Αυτή η λάμψη δεν είναι και τόσο καθαρή... Οπως και αυτή η γιορτή δεν αφορά πολλούς... Και ιδιαίτερα δεν αφορά καν στον πραγματικό αθλητισμό. Αντίθετα, είναι υπόθεση κάποιων ολίγων που χρυσώνοντας το χάπι προσπαθούν να κρύψουν την πραγματικότητα. Αυτή που θέλει τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων να είναι επί της ουσίας μια ευκαιρία για κέρδος των πολυεθνικών, που με τον έναν ή άλλον τρόπο δραστηριοποιούνται στο χώρο του αθλητισμού. Η βιτρίνα των όσων συμβαίνουν εντός αγωνιστικών χώρων δεν είναι ικανή πλέον να κρύψει τα σκοτεινά μονοπάτια που κρύβονται από πίσω. Βλέπετε, και αυτή η βιτρίνα τα τελευταία χρόνια έχει τα δικά της στίγματα. Οι σύγχρονες Ολυμπιάδες, καθαρά καπιταλιστικές, δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα όσον αφορά στον ίδιο τον αθλητισμό ή σε ιδέες όπως το «ευ αγωνίζεσθαι». Αλλωστε, και η ιστορία των διοργανώσεων καταδεικνύει του λόγου το αληθές. Μια ιστορία που κυριαρχείται από εκμετάλλευση του αθλητικού πνεύματος και παιχνίδια συμφερόντων και κερδών για τους λίγους.

Η γέννηση της ιδέας για αναβίωση των αρχαίων Ολυμπιακών Αγώνων στα τέλη του 19ου αιώνα από τον βαρόνο Πιερ ντε Κουμπερτέν, η εκμετάλλευση της διοργάνωσης για εμπορικούς σκοπούς που έκαναν οι Γάλλοι για να διαφημίσουν την αντίστοιχη έκθεσή τους το 1900, η απόφαση του Προέδρου των ΗΠΑ Τιοντόρ Ρούζβελτ να αλλάξει την οικοδέσποινα πόλη της τρίτης διοργάνωσης Σικάγο και να τη στείλει στο Σεντ Λιούις για παρόμοιο σκοπό, δείχνουν με το καλημέρα πώς αντιμετωπιζόταν το γεγονός. Και δεν είναι μόνο αυτά... Η γέννηση του επαγγελματισμού στον αθλητισμό στους αγώνες του Λονδίνου, το 1908, τα πρώτα τεράστια οικονομικά κέρδη από τη διοργάνωση του Λος Αντζελες, το 1932, οι απίστευτες οικονομικές σπατάλες των Καναδών για το Μόντρεαλ, το 1972, η πλήρης εμπορευματοποίηση των πάντων πάλι από το Λος Αντζελες, το 1984, η σύνδεση της ανάληψης το 1996 από την πόλη της Ατλάντα με γνωστή πολυεθνική αναψυκτικών - χορηγό της ΔΟΕ, που έχει το εργοστάσιο στην ίδια πόλη, τα τεράστια ποσά για χορηγίες που δαπανήθηκαν στο Σίδνεϊ το 2000 αλλά και ο πακτωλός χρημάτων που επενδύθηκε στην Αθήνα το 2004 για εξωαγωνιστικά θέματα (π.χ., ασφάλεια διοργάνωσης), δείχνουν καθαρά ότι παρά τις μεγαλοστομίες και τις αναφορές στα ιδεώδη του αθλητισμού, άλλα ήταν αυτά που μετρούσαν πάντα... Πλέον η εμπορευματοποίηση συνεχώς εντείνεται και οι πολυεθνικές που έχουν απλώσει τα πλοκάμια τους και στο χώρο του αθλητισμού έχουν καταντήσει πλέον τους αγώνες ένα ραντεβού χορηγών που αρχίζουν το δικό τους χορό του κέρδους. Συνεπώς, δεν είναι να απορεί κανείς με τις γνωστές απαγορεύσεις εισόδου θεατών εάν τα ρούχα τους προβάλλουν άλλες μάρκες εκτός των επίσημων χορηγών, τον ανελέητο βομβαρδισμό από διαφημίσεις προκειμένου να υπάρξει η κατανάλωση.

Και βέβαια όταν αυτή η κόντρα εμπορικών συμφερόντων σαν βάση της (και σαν κάλυψη βεβαίως) έχει τις επιδόσεις και τα δρώμενα των αθλητών εντός αγωνιστικών χώρων, αυτά δε θα μπορούσαν να μείνουν ανεπηρέαστα και βέβαια ...καθαρά. Η επιτυχία είναι αυτή που φέρνει και τα περισσότερα κέρδη για τις πολυεθνικές και αυτή είναι το μόνο ζητούμενο, έστω και εάν το σύνθημα ότι «η συμμετοχή μετράει» προσφέρει το καλύτερο άλλοθι στους αρμοδίους. Και για να έρθει αυτή επιστρατεύονται όλα τα μέσα... Θεμιτά ή αθέμιτα. Η διοργάνωση του 1988 στη Σεούλ αποτελεί το κομβικό σημείο όπου αποκαλύφτηκαν οι σκοτεινοί δρόμοι των ουσιών. Η άμεση σύλληψη του νικητή της κούρσας των 100 μ., Μπεν Τζόνσον, για χρήση αναβολικών αλλά και οι αποκαλύψεις χρόνια αργότερα για τους υπόλοιπους συμμετέχοντες ότι ήταν ντοπαρισμένοι, όπως ο Καρλ Λιούις, ή ο θάνατος μερικά χρόνια αργότερα της Γκρίφιθ Τζόινερ, που είχε εντυπωσιάσει στη συγκεκριμένη διοργάνωση, ήταν τα περιστατικά που... τράβηξαν για τα καλά την κουρτίνα. Εστω και εάν στην επόμενη διοργάνωση στη Βαρκελώνη, γενέτειρα του τότε προέδρου της ΔΟΕ, Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ, τα κρούσματα ήταν μειωμένα προκειμένου να επουλωθεί και το σοκ της Σεούλ, εκείνο που ακολούθησε ήταν μια αλυσίδα περιστατικών όπου οι ουσίες είχαν την τιμητική τους. Στην Ατλάντα το 1996 επίσημα παρουσιάστηκαν τέσσερα περιστατικά, αργότερα όμως διεθνή ρεπορτάζ αποκάλυπταν ότι τα κρούσματα ήταν πολύ περισσότερα. Πριν τη διοργάνωση του Σίδνεϊ, το 2000, εντύπωση προκάλεσαν οι αποκαλύψεις για ντοπαρισμένους αθλητές που έχαναν τη συμμετοχή τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες εξαιτίας των αναβολικών, ενώ στην επόμενη διοργάνωση της Αθήνας, το 2004, τα περιστατικά ντοπαρίσματος των Ελλήνων αθλητών Κεντέρη - Θάνου - Σαμπάνη βάζουν το στίγμα τους στη διοργάνωση. Λίγο μετά η αποκάλυψη στις ΗΠΑ του σκανδάλου της φαρμακοβιομηχανίας BALCO αποδεικνύει ότι υπήρξε πλήθος ντοπαρισμένων αθλητών τα τελευταία χρόνια.

Εκτός της εμπορευματοποίησης και των αναβολικών στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων υπήρξαν περιστατικά όπου και οι πολιτικές σκοπιμότητες έπαιξαν το ρόλο τους. Σε αυτό συντέλεσε και η σύνθεση της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, που αποτελείται εξ αρχής από εκπροσώπους της αστικής τάξης και του κεφαλαίου (βαρόνοι, βασιλείς, λόρδοι, επιχειρηματίες, εφοπλιστές), οι οποίοι προσπαθούσαν να περάσουν τα δικά τους ταξικού χαρακτήρα μηνύματα. Σε αυτό συγκαταλέγεται η απόφαση για την ανάληψη της διοργάνωσης το 1936 από το Βερολίνο σε εποχές που ο ναζισμός εδραίωνε την κυριαρχία του και βρήκε έτσι πρώτης τάξεως ευκαιρία να προβάλει τις «λογικές» του. Οπως επίσης και η έξαρση της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας, όταν ανακοινώθηκε η ανάληψη των αγώνων από τη Μόσχα το 1980, που οδήγησε στο μποϊκοτάζ από τις περισσότερες χώρες του δυτικού κόσμου με προφανή στόχο την υποβάθμιση της διοργάνωσης, χωρίς βέβαια να υποστούν κάποια τιμωρία από τη ΔΟΕ.