Πέρασαν 35 χρόνια από τη μαύρη επέτειο επιβολής της στρατιωτικοφασιστικής δικτατορίας στην Ελλάδα. Μια στιγμή στη νεότερη ιστορία, η μνήμη της οποίας ξύνει τις ίδιες πληγές της σύγχρονης πραγματικότητας, για τους ίδιους ακριβώς λόγους που η βαρβαρότητα της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων, μήτρα της χούντας, δρα στην περιοχή, σπέρνοντας πολέμους, με τη συμμετοχή και της ελληνικής πλουτοκρατίας. Τα λαϊκά κινήματα βαφτίζονται «τρομοκράτες». Η άρχουσα τάξη, οι πολιτικοί εκφραστές της, σε αγαστή συνεργασία με τους ΑμερικανοΝΑΤΟικούς, επιδιώκουν να σπιλώσουν στη συνείδηση του λαού την αντιδικτατορική πάλη, χαρακτηρίζοντάς την «τρομοκρατία», προκειμένου να καταστρέψουν την ιστορική μνήμη της λαϊκής αντίστασης, για να επιβάλουν ως αναγκαιότητα τη δολοφονική τους δράση. Ναι, τη φοβούνται, γιατί μπορεί να γίνεται υλική ανατρεπτική δύναμη της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας του ανυπόταχτου λαού μας.
Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, το βασικό συμπέρασμα, για την εργατική τάξη, τ' άλλα λαϊκά στρώματα είναι πως η δημιουργία της δικής τους κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας, του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου πάλης για τη λαϊκή εξουσία, είναι μονόδρομος στην κατάργηση των αιτιών που δημιουργούν και αναπαράγουν τις συνθήκες της εγκληματικής ιμπεριαλιστικής δράσης. Και όταν ο λαός θέλει, μπορεί, όχι μόνο να ανατρέπει τα ιμπεριαλιστικά σχέδια, αλλά να επιβάλει οριστικά τη δική του κυριαρχία.
Χορηγοί προς κόμματα που συνδικάζουν τις προσφορές τους σαν μοχλό των μόλις αποκρυπτόμενων επιχειρηματικών και άλλων επιδιώξεων.
Κατά την ευδαιμονιστική αντίληψη του φιλοσόφου αυτού του 16ου αιώνα, που καταδιώχτηκε για τις ανατρεπτικές του αντιλήψεις, ακόμη και οι αναχωρητές της ερήμου, οι στυλίτες μοναχοί, έκαναν... έντοκη κατάθεση της προσφοράς τους, προσβλέποντας στην αιώνια ανταμοιβή τους κατά τη βασιλεία των ουρανών, αντί να τη διεκδικούν πάνω στη γη.
Με αφορμή την 35η επέτειο της 21ης Απριλίου
Τον τελευταίο καιρό έγινε πολύς λόγος για δήθεν «λογοκρισία», με αφορμή την απόπειρα να διακοπούν οι τηλεοπτικές εκπομπές - σκουπίδια Bar και Big Brother. Ο όρος λογοκρισία, που υποκριτικά χρησιμοποιήθηκε σ' αυτή την περίπτωση, μας γύρισε το ρολόι του χρόνου 35 χρόνια πίσω, στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου.
Είναι γνωστό, ότι το -και κατά ομολογία Κλίντον- αμερικανοκίνητο χουντικό καθεστώς εφάρμοσε άγρια λογοκρισία σε όλους τους τομείς της πνευματικής ζωής, στα βιβλία, στη μουσική (απαγορευμένος ο Θεοδωράκης), στο θέατρο.
Σύμφωνα, λοιπόν, με τα Στρατιωτικά Δελτία του υπουργείου Εθνικής Αμυνας της χούντας, αμέσως μετά το πραξικόπημα, συντάχθηκε ένας μακρύς κατάλογος ή αλλιώς «κατάσταση εμφαίνουσα τα κομμουνιστικά και φιλοκομμουνιστικά βιβλία και περιοδικά εκδιδόμενα ή κυκλοφορούντα εν Ελλάδι μετά το έτος 1950», που η κυκλοφορία τους απαγορεύτηκε σε όλη την Ελλάδα. Ανάμεσα σ' αυτά περιλαμβάνονταν αριστουργήματα της ελληνικής και ξένης λογοτεχνίας, οι μεγάλοι μας ποιητές Ρίτσος και Βάρναλης, ακόμα και τα βιβλία του Μακρυγιάννη.
Μια ανάλογη κατάσταση λογοκρισίας προοδευτικών βιβλίων, που θεωρείται ότι υποθάλπουν την τρομοκρατία εφαρμόστηκε πρόσφατα στις ΗΠΑ, με βάση τον αντιτρομοκρατικό νόμο. Επιπλέον, όπως δημοσιεύτηκε στον Τύπο, οι πράκτορες του FBI θα μπορούν να έχουν ανεμπόδιστη πρόσβαση στα αρχεία πελατών βιβλιοπωλείων και βιβλιοθηκών που λειτουργούν στις ΗΠΑ και να πραγματοποιούν ελέγχους στα βιβλία και περιοδικά που χρησιμοποιούν οι ύποπτοι για τρομοκρατία. Ετσι, ουσιαστικά, καταργείται η ελευθερία του λόγου και της σκέψης.
Στη χώρα μας, βέβαια, δεν έχουμε ανάλογα φαινόμενα, έως τώρα τουλάχιστον. Ωστόσο, υπάρχει και εφαρμόζεται μια άλλη ιδιόμορφη λογοκρισία, μάλλον αφανής και γι' αυτό ύπουλη, διά μέσου της τηλεόρασης.
Μέσα από την τηλεόραση «περνά» σήμερα το μεγαλύτερο μέρος της αποσιώπησης των κοινωνικών, πολιτιστικών και πολιτικών εκδηλώσεων, που δε συμφέρουν ή και θίγουν τις τρέχουσες πολιτικές και τα κατεστημένα συμφέροντα. Ετσι, ουσιαστικά, «λογοκρίνονται» οι εκδηλώσεις και ανακοινώσεις του ΚΚΕ, όταν αποσιωπώνται από την τηλεόραση, εφαρμόζοντας, στην πράξη έναν ιδιότυπο αντικομμουνισμό, αυτόν της μη ύπαρξης ή του «σε βάζουμε στη γωνία».
«Λογοκρίνονται», με την ευρεία έννοια του όρου, από τη συνείδηση των τηλεθεατών, ακόμα και οι ποιοτικές ταινίες, όταν αυτές στέλνονται να προβληθούν τις μεταμεσονύκτιες ώρες, ενώ τις ώρες της μεγάλης τηλεθέασης προβάλλονται τα «σκουπίδια» και γενικά εκπομπές που προσβάλλουν τη νοημοσύνη.
Αλλά και η ίδια η προσκόλληση στην τηλεόραση σαν μοναδικός τρόπος ψυχαγωγίας, που επιβάλλουν οι ρυθμοί και οι οικονομικές συνθήκες της σύγχρονης ζωής, «λογοκρίνει» ουσιαστικά από τη συνείδηση του κοινού τους μεγάλους συμμάχους της προόδου και του πνεύματος: το βιβλίο, το περιοδικό, ακόμα και τις εφημερίδες, αφού πρακτικά ένα μεγάλο μέρος του κοινού δε διαβάζει.
Πρόκειται για μια νέα μορφή «λογοκρισίας», που επιβάλλει το μεγάλο κεφάλαιο για τα συμφέροντά του, με στόχο πάντα το σκοταδισμό.
Πίνακας μερικών βιβλίων που απαγορεύτηκαν από τη χούντα:
«Δημοκρατία και εθνική αναγέννησης», του Α. Παπανδρέου, «Ο παγκόσμιος πόλεμος 1939-1945» του Ν. Γρηγοριάδη, «Τα Αρχαία ελληνικά γράμματα και η αξία τους», «Ρήγας Φεραίος και Βαλκανική Ομοσπονδία», «Η Σαπφώ και οι κοινωνικοί αγώνες στη Λέσβο» του Γιάννη Κορδάτου, «Αγώνες και αγωνία για την Παιδεία», «Φιλοσοφία και Παιδεία», του Π. Παπανούτσου, «Σύγχρονη ποιητική ανθολογία», του Παναγιωτούνη Ναθαναήλ, «Κωνσταντίνος ο Μέγας του Κοσμά Πολίτη», «Μπατ Αϊ» του Μενέλαου Λουντέμη, «Για να γίνει μεγάλος» της Ελλης Αλεξίου, «Θέατρον» του Δ. Φωτιάδη, «Ποιητική Ανθολογία» του Κώστα Πορφύρη, «Ανθολογία της Ελληνικής Αντιστασιακής Λογοτεχνίας 1941-44», «Οδός Προμηθέως» του Θέμου Κορνάρου, «Η δίκη του Μακρυγιάννη», «Αριστοφάνης» Πανεπιστήμιον της Μόσχας, «Αισχύλος και Αθήναι» του Τζορτζ Τόμσον, «Γουδί, το κίνημα του 1909» του Τάσου Βουρνά, «Ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας» του Γιάννη Κορδάτου, «Κανάρης, Κολοκοτρώνης, Καραϊσκάκης» του Δημ. Φωτιάδη, «Μεσολόγγι» του Δημ. Φωτιάδη, «Ρήγας Βελεστινλής» του Τάσου Βουρνά, «Η δίκη του Κολοκοτρώνη» του Δ. Φωτιάδη, «Η επανάστασης του 21» του Λέοντα Συρίγου, «Η ιστορία της αρχαίας ελληνικής λογοτεχνίας» της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ, «Η Μάχη της Κρήτης» του Αλέκου Ψηλορείτη, «Η Θεσσαλία στην αντίσταση» του Λαζ. Αρσενίου, «Ανθρωποι ζωντανοί, αληθινοί» του Κώστα Βάρναλη, «Ανθρωποι και υπεράνθρωποι» της Γαλάτειας Καζαντζάκη, «Αυτοί που φέρανε την καταχνιά» του Μενέλαου Λουντέμη, «Το τέλος της μικρής μας πόλης του» Δ. Χατζή, «Το Κορίτσι και το σαντούρι» του Ζήση Σκάρου, «Καντάτα» του Τάσου Λειβαδίτη, «Με τα παιδιά της Θύελλας» του Θέμου Κορνάρου, «Νεκρή Θάλασσα» του Γκεόργκε Αμάντο κ.ά.
Οι πρωταίτιοι της χούντας στο δικαστήριο. Διακρίνονται από τα αριστερά: Γ. Παπαδόπουλος, Γ. Μακαρέζος, Στ. Παττακός, Γρ. Σπαντιδάκης και πίσω οι Οδ. Αγγελής και Δ. Ιωαννίδης |
Την ίδια περίοδο ξεδιπλώθηκαν μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις, κάτω από την οξύτητα των λαϊκών προβλημάτων, μαζικές, μαχητικές και αναμφίβολα θα επιδρούσαν και στο εκλογικό αποτέλεσμα. Αλλά δεν μπορούσαν να δικαιολογήσουν άμεσα «κομμουνιστικό κίνδυνο» για την άρχουσα τάξη και τους ξένους συμμάχους της. Είναι δε γεγονός ότι εκείνη την περίοδο το ΚΚΕ δεν είχε κομματικές οργανώσεις στην Ελλάδα. Η δε ΕΔΑ δεν είχε καν στον προσανατολισμό της την προετοιμασία της εργατικής τάξης και του λαού, γενικότερα, ακόμη και για να αντισταθούν στο πραξικόπημα. δεν είχαν προβλέψει τον κίνδυνο. Είναι γνωστά τα άρθρα της τότε «Αυγής», «Γιατί δε θα γίνει δικτατορία»!
Το λαϊκό κίνημα, παρά τον όχι σωστό πολιτικό προσανατολισμό του, είχε ανοδική πορεία, δυσκόλευε το αστικό πολιτικό σύστημα, όξυνε τις αντιθέσεις του και μπορούσε να γίνει στην πορεία επικίνδυνο, αλλά κάτω από άλλες προϋποθέσεις. Αυτό, δηλαδή το ότι δεν ήταν ακόμη επικίνδυνο για την άρχουσα τάξη, φάνηκε και από το ότι η χούντα δε συνάντησε αντιστάσεις, επιβλήθηκε αμέσως.
Η συγκεκριμένη φάση εξέλιξης της ελληνικής κοινωνίας απαιτούσε εκσυγχρονισμό του αστικού πολιτικού συστήματος και της δράσης του, που παρέμεναν ουσιαστικά αμετάβλητα από την περίοδο του εμφυλίου και μετά. Αστικά πολιτικά κόμματα, το Παλάτι, ο στρατός και ένας ισχυρός κρατικός κατασταλτικός μηχανισμός, μαζί με το παρακράτος, αποτελούσαν το μοχλό της πιο αντιδραστικής κυριαρχίας, για αστικό κοινοβουλευτικό σύστημα, πάνω στο λαό.
Επίσημη ιδεολογία ήταν ο αντικομμουνισμός, η «εθνικοφροσύνη» και ο «από βορρά κίνδυνος». Το Παλάτι είχε μερίδιο στην άσκηση της εξουσίας, επιρροή στο στρατό και ήθελε να έχει το πάνω χέρι σ' αυτόν το μηχανισμό.
Αυτή η τακτική κυριαρχίας πάνω στο λαό μάλλον δημιουργούσε αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα για την άρχουσα τάξη. Γι' αυτό και χρειάζονταν άλλες μορφές ενσωμάτωσης και υποταγής του λαού. Η άρχουσα τάξη το αντιλαμβανόταν. Ετσι επιχειρήθηκαν προσπάθειες εκσυγχρονισμού από αστούς πολιτικούς, όπως οι Κ. Καραμανλής και Γ. Παπανδρέου, αλλά συγκρούστηκαν με το Παλάτι, που αντιδρούσε στους εκσυγχρονισμούς. Αυτές οι αντιθέσεις στο αστικό πολιτικό σύστημα οδήγησαν στην αποχώρηση Καραμανλή από την ελληνική πολιτική σκηνή, έφεραν τα «Ιουλιανά» και μπορούσαν να αποβούν επικίνδυνες (πάντα υπάρχει ο φόβος του λαού). Σ' αυτές τις αντιθέσεις τα αστικά πολιτικά κόμματα δεν μπορούσαν να δώσουν λύση, αφού δεν ήθελαν να έρθουν και σε πλήρη ρήξη μ' αυτήν. Αυτή την αντίθεση η άρχουσα τάξη την έλυσε με τη δικτατορία.
Μέσα σ' όλ' αυτά δεν πρέπει να ξεχνάμε το ρόλο των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ, βασικά στηρίγματα της ελληνικής άρχουσας τάξης. Είχαν όμως και τα δικά τους αυτοτελή συμφέροντα στην περιοχή των Βαλκανίων, της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου. Οι ελληνικές κυβερνήσεις, μετά τον εμφύλιο, είναι στενά διαπλεκόμενες με τους Αμερικανούς που δε θα διστάσουν να αξιοποιήσουν αυτή την πραγματικότητα και για δικούς τους σκοπούς. Αλλωστε η περιοχή ήταν σημείο διασταύρωσης των δύο αντίθετων κοινωνικοοικονομικών συστημάτων, καπιταλισμού και σοσιαλισμού, γεγονός που δυσχεραίνει το ιμπεριαλιστικό σύστημα στη δράση του στην ενεργειακή αυτή περιοχή.
Την Κύπρο επίσης ως στρατηγικό σημείο, «αβύθιστο αεροπλανοφόρο», την έχουν εντάξει στα ιμπεριαλιστικά τους σχέδια. Η διχοτόμησή της ως μέσο αξιοποίησης των δικών τους επεμβάσεων συνολικότερα στην περιοχή φαίνεται πως είχε δρομολογηθεί από τότε. Αλλά υπήρχε το καθεστώς του Μακαρίου που εμπόδιζε αυτή την προοπτική. Και για τα αστικά κόμματα υπήρχε το εμπόδιο του λαϊκού παράγοντα, με την έννοια του πολιτικού κόστους, αν εκτελούσαν τα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Η χούντα μπορούσε να αναλάβει αυτή την εξυπηρέτηση των ΑμερικανοΝΑΤΟικών για την Κύπρο. Τα όσα έγιναν στη συνέχεια - πραξικόπημα και ανατροπή του Μακαρίου, «Αττίλας» 1 και 2, κατοχή μεγάλου μέρους των εδαφών της ως τα σήμερα, αλλά και η τωρινή εξέλιξη του Κυπριακού - δείχνουν πως αυτό ήταν μια από τις αιτίες επιβολής της χούντας.
Η απαίτηση πραγματοποίησης όλων των παραπάνω, σε συνδυασμό με την ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος και τις όποιες δυνατότητες κάτω από την όξυνση των αντιθέσεων να χαράξει τη δική του προοπτική, γεγονός που μάλλον προκαλούσε φόβο στην άρχουσα τάξη, αντιμετωπίστηκε με την επιβολή της δικτατορίας.
Θα μιλήσει η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ
Σε πολιτική συγκέντρωση και συζήτηση, που διοργανώνουν οι Κομματικές Οργανώσεις Αιγάλεω - Περιστερίου - Χαϊδαρίου και Αγ. Βαρβάρας του ΚΚΕ, μιλάει σήμερα η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα. Η συγκέντρωση πραγματοποιείται στις 11.00 π.μ. στο κλειστό Γήπεδο του Μπάσκετ στο Αιγάλεω (οδός Δημαρχείου, πίσω από τον Εσταυρωμένο, δίπλα στο κολυμβητήριο) και οι ΚΟ καλούν το λαό των νοτιοδυτικών συνοικιών, τους εργαζόμενους, τους νέους και τις νέες να δώσουν μαχητικό «παρών». Η ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα αφορά θέματα, όπως την επίθεση που δέχονται οι λαοί στα δικαιώματά τους, την πάλη και την πρόταση του ΚΚΕ στο λαό για το αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό μέτωπο, τις ερχόμενες δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές.
Εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου του Χρήστου Θεοχαράτου «Χαρίλαος Φλωράκης και Λαϊκό Κίνημα», οργανώνει η Κομματική Οργάνωση Λάρισας του ΚΚΕ σε συνεργασία με την «Τυποεκδοτική ΑΕ».
Η εκδήλωση θα γίνει σήμερα Κυριακή, στις 11 το πρωί, στην αίθουσα του «Χατζηγιάννειου» Δημοτικού Πνευματικού Κέντρου Λάρισας και την παρουσίαση του βιβλίου θα κάνουν ο Χρήστος Τσιντζιλώνης, ιστορικός και μέλος του Ιστορικού Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ, και ο Τριαντάφυλλος Γεροζήσης, διδάκτωρ Δικαίου του Πανεπιστημίου της Σορβόνης και συγγραφέας.
Η Κίνηση για την Εθνική Αμυνα, με αφορμή τη μαύρη επέτειο της 21ης Απρίλη 1967, εξέδωσε την παρακάτω ανακοίνωση:
«Επειδή η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΓΜΙΑΙΟ ΕΓΚΛΗΜΑ και επειδή:
Για όλα αυτά ζητάμε:
Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του Κόμματος
Σε ανακοίνωσή του το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ, τονίζει με αφορμή την επέτειο της 21ης Απρίλη 1967:
«Η μαύρη επέτειος της 21ης Απρίλη του 1967 υπενθυμίζει ότι στοιχειώδη δικαιώματα και ελευθερίες συρρικνώνονται συνεχώς, σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, με πρόσχημα την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας. Η πολυδιαφημιζόμενη δημοκρατία "μας" κρίνεται στα Βαλκάνια, στο Αφγανιστάν, στους δρόμους, όπου δολοφονούνται διαδηλωτές (Γένοβα, Γκέτεμποργκ κ.ά.). Κρίνεται στα εργοστάσια και στις επιχειρήσεις όπου βασιλεύει η εργοδοτική τρομοκρατία.
Συνεπώς, η επέτειος από την επιβολή της δικτατορίας προσφέρεται μόνο για επίκαιρα διδάγματα και ως αφορμή για να δυναμώσει η πάλη κατά των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού, κατά της πολιτικής που χαμηλώνει διαρκώς τον πήχη των δικαιωμάτων για τους λαούς».
Στην αίθουσα της Παλαιάς Βουλής, χτες το πρωί, πραγματοποιήθηκε εκδήλωση μνήμης για τη μαύρη επέτειο της 21ης Απρίλη 1967, που διοργάνωσε ο Σύνδεσμος Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών (ΣΦΕΑ) 1967-1974, με ομιλίες σχετικά με τα γεγονότα εκείνης της περιόδου, αλλά και τα διδάγματα για τη σύγχρονη πραγματικότητα. Το συντονισμό της συζήτησης έκανε ο πρόεδρος του ΣΦΕΑ Μιχάλης Βαρδάνης, ενώ μίλησαν οι Γ. Α. Μαγκάκης, καθηγητής Ποινικού Δικαίου, τέως υπουργός, Θ. Παπαρήγας, ιστορικός - δημοσιογράφος Α. Πεπονής, τέως υπουργός και Α. Ρήγος, καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου.
Σήμερα Κυριακή, ολοκληρώνονται οι εκδηλώσεις του ΣΦΕΑ. Στις 11 το πρωί, στο Πάρκο Ελευθερίας (πρώην ΕΑΤ / ΕΣΑ), θα κατατεθούν στεφάνια στην προτομή του Σπύρου Μουστακλή. Ενώ ξεκινά η λειτουργία Εκθεσης Ιστορικού Υλικού της περιόδου 1967-1974, του ΣΦΕΑ, σε συνεργασία με την Προοδευτική Ενωση Μητέρων Ελλάδος (ΠΕΜΕ). Η Εκθεση θα λειτουργεί έως τις 26/4/02.