«Μέχρι να εκπληρωθούν οι θέσεις του ΚΚΕ, εγώ θα έχω πεθάνει...», συμπληρώνουν προφορικά άλλα στελέχη τους στις πρόσφατες κινητοποιήσεις στα λιμάνια.

Ο οπορτουνισμός τους φτάνει σε τέτοιο σημείο, ώστε να θεωρούν διεκδίκηση μια στρατηγική που θα απευθύνεται κατά πρώτο λόγο στους καπιταλιστές της Ευρώπης να πάρουν πίσω τις διατάξεις για την απελευθέρωση των συγκοινωνιών - δηλαδή να αυτοκαταργηθούν ως τέτοιοι που είναι - και κατά δεύτερο θα απευθύνεται στην κυβέρνηση, στους ντόπιους τοποτηρητές του κεφαλαίου, για να κάνει θεσμικές παρεμβάσεις «προς όφελος των κατοίκων των ακριτικών νησιών και όχι των εφοπλιστών». Πιστοί στο δόγμα του Μπερνστάιν, η κίνηση είναι το παν ο τελικός στόχος τίποτε, δεν μπορούν να δουν ότι το λαϊκό κίνημα για να είναι αποτελεσματικό πρέπει τα βραχυπρόθεσμα αιτήματά του, που διά της δύναμής του και της επιβολής του μπορεί να γίνουν δεκτά εν μέρει στον καπιταλισμό, να συνδέονται με τα μακροπρόθεσμα, που είναι η απελευθέρωσή του από τα σημερινά δεσμά. Αλλιώς είναι σαν να προσπαθεί με ασπιρίνες να θεραπεύσει τον καρκίνο. Στα δικά μας τοπικά δεδομένα, πέρσι με τον αγώνα καταφέραμε να διατηρηθούν οι εκπτώσεις, να συγκρατηθούν κάπως οι τιμές. Φέτος ξεκινάμε από καλύτερες οργανωτικά θέσεις αλλά ο αντίπαλος και πιο οργανωμένος είναι και πήρε και πάλι τις αυξήσεις του τριπλάσιες από τον πληθωρισμό και συνεχίζει την επίθεσή του έχοντας στο πλευρό του την κυβέρνηση της ΝΔ και τη συναίνεση του ΠΑΣΟΚ, αλλά και θέσεις, όπως του ΣΥΝ, που δεν αμφισβητούν την παντοκρατορία του.

Είναι τα χαρακτηριστικά που αφορούν στη διαχείριση του καπιταλισμού και των προβλημάτων που δημιουργεί, είναι τα χαρακτηριστικά του συμβιβασμού, της συμβίωσης με το σημερινό σάπιο σύστημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Η δήθεν αντινεοφιλελεύθερη ρητορεία τους εκτός από το να ψαρεύει στα θολά νερά, χρησιμοποιείται και ως τρόπος συσπείρωσης δυνάμεων της κλασικής και νέας σοσιαλδημοκρατίας τύπου ΠΑΣΟΚ, των αριστερίστικων γκρουπούσκουλων και άλλων πασιφιστικών κινημάτων, οι οποίες υπό τον τίτλο «Κοινωνικό Φόρουμ» και με κοινό παρονομαστή τον αντικομμουνισμό μάχονται για έναν άλλο κόσμο εφικτό αλλά και αποδεκτό σε τελική ανάλυση από τον καπιταλισμό.

Γι' αυτό και μας ζητά να συμμορφωθούμε και να προσαρμοστούμε στην καπιταλιστική πραγματικότητα. Με τα ψίχουλα των αφεντικών μας να χτίσουμε τα όνειρά μας και τα όνειρα των παιδιών μας. Αυτός είναι ο κόσμος τους, του λίγο καλύτερα, αλλά τόσο όσο μας επιτρέπουν. Δικαίωμά τους αναφαίρετο, γι' αυτό πολλοί από αυτούς που σήμερα απαρτίζουν την ηγεσία του ΣΥΝ φύγανε από το ΚΚΕ, γι' αυτό συνεργάζονται και συναγελάζονται με όμορους προς αυτούς χώρους στη ΓΣΕΕ, στην ΑΔΕΔΥ και στα άλλα συνδικαλιστικά όργανα.

«Μα εμείς μπορεί να πεθάνουμε μέχρι τότε...». Εμείς απαντάμε. Και όχι μόνο εμείς! Ομως αξίζει να ζει κανείς και να πεθαίνει για ένα ιδανικό! Αξίζει να αγωνίζεται ανυπότακτα ορθοστατών και ορθοβαδίζων παρά να δίνει γην και ύδωρ στους κάθε μορφής «κατακτητές» της ζωής μας. Ο σύντροφός μας Χαρίλαος Φλωράκης έζησε στη μεστή ζωή του όχι μόνο τις μεγάλες στιγμές του κομμουνιστικού κινήματος, αλλά και την ανατροπή του. Κι όμως, ούτε στιγμή δεν κιότεψε, δεν υπέστειλε τη σημαία. Γι' αυτό κι εμείς συνεχίζουμε, ακόμα κι αν δε ζήσουμε το σοσιαλισμό. Θα τον ζήσουν οι επερχόμενες γενιές και θα 'ναι ντάλα μεσημέρι, όπως έλεγε ο Κώστας Λουλές.

Τα υπόλοιπα είναι παραμύθια «για την ενότητα της αριστεράς» ή το πολύ πολύ για την «ενότητα πάνω στο πρόβλημα»...