Συγγενείς, σύντροφοι και φίλοι συγκεντρώθηκαν για να την αποχαιρετήσουν, να πουν το τελευταίο «αντίο» στην συντρόφισσα Φρόσω, που σε όλη της τη ζωή μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ, σε όποιο μετερίζι κι αν βρέθηκε, πάλεψε αταλάντευτα για την υπόθεση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Στο τελευταίο «αντίο» στην παλαίμαχη κομμουνίστρια, στην αγωνίστρια της ΕΑΜικής Αντίστασης και μαχήτρια του Δημοκρατικού Στρατού, παρευρέθηκαν τα μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Γόντικας και Στέφανος Λουκάς.

«Η ΚΕ του ΚΚΕ αποχαιρετά σήμερα με θλίψη και σεβασμό την Φρόσω Μαμάτση, μια συντρόφισσα, αγωνίστρια σε ολόκληρη τη ζωή της, μαχήτρια στον δρόμο που χάραξε το ΚΚΕ, μέσα από τις γραμμές του οποίου το υπηρέτησε πιστά έως το τέλος», τόνισε ο Στ. Λουκάς μεταφέροντας το αποχαιρετιστήριο μήνυμα της ΚΕ.

Σημείωσε ότι δρώντας μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ η συντρόφισσα «έζησε τις μεγάλες στιγμές της Ιστορίας του Κόμματος, τις κορυφαίες στιγμές της ταξικής πάλης στην Ελλάδα τη δεκαετία του '40, ιδιαίτερα την ηρωική εποποιία του ΔΣΕ». Και ανέφερε αναλυτικά:

«Η συντρόφισσα Φρόσω Μαμάτση (Ζάραγκα) γεννήθηκε στο χωριό Αγναντα Αρτας το 1931, παιδί αγροτικής οικογένειας. Εμεινε ορφανή από πατέρα στα 8 της χρόνια. Ολη η υπόλοιπη οικογένειά της, όπως και η ίδια, δόθηκαν ολοκληρωτικά στους μεγάλους αγώνες της περιόδου μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ. Αυτή η αγωνιστική και ανυπότακτη επιλογή τους συνοδεύτηκε με διώξεις, φυλακίσεις, εξορίες, με νεκρούς στις μάχες για το δίκιο του λαού στον αγώνα να ζήσει χωρίς εκμεταλλευτές, σε μια κομμουνιστική κοινωνία.

Οργανώθηκε στο ΚΚΕ τον Σεπτέμβρη του 1948, σε ηλικία 17 χρόνων, δείγμα της ωριμότητας, της αγωνιστικότητας και της ετοιμότητάς της να υπηρετήσει τις αξίες και τα ιδανικά του ΚΚΕ στην πάλη για τον σοσιαλισμό. Λίγο αργότερα, τον Οκτώβρη του 1948, εντάχθηκε στην 159 Ταξιαρχία του ΔΣΕ και πήρε μέρος σε όλες τις μάχες που έδωσε η Ταξιαρχία, καθώς επίσης στην επιχείρηση της Πάργας. Στις 4 Ιούλη του 1949, στον ελιγμό από το Σούλι στον Γράμμο, τραυματίστηκε και στα δύο πόδια στο χωριό Τσεπέλοβο Ζαγορίων.

Τον Αύγουστο του 1949 βραβεύτηκε από την Ταξιαρχία με έπαινο για το θάρρος και την αντοχή που επέδειξε στις επιχειρήσεις, και τον Δεκέμβρη του 1949 ονομάστηκε ανθυπολοχαγός Μηχανικού του ΔΣΕ».

Στη συνέχεια ο Στ. Λουκάς αναφέρθηκε στα χρόνια της πολιτικής προσφυγιάς για την συντρόφισσα:

«Τον Σεπτέμβρη του 1949, με την οργανωμένη υποχώρηση του ΔΣΕ, πέρασε στη ΛΔ Αλβανίας. Εκεί παντρεύτηκε τον Βασίλη Θεοδωρίκα, με τον οποίο απέκτησε το πρώτο της παιδί, την Ζώγια. Στις αρχές του 1950 μετακινήθηκαν στη ΛΔ Πολωνίας. Τον Ιούλη του 1950, ενώ ήταν έγκυος ακόμη, ο σύντροφός της έφυγε σε παράνομη αποστολή στην Ελλάδα, όπου και έχασε τη ζωή του.

Η συντρόφισσα Φρόσω έζησε ως πολιτική πρόσφυγας στις Λαϊκές Δημοκρατίες και εργάστηκε ως δακτυλογράφος στον μηχανισμό της ΚΕ του ΚΚΕ στη Ρουμανία και στην Ουγγαρία, ενώ αργότερα στον ραδιοσταθμό "Η Φωνή της Αλήθειας" στη ΛΔ Γερμανίας. Στην πολιτική προσφυγιά παντρεύτηκε τον σύντροφο Τάκη Μαμάτση, που υπήρξε μέλος της ΚΕ και του ΠΓ και με τον οποίο απέκτησε το δεύτερο παιδί της, την Ειρήνη.

Η ζωή της στις σοσιαλιστικές χώρες, για την οποία η συντρόφισσα Φρόσω μιλούσε με αγάπη και θαυμασμό συγκρίνοντάς τη με τη ζωή στην καπιταλιστική Ελλάδα, ήταν το ζωντανό παράδειγμα για όσους από εμάς τη γνωρίσαμε, αφού μας παρουσίαζε παραστατικά και ανάγλυφα τις κατακτήσεις και τα επιτεύγματα σε αυτές τις χώρες, χωρίς βεβαίως να κρύβει και κάποιες αδυναμίες, ελπίζοντας ότι θα τις ξεπεράσουν.

Αλλά και μετά τις ανατροπές και την αντεπανάσταση, έμεινε ακλόνητη στην υπεράσπιση του σοσιαλισμού και με εμπιστοσύνη ότι η Ιστορία δεν είπε ακόμη τον τελικό της λόγο».

Τόνισε επίσης ότι μετά τη νομιμοποίηση του Κόμματος, το 1974, η συντρόφισσα επαναπατρίστηκε και συνέχισε να προσφέρει στον μηχανισμό της ΚΕ του ΚΚΕ, ενώ «τα χρόνια 1990 - 1991 υπερασπίστηκε τα επαναστατικά χαρακτηριστικά και την ιδεολογία του ΚΚΕ, ενάντια στις προσπάθειες διάλυσής του.

Η συντρόφισσα Φρόσω υπηρέτησε το Κόμμα της αταλάντευτα, όπου της ζητήθηκε: Στο βουνό, στην πολιτική προσφυγιά, και ξανά στην Ελλάδα, στους αγώνες που ακολούθησαν.

Ηταν πάντα δραστήρια και ακούραστη, σεμνή συντρόφισσα, αυστηρή στην κρίση της, με βάση τις κομμουνιστικές αρχές και αξίες, και με αυτοκριτική στάση, αλλά πάντα δίκαιη στην κριτική της.

Το ΚΚΕ αποχαιρετά μια άξια κομμουνίστρια, που τίμησε με τη στάση και την προσφορά της τον τίτλο του μέλους του Κόμματος. Η ζωή και η δράση της είναι παράδειγμα για τις νεότερες συντρόφισσες και τους νεότερους συντρόφους, που συνεχίζουν στα χνάρια που χάραξε η γενιά της μέσα από το Κόμμα. Και ανήκει σε εκείνη τη γενιά των χιλιάδων συντροφισσών και συντρόφων που μας άφησαν με το προσωπικό τους παράδειγμα μια αδιάψευστη μαρτυρία: Η δύναμη των ιδεών του ΚΚΕ είναι παντοδύναμη και ανίκητη, εμπνέει και θα γεννά συνεχώς, και σήμερα και στο μέλλον, χιλιάδες, εκατομμύρια αγωνίστριες και αγωνιστές για την τελική και οριστική νίκη, για την κομμουνιστική κοινωνία. Καμία δύναμη δεν μπορεί να ανακόψει αυτήν την πορεία.

Αυτόν τον δρόμο τον συνεχίζουμε αταλάντευτα και ακλόνητα, με εμπιστοσύνη στις ανεξάντλητες δυνάμεις της εργατικής τάξης.

Εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ εκφράζουμε τα πιο θερμά συλλυπητήρια στις κόρες της, Ζώγια και Ειρήνη, στον γαμπρό της, σύντροφο Γιάννη Κατσαρό, στα εγγόνια και σε όλους τους οικείους της».

Το αποχαιρετιστήριο μήνυμα των ΚΟΒ Βορειοδυτικής Αθήνας και της ΚΟΒ Περισσού του ΚΚΕ στην συντρόφισσα Φρόσω μετέφερε ο Νίκος Σταματόπουλος, μέλος της Επιτροπής Περιοχής Αττικής και Γραμματέας της Τομεακής Επιτροπής Βορειοδυτικής Αθήνας.

Στάθηκε στην πλούσια δράση της μέσα από το Κόμμα και το μαζικό κίνημα και κατέληξε: «Αγαπημένη μας συντρόφισσα, σε αποχαιρετούμε με μεγάλη θλίψη αλλά και δέος. Δέος για όλη σου την πορεία, πιστή στις ιδέες και στα ιδανικά του Κόμματος, στον σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Γιατί σύντροφοι σαν εσένα κράτησαν το Κόμμα και τη σημαία του στα δύσκολα. Σου υποσχόμαστε πως θα συνεχίσουμε να βαδίζουμε στον δρόμο που βάδισες σε όλη σου τη ζωή: Τον δρόμο του ανυποχώρητου αγώνα για να καταργηθεί η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο».

«Είναι μέγιστο θράσος να μιλάτε για στέγη - δικαίωμα, όταν με τις πολιτικές όλων σας η ιδιοκατοίκηση στην Ελλάδα έπεσε 15% (από 84,6% το 2005 σε 69,7% το 2024), όταν το πρώτο τρίμηνο του 2025, οι τιμές των κατοικιών στην ΕΕ αυξήθηκαν κατά 57,9%, τα ενοίκια κατά 27,8% (...) Και τολμάτε να μιλάτε για φθηνή και ποιοτική στέγη, για αντιμετώπιση της στεγαστικής επισφάλειας, όπως λέτε, όταν έχουν πάρει μορφή χιονοστιβάδας οι πλειστηριασμοί και οι εξώσεις λαϊκών κατοικιών. Οταν διατηρείτε όλο αυτό το άθλιο νομοθετικό πλαίσιο, που έχει την υπογραφή και της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ για τους πλειστηριασμούς και τις εξώσεις, για να υπερασπίσετε τα συμφέροντα των τραπεζιτών, των funds, των κάθε λογής κορακιών», τόνισε ο βουλευτής του ΚΚΕ Μ. Συντυχάκης, κατά τη δεύτερη ανάγνωση του σχεδίου νόμου του υπουργείου Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας με τίτλο «Κοινωνική Αντιπαροχή, Κοινωνική Μίσθωση, Τρίτεκνη Ιδιότητα και άλλες διατάξεις», στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής.

Ο Μ. Συντυχάκης αναφέρθηκε εκτενώς στην κατάργηση του ΟΕΚ, άρα και των άτοκων δανείων ή δανείων αποπεράτωσης και επισκευής κατοικιών που χορηγούσε, της επιδότησης ενοικίου, και κυρίως του κατασκευαστικού του προγράμματος, που πρόσφερε φτηνή και ποιοτική κατοικία στους δικαιούχους του.

«Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που διαδέχτηκε το 2015 τις κυβερνήσεις ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, συνέχισε την πολιτική των προκατόχων της και διατήρησε όχι μόνο την κατάργηση του ΟΕΚ και της Εργατικής Εστίας, αλλά και την υποχρέωση των μισθωτών να καταβάλλουν εισφορές στους δύο Οργανισμούς χωρίς καμία σχεδόν ανταπόδοση σε υπηρεσίες και παροχές», πρόσθεσε, καταγγέλλοντας πως αυτή την περιουσία, που αποτελεί ιδρώτα των εργαζομένων, η κυβέρνηση έχει δρομολογήσει - εδώ και χρόνια - να την παραδώσει στους επιχειρηματικούς ομίλους.

Οπως σημείωσε, «το ίδιο συνεχίζεται μέσα από το παρόν νομοσχέδιο με τα προγράμματα "Κοινωνικής Αντιπαροχής" της δωρεάν παραχώρησης ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου μέσω ΣΔΙΤ σε αναδόχους ομίλους για δεκαετίες. Πρόκειται για ένα ακόμα πρόγραμμα (...) που όχι μόνο αποδεικνύονται πολύ μακριά από τις πραγματικές λαϊκές ανάγκες για στέγαση, αλλά στην πραγματικότητα επιστρατεύονται για να τροφοδοτήσουν την κερδοφορία των κατασκευαστικών ομίλων και των τραπεζών, επιβάλλοντας τραπεζικό δανεισμό για την αγορά ή την αναβάθμιση μιας κατοικίας. Με αυτόν τον τρόπο καθιστούν τους εργαζόμενους ενοικιαστές στα ίδια τους τα σπίτια, και τα νέα ζευγάρια που αγωνιούν για μια στέγη, προκειμένου να ξεκινήσουν την κοινή τους ζωή, ομήρους στη λίστα της επόμενης γενιάς πλειστηριασμών.

Ομως αρκεί κάποιος να διαβάσει το νομοσχέδιο για να καταλάβει ότι αυτό περισσότερο μεριμνά για την αγορά ακινήτων, για το real estate και για τα συμφέροντα των κατασκευαστικών ομίλων και των τραπεζών και λιγότερο για τις πιεστικές στεγαστικές ανάγκες των λαϊκών οικογενειών, των ατόμων με αναπηρία, των νέων ανθρώπων και ζευγαριών, των μονογονεϊκών οικογενειών».

Ο Μ. Συντυχάκης υπογράμμισε πως η στεγαστική επισφάλεια, το γεγονός πως η μητρότητα πλέον γίνεται συνώνυμο της ανεργίας, της απόλυσης, των εξαντλητικών συνθηκών δουλειάς, τα σπαστά και ακανόνιστα ωράρια, η έλλειψη βρεφικών παιδικών σταθμών είναι οι παράγοντες που επιτείνουν το δημογραφικό πρόβλημα, για το οποίο τα αστικά κόμματα χύνουν κροκοδείλια δάκρυα.

Καταλήγοντας αναφέρθηκε στην πρόταση του ΚΚΕ για φτηνή και σύγχρονη λαϊκή και φοιτητική στέγη και για προστασία της πρώτης κατοικίας, για ανασύσταση του έργου του ΟΚΕ, για επιδότηση ενοικίου στο 100% της αξίας του από το κράτος για τα νέα ζευγάρια, μηνιαίο στεγαστικό φοιτητικό επίδομα στο ύψος του ενοικίου κ.ά., προσθέτοντας πως «μέσα σε ένα εκμεταλλευτικό σύστημα που βάζει τις λαϊκές ανάγκες στην προκρούστεια κλίνη, στη λογική κόστους - οφέλους, μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τα σπίτια του λαού» και πως η διέξοδος βρίσκεται «σε μια ανώτερη οργάνωση της κοινωνίας, στον σοσιαλισμό, στην κοινωνική ιδιοκτησία με επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό, που μπορεί να διασφαλίσει την κάλυψη και την πραγματική κατοχύρωση του συνόλου των σύγχρονων αναγκών στη στέγη, στην Ενέργεια, στη θέρμανση, στα υπόλοιπα κοινωνικά αγαθά και δικαιώματα».