Αμήχανος και αμυντικός μάλλον ο τρόπος που ο Κ. Καραμανλής επιχείρησε να καθορίσει τη στάση του κόμματός του απέναντι στην πλειοδοσία νεοφιλελευθερισμού, στην οποία επιδίδεται συστηματικά ο νεόκοπος ηγέτης του ΠΑΣΟΚ τόσο σε επίπεδο πολιτικής ουσίας όσο και σε επίπεδο συμβολισμού και εντυπώσεων.

Αναντίρρητα, έχει δίκιο στις διαπιστώσεις του περί αντιγραφής ακόμα και «εννοιών και φράσεων»(!), από την πλευρά του νεόκοπου ηγέτη του ΠΑΣΟΚ. Ομως, πρόκειται για αναπόφευκτη κατάληξη από τη στιγμή που δεν υπάρχουν πολιτικές και ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των δύο κομμάτων. Η μόνη «αντιπαράθεση» πλέον μεταξύ των δύο μονομάχων εντοπίζεται σε ιδέες και προτάσεις για το πώς θα γίνει πιο αποτελεσματική η νεοφιλελεύθερη διαχείριση, ποιος θα αποδειχθεί καλύτερος διαχειριστής.

Ο Κ. Καραμανλής, είναι αλήθεια, έκανε ό,τι μπορούσε όλα αυτά τα χρόνια, σε τέτοιο βαθμό που ο όρος της «αξιωματικής αντιπολίτευσης» να ηχεί εξαιρετικά φάλτσος μπροστά στην εντυπωσιακή συναίνεση και στήριξη που πρόσφερε στην κυβέρνηση και στην πολιτική της. Στην πραγματικότητα, η ηγεσία της ΝΔ κατήργησε στην πράξη κάθε έννοια ελέγχου της κυβερνητικής πολιτικής όσον αφορά στις νεοφιλελεύθερες επιλογές. Αντίθετα, άνοιγε το δρόμο και ασκούσε πιέσεις στην κυβέρνηση να προχωρήσει στις διαρθρωτικές αλλαγές (αποκρατικοποιήσεις, απελευθερώσεις αγορών, ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, Ασφαλιστικό), ενώ ποτέ δε διαμαρτυρήθηκε, ούτε καν για ψηφοθηρικούς λόγους, για τη λιτότητα στους μισθούς και στις συντάξεις ή τις περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες.

Θεσμική συναίνεση πρόσφερε στα εθνικά θέματα, Παιδεία, Υγεία, τα οποία μάλιστα φρόντισε να εξαιρέσει από τη (δι)κομματική αντιπαράθεση.

Δεν επιτρέπεται λοιπόν στην ηγεσία της ΝΔ να υποκρίνεται την έκπληκτη για την ενσωμάτωση των δύο σταυροφόρων του νεοφιλελευθερισμού στο ΠΑΣΟΚ του Γ. Α. Παπανδρέου. Πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να χαρακτηρίζει αυτή τη συνεργασία «ακραία ιδεολογικά ετερόκλητη συνεργασία» (Γ. Σουφλιάς) ή «παρά φύσιν ένταξη» (Κ. Μητσοτάκης).

Είναι δικαιολογημένη η αγωνία της καθώς βλέπει να χάνει την πρωτοκαθεδρία του συνεπούς και αυθεντικού εκφραστή του (νεο)φιλελευθερισμού, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι η «μεταγραφή» των Μάνου και Ανδριανόπουλου προκαλεί «πλήρη σύγχυση στην ταυτότητα του ΠΑΣΟΚ», όπως είπε ο επικεφαλής του πολιτικού σχεδιασμού. Το ΠΑΣΟΚ έχει καθαρή, ιδεολογικοπολιτική, ταυτότητα, το πρόβλημα για τη ΝΔ είναι ότι «κλέβει» τη δική της. Σε τέτοιο βαθμό έχουν εξαλειφθεί οι μεταξύ τους διαφορές που ο αθυρόστομος Κ. Μητσοτάκης πρότεινε μισοαστεία-μισοσοβαρά ότι «θα πρέπει να εγγράψουμε τον κ. Παπανδρέου σε κάποια κλαδική της ΝΔ»!

Την ίδια στιγμή, δεν περνάει απαρατήρητη μια συστηματική επιχείρηση της ηγεσίας της ΝΔ να ντύσει την πολιτική της με φιλολαϊκό μανδύα, επιχειρώντας να πείσει ότι ο «κοινωνικός φιλελευθερισμός» που πρεσβεύει έχει «ανθρώπινο πρόσωπο» και εγγυάται «διάχυση της ανάπτυξης σε όλους». Πρόκειται βέβαια για προπαγανδιστική κατασκευή με στόχο την υφαρπαγή της λαϊκής δυσαρέσκειας και ψήφου. Το κυβερνητικό της πρόγραμμα τα ακριβώς αντίθετα «υπόσχεται».

Το ομολογεί, εκτός κειμένου, και ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής όταν στο «διάλογο με τους πολίτες», καλείται να καταθέσει συγκεκριμένες προτάσεις, π.χ., για την αντιμετώπιση της ανεργίας:

«Βεβαίως χρειάζονται κοινωνικές πολιτικές, βεβαίως χρειάζονται κοινωνικές πολιτικές των συμπολιτών μας που έχουν το μεγαλύτερο πρόβλημα. Ομως, τελικά ξέρετε ποια είναι η απάντηση; Περισσότερες επενδύσεις, περισσότερες επιχειρήσεις, περισσότερες δουλιές. Αυτό είναι η λύση». Ξεχνάει βέβαια ότι αυτή ακριβώς ήταν η γραμμή πλεύσης μέχρι τώρα, περισσότερα δηλαδή κίνητρα στο κεφάλαιο για να δημιουργήσει θέσεις εργασίας, αλλά το πρόβλημα της ανεργίας είναι ο μεγαλύτερος εφιάλτης για πάνω από μισό εκατομμύριο ανθρώπους στη χώρα μας.

Η αλήθεια είναι ότι ούτε ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής επικαλείται τις, ανύπαρκτες, διαφορές του κόμματός του με το ΠΑΣΟΚ για να ζητήσει την ψήφο του κόσμου.

«Κύριε Καραμανλή, πείτε μου τους λόγους για τους οποίους θα έπρεπε να προτιμήσω την παράταξή σας στις επερχόμενες εκλογές». Εντελώς «φυσιολογική» η ερώτηση που υποβλήθηκε μέσω τηλεδιάσκεψης από πολίτη της Πάτρας στον πρόεδρο της ΝΔ στη Θεσσαλονίκη την περασμένη Κυριακή. Η απάντηση ήταν αφοπλιστικά ειλικρινής: Εμπιστευθείτε με εν λευκώ! «Λέξη-κλειδί είναι η εμπιστοσύνη», είπε συγκεκριμένα, επεξηγώντας ότι «ζητούμε από τους πολίτες να φτιάξουμε μαζί μια νέα σχέση εμπιστοσύνης» για να προχωρήσουν «τα αυτονόητα». Ποια είναι τα αυτονόητα; «Να βάλουμε τη χώρα σε μια άλλη τροχιά, με υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, σταθερό κράτος, προσπάθεια διάχυσης των ευκαιριών σε όσο γίνεται περισσότερους πολίτες». Το δυστύχημα είναι ότι αν κάποιος δεν άκουγε τη φωνή του, άνετα θα μπορούσε να πιστέψει ότι τα λόγια αυτά ανήκουν στον έτερο μονομάχο. Ας τελειώνουμε λοιπόν με «πρασινογάλαζους» δυνάστες. Αν οι κάλπες στις 7 του Μάρτη «ξεχειλίζουν» από κόκκινη οργή, τα όνειρα θα γίνουν πιο ζωντανά και θα 'ρθουν πιο κοντά.

***

Ε, λοιπόν, «αυτό είναι το ΠΑΣΟΚ». «Εκσυγχρονιστικό» ή «συμμετοχικό», αυτό είναι το σύστημα εξουσίας που μετατρέπει τον πόνο και τη δοκιμασία του κόσμου σε επικοινωνιακό ντεκόρ μιας χυδαίας ψηφοθηρίας.

Αλλά πίσω από τους δεκάρικους λόγους τους, τα έργα τους χάσκουν τη χρεοκοπία τους: Ο Διακονιάρης στην Πάτρα, ο Ποδονίφτης στη Ν. Ιωνία, το «Αιγαίο Πέλαγος» του Μοσχάτου, η Μαλακάσα του τρόμου, οι κατακρημνισμένοι δρόμοι της ισχυρής Ελλάδας, οι τρύπες εν μέσω οδού στο Χαλάνδρι, οι κουβάδες που μαζεύουν τα νερά από τις οροφές του Μετρό και του «Ελευθέριος Βενιζέλος», οι «χαμένοι» φάκελοι της «Φαράν», όλα αυτά κι άλλα τόσα, στέλνουν «περήφανο» χαιρετισμό στους χαμένους του «Σαμίνα», στέλνουν «συμμετοχικό» χαιρετισμό στις ψυχές των αδικοχαμένων παιδιών του λεωφορείου στα Τέμπη, κλίνουν το γόνυ μπροστά στο χαμό των θυμάτων στα ελικόπτερα του ΕΚΑΒ...

Εχουν δίκιο οι κυβερνώντες. Ο κρατικός τους μηχανισμός ήταν «άψογος». Και ξέρετε γιατί; Γιατί ο κρατικός τους μηχανισμός είναι απολύτως προσαρμοσμένος στο ψηφοδέλτιο της Επικρατείας τους. Ας το σκεφτούμε: Πόσο «λιγότερο κράτος» μπορεί αλήθεια να οραματίζεται ο κ. Ανδριανόπουλος; Πόση άρπα - κόλλα «επιχειρηματικότητα» μπορεί να προσφέρει ο Κ. Ανδρουλάκης, περισσότερη από την αρπαχτική «επιχειρηματικότητα» των συμβάσεων του ΥΠΕΧΩΔΕ με τους εργολάβους που έχουν την ευθύνη (υποτίθεται) του καθαρισμού των Εθνικών Οδών;

***

Να γελάς ή να κλαις με τον υποψήφιο πρωθυπουργό που έκανε περαντζάδα στα κανάλια ζητώντας από τους πολίτες να στέλνουν ένα γλυκό χαμόγελο αυτές τις δύσκολες ώρες στους ηλικιωμένους της γειτονιάς μας... Που είχε πάρει σεργιάνι τις τηλεοπτικές εκπομπές μεταφέροντας εν είδει μαθητευόμενου ρεπόρτερ την εμπειρία του από το αποκλεισμένο Καστρί... Που παρέμβαινε τηλεφωνικά από δελτίο ειδήσεων σε δελτίο ειδήσεων, σαν μετεωρολόγος υπηρεσίας, για να πληροφορήσει τους Ελληνες ότι είναι κι αυτός έξω στο χιόνι για να ακούσει πώς την έβγαλαν οι συνάνθρωποί του όλο το βράδυ στο δρόμο... Και όχι μόνο αυτό. Είχαμε και μια συγκλονιστική αποκάλυψη: Οπως είπε, είναι μέσα στις σκέψεις του, να... σκεφτεί (κάποια στιγμή) μήπως τελικά πρέπει να αγοραστούν μερικά ακόμα γκρέιντερ. Για την επόμενη φορά...

Πράγματι αυτή είναι η Ελλάδα του κ. Μάνου και του «0+0=14%» που σήμερα στεγάζεται στο ΠΑΣΟΚ. Αυτή είναι η Ελλάδα της πλήρους ιδιωτικοποίησης των πάντων και του κ. Ανδριανόπουλου που δεν μπορεί να κρύψει τη χαρά του που απέκτησε κοινή στέγη με την κ. Δαμανάκη. Αλλωστε, αυτό που είχε πει η Δαμανάκη, ότι το «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» είναι ένα... «εθνικιστικό σύνθημα» (!) ούτε ο Ανδριανόπουλος δεν είχε τολμήσει να το ψελλίσει, ακόμα και την εποχή που «πανηγύριζε» για τη δολοφονία των αμάχων του τρένου στη Γιουγκοσλαβία από το NATO. Σίγουρα αυτή είναι η Ελλάδα που αντιστοιχεί σε κάποιους που, όπως ο κ. Ανδρουλάκης, προωθούσαν «εδώ και 13 τουλάχιστον χρόνια» τη σύμπλευσή τους με τον Μάνο, τον Ανδριανόπουλο και τον Παπανδρέου (σ.σ. εξαιρετική η ομολογία του Ανδρουλάκη για το πού ήθελε να σύρει το ΚΚΕ. Αν ιδωθεί δε σε συνδυασμό με την ομολογία του Γκορμπατσόφ ότι αξιοποιούσε τα αξιώματά του στο ΚΚΣΕ για να διαλύσει τη χώρα του και το κόμμα, τότε ο κ. Ανδρουλάκης έχει όλα τα φόντα για να διαφημίζει, κι αυτός, πίτσες...).

***