Ποταμούς δακρύων χύνουν ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλες αστικές δυνάμεις στην Ελλάδα και στην ΕΕ, για τη «χαμένη ευκαιρία της ευρωπαϊκής διπλωματίας να παρέμβει στην ουκρανική κρίση», για την αδυναμία της «να αποτελέσει γέφυρα ανάμεσα στη Ρωσία και στις ΗΠΑ» και την απροθυμία της να αντιτάξει μια «πολύπλευρη και πλουραλιστική προσέγγιση» στην «αμερικανική μονολιθικότητα».

Την ώρα που οι ανταγωνισμοί οξύνονται και τα τύμπανα του ιμπεριαλιστικού πολέμου ηχούν απειλητικά για τους λαούς, η εγχώρια και η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία «ξεπλένουν» τον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό και «μασκαρεύουν» την ΕΕ σε «φιλειρηνικό» τάχα πόλο μέσα στο ΝΑΤΟ.

Σπέρνουν αυταπάτες ότι τα πράγματα θα ήταν καλύτερα για τους λαούς, αν μια «πιο ενωμένη ΕΕ» πρωταγωνιστούσε στις εξελίξεις και δεν περιοριζόταν σε «ρόλο κομπάρσου», όπως μοιρολογούν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και η «Αυγή». Την ίδια ώρα, βέβαια, διαγκωνίζονται με τη ΝΔ για το ποιος έφτασε στο «υψηλότερο επίπεδο» τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις και ποιος έχει την πατρότητα της «στρατηγικής συμφωνίας» που μετατρέπει τη χώρα σε απέραντο πολεμικό ορμητήριο των ΑμερικανοΝΑΤΟικών!

Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη: 21 από τις 30 χώρες του ΝΑΤΟ είναι μέλη της ΕΕ. Με τη συμμετοχή τους σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σκορπούν θάνατο, χαράσσουν νέα σύνορα και σφαίρες επιρροής «με τσεκούρι και φωτιά». Η ΕΕ είναι πυλώνας της ΝΑΤΟικής στρατηγικής περικύκλωσης της Ρωσίας, που κρατάει αναμμένο το φιτίλι του πολέμου στην περιοχή. Είναι ορμητήριο και κόμβος για τις ΝΑΤΟικές δυνάμεις στον δρόμο «προς Ανατολάς».

Οι ισχυρότερες ευρωπαϊκές δυνάμεις, Γερμανία και Γαλλία, έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στις διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία για λογαριασμό του ΝΑΤΟ. ΕΕ και ΗΠΑ συμφώνησαν σε κυρώσεις απέναντι στη Ρωσία μετά τις τελευταίες εξελίξεις και συνεχίζουν να εκτοξεύουν πολεμικές απειλές.

Δεν υπάρχουν επομένως «κακοί» και «καλοί» ιμπεριαλιστές. Ούτε «πολεμοκάπηλοι» και «φιλειρηνιστές» μέσα στην ίδια ιμπεριαλιστική συμμαχία. Η μεταξύ τους αντιπαράθεση για το πώς καλύτερα θα αντιμετωπίσουν τη Ρωσία και την Κίνα, δεν γίνεται από τη σκοπιά της ειρήνης και της ασφάλειας για τους λαούς, αλλά με κριτήριο τα οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα της αστικής τάξης κάθε χώρας, στη σκακιέρα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.

Αυτά τα ανειρήνευτα συμφέροντα και τις αντιθέσεις έχουν στο νου τους όσοι οραματίζονται μια Ευρώπη «πρωταγωνιστή» και όχι «κομπάρσο», με εμβάθυνση της οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης, με αναβαθμισμένες στρατιωτικές δυνατότητες, που θα της επιτρέπουν μια σχετικά πιο αυτοτελή υπεράσπιση των μονοπωλιακών της ομίλων, σε έναν κόσμο όπου η σύγκρουση ΗΠΑ - Κίνας είναι ο «καταλύτης».

Μέσα σ' αυτόν τον ορυμαγδό «σωτηρία» για τον λαό δεν είναι η «περισσότερη Ευρώπη», όπως του λένε με μια φωνή όλα τα αστικά κόμματα. Η ΕΕ είναι ένωση καπιταλιστικών κρατών, αντιδραστική και αντιλαϊκή «από χέρι». Οσο βαθαίνει η ενοποίησή της, τόσο ενισχύονται οι ενιαίοι μηχανισμοί του κεφαλαίου και οι κατευθύνσεις τους σε βάρος των λαών.

Να απορρίψει ο λαός τα κάλπικα διλήμματα, που τον βάζουν να διαλέξει ιμπεριαλιστή, να ταυτιστεί με τον έναν ή τον άλλον πόλο της ευρωατλαντικής συμμαχίας, ή να υπερασπίζεται την καπιταλιστική Ρωσία απέναντι στους ΑμερικανοΝΑΤΟικούς, θολώνοντας τη μεγάλη εικόνα των ανταγωνισμών, όπου οι συμβιβασμοί συνυπάρχουν με την κλιμάκωση της αντιπαράθεσης και οι λυκοσυμμαχίες δεν κρύβουν τα μεταξύ τους συγκρουόμενα συμφέροντα.

Διέξοδος για τον λαό είναι να δυναμώσει την πάλη του, πρώτα απ' όλα για την απεμπλοκή της χώρας από τα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια. Για να κλείσουν οι βάσεις, να αποδεσμευτεί η χώρα από όλες τις πολιτικές και στρατιωτικές συμμαχίες του κεφαλαίου. Να γίνει ο ίδιος μαχητικός πρωταγωνιστής των εξελίξεων, για τα δικά του συμφέροντα και τις ανάγκες, και όχι κομπάρσος στους σχεδιασμούς της αστικής τάξης και των κομμάτων της, που τον οδηγούν σε νέες τραγωδίες και μεγάλους κινδύνους.