Κατάργηση 8ωρου, διευθέτηση εργάσιμου χρόνου, ένταση της ευελιξίας, μονιμοποίηση της τηλεργασίας με άλλοθι το «δικαίωμα στην αποσύνδεση»... Ολα αυτά, που αποτελούν τον πυρήνα της αντεργατικής μεταρρύθμισης στο Βέλγιο, έδωσαν αφορμή για νέες σκηνές ζηλοτυπίας ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.

Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ τα υπερασπίζεται σαν «φιλεργατικές ρυθμίσεις» και «καθιέρωση της 4ήμερης εργασίας», προϊδεάζοντας για αντίστοιχες μεταρρυθμίσεις από μια «προοδευτική» κυβέρνηση στην χώρα μας. Η δε ΝΔ απαντά ότι οι ίδιες ρυθμίσεις περιέχονται στο αντεργατικό τερατούργημα που ψήφισε το περασμένο καλοκαίρι για τη 10ωρη δουλειά, και ότι τα πανηγύρια του ΣΥΡΙΖΑ τη δικαιώνουν.

Κάπως έτσι, σαν «καθρέφτης», ο αντεργατικός νόμος από το Βέλγιο έβαλε ξανά τον ΣΥΡΙΖΑ σε ρόλο «ειδώλου» της αντεργατικής - αντιλαϊκής πολιτικής της ΝΔ, επιβεβαιώνοντας ότι σφάζονται στην ποδιά της «ευελιξίας», δηλαδή της δουλειάς - λάστιχο για το κεφάλαιο. Αποκάλυψε όμως και πόσο «κούφιες» είναι οι «δεσμεύσεις» περί «κατάργησης» του νόμου Χατζηδάκη, τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ πανηγυρίζει για τη βελγική εκδοχή του.

Θυμίζουμε ότι στην ψηφοφορία του σχετικού νομοσχεδίου στη Βουλή ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ψηφίσει πάνω από τα μισά του άρθρα, ενώ στελέχη του καλούσαν τους εργαζόμενους αντί να διαδηλώνουν - γιατί «ο νόμος έτσι κι αλλιώς θα ψηφιστεί» - να περιμένουν τις εκλογές για να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ και να τον «ξεψηφίσει».

Το Βέλγιο δεν είναι βέβαια το μόνο που υιοθετεί το «πείραμα» της τετραήμερης εργάσιμης βδομάδας. Και σε άλλες χώρες, με διάφορες παραλλαγές, οι κυβερνήσεις όλων των αποχρώσεων ψηφίζουν ανάλογους νόμους, που στηρίζονται στη «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας και στην επέκταση της «ευελιξίας», με ακρογωνιαίο λίθο την αύξηση της παραγωγικότητας των εργαζομένων, για την τόνωση της κερδοφορίας των αφεντικών.

Σε πολλές περιπτώσεις, η μείωση των εργάσιμων ημερών συνδυάζεται με επέκταση της τηλεργασίας, που αυξάνει τον ημερήσιο χρόνο εργασίας και βαθαίνει την εκμετάλλευση. Αλλού, συνοδεύεται από γενναίες κρατικές επιδοτήσεις στις επιχειρήσεις για να καλύψουν το «κόστος» της πέμπτης, μη εργάσιμης μέρας, που σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι ...πληρώνουν οι ίδιοι τον μισθό τους.

Οπως και να 'χει, οι διάφορες εκδοχές της μικρότερης εργάσιμης βδομάδας καμία σχέση δεν έχουν με το δίκαιο αίτημα των εργαζομένων για μείωση του εργάσιμου χρόνου, χωρίς «διευθέτηση» και μείωση αποδοχών, με αύξηση μισθών και διεύρυνση των δικαιωμάτων, όπως είναι εφικτό και αναγκαίο να γίνει σήμερα, με βάση το επίπεδο ανάπτυξης της παραγωγικότητας της εργασίας και του τεράστιου πλούτου που παράγουν εκατομμύρια εργαζόμενοι.

Σε κάθε περίπτωση, τα αποτελέσματα της διαχρονικής αντεργατικής πολιτικής όλων των κυβερνήσεων, που η σύμπλευσή τους επισφραγίζεται ...μέσω Βελγίου, αποτυπώνονται και στα πρόσφατα στοιχεία του συστήματος «Εργάνη», με βάση τα οποία 1 στους 3 εργαζόμενους παίρνει μισθό μικρότερο από 700 ευρώ και 1 στους 5 λιγότερα από 500 ευρώ! Επίσης, οι συμβάσεις με ημερομηνία λήξης αποτελούν πλέον την πλειοψηφία των νέων συμβάσεων, ενισχύοντας την τάση που υπήρχε και επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτή είναι η «κανονικότητα» της έντασης της εκμετάλλευσης, για την απογείωση της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων, που όπως αποδεικνύεται δεν γνωρίζει «εξαιρέσεις» ανάμεσα σε κυβερνήσεις και κράτη στην ΕΕ.

Με αυτήν την «κανονικότητα» έχει να αναμετρηθεί η εργατική τάξη, διεκδικώντας μόνιμη και σταθερή δουλειά, σταθερό - μειωμένο ωράριο, αυξήσεις στους μισθούς, Συλλογικές Συμβάσεις που κατοχυρώνουν σύγχρονα δικαιώματα. Τα συλλαλητήρια του Σαββάτου 26/2 μπορούν να δώσουν ώθηση σε αυτήν την πάλη, να γενικευτούν οι εστίες αντίστασης από χώρους δουλειάς και κλάδους, για να πάρει ο λαός ανάσα και από καλύτερες θέσεις να δώσει τη μάχη για την οργάνωση της αντεπίθεσης.