Στο φημισμένο νησί των Φαιάκων, εκεί όπου ο Οδυσσέας συνάντησε την Ναυσικά στην ειδυλλιακή, ερωτική και πνευματική Κέρκυρα θα μεταβούμε σήμερα αλλά και την ερχόμενη Κυριακή. Στον γενέθλιο τόπο του Καποδίστρια, του Μουστοξίδη, του Πολυλά, του Μάντζαρου, του Θεοτόκη, αλλά και του συγγραφέα Φίλιππου Φιλίππου, που έχει την ευγένεια να μοιραστεί με τους αναγνώστες του «Ρ» το όνειρό του.

«Χτες το βράδυ ονειρεύτηκα την Κέρκυρα. Στο νησί για λόγους ανεξάρτητους από τη θέλησή μου έχω να πάω κάπου πέντε χρόνια, ο καιρός είναι πολύς, οπότε αυτό έρχεται στον ύπνο μου και με καλεί επίμονα να επισκεφτώ τα παλιά μου λημέρια. Βρέθηκα, λοιπόν, εκεί νοερά και νοίκιασα δωμάτιο σε ξενοδοχείο στη Σπηλιά. Εκανα ξανά τις ίδιες διαδρομές, είδα τους ίδιους ανθρώπους, έφαγα τα ίδια φαγητά, κολύμπησα στις ίδιες θάλασσες. Ελειπε, όμως, η μητέρα που πριν λίγους μήνες την κατευοδώσαμε στο Μαραθώνα, εναποθέτοντάς την σ' ένα μνήμα που γύρω είχε ελιές και κυπαρίσσια, τοπίο που θυμίζει υπερβολικά τη γενέτειρά μας, τις Κοινοπιάστες. Στου Βρυώνη βρήκα κάτι φίλους που με προσκάλεσαν για μια βόλτα στην πόλη με το αμάξι τους. Τους εξέφρασα την επιθυμία να περιπλανηθούμε μαζί στο βουνό Παντοκράτορας, στους Ερμονες, την ακτή όπου κατά ορισμένους αρχαιολόγους αποβιβάστηκε ο Οδυσσέας και παρουσιάστηκε γυμνός μπροστά στη Ναυσικά, στο Σιδάρι και στο Canal d' Amour, στη λίμνη των Κορισσίων με τα 120 είδη πουλιών, στη λιμνοθάλασσα του Χαλικιόπουλου με τα χέλια. Δέχτηκαν πρόθυμα και ξεκινήσαμε για την ολοήμερη εκδρομή.

Την επόμενη μέρα, νοίκιασα ένα αμάξι και τράβηξα για το Γαστούρι. Δρασκέλισα την είσοδό του Αχίλλειου με δέος.Το ανάκτορο ήταν μεγαλοπρεπές, χτίστηκε σύμφωνα με τα αισθητικά γούστα μιας αυτοκράτειρας, της Ελισάβετ της Αυστρίας, που το χρησιμοποιούσε ως εξοχική κατοικία. Εκεί κατέφευγε κάθε φορά που ήθελε να λησμονήσει το θάνατο του γιου της, του ερωτοχτυπημένου Ροδόλφου. Το αφιέρωσε στον Αχιλλέα και στη μητέρα του τη Θέτιδα προς την οποία αισθανόταν αλληλεγγύη: ήταν δύο πονεμένες μητέρες που είχαν χάσει τους γιους τους. Μετά το αγόρασε ο κάιζερ Γουλιέλμος, ώσπου κατέληξε στα χέρια το βαρόνου φον Ριχτόφεν, ο οποίος το μετέτρεψε σε καζίνο. Αργότερα το ανέλαβε το ελληνικό κράτος που το διαρρύθμισε σε μουσείο. Περιπλανήθηκα στα δωμάτια, θαύμασα την αρχιτεκτονική του ανακτόρου, τις τοιχογραφίες, τα ζωγραφισμένα ταβάνια, περπάτησα στους κήπους του. Το άγαλμα του θνήσκοντος Αχιλλέα ήταν εντυπωσιακό, το ίδιο και η νωπογραφία η επονομαζόμενη "Θρίαμβος του Αχιλλέα", που δείχνει τον ήρωα να σέρνει πίσω από το άρμα του το σώμα του νεκρού Εκτορα. Συγκινήθηκα. Βγήκα στο χωριό, περπάτησα στους δρόμους, παρατήρησα τα παλιά σπίτια με τις βεράντες, τους κήπους με τις πέργολες, τις βουκαμβίλιες, τις μιμόζες. Η διάθεσή μου έφτιαξε.

Την τρίτη μέρα περπάτησα μόνος στα καντούνια της πόλης. Οι διαδρομές στο Σαρόκο, στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, στη Γαρίτσα, στην Οβριακή, στην Πόρτα Ρεμούντα, ήταν υπέροχες. Είδα μαθητές να παίζουν κρίκετ στην Κάτω Πλατεία, ενώ από τα καφενεία του Λιστόν, τη λεωφόρο με τις στοές και τα βενετσιάνικα φανάρια, τους παρακολουθούσαν οι φίλοι μου του περιοδικού Πόρφυρας: ΟΔημήτρης Κονιδάρης και ο Περικλής Παγκράτης. Η Ανω και Κάτω Πλατεία, η Σπιανάδα, η μεγαλύτερη και ίσως ωραιότερη πλατεία της Ευρώπης, με τα ψηλά δέντρα, το άγαλμα του Ιωάννη Καποδίστρια, το πάρκο της μουσικής, όπου οι τοπικές Φιλαρμονικές παίζουν κλασικά έργα δωρεάν για το κοινό, η στέρνα του αρμοστή Τόμας Μέτλαντ, το ανάκτορο των Αγίων Μιχαήλ και Γεωργίου, πρώην κατοικία των Αγγλων αρμοστών, ο κήπος του Μποσκέτου, το Παλαιό Φρούριο, θύμιζαν ντεκόρ από ταινία εποχής. Εδώ, έκοβαν βόλτες μια σειρά από σημαντικούς ανθρώπους: Ο Διονύσιος Σολωμός, ο Ανδρέας Κάλβος, ο Λορέντζος Μαβίλης, ο Ιάκωβος Πολυλάς, αλλά κι ο Οδυσσέας Ελύτης που έκανε στο Φρούριο τη θητεία του.

Την τέταρτη μέρα έκανα εξορμήσεις στα κοντινά χωριά. Η φύση με συνάρπαζε, το πράσινο χόρταινε την όρασή μου, οι ελαιώνες και οι καλαμιώνες αποτελούσαν ιδανικό τοπίο για στοχασμούς. Την πέμπτη μέρα βρέθηκα στο Καλάμι, έναν μικρό απάνεμο όρμο, όπου βρίσκεται το σπίτι στο οποίο ο Λόρενς Ντάρελ έγραψε το "Κελί του Πρόσπερου", ένα βιβλίο - ύμνο για το νησί. Συνέχισα προς την Κασσιόπη που κάποτε ήταν σπουδαίο λιμάνι. Σταμάτησα για να δω το κάστρο, όπου ο Νέρωνας είχε δώσει ρεσιτάλ τραγουδιού και χορού. Νόμιζε πως ήταν μέγας καλλιτέχνης. Κοιτούσα στοχαστικά τα βουνά της Αλβανίας, τα πλοιάρια που έσκιζαν τα γαλανά νερά, τους ψαράδες που άπλωναν τα δίχτυα τους.

Το μεσημέρι σ' ένα ταβερνάκι έφαγα νόστιμο μπουρδέτο, ψάρι με πικάντικη σάλτσα και κόκκινο πιπέρι, κι ήπια ντόπιο άσπρο κρασί από το Κτήμα Θεοτόκη. Το απόγευμα μπήκα στο αμάξι και τράβηξα για το Κανόνι. Κάθισα στην καφετέρια με θέα το Ποντικονήσι, τη βραχονησίδα που κατά το θρύλο είναι το πετρωμένο καράβι του Οδυσσέα. Εβλεπα το εκκλησάκι της Βλαχέραινας, τη γέφυρα προς το Πέραμα, το αεροδρόμιο, τη λίμνη που συγκοινωνεί με τη θάλασσα».

«Η επιστολογραφία, η ανταλλαγή καρτών με τους χαιρετισμούς και τις υπενθυμίσεις πάντα γοήτευαν τους ανθρώπους. Απ' την ώρα που το αποφασίζεις, η επιλογή της κατάλληλης κάρτας είναι μια πρώτη γοητευτική διαδικασία. Οσο περισσότερο σε ενδιαφέρει ο παραλήπτης, τόσο πιο προσεχτικός γίνεσαι. Μια εικόνα είναι υπαινιγμός. Μια εικόνα, που είναι χίλιες λέξεις, οφείλει να σχετίζεται με εκείνο που επιθυμείς να μεταδώσεις». Αυτά μεταξύ άλλων γράφει η συγγραφέας Μάρω Βαμβουνάκη, στον πρόλογο του νέου βιβλίου - λευκώματος «...και μη λησμόνει - Ενθύμιον Τήνου». Το γοητευτικό λεύκωμα, που τη συλλογή και επιλογή των φωτογραφιών έκανε ο Στρατής Γ. Φιλιππότης, περιέχει δύο ανέκδοτες λιθογραφίες και σαράντα ένα καρτ-ποστάλ και αυτά ανέκδοτα.

Ολα τα καρτ-ποστάλ έχουν αποσταλεί από την Τήνο προς διάφορα μέρη της Ελλάδας, αλλά και του εξωτερικού, Ευρώπη και Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Τα περιεχόμενά τους εκτός από ιδιωτικά θέματα έχουν και ιστορικά. Η χρονολογία εκδόσεών τους δεν είναι γνωστή, το παλαιότερο ωστόσο είχε σταλεί από την Τήνο προς τη Γενεύη στις 16 Σεπτέμβρη του 1903, δηλαδή προ εκατόν πέντε ετών. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «ΕΡΙΝΝΗ».

Εφτασε η ώρα να παρουσιαστείς! Η αδρεναλίνη στο αποκορύφωμα, γιατί με το που περάσεις την πύλη δεν ξέρεις τίποτα γι' αυτό που θα συναντήσεις! Οσο κι αν έτρεχες τις προηγούμενες μέρες σε φίλους και γνωστούς να πάρεις πληροφορίες, το μόνο που άκουγες ήταν ιστορίες από το στρατό... Ο μπαμπάς καμάρωνε που ο γιος του θα γινόταν άντρας κι η μαμά έμπηζε τα κλάματα που θα αποχωριζόταν το καμάρι της! Από πρακτικές συμβουλές όμως... τζίφος!

Δε σου είπε κανένας να «Μην κοιμάσαι στις επάλξεις!». Στο λέει όμως «Το αλφαβητάρι του στρατιώτη», (όλα όσα θες να μάθεις και δε σου έχουν πει για το στρατό), ένα βιβλιαράκι τσέπης που επανεκδόθηκε από τις εκδόσεις «ΔΙΑΥΛΟΣ». Συγγραφέας, ο Νίκος Λακόπουλος που κατάφερε να «παντρέψει» την εμπειρία του με την ισχύουσα νομοθεσία. Εύχρηστο λόγω μεγέθους και με πολύ χιούμορ. Περιέχει τη νομοθεσία του στρατού σε συνδυασμό με πρακτικές συμβουλές από τη μέρα που θα πάρεις το «χαρτί» να παρουσιαστείς μέχρι την ώρα που θα φύγεις. Τι πρέπει να πάρεις μαζί σου, τι άδειες δικαιούσαι, πώς «βγαίνεις στον τάκο» για να αποκτήσεις τα κεκτημένα, τι μόρια έχεις, ποια είναι η αργκό του στρατού και πολλά ακόμα που θα σου φανούν χρήσιμα.

Στόχος του συγγραφέα είναι να περάσεις τη θητεία σου με αξιοπρέπεια, γιατί ο στρατός εκτός από υποχρεώσεις έχει και δικαιώματα και τίποτα δεν κερδίζεται χωρίς να δώσεις μάχη.

Γι' αυτό, όταν θα 'ρθει η ώρα να περάσεις την πύλη δεν είναι ανάγκη να φορέσεις γραβάτα ή να πάρεις καλάμι ψαρέματος, ούτε σε συνεστίαση πας, ούτε διακοπές. Πας φαντάρος και σίγουρα σου χρειάζεται «Το αλφαβητάρι του στρατιώτη».

Για όσα παιδιά δεν είδαν την ταινία «Ο Ρατατούης», αλλά και γι' αυτά που θα ήθελαν να «ξαναζήσουν» τις περιπετειώδεις, αστείες, αλλά και συγκινητικές καταστάσεις, τώρα μπορούν! Η ιστορία της ταινίας κυκλοφορεί σε βιβλίο από τα «Ελληνικά Γράμματα» σε τρεις εκδοχές, προσαρμοσμένες στην ηλικία των μικρών αναγνωστών. Πρόκειται για μια συμπαθέστατη ιστορία, αρκετά «υγιεινή» για τα παιδιά. Ο μικρός ποντικός Ρεμί έχει ένα μεγάλο όνειρο: Θέλει να ασχοληθεί με τη μαγειρική! Από τους υπονόμους του Παρισιού, θα βρεθεί στην κουζίνα ενός πολύ καλού εστιατορίου στο οποίο μαγειρεύει ο σπουδαίος σεφ Γκουστό. Γίνεται φίλος με έναν νεαρό αποτυχημένο μάγειρα, τον οποίο καθοδηγεί κρυφά στη δημιουργία των πιο απολαυστικών πιάτων. Θα καταφέρει τελικά ο Ρεμί να γίνει ο σεφ που ονειρεύεται; Και τι είναι «Ρατατούης»;