημα που θα λειτουργεί ως καταλύτης αλλά και ως εγγυητής της ορθής λειτουργίας της οικονομίας της αγοράς. Κίνημα το οποίο, όποτε το απαιτούν οι συνθήκες και οι περιστάσεις, θα έχει τη δύναμη να εφαρμόζει εναρμονισμένες πρακτικές με στόχο την υπεράσπιση των συμφερόντων των καταναλωτών από αθέμιτες πρακτικές που νοθεύουν τον ανταγωνισμό».

ΤΟ ΠΑΣΟΚ, ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΠΟΥ ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ΚΑΝΕΙ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ στην κυβερνητική πολιτική, ανακοίνωσε ότι προχωρά «πολύ γρήγορα στη δημιουργία ενός εθνικού καταναλωτικού δικτύου, το οποίο θα είναι ένα κίνημα που το ΠΑΣΟΚ θέλει να ισχυροποιηθεί, να γίνει πολύ μεγάλο, για να μπορέσει να υπηρετήσει τις ανάγκες των καταναλωτών σε αυτή τη δύσκολη στιγμή εκτάκτου ανάγκης στην οποία βρισκόμαστε».

ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΩΣ ο ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ, ΠΟΥ ΑΥΤΟΠΡΟΒΑΛΛΕΤΑΙ ως φορέας της ανανέωσης και της αριστεράς, στο ίδιο ακριβώς πνεύμα, διατείνεται ότι «η αυτοοργάνωση των πολιτών, μέσα από ένα πλατύ καταναλωτικό κίνημα που διαμορφώνει ριζοσπαστικές καταναλωτικές συνειδήσεις - στις σημερινές συνθήκες της ασυγκράτητης ακρίβειας, των διατροφικών σκανδάλων και της υπερκατανάλωσης - είναι σε θέση να πιέσει την κυβέρνηση και τους επιχειρηματίες για τον περιορισμό των φαινομένων».

Τι ακριβώς συμβαίνει; Σε ποια βάση ο καθένας από τους παραπάνω φορείς, και όλοι μαζί, συνέπεσαν με τέτοιο αυτοματισμό σε ένα τόσο ακανθώδες θέμα; Ποιος είναι ο συνεκτικός κρίκος της ταύτισής τους; Πώς ξαφνικά ανακάλυψαν όλοι τους τα ωφελήματα από την εναπόθεση του προβλήματος της ακρίβειας στις καταναλωτικές οργανώσεις; Με δύο λόγια: Τι μας λένε και πού το πάνε;

Το θέμα των «καταναλωτικών οργανώσεων» δεν είναι καινούριο, πολύ περισσότερο δεν είναι εγχώριο. Για να μην πέσουμε, όμως, σε ιστορικές αναδρομές, να περιοριστούμε στο γεγονός ότι όλοι οι παραπάνω, και οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου και τα κόμματα του δικομματισμού και οι ελεγχόμενες από αυτά συνδικαλιστικές ηγεσίες και μαζί τους ο ΣΥΝ, όταν προβάλλουν τις καταναλωτικές οργανώσεις και το κίνημα των καταναλωτών ως διέξοδο στα προβλήματα επιβίωσης των εργαζομένων, το μόνο που κάνουν είναι να παπαγαλίζουν τις κατευθύνσεις και τα κείμενα της ΕΕ. Ιδού τι σημειώνεται με έμφαση στη Στρατηγική της ΕΕ για τη λεγόμενη ενδυνάμωση των καταναλωτών: «Ενα ισχυρό κίνημα καταναλωτών σε εθνικό επίπεδο είναι σημαντικό τόσο για ένα ισχυρό ευρωπαϊκό κίνημα καταναλωτών, αλλά και για μια καλή λειτουργία των εθνικών αγορών. Στο πλαίσιο της παρακολούθησης των εθνικών πολιτικών για τους καταναλωτές, η Επιτροπή θα δώσει ιδιαίτερη προσοχή στην εθνική πολιτική σε σχέση με το καταναλωτικό κίνημα, ιδίως στα κράτη - μέλη στα οποία είναι περισσότερο αδύναμο». Κι όλα αυτά στη βάση της πολιτικής ότι «τα 493 εκατομμύρια των καταναλωτών της Ευρώπης αποτελούν την κινητήριο δύναμη της ευρωπαϊκής οικονομίας».

Το υπονοούμενο είναι σαφές: Λόγος γίνεται για τα συμφέροντα 493 εκατομμυρίων καταναλωτών, για το άθροισμα δηλαδή, των πληθυσμών της ΕΕ! Εδώ ακριβώς εστιάζεται η λογική όλων όσοι αναμασούν τα περί καταναλωτικού κινήματος, ανεξάρτητα αν το ομολογούν ή όχι. Πρόθεσή τους είναι να ...διαγράψουν τις ταξικές διαφορές. Να απαλείψουν την κοινωνική διαστρωμάτωση. Να καταργήσουν, στα χαρτιά, τα συνεχώς οξυνόμενα και αντιτιθέμενα κοινωνικοταξικά συμφέροντα. Στην πραγματικότητα επιδιώκουν το τσουβάλιασμα εκμεταλλευτών και εκμεταλλευομένων σε ένα κίνημα, που τελικά θα συμβάλει στην ισχυροποίηση της θέσης των κυρίαρχων τάξεων και ομάδων.

Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι τους, η ΕΕ, οι ντόπιοι εκπρόσωποι της πλουτοκρατίας και το πολιτικό της προσωπικό, οι ηγεσίες - ουρά του κεφαλαίου στα συνδικάτα, αλλά και ο ντόπιος οπορτουνισμός, δείχνουν να μην έχουν πρόβλημα από το θόρυβο που σηκώνεται γύρω από τα συμπτώματα που παρουσιάζονται στην αγορά. Στον τελευταίο, δηλαδή, κρίκο αποτύπωσης και έκφρασης των παραγωγικών σχέσεων που κυριαρχούν στην κοινωνία. Εκεί που η συζήτηση περιορίζεται στο πέντε λεπτά πάνω - πέντε λεπτά κάτω. Μ' αυτόν τον τρόπο αποφεύγεται η ουσία: Η συζήτηση, για το κεφάλαιο και τον τρόπο παραγωγής, το εμπόρευμα εργατική δύναμη και το σύστημα της εκμετάλλευσης, το ποιος έχει στην κατοχή του τα μέσα παραγωγής και πώς αποσπάται η υπεραξία, το ποιος τελικά παράγει τον πλούτο και ποιος τον νέμεται. Να αποφευχθεί, με δυο λόγια, κάθε προβληματισμός για τις μεθόδους με τις οποίες εξασφαλίζεται η ακόμα μεγαλύτερη συγκέντρωση του κεφαλαίου και ενισχύεται το εκμεταλλευτικό σύστημα. Πρόκειται για μια εξαιρετική επινόηση της άρχουσας τάξης και μια πολύ βολική τακτική για κάθε απολογητή του συστήματος. Ενας αποτελεσματικός τρόπος, για να ενισχύσουν τον αποπροσανατολισμό και την αποχαύνωση των λαϊκών στρωμάτων, τα οποία προσπαθούν να πείσουν ότι δεν είναι κύρια εργαζόμενοι, αλλά ...αγοραστές προϊόντων. Είναι καταναλωτές! Καταναλωτής και ο πρόεδρος του ΣΕΒ που αναζητά πώς θα πολλαπλασιάσει ακόμα περισσότερο τα εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ που πήρε από την πώληση της ΒΙΒΑΡΤΙΑ, καταναλωτής και ο μεροκαματιάρης των 30 ευρώ.

Ολοι αυτοί που συμπίπτουν κάτω από τα συνθήματα των καταναλωτικών κινημάτων, στην πραγματικότητα ζητούν από τους εργαζόμενους να ξεχάσουν κάθε πρόβλημα που γεννιέται εξαιτίας των ίδιων των παραγωγικών σχέσεων και άρα εξαιτίας του κοινωνικοπολιτικού συστήματος και μας καλούν να υιοθετήσουμε την άποψη ότι το πρόβλημα των τιμών και της ποιότητας στα είδη της αγοράς, είναι πρόβλημα ενιαίο και για τα 493 εκατομμύρια πολίτες της ΕΕ. Ο πληθυσμός αποτελεί το «όλον», ενώ στην αντίπερα όχθη, αντίπαλοι, είναι οι «κακοί» της αγοράς. Με αυτή τη λογική, δεν υπάρχει λόγος να ασχολούμαστε, να μιλάμε για τα καυτά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι, τα εξευτελιστικά μεροκάματα, την ανεργία, την υποαπασχόληση, την ακύρωση λαϊκών καταχτήσεων, τις διογκούμενες δαπάνες για Παιδεία και Υγεία ή -πολύ περισσότερο - για τα επιχειρηματικά κέρδη. Αντίθετα, πρέπει όλοι να ενταχθούμε στους θεσμούς που προτείνει η ΕΕ, για να ελεγχθούν οι παραβατικές συμπεριφορές κάποιων κερδοσκόπων.

Κοινό μέτωπο, λοιπόν, για να αποκαλυφθεί κάποιος μεγαλοεισαγωγέας που έφερε στην αγορά αμφίβολης ποιότητας προϊόντα, ο μεγαλοβιομήχανος που σε κάποιο είδος έχει υψηλές τιμές, ή ο μεγαλέμπορος που οι ετικέτες του στα ράφια δεν είναι καλογραμμένες. Ετσι θα βγαίνουν λάδι, ως κοινωνική ομάδα, οι υπόλοιποι μεγαλοεισαγωγείς που αυξάνουν τα κέρδη τους με καταιγιστικό ρυθμό, οι μεγαλοβιομήχανοι που, εκμεταλλευόμενοι το καθεστώς της «ελεύθερης αγοράς», υπαγορεύουν και καθορίζουν τις τιμές, οι μεγαλέμποροι που έχουν κυριαρχήσει στην αγορά και μαζί τους και τα άλλα τμήματα της οικονομικής ολιγαρχίας. Ετσι, οι εργαζόμενοι - καταναλωτές θα ασχολούνται με το «μερικό» και την ίδια στιγμή η ακρίβεια θα δίνει και θα παίρνει, οι ανατιμήσεις δε θα 'χουν τελειωμό και τα ράφια θα γεμίζουν με τη σαβούρα που διακινούν οι διάφοροι επιχειρηματικοί όμιλοι. Ετσι, στο όνομα της υποτιθέμενης δυνατότητας που δίνεται στον κάθε καταναλωτή να καταγγείλει κάποιον επιχειρηματία, ή και εξαιτίας των καταγγελιών του να μπουν και κάποια πρόστιμα, αθωώνεται η πολιτική καθήλωσης των μισθών, η απουσία του κράτους από κάθε ουσιαστικό έλεγχο στην πηγή διαμόρφωσης των τιμών, η ασυδοσία του κεφαλαίου συνολικά, γύρω από τα θέματα της ποιότητας και της καταλληλότητας των προϊόντων που κυκλοφορούν και καθαγιάζεται ο περιβόητος αυτοέλεγχος των επιχειρήσεων, υπό τον μανδύα της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης.

Η πολιτική που προβάλλει την ανάγκη δημιουργίας καταναλωτικών κινημάτων και μάλιστα σε βάρος κάθε προοπτικής ανάπτυξης της ταξικής αντιπαράθεσης, γίνεται ακόμα πιο προκλητική, όταν αναλογίζεται κανείς τα οικονομικά αποτελέσματα, τον τζίρο που διαχειρίζονται και τα κέρδη που αποσπούν χρόνο με το χρόνο τα μεγάλα επιχειρηματικά συγκροτήματα. Για τις επιχειρηματικές «επιδόσεις», αποκαλυπτικοί είναι οι εταιρικοί ισολογισμοί και για το 2007. Αρκεί μόνο να σημειώσουμε ότι οι 20 μεγαλύτερες βιομηχανικές και εμπορικές επιχειρήσεις, με βάση τον τζίρο και τα καθαρά τους κέρδη, διακίνησαν εμπορεύματα αξίας 40,8 δισεκατομμυρίων ευρώ, ποσό που ούτε λίγο ούτε πολύ αποτελεί το 20% του παραγόμενου ΑΕΠ της χώρας! Την ίδια στιγμή, τα κέρδη των 40 έφτασαν στο αστρονομικό ποσό των 2,6 δισεκατομμυρίων ευρώ!

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν ανάγκη από κινήματα και οργανώσεις στη δημιουργία των οποίων συναινούν και οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου. Το πρόβλημα για τον άνεργο, για τον εργάτη των 700 ευρώ ή τον συνταξιούχο των 400 ευρώ δεν είναι η ένταξή του στο οποιοδήποτε κίνημα για τα δικαιώματα του καταναλωτή, ούτε ο περιβόητος εξορθολογισμός του καταναλωτικού τους προτύπου. Αυτό που χρειάζονται είναι η κινητοποίηση για το δικαίωμα στην κατανάλωση, δηλαδή, ο αγώνας για να καταχτήσουν το δικαίωμα να καλύπτουν αξιοπρεπώς τις συνεχώς αυξανόμενες ανάγκες τους.