ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 15 Φλεβάρη 2004
Σελ. /32
ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ
«Ανανέωση» και σοσιαλδημοκρατία

Είναι γεγονός ότι το πέρασμα πρώην στελεχών του ΣΥΝ στο ΠΑΣΟΚ δεν είναι ούτε νέο φαινόμενο ούτε τυχαίο. Βεβαίως, αυτή η στάση είναι υπόθεση των στελεχών αυτών και των κομμάτων από τα οποία πάνε και έρχονται, αλλά είναι υπόθεση και του λαού να κρίνει επιλογές πολιτικών προσώπων και τις πολιτικές των κομμάτων τους σύμφωνα με τα πραγματικά του συμφέροντα.

Το ΚΚΕ στα 1991 αντιπάλευε τις λεγόμενες ανανεωτικές απόψεις τέτοιων στελεχών στις γραμμές του ακριβώς για να διατηρηθούν στις λαϊκές συνειδήσεις η αγωνιστικότητα και ο ριζοσπαστισμός, κόντρα στην προσαρμογή στην υποτιθέμενη νέα εποχή μετά την αντεπανάσταση, την οποία αυτοί πρόβαλλαν. Αποδείχτηκε, λοιπόν, ότι όλοι αυτοί οι λεγόμενοι ανανεωτές, οι οποίοι εμφανίζονταν ότι είχαν κάποιες διαφωνίες με το ΚΚΕ, δεν είχαν απλά κάποιες διαφωνίες, αλλά ήταν αρνητές της ιδεολογίας της εργατικής τάξης και των ιδανικών της και ήθελαν να τραβήξουν ολόκληρο το ΚΚΕ προς το ΠΑΣΟΚ. Αποδεικνύεται ότι όλες αυτές οι σύγχρονες δήθεν ανανεωτικο-εκσυγχρονιστικές-αριστερές αντιλήψεις δεν αποτελούν τίποτα άλλο παρά θερμοκήπιο ανάδειξης ανθρώπων προς τη σοσιαλδημοκρατία.

Ο ΣΥΝ αυτοπροσδιορίζεται ως «σύγχρονη Αριστερά», «ανανεωτική Αριστερά» κλπ. Δηλαδή, σοσιαλδημοκρατία. Και, μάλιστα, αυτές οι «ανανεωτικές ιδέες» και η «ανανεωτική πολιτική» εκφράζονται κόντρα στην πολιτική του ΚΚΕ. Επομένως, αποτελούν τροχοπέδη, ανάχωμα στη ριζοσπαστικοποίηση συνειδήσεων, στην ταξική πάλη, αλλά και μέσο περάσματος δυνάμεων στην «αυθεντική σοσιαλδημοκρατία», στο ΠΑΣΟΚ. Είναι μια λογική εξέλιξη ανθρώπων που περνούν από «τις ανανεωτικές ιδέες» στην εφαρμογή τους στην πράξη με το ΠΑΣΟΚ, αλλά συμβάλλει και η πολιτική του ΣΥΝ σ' αυτή την κατεύθυνση.

Ο ΣΥΝ δεν έχει τεράστιες ευθύνες για το ότι συνέβαλε τα μέγιστα ώστε να χαρακτηριστεί η αντεπανάσταση του 1989-'91 κοσμογονική αλλαγή; Οτι ο δρόμος της αντίστασης στη λαίλαπα δεν οδηγεί πουθενά; Οτι καλλιέργησε, μαζί με τα αστικά πολιτικά κόμματα, τις λογικές που λένε «να μην πάμε κόντρα στο ρεύμα», «να προσαρμοστούμε στις αλλαγές», «να ψηφίσουμε το Μάαστριχτ και την ΟΝΕ»; Δεν πρόβαλλε κατά κόρον το «τέλος της ταξικής πάλης», ότι το ζήτημα είναι μια καλύτερη διαχείριση, μια «κεντροαριστερά» σε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, δε συμμετείχε στον «κοινωνικό διάλογο»; Δεν καλλιέργησε αυταπάτες σε αριστερούς και προοδευτικούς ανθρώπους για το χαρακτήρα και τη στρατηγική του ΠΑΣΟΚ, όταν το εκλιπαρούσε για συνεργασία τύπου Ζοσπέν στη Γαλλία ή «Ελιάς» στην Ιταλία (κυβερνήσεις που συμμετείχαν στον πόλεμο ενάντια στη Γιουγκοσλαβία), προκειμένου να συγκροτηθεί η λεγόμενη Κεντροαριστερά και στην Ελλάδα; Αλλωστε, στο συνέδριο του ΣΥΝ απορρίφθηκε πρόταση να εγκαταλειφθεί «η πολιτική της εναλλακτικής πρότασης εξουσίας, που παρέπεμπε σε πολιτικές συνεργασίες με το ΠΑΣΟΚ».

Αλλά δεν μπορεί, π.χ., να προβάλλεις το 35ωρο ως αίτημα για τη μείωση του εργάσιμου χρόνου, χωρίς να είσαι αντίθετος με τη μερική απασχόληση, τις ελαστικές μορφές εργασίας, την κάθε είδους διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου, που αυξάνει την εκμετάλλευση και είναι στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου, όπως κάνει ο ΣΥΝ. Δεν μπορεί να προβάλλεις στο αντιπολεμικό κίνημα το σύνθημα «όχι στον πόλεμο», χωρίς να θέτεις το ζήτημα «να μη συμμετέχει η κυβέρνηση της χώρας σου στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο», πολύ περισσότερο να στρέφεις το κίνημα να συμμαχήσει με τον άλλο ιμπεριαλιστή, το γαλλογερμανικό άξονα. Δεν μπορείς από τη μια να ψηφίζεις τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, που καθορίζει όλες τις αντιλαϊκές επιλογές σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο και να δεσμεύεσαι απ' αυτή την επιλογή, κι από την άλλη να λες ότι αντιπαλεύεις τις συνέπειες που απορρέουν απ' αυτή τη Συνθήκη, η οποία καθορίζει τη στρατηγική του μεγάλου κεφαλαίου.

Ο ΣΥΝ σήμερα στηρίζει με τις θέσεις του την καπιταλιστική ενοποίηση της ΕΕ, την ΟΝΕ, το Ευρωσύνταγμα, τον Ευρωστρατό και, μάλιστα, προβάλλει την άποψη ότι η ΕΕ μπορεί να είναι το «αντίπαλο δέος» στις ΗΠΑ. Σε κρίσιμες ώρες, που χρειαζόταν να ενισχυθεί η λαϊκή δράση, συμμετείχε στο διαβόητο «κοινωνικό διάλογο».

Σε κρίσιμα πεδία δράσης, όπως το συνδικαλιστικό κίνημα, η Τοπική Αυτοδιοίκηση (ΤΑ), συνεργάστηκε και συνεργάζεται με το ΠΑΣΟΚ. Η ΤΑ, π.χ., είναι μοχλός του κράτους για την επιβολή των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων. Η συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ στο θεσμό σημαίνει συμμετοχή στην επιβολή της κυβερνητικής πολιτικής, επομένως υπονομεύει την αντίσταση στο δικομματισμό. Δεν μπορείς από τη μια να λες ότι πρέπει να μειωθεί η φορολογία στο λαό και από την άλλη να συνεργάζεσαι στην ΤΑ με το ΠΑΣΟΚ για να επιβάλλονται πρόσθετοι φόροι στο λαό.

Αν αυτή η πολιτική και ταχτική δεν είναι συμβολή στην ενίσχυση του ΠΑΣΟΚ, τότε τι είναι;


Σ. Λ.



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ