Στην «Αλίκη στις πόλεις» ο Βέντερς ξεκινώντας την ταινία του μάς γνωρίζει τον άνθρωπο που θα μας οδηγήσει στις νέες του εξερευνήσεις! Είναι ένας περίπου 40χρονος Γερμανός ρεπόρτερ, ο οποίος έχοντας γυρίσει την Αμερική, προσπαθώντας να καταγράψει μια κάποια ιστορία, ετοιμάζεται να επιστρέψει στην πατρίδα του βαθιά απογοητευμένος καθώς έχει ξεμείνει από έμπνευση!

Λίγο πριν την αναχώρηση, ένα τυχαίο γεγονός του πετάει στα πόδια του το θέμα που έψαχνε! Ενα θέμα που θα γραφεί βαθιά στην ψυχή του και θα τον αλλάξει. Μια μόλις χωρισμένη νέα μητέρα φτάνει και αυτή στο αεροδρόμιο, φορτωμένη με τις δικές της απογοητεύσεις, έτοιμη και αυτή να γυρίσει στη Γερμανία. Ρεπόρτερ και νέα μητέρα ανταμώνουν στο γκισέ των εισιτηρίων. Μια τρίτη παρουσία, ωστόσο, είναι αυτή που θα δώσει τον τίτλο της ταινίας και θα κλέψει τις δικές μας καρδιές. Είναι η ατίθαση, αλλά τόσο ζωντανή και γοητευτική 9χρονη κόρη της χωρισμένης γυναίκας, η Αλίκη.

Μια απεργία στα γερμανικά αεροδρόμια αναγκάζει τα τρία αυτά άτομα να περιμένουν ένα ολόκληρο 24ωρο για την πτήση τους, η οποία τελικά θα γίνει την επομένη αλλά μόνον μέχρι το Αμστερνταμ. Το διάστημα της αναμονής δίνει τη δυνατότητα στα τρία αυτά άτομα να αναπτύξουν μια πρώτη γνωριμία. Το επόμενο πρωί, όμως, η νέα γυναίκα εξαφανίζεται. Σε ένα σημείωμα που αφήνει, παρακαλεί τον Γερμανό ρεπόρτερ να πάρει την κόρη της μέχρι το Αμστερνταμ, όπου και θα τους συναντήσει πετώντας με την επόμενη πτήση (αφού πρώτα ξεκαθαρίσει τους τελευταίους λογαριασμούς της με τον άντρα της).

Από το σημείο αυτό αρχίζει το ταξίδι της «Αλίκης στις πόλεις». Η μάνα δε φτάνει ποτέ στο Αμστερνταμ. Ο ρεπόρτερ και η μικρή φεύγουν με ό,τι μέσον μπορούν για τη Γερμανία (τελικό σκοπό και των δυο). Αυτό το περιπετειώδες ταξίδι, περιπετειώδες γιατί η μικρή κάνει οτιδήποτε μπορεί, για να μη φτάσουν ποτέ στη Γερμανία, στον τελικό προορισμό, δίνει τη δυνατότητα στον Βέντερς να καταγράψει με το φακό του τοπία, πόλεις, γωνιές πόλεων, εστιατόρια, ξενοδοχεία, καφέ, συγκοινωνίες, σπίτια, δρόμους, ανθρώπους, κυρίως ανθρώπους και ανθρώπινες καταστάσεις. Μια δεύτερη ξενάγηση του φακού του Βέντερς, ακόμα πιο ενδιαφέρουσα, είναι αυτή που συμβαίνει στο εσωτερικό, στην «ψυχή» και το μυαλό, του Γερμανού ρεπόρτερ, αλλά και της 9χρονης φλόγας! Το παράξενο αυτό ζευγάρι, που ξεκινάει τη σχέση του με τις χειρότερες διαθέσεις, καταλήγει να αγαπηθεί με μεγάλης αξίας αγάπη. Ο μπλαζέ Γερμανός ρεπόρτερ, ο οποίος στην αρχή της ταινίας θεώρησε τη μικρή βάρος από το οποίο ήθελε οπωσδήποτε και με οποιονδήποτε τρόπο να απαλλαγεί, στο τέλος τρέχει αυτός από πίσω της για να μην τη χάσει. Αυτός που θεωρούσε τη ζωή του ζωή χωρίς νόημα, βρήκε, επιτέλους, ένα εξαιρετικό νόημα, μια σπάνια δικαιολογία για την ύπαρξή του. Εγινε άλλος άνθρωπος!

Η ιστορία που μας διηγείται ο Βέντερς έχει και από μόνη της τις αξίες της. Ο τρόπος, όμως, που μας τη διηγείται είναι, πράγματι, μοναδικός! Μιλάμε για έναν κινηματογράφο απλό, γεμάτο, όμως, ουσία. Για έναν κινηματογράφο λιτό, γεμάτο, όμως, ποίηση. Για έναν κινηματογράφο αργό, γεμάτο, όμως, ξέφρενους εσωτερικούς ρυθμούς. Ενώ παρακολουθείς την ταινία και έχεις την αίσθηση, συνηθισμένος από τις ταινίες περιπέτειας και δράσης, πως δε γίνεται τίποτα, στην ουσία μπροστά σου ξεδιπλώνεται απλά και μαλακά, όμως, ένας πανέμορφος εσωτερικός και εξωτερικός κόσμος. Η οθόνη γεμίζει απέραντη δημιουργική μελαγχολία και υπέροχη ανθρωπιά. Τίποτα δε γίνεται βίαια. Ολα προκύπτουν. Προκύπτουν φυσιολογικά, όπως κυλάει ένα ποτάμι και πάντα προς την ίδια μεριά. Προς την ολοκλήρωση της διαδρομής, προς τον τελικό σκοπό.

Η ταινία διαθέτει εξαιρετική ασπρόμαυρη φωτογραφία (Ρόμπι Μίλερ), φωτογραφία που με την υψηλή αισθητική της βοήθησε να περάσουν στο πανί τα συναισθήματα των ηρώων, διαθέτει επίσης διακριτική μουσική και«γνωστούς» ήχους της πόλης, διαθέτει αληθινά εκπληκτικά ντεκόρ, σταθμούς, εστιατόρια, ξενοδοχεία, γέφυρες, δρόμους κ.λ.π., και κυρίως διαθέτει θαυμάσιες ερμηνείες, με πρώτη την εκπληκτική μικρούλα (Γιέλα Ρότλαντερ).

Να πούμε, επίσης, γιατί αξίζει να σημειωθεί, πως πολλά από τα κτίρια και τα άλλα «ντεκόρ» της ταινίας, είναι ιστορικά κτίρια, εξαιρετικής ιστορικής και αρχιτεκτονικής αξίας. Ο φακός του Βέντερς τα ξεχωρίζει και τα καταγράφει. Το ταξίδι της ταινίας περιέχει και τέτοιες αναφορές και γνώσεις. Αλλωστε ο άνθρωπος, η ψυχολογία του, ο πολιτισμός του, είναι αποτέλεσμα και μέρος αυτού του πολιτισμού. Αλλά και τα μοντέρνα ντεκόρ, όπως το κρεμαστό τρένο, αξίζουν και αυτά της προσοχής μας, γιατί είναι δημιουργήματα του σύγχρονου πολιτισμού.

Παίζουν: Ρούντιγκερ Φόγκλερ, Γιέλα Ρότλαντερ, Λίζα Κρόιτσερ.

Το θέμα της, παρμένο από αληθινό περιστατικό, είναι η συμπεριφορά μιας ομάδας Εγγλέζων φαντάρων στο Ιράκ. Τα άγρια παιδιά της βασίλισσας και του City σε μια επιδρομή σε κάποιο χωριό, αφού σκότωσαν αρκετούς άοπλους, συνέλαβαν και μερικούς Ιρακινούς αιχμαλώτους. Τους οποίους, στη συνέχεια, αφού τους κακοποίησαν τους υπέβαλαν και σε χυδαία σεξουαλικά βασανιστήρια. Περήφανοι για την πολιτισμένη συμπεριφορά τους, θέλοντας να απαθανατίσουν τα κατορθώματά τους, κατέγραψαν με τις φωτογραφικές μηχανές τους όλες τους τις κινήσεις.

Οι φωτογραφίες που τράβηξαν στο Ιράκ στάθηκαν η αφορμή να συλληφθούν, λίγο διάστημα μετά την επιστροφή τους στην Αγγλία. Η φίλη ενός φαντάρου βλέποντας τις φωτογραφίες, δεν άντεξε στο θέαμα και κατήγγειλε στον Τύπο το γεγονός. Η καταγγελία πήρε δημοσιότητα και το ζήτημα έφτασε στο δικαστήριο. Το οποίο, βέβαια, όπως γίνεται σε ολόκληρο τον «πολιτισμένο κόσμο», «απέδωσε» δικαιοσύνη. Τα πράγματα ήρθαν στη θέση τους...

Ολα αυτά, αν ήταν επινοημένα, αν δηλαδή είχαμε να κάνουμε με μια ταινία μυθοπλασίας, με μια ταινία που θα μας παρουσίαζε ένα φανταστικό θέμα, που συνέβη σε μια φανταστική χώρα, από κάποιον φανταστικό στρατό, θα μπορούσαν να περάσουν και να φύγουν. Οταν, όμως, έχουμε να κάνουμε με πραγματικά γεγονότα, με πραγματικούς στρατούς, τότε πρέπει να αναζητούμε και να δείχνουμε ολόκληρη την αλήθεια. Η συμπεριφορά των Εγγλέζων φαντάρων δεν ήταν τυχαίο περιστατικό του πολέμου. Τυχαία συμπεριφορά κάποιων άμυαλων παιδιών.

Η πραγματικότητα είναι πως ο αγγλικός στρατός, πιστό τσιράκι των Αμερικανών αλλά και γνωστός υπηρέτης του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού, υπηρέτης με μακριά πείρα επεμβάσεων σε ξένες χώρες, εισέβαλε, μαζί με τους άλλους συμμάχους, στο Ιράκ. Βαθύς γνώστης των επεμβάσεων και της αποικιοκρατικής συμπεριφοράς ενήργησε όπως ενεργούν παρόμοιοι στρατοί. Τα «παιδιά» που έβγαλαν τις χυδαίες και απάνθρωπες φωτογραφίες είναι μέρος αυτού του στρατού. Είναι εκπαιδευμένοι να συμπεριφέρονται σαν κανίβαλοι. Είναι μέρος της δύναμής τους. Αυτός είναι ο ιμπεριαλιστικός στρατός. Ομοιος με αυτόν του Χίτλερ.

Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι η μικρή ομάδα των... υπερβατικών και ανεγκέφαλων φαντάρων, όπως μας τους παρουσιάζει η ταινία. Το ζήτημα είναι ο ίδιος ο ιμπεριαλιστικός στρατός. Τα εγκλήματά του είναι πολύ χειρότερα από αυτό το περιστατικό και δεν μπορούν να σκεπαστούν από την όποια απονομή, της όποιας δικαιοσύνης. Το συγκεκριμένο περιστατικό, σε τελευταία ανάλυση, χρησιμοποιήθηκε και σαν άλλοθι. Κάποιες τιμωρίες κάποιων φαντάρων είναι στάχτη στα μάτια. Ο αυτοκρατορικός στρατός εξακολουθεί να βιάζει και να «φωτογραφίζει» έναν ολόκληρο λαό. Και αυτό δε φαίνεται πουθενά στην ταινία.

Παρ' όλα αυτά αξίζει να φτάσουμε στην αίθουσα. Οποια και αν είναι η σκοπιμότητα ή η αφέλεια της ταινίας, το γενικό και τελικό συμπέρασμα είναι διδακτικό για το θεατή. Στο Ιράκ γίνεται γενοκτονία. Στο Ιράκ σκοτώνονται και εξευτελίζονται άνθρωποι. Στο Ιράκ οι εισβολείς έχουν ξεπεράσει την αχρειότητα! Είναι, πια, κανίβαλοι!

Παίζουν: Μάθιου Μακ Νούλτι, Γκέραρντ Κιρνς, Λέο Γκρέγκορι, Σον Ντούλεϊ.

Ενας πληρωμένος δολοφόνος αποφασίζει να αλλάξει. Φεύγει από την πόλη και τις βρώμικες δουλειές του και φτάνει σε ένα ειδυλλιακό και απομονωμένο χωριό. Εκεί οι κάτοικοι, από παρεξήγηση, τον παίρνουν για τον καινούριο φούρναρη (baker) που περιμένουν. Αυτός από τη μεριά του βρίσκει εξαιρετικό και ιδανικό για την αλλαγή που επιθυμεί αυτό το «κοστούμι». Αφού φούρναρη περιμένουν, φούρναρης τους λείπει, φούρναρης θα γίνει! Φτάνει να ζήσει μαζί τους αλλαγμένος και ειρηνικά.

Η ταινία, όπως όλες οι ηθικοπλαστικές ταινίες, μπλέκεται σε διάφορες παρεξηγήσεις. Στο τέλος θα αποκαλυφθεί η αλήθεια και η ταυτότητα του ήρωα. Στο μεταξύ, όμως, ο πρώην πληρωμένος δολοφόνος έχει δείξει τόσα πολλά δείγματα της μεταμέλειάς του που οι χωρικοί, μαζί και το κορίτσι του χωριού, τον συγχωρούν και τον εντάσσουν στην κοινωνία τους.

Μιλάμε για μικρά πράγματα. Μικρά αλλά τίμια. Και χαριτωμένα. Με γούστο και με αγάπη για τον άνθρωπο καμωμένα. Οποιος δεν έχει μεγάλες απαιτήσεις, όποιος δεν αναζητά μεγάλες συγκινήσεις, θα διασκεδάσει.

Παίζουν: Νταμιάν Λιούις, Μίκαελ Γκάμπον, Κέιτ Ασφιλντ.

Θέαμα, λοιπόν! Ωραία σπίτια, ωραίες βίλες, ωραία ξενοδοχεία, ωραία αυτοκίνητα, ωραίες γυναίκες, ωραία ρεστοράν, ωραία καφέ, ωραία κότερα, όλα ωραία! Με όλα αυτά τα ωραία... αξεσουάρ ποιος νοιάζεται για το περιεχόμενο; Αρκείται στα ελάχιστα. Κλέφτες και αστυνόμοι παλιμπαιδίζουν ξεγελώντας ο ένας τον άλλο. Πότε ο ένας από πάνω, πότε ο άλλος. Στο τέλος, και αυτό ας το λάβουμε υπόψη για το πώς διαμορφώνεται η συνείδηση και για το πώς αυξάνεται η εγκληματικότητα, πέρα από τη φτώχεια, την ανεργία, την ανασφάλεια κλπ., νικητές βγαίνουν οι κακοποιοί. Παίρνουν χρήματα και γυναίκες και ζούνε αυτοί καλά και εμείς χειρότερα!

Υποκύπτοντας και εγώ στην έμμεση διαφήμιση, είναι πολύ της μόδας αυτό το σπορ, σας γνωστοποιώ πως η ταινία γυρίστηκε και στο Μόντε Κάρλο. Αν δεν πήγατε ποτέ στο γνωστό και πανέμορφο πριγκιπάτο, πού να πάτε με τέτοια ακρίβεια, σας πηγαίνουν οι «Αξιότιμοι κλέφτες». Και αυτή είναι η μόνη τους προσφορά!

Παίζουν: Ζαν Ρενό, Βαλέρια Γκολίνο, Ζαν Ντουζαρντέν, Αλίς Ταλιόνι.