«Ακούγοντας τον πρωθυπουργό να μιλάει καθώς και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στο μυαλό μου κρατήθηκαν πέντε λέξεις, πέντε όροι, πέντε ουσιαστικά: Υποκρισία, ψέμα, κινδυνολογία, τρομοκρατία και αμνησία. Εδώ πια η αμνησία είναι κυρίαρχο στοιχείο στην πολιτική». Τα παραπάνω σημείωσε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Αλέκα Παπαρήγα, στην ομιλία της στη Βουλή για το Ασφαλιστικό, που έγινε την περασμένη Παρασκευή σε επίπεδο αρχηγών κομμάτων. Η Αλ. Παπαρήγα υπογράμμισε ότι το ΚΚΕ δε διαπραγματεύεται «ούτε με την κυβέρνηση, ούτε με την εργοδοσία, ούτε με εκείνα τα κόμματα τα οποία ευθύνονται για το γεγονός ότι η κατώτατη σύνταξη του ΙΚΑ είναι 462 ευρώ, του ΤΕΒΕ 386 ευρώ και του ΟΓΑ 300 ευρώ».

Η θέση μας, είπε, είναι ότι «οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να παγιδευτούν από την κινδυνολογία "πληρώστε και ξαναπληρώστε γιατί θα καταρρεύσουν τα Ταμεία". Πρέπει να πληρώσουν πολιτικά και οικονομικά αυτοί που οφείλουν. Εδώ δεν μπορεί να υπάρξει αυτό που λέμε "ρεαλισμός" ή "για να δούμε, να συμβιβαστούμε". Κανένας συμβιβασμός. Αν το λαϊκό κίνημα συμβιβαστεί με αυτά τα μέτρα, αύριο θα χάσει πολύ περισσότερα». Παραθέτουμε, στη συνέχεια, αναλυτικά την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ:

«Πριν τις εκλογές αφιερώσαμε τη διακαναλική συνέντευξη του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας για να δώσουμε αναλυτικά τις θέσεις μας για την Κοινωνική Ασφάλιση. Στην Κοινωνική Ασφάλιση περιλαμβάνουμε και τη συνταξιοδότηση και την πρόνοια και την πολιτική υγείας και πρόληψης. Το Νοέμβρη του 2007 εκδώσαμε τις θέσεις του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας για την Κοινωνική Ασφάλιση που τις παραδίδω στα Πρακτικά, διότι το μεγαλύτερο μέρος της ομιλίας μου αναγκαστικά θα αφιερωθεί στην αποκάλυψη όλων αυτών που ακούσαμε τόσο από πλευράς κυβέρνησης κατ' αρχήν, που έχει την κύρια ευθύνη αλλά και στην κριτική της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και αυτό, γιατί πρέπει να στηρίξουμε τη θέση μας, γιατί καλούμε το λαό να προλάβει να μην πραγματοποιηθούν αυτές οι αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις και - αν και ό,τι περάσει - να έχει ως συνολικό στόχο το γκρέμισμα αυτής της πολιτικής και των φορέων της. Μόνο με τέτοιο όρο μπορούμε εμείς να μιλήσουμε. Χτες, (σ.σ. την περασμένη Πέμπτη) δώσαμε συνέντευξη Τύπου και μιλήσαμε αναλυτικά για τις θέσεις του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας για τα Βαρέα και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα.

Προτάσεις και θέσεις και στόχους πάλης έχουμε βγαλμένους μέσα από τη δική μας πολιτική, αλλά και σε επικοινωνία και διάλογο με τους εργαζόμενους, διαπραγματευόμαστε μαζί τους, συζητάμε.

Δε διαπραγματευόμαστε ούτε με την κυβέρνηση, ούτε με την εργοδοσία, ούτε με εκείνα τα κόμματα τα οποία ευθύνονται για το γεγονός ότι η κατώτατη σύνταξη του ΙΚΑ είναι 462 ευρώ, του ΤΕΒΕ 386 ευρώ, του ΟΓΑ 300 ευρώ.

Δε διαπραγματευόμαστε με εκείνους, οι οποίοι μιλάνε με πολύ γλυκά λόγια για την προστασία της μητρότητας και δε θέλουν και δεν είναι σε θέση να παρεμποδίσουν αυτό που γίνεται καθημερινά στους τόπους δουλειάς: Γυναίκες να ζητούν δουλειά και να πρέπει να δηλώσουν ότι δε θα μείνουν έγκυες, γυναίκες να κρύβουν την εγκυμοσύνη τους μην τις διώξουν, γυναίκες να τις διώχνουν και με τη σύμφωνη γνώμη τους όταν κάνουν παιδιά, ενώ απαγορεύεται από τη νομοθεσία. Δεν εμποδίζουν το ρατσισμό που υπάρχει σήμερα απέναντι στις γυναίκες, στις σαραντάχρονες, στις πενηντάχρονες όταν αναζητούν να βρουν μια δουλειά ύστερα από χρόνια ανεργίας ή αναγκαστικής παραμονής στο σπίτι, γιατί δεν μπορεί να γίνει αλλιώς για τη φύλαξη των παιδιών».

Αναλύοντας τις δυσμενείς αλλαγές που έγιναν σε μια σειρά από τομείς στο Ασφαλιστικό τόνισε:

«Ακούσαμε για την κοσμογονία που έγινε, για παράδειγμα, για τους αγρότες. Με το νέο νόμο του 1997 διαμορφώθηκε ένα καθαρά κεφαλαιοποιητικό σύστημα για την αγροτιά, σε μια περίοδο που η κύρια τάση είναι πασίγνωστη, η μικρομεσαία αγροτιά είτε αποθαρρύνεται να παράγει, είτε εκτοπίζεται από τη γη και την παραγωγή της. Δεν υιοθετήθηκε καν το αίτημα του αγροτικού κινήματος για τα όρια συνταξιοδότησης στον αγρότη και την αγρότισσα. Εμείς, βεβαίως, υποστηρίζουμε τα 60 και τα 55 χρόνια. Με το ν. 3232/2004 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θεώρησε, αυθαίρετα, ως αυτοαπασχολούμενους τους εργάτες γης που δουλεύουν με εξαρτημένη σχέση εργασίας σε γεωργικές κτηνοτροφικές και αλιευτικές επιχειρήσεις και τους μετέταξε από το ΙΚΑ στον ΟΓΑ, με αρνητικές συνέπειες στις συντάξεις και στις κοινωνικές παροχές. Με το νόμο του 1999 ενοποιήθηκαν τα ταμεία ΤΕΒΕ, ΤΑΕ και ΤΣΑ και δημιουργήθηκε ο Οργανισμός Ασφάλισης Ελευθέρων Επαγγελματιών που ήταν ελλειμματικός, αλλά το κράτος αρνήθηκε να καταβάλει οφειλές περίπου 300.000.000 ευρώ. Ηταν μια πρώτη γεύση των ενοποιήσεων.

Επιτρέψτε μου να πω, παρά το γεγονός ότι προσωπικά δε μου ταιριάζουν και πολύ οι υψηλοί τόνοι - οι τόνοι, όχι βέβαια το περιεχόμενο αυτών που λέει το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας - ακούγοντας τον πρωθυπουργό να μιλάει και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στο μυαλό μου κρατήθηκαν πέντε λέξεις, πέντε όροι, πέντε ουσιαστικά: Υποκρισία, ψέμα, κινδυνολογία, τρομοκρατία και αμνησία. Εδώ πια η αμνησία είναι κυρίαρχο στοιχείο στην πολιτική.

Θα ήθελα να σταθώ στο εξής καίριο ζήτημα που έβαλε ο πρωθυπουργός και μπορώ να πω ότι ήταν το βάθρο και ο άξονας της ομιλίας του. Οι ενοποιήσεις των Ταμείων, για να αρθούν οι κοινωνικές ανισότητες που υπάρχουν ανάμεσα στους διάφορους κλάδους των εργαζομένων. Πρόκειται πραγματικά για ψέμα. Βεβαίως, ενοποιήσεις θέλει να κάνει, αλλά το γιατί αποτελεί πολύ μεγάλο ψέμα».

Η Αλ. Παπαρήγα εξήγησε, στη συνέχεια, για ποιο λόγο το ΚΚΕ απορρίπτει την προωθούμενη ενοποίηση και τις διάφορες εξαγγελίες για Ταμεία αλληλεγγύης τονίζοντας:

«Κατ' αρχήν εμείς απορρίπτουμε τον όρο και την ουσία ενοποίηση, κοινωνική αλληλεγγύη και το Ταμείο της Αλληλεγγύης. Εμείς αναγνωρίζουμε μια κοινωνική αλληλεγγύη, την κοινή δράση, τη σύμπνοια, την ενότητα δράσης των εργατοϋπαλλήλων, των αυτοαπασχολουμένων, της μικρομεσαίας αγροτιάς, με ενιαίους στόχους πάλης και με έναν αντίπαλο. Πέρα από τα κόμματα που υπηρετούν την πολιτική που εκφράζει τα συμφέροντα του κεφαλαίου - και θα το πω καθαρά - τη νεοφιλελεύθερη διαχείριση και τη σοσιαλδημοκρατική διαχείριση, τώρα έχουμε και μια νέα διαχείριση τη σοσιαλαριστερή διαχείριση. Εν πάση περιπτώσει, εμείς αναγνωρίζουμε αυτήν την κοινή δράση των εργαζομένων, αυτήν την αλληλεγγύη, την αλληλεγγύη την ταξική, τη συμμαχία της εργατικής τάξης με τα άλλα στρώματα.

Αυτή η αλληλεγγύη που αναφέρεται μέσα από τις ενοποιήσεις είναι μια νέα διαιρετική και διασπαστική πολιτική που έχει σαν στόχο το γκρέμισμα των όποιων θετικών διακρίσεων υπήρχαν ανάμεσα σε κλάδους των εργαζομένων, το γκρέμισμα και την ισοπέδωση προς τα κάτω. Και αυτό το γκρέμισμα και η ισοπέδωση προς τα κάτω δε γίνεται για λόγους ενότητας. Γίνεται για λόγους υπηρέτησης των συμφερόντων του κεφαλαίου, γίνεται για λόγους αρπαγής των κατακτήσεων και είναι μια πολιτική που θα αναπαράγει νέες διαιρέσεις, δυστυχώς, μέσα στους εργαζόμενους. Και εμείς καταλαβαίνουμε σήμερα τη μεγάλη ευθύνη να αποφευχθεί αυτό το πράγμα.

Υπήρχαν διαφορετικές αποδοχές και διαφορετικό επίπεδο Κοινωνικής Ασφάλισης ανάμεσα στους εργαζόμενους, παραδείγματος χάριν, του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, του ευρύτερου τομέα και λοιπά στη Δημόσια Διοίκηση; Υπήρχαν. Υπήρχαν διαφορές ανάμεσα σε κλάδους εργατοϋπαλλήλων; Υπήρχαν και υπάρχουν. Βεβαίως, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι και οι καλύτερα αμειβόμενοι εργαζόμενοι και με το καλύτερο επίπεδο Κοινωνικής Ασφάλισης εισέπρατταν πολύ λιγότερα από αυτό που πρόσφεραν και από τη συνολική κερδοφορία η οποία συνεχώς αύξαινε. Γιατί υπήρχαν αυτές οι διαφορές; Και ούτε πρόκειται να εξαλειφθούν, θα υπάρχουν και ας λένε ότι δε θα υπάρχουν με τις ενοποιήσεις.

Αυτή η πολιτική, ως ένα βαθμό, μπορεί να ήταν και αποτέλεσμα διαφορετικής δράσης και κατακτήσεων. Αλλά δεν ήταν κυρίως αυτό, διότι υπήρχαν καλύτεροι μισθοί και καλύτερες απολαβές πάντα κάτω από την προσφορά και τις ανάγκες σε χώρους και σε κλάδους που δεν είχαν μεγάλους αγώνες ή δεν είχαν μεγαλύτερους αγώνες, από τους αγώνες που έκαναν άλλοι κλάδοι των εργαζομένων.

Είναι αυτή η γνωστή επιλεκτική πολιτική του διαίρει και βασίλευε, επιλεκτικές παροχές, που πολλές φορές δεν είχαν την κατοχύρωση συλλογικών δικαιωμάτων. Επιδόματα, επιδόματα, επιδόματα, με διάφορους τέτοιους τρόπους. Είναι η πολιτική του διαίρει και βασίλευε, ακριβώς για να μην αναπτυχθεί η ταξική ενότητα της εργατικής τάξης, η αλληλεγγύη και η κοινή δράση εργαζομένων στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Αυτό βόλευε και βολεύει και θα αναπαραχθεί μέσα στο "ενοποιητικό" σύστημα που προωθεί η κυβέρνηση, το οποίο βεβαίως εμείς θα το πολεμήσουμε όσο μπορούμε περισσότερο, γιατί δεν έχει καμία σχέση με ενοποίηση προς τα επάνω, αλλά με γκρέμισμα προς τα κάτω. Είναι μια ύπουλη πολιτική, η οποία έχε ένα βασικό στόχο. Εχει στόχο να φτάσει στο σημείο όπου θα μειωθεί στο κατώτατο η κρατική επιχορήγηση, δηλαδή οι υποχρεώσεις του κράτους, θα φτάσει σε σημείο να μειωθούν οι ασφαλιστικές εισφορές των εργοδοτών και να αυξηθούν οι εισφορές των εργαζομένων. Προς τα εκεί πάει το σύστημα.

Και βεβαίως, δεν το δίνουν να το καταπιούν όλοι οι εργαζόμενοι μέσα σε μια τετραετία. Αυτό έρχεται σταδιακά. Αλλωστε, από το 1990 μέχρι σήμερα δεχόμαστε σταδιακά μια σειρά αντεργατικούς νόμους. Γι' αυτό λέμε εμείς να καταργηθούν οι νόμοι τόσο της Νέας Δημοκρατίας όσο και του ΠΑΣΟΚ. Δεν μπορεί να υπάρξει απλή συνδικαλιστική δραστηριότητα που δεν ξεκινάει από αυτό, την κατάργηση. Θα την πετύχεις; Μπορεί σήμερα να μην είναι εφικτό, αλλά είναι μια παρακαταθήκη, για να αποκτήσει το κίνημα δύναμη και προσανατολισμό και μαζικοποίηση. Διότι αυτό ενώνει όχι μόνο εργατοϋπαλλήλους, αλλά ενώνει και αυτοαπασχολούμενους, ελευθεροεπαγγελματίες και ενώνει και μικροϊδιοκτήτες αγρότες».

Αναλύοντας τους στόχους της προωθούμενης αντιασφαλιστικής επίθεσης η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ υπογράμμισε:

«Ο στόχος, λοιπόν, είναι ένας: να φτάσουμε μέχρι την εξατομίκευση της Κοινωνικής Ασφάλισης. Εχεις, δίνεις. Μέχρι και ατομικές συμβάσεις θα γίνονται. Και το κυριότερο: διαμορφώνεται μια αγορά για τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες. Τα αποθεματικά των ασφαλιστικών οργανισμών, που κυρίως προσφέρουν οι εργαζόμενοι, θα χρησιμοποιηθούν ως κεφάλαια στο Χρηματιστήριο, στις χρηματαγορές, αλλά ακόμα και για παραγωγικές επενδύσεις. Και εδώ μπαίνει το εξής ζήτημα: Θα βάλουν στους εργαζόμενους τον εξής στόχο: μπείτε κι εσείς, γίνετε επενδυτές.

Αυτά έχουν γίνει. Το αμερικάνικο πρότυπο εφαρμόζεται εδώ, όχι μόνο στην Ελλάδα, σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ενωση. Είναι ακριβώς το αμερικάνικο μοντέλο. Και να το πούμε και αλλιώς: Πού δοκιμάστηκε αυτό το μοντέλο, που τεχνοκρατικά εφαρμόζεται στην Ελλάδα; Στη Χιλή του Πινοσέτ. Και με σύμβουλο τον κ. Σπράο. Αυτά είναι γνωστά. Για πρώτη φορά εμφανίστηκε τότε, συστηματικά, γιατί στοιχεία του μπορεί να προϋπήρχαν.

Και για να θέσω ένα άλλο ζήτημα, πριν σταθώ ειδικότερα στο θέμα της ενοποίησης: Γιατί εφαρμόζεται αυτή η πολιτική; Γιατί υπάρχει ένας νεοφιλελεύθερος ή σοσιαλδημοκρατικός δογματισμός; Οχι, βέβαια. Είναι εσωτερική ανάγκη και εξέλιξη του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, αυτού του συστήματος που σε άλλη φάση διαμόρφωνε ένα ταξικό, οπωσδήποτε, αλλά με έναν συλλογικό χαρακτήρα, σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης, σε άλλες εποχές και σε άλλες φάσεις. Ηρθε η ώρα τώρα αυτές οι κατακτήσεις που κράτησαν είκοσι - τριάντα χρόνια να παρθούν πίσω. Δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για ένα σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης που θα είναι πια ολοκληρωτικά κεφαλαιοποιητικό και αναδιανεμητικό. Κεφαλαιοποιητικό σημαίνει ότι πρέπει να ενταχθεί στην αγορά κεφαλαίου. Και αναδιανεμητικό τι σημαίνει; Δίνεις, παίρνεις.

Εμείς έχουμε εντελώς διαφορετική αντίληψη. Εμείς θεωρούμε ότι αν είναι ένα στοιχείο ενοποίησης που πρέπει να υπάρχει, είναι όλες οι κοινωνικές παροχές που αφορούν την πρόληψη, την πρόνοια και την υγεία να γίνουν ίσες για όλους, είτε εργάζονται, είτε δεν εργάζονται, είτε είναι στον δημόσιο, είτε στον ιδιωτικό τομέα, είτε είναι ελευθεροεπαγγελματίες, είτε είναι αγρότες, είτε είναι αυτοαπασχολούμενοι, με εξειδίκευση βεβαίως στις γυναίκες, στους νέους, στην παιδική ηλικία, στα γηρατειά. Δεν μπορεί η μητρότητα να είναι διαφορετική γι' αυτήν που δουλεύει σε έναν κλάδο ή σε άλλο ή να έχει άλλες "απολαβές" Υγείας ο αγρότης ή ο ελευθεροεπαγγελματίας ή αυτός που είναι κλωστοϋφαντουργός ή είναι υπάλληλος στον τομέα της πληροφορικής. Αυτά όλα πρέπει να είναι ίσα, δωρεάν.

Και, αν θέλετε, εμείς το λέμε καθαρά και τώρα και το διεκδικούμε: κατάργηση των εισφορών Υγείας. Κύριοι, τα παίρνετε μέσα από την εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας, μέσα από τους έμμεσους φόρους. Ξανά θα πληρώνουμε; Για να δούμε, τι έφερε η ενοποίηση. Εχουμε παράδειγμα: Προηγούμενα έφερα το παράδειγμα για το ΤΕΒΕ. Η ένταξη των Ταμείων των Τραπεζοϋπαλλήλων στο ΙΚΑ έφερε, μεταξύ των άλλων, το εξής αποτέλεσμα: Αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης από επτά έως δεκαπέντε χρόνια για τους ασφαλισμένους μετά το 1993, χτυπώντας ιδιαίτερα τους νέους και τις γυναίκες. Και η μεγάλη διαίρεση που γίνεται είναι η αλληλεγγύη των γενεών. Αυτή είναι η νέα διάσπαση».

Η Αλ. Παπαρήγα απέρριψε τις θεωρίες περί διαφοράς γενεών, τις χαρακτήρισε επικίνδυνες και τόνισε:

«Η εργατική τάξη, οι αυτοαπασχολούμενοι και οι αγρότες δε διασπώνται σε μεγάλης ηλικίας και νεότερους. Είναι ενιαίοι, είναι παππούδες, γονείς και εγγόνια. Και αύριο θα γίνεται νέα διάσπαση. Πού βρέθηκε αυτό, η διαφορά γενεών; Οι προηγούμενες γενιές πρόσφεραν, οι επόμενες γενιές πάλι προσφέρουν. Αυτό είναι το πρόβλημα; Πρόκειται για μια νέα, επικίνδυνη διάσπαση, η οποία μάλιστα περνάει τώρα σ' όλους τους χώρους, στο όνομα της υπεράσπισης της νέας γενιάς. Κολακεία στους νέους, χάιδεμα στους νέους και τους καταδικάζουν στη χειρότερη μιζέρια, αυτοί που έκαναν τα stage, αυτοί που υποστηρίζουν τη μερική απασχόληση. Αυτοί που τα καταψηφίζουν στη Βουλή, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση τα εφαρμόζουν.

Τι άλλο επέφερε το ΙΚΑ; Μείωση των συντάξιμων αποδοχών κατά 30% έως 46% για τους ασφαλισμένους μετά το 1993. Αυτή είναι η πολιτική για τη νέα γενιά: Μείωση της εργοδοτικής εισφοράς κατά 3,25%. Βέβαια, κερδισμένοι είναι οι τραπεζίτες.

Δε δεχόμαστε ούτε μία ενοποίηση. Φέρνετε τώρα την ενοποίηση του Ταμείου των επιστημόνων και ανακατεύετε δικηγόρους, φαρμακοποιούς, τους εργαζόμενους στον τομέα της Υγείας, στο ΤΣΑΥ, δημοσιογράφους, μηχανικούς. Παίρνετε αυτά τα Ταμεία, τα οποία τα θεωρούσατε ευγενή. Εμείς ποτέ δε δεχτήκαμε να διαχωρίζουμε τους εργαζόμενους σε ρετιρέ και υπόγεια, που έκαναν άλλοι, και να μιλάμε για ευγενή και μη ευγενή Ταμεία. Τι θα πει ευγενή Ταμεία; Αυτοί δεν καταβάλλουν εισφορές, δεν προσφέρουν; Τα ανακατεύετε. Θέλετε να τους πάρετε και ένα μέρος των εισφορών και να τα ρίξετε σε άλλα Ταμεία αδύναμα. Αυτή είναι η κοινωνική αλληλεγγύη, να πληρώνει ο ένας κλάδος τον άλλο και οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές και οι βιομήχανοι να μην ξέρουν τι να κάνουν τα χρήματά τους. Επενδύουν τώρα σε αθλητικές ομάδες, παντού, όπου βρουν. Υπάρχει περίσσευμα, έκρηξη κερδοφορίας. Θα πληρώνουν αυτά τα Ταμεία και θα πηγαίνουν να τσοντάρουν στα άλλα Ταμεία, τα οποία βεβαίως δεν τα άδειασαν οι υψηλές συντάξεις των εργαζομένων.

Θα φέρω ένα παράδειγμα από ένα συγκεκριμένο Ταμείο. Με το νόμο Ρέππα υπήρξε ληστεία των αποθεματικών του ΤΣΜΕΔΕ. Υπονομεύει ο νόμος Ρέππα, όπως εφαρμόζεται, το δικαίωμα των μικρών εργοληπτών να διασφαλίζουν εγγυητικές επιστολές από το ΤΣΜΕΔΕ με καλύτερους όρους, σε σχέση με την εξασφάλιση εγγυητικών επιστολών από τις τράπεζες. Το κράτος και οι κατασκευαστικοί όμιλοι αποτελούν τους μεγάλους οφειλέτες του ΤΣΜΕΔΕ. Οι ασφαλισμένοι πληρώνουν τις υψηλότερες εισφορές, ενώ η κύρια σύνταξη είναι από τις χαμηλότερες όλων των Ταμείων. Βεβαίως, το ΤΣΜΕΔΕ είναι ο κύριος μέτοχος στην Τράπεζα Αττικής».

Ειδική αναφορά έκανε και στα λεγόμενα ελλειμματικά Ταμεία, υπογραμμίζοντας:

«Για να δούμε τώρα τα ελλειμματικά Ταμεία. Οι άνεργοι είναι 500.000 και πάνω. Χιλιάδες είναι οι υποαπασχολούμενοι, χιλιάδες οι ανασφάλιστοι Ελληνες και ξένοι εργαζόμενοι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα απομυθοποιεί το επιχείρημα για τη δύσκολη σχέση εργαζομένων και συνταξιούχων. Μιλάμε για τα Ταμεία που δεν έχουν χρήματα. Μέσα από την εισφοροδιαφυγή υπολογίζεται ότι τα Ταμεία έχασαν 5,8 δισεκατομμύρια ευρώ το χρόνο, 2 δισεκατομμύρια ευρώ για το ΙΚΑ. Αυτή είναι η πολύχρονη εκμετάλλευση των αποθεματικών.

Εμείς δε διαχωρίζουμε δομημένα και αδόμητα ομόλογα. Αυτά είναι ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία. Ενας στους πέντε εργαζόμενους είναι ανασφάλιστος. Το κράτος οφείλει περισσότερα από 58 δισεκατομμύρια από τη λεηλασία των αποθεματικών την περίοδο 1950 - 1975. Ποιος αποφάσισε την παραγραφή αυτών; Μπορείτε να μας εξηγήσετε ποιος αποφάσισε την παραγραφή αυτών των οφειλών; Οφείλει περίπου 10 δισεκατομμύρια από νομοθετημένες υποχρεώσεις και εισφορές. Τα ασφαλιστικά Ταμεία έχουν 3,5 δισεκατομμύρια ευρώ απώλεια στην περίοδο 1990 - 2002 επί ΠΑΣΟΚ από το τζογάρισμα των αποθεματικών στο Χρηματιστήριο και ζημιώθηκαν αρκετά εκατομμύρια ευρώ - είναι γνωστά - από τα «δομημένα» ομόλογα επί κυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας. Οι βεβαιωμένες οφειλές των επιχειρήσεων προς το ΙΚΑ, παρά τις επανειλημμένες χαριστικές ρυθμίσεις, είναι πάνω από 3,2 δισεκατομμύρια ευρώ.

Είναι τεράστια τα ποσά των οφειλών των εφοπλιστών στο Ναυτικό Απομαχικό Ταμείο που παραγράφηκαν, ενώ ισχύουν μέχρι σήμερα προκλητικές χαριστικές ρυθμίσεις υπέρ των ναυτιλιακών εταιρειών, που οδήγησαν σε οικονομική κρίση το ΝΑΤ. Για την κρατική υποχρηματοδότηση του συστήματος - υπάρχει και αυτό το θέμα - με βάση το 1% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος που αποφασίστηκε, υπάρχει πρόβλημα στο ΙΚΑ. Πολύ περισσότερο αυξάνονται τα προβλήματα με την ένταξη στο ΙΚΑ των Ταμείων των τραπεζών και των πρώην ΔΕΚΟ. Οι τραπεζίτες χαίρονται.

Σχετικά με την υποχρηματοδότηση του ΙΚΑ έχουμε την εξής κατάσταση: Από το 2003 μέχρι σήμερα ποτέ δε δόθηκε το ποσό που αντιστοιχεί στο 1% - το είπα προηγουμένως - του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος. Το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία δεν έδωσαν τα εξής ποσά στο ΙΚΑ: Το 2003 127.000.000 ευρώ, το 2004 230.000.000 ευρώ, το 2005 210.000.000 ευρώ, το 2006 250.000.000 ευρώ, το 2007 επίσης αφαιρέθηκαν από τη χρηματοδότηση του ΙΚΑ. Την περίοδο δηλαδή 2003 - 2008 το ΙΚΑ στερείται 1.044.000.000 ευρώ.

Για τη χρησιμοποίηση των ασφαλιστικών Ταμείων στη χρηματοδότηση του ιδιωτικού ταμείου Υγείας, εδώ και αν ξοδεύτηκαν. Δηλαδή, πας στο ΙΚΑ και σε στέλνει στις ιδιωτικές κλινικές να κάνεις εξετάσεις. Αυτή είναι η μεγάλη αιμορραγία. Γι' αυτό εμείς μιλάμε για σύστημα δημόσιας ασφάλισης με καρδιά το Κέντρο Υγείας που έχει όλες τις ειδικότητες και κάνεις όλες τις εξετάσεις. Τα ασφαλιστικά Ταμεία καλύπτουν το 84,1% των εσόδων των δημοσίων μονάδων Υγείας και Πρόνοιας. Από τα 3.500.000.000 ευρώ που προϋπολογίζονταν ως έσοδα 262 μονάδων Υγείας για το 2007 τα 2.900.000.000 ευρώ, δηλαδή το 84,1%, το καλύπτουν τα ασφαλιστικά ταμεία και η κρατική χρηματοδότηση ήταν 104.800.000 ευρώ δηλαδή το 3%. Και λέμε ότι νοσεί το ασφαλιστικό σύστημα. Νοσεί η πολιτική υπέρ του κεφαλαίου. Αυτή νοσεί. Αφού τα έχουν φορτώσει όλα στα ασφαλιστικά Ταμεία, και τις συντάξεις και την υγεία και όλα. Αυτό δεν είναι δημόσιο σύστημα Υγείας. Εχει τελειώσει το δημόσιο σύστημα Υγείας. Μέσω του ΙΚΑ τα παίρνουν οι ιδιώτες.

Και βεβαίως θα φτάσουμε σε ένα σημείο έκρηξης, βεβαίως θα χρεοκοπήσει το ΙΚΑ. Αλλά αυτή δεν είναι πραγματική χρεοκοπία. Το χρεοκόπησαν οι συντάξεις; Ποιο δημογραφικό λέτε; Το δημογραφικό το χρεοκόπησε; Το άρμεξε ο ιδιωτικός τομέας Υγείας, το άρμεξε το κράτος, το άρμεξαν οι κυβερνήσεις. Εμείς δε δεχόμαστε τίποτα!

Και να εξηγήσω και το εξής: Ακούω να λέγεται ότι το ΚΚΕ είναι φοβικό Κόμμα - αυτό το λένε όλα τα κόμματα της Βουλής - δεν μπορεί να προσαρμοστεί στις εξελίξεις. Τώρα, κοιτάξτε. Να πείτε φοβικό κόμμα ένα κόμμα το οποίο έχει σημαία του τη ρήξη και τη σύγκρουση με αυτήν την πολιτική, την ανατροπή αυτής της πολιτικής όχι με ομιλίες και φασαρίες στη Βουλή, αλλά με τη λαϊκή παρέμβαση, την παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα, το κόμμα το οποίο λέει ότι πρέπει να ανατραπεί το καπιταλιστικό σύστημα με όποιους όρους αποφασίσει ο λαϊκός παράγοντας, νομίζω ότι είναι... Σιγά μη φοβόμαστε ένα διάλογο και μη φοβόμαστε νέες προτάσεις και μεταρρυθμίσεις»!

«Οι θέσεις που καταθέσαμε», είπε η Αλ. Παπαρήγα, «για να υλοποιηθούν απαιτούν μια πραγματική λαϊκή εξουσία» και εξήγησε:

«Στις θέσεις που κατέθεσα εδώ έχουμε την εξής γενική θέση, αλλά αυτή απαιτεί όχι απλώς μια σοσιαλαριστερή κυβέρνηση, η οποία θεωρεί ότι είναι συγκυριακή η νεοφιλελεύθερη πολιτική στην Ευρωπαϊκή Ενωση, αλλά μια πραγματική λαϊκή εξουσία. Υποστηρίζουμε να υπάρχουν τρία Ταμεία, αλλά εδώ η ενοποίηση είναι άλλο πράγμα. Ενα εργατοϋπαλλήλων, ένα αυτοαπασχολουμένων, μικροεπιχειρηματιών και ένα της φτωχής, της μικρομεσαίας αγροτιάς.

Αλλά εδώ θα έχεις την εξής βάση: Πρώτον, τον πλούτο τον παράγουν οι εργαζόμενοι και όχι οι συμμαχίες με την εργοδοσία. Ο πλούτος ανήκει στους εργαζόμενους. Εδώ έχεις σχεδιασμένη ανάπτυξη, έχεις σχεδιασμένη κατανομή του εργατικού δυναμικού. Ούτε ένας άνεργος. Η σχεδιασμένη κατανομή του εργατικού δυναμικού ξεκινάει από μια άλλη αντίληψη για την εργασία. Μετράς το χρόνο εργασίας ως απολαβή και τις σύγχρονες αυξανόμενες ανάγκες. Δεν έχεις τους αναχρονιστικούς διαχωρισμούς των επαγγελμάτων, απλή, σύνθετη εργασία κ.λπ. γιατί κάθε επάγγελμα, όποιο και αν είναι αυτό, είναι ενταγμένο μέσα στη συνολική, κοινωνική εργασία. Μια κοινωνία δεν μπορεί να ζήσει μόνο με τους επιστήμονες υψηλής ειδίκευσης, που βεβαίως χρειάζονται. Μια κοινωνία θέλει το νεκροθάφτη, αυτόν που συλλέγει τα απορρίμματα κ.λπ. Αυτή η κοινωνία έχει μια ενότητα επαγγελμάτων. Ολα τα επαγγέλματα συνθέτουν αυτό που λέμε "κοινωνική εργασία". Δεν μπορεί να υπάρχουν διαφορές τέτοιες και άλλες, μ' αυτά τα κριτήρια που συνήθως βλέπουμε. Επομένως, ένα Ταμείο να τους ενώσει όλους αυτούς. Θα κατανέμει το εργατικό δυναμικό. Θα έχει ειδίκευση: Γυναίκες, νεολαία.

Κι επειδή γίνεται πάρα πολύς λόγος, υπάρχει αυτή η κατάχρηση, ας πούμε, των προβλημάτων της νεολαίας. Υπάρχουν; Βεβαίως, οξύνονται. Κάθε γενιά, αν συνεχίσουμε έτσι, θα ζει χειρότερα από την προηγούμενη. Ποια είναι αυτή η νεολαία που υποφέρει; Καταρχήν, υποφέρει το παιδί του εργάτη, του υπάλληλου, του φτωχού αγρότη, του φτωχού επιχειρηματία. Μην ξεχνάμε ότι αυτή η νεολαία δεν είναι ένα σύνολο γενικά. Είναι παιδιά της εργατικής, της λαϊκής οικογένειας και υποφέρουν γιατί υποφέρουν οι γονείς τους. Δεν μπορεί να υπάρχει ειδική πολιτική στη νεολαία, αν δεν υπάρχει για τους γονείς τους. Και, βεβαίως, για τη νεολαία. Θα δώσω ένα παράδειγμα: Το 30% των φοιτητών στα πανεπιστήμια δουλεύουν. Το 60% των σπουδαστών που πηγαίνουν στα ΤΕΙ δουλεύουν. Εδώ και τώρα να σταματήσει η δουλειά των φοιτητών και των σπουδαστών! Πρέπει ο σπουδαστής να φοιτά και να είναι στα θρανία και πραγματικά εκεί πρέπει να αποδίδει. Τον έστειλε εκεί η οικογένειά του ύστερα από τόσα φροντιστήρια και πρέπει να ξαναδουλέψει! Αμα θέλουμε να μιλήσουμε για τη νεολαία, λοιπόν, ας μη μιλάμε αποσπασματικά. Κανένας φοιτητής, κανένας σπουδαστής δεν πρέπει να δουλεύει, που σημαίνει ότι πρέπει να στηριχτεί η οικογένειά του.

Για να πάρουμε ένα παράδειγμα: Είχα συνάντηση με την Ομοσπονδία των Σιδηροδρομικών του ΟΣΕ, που βεβαίως φέτες - φέτες κόβεται και ιδιωτικοποιείται. Και τους ρώτησα το εξής. Τους λέω: "Εγώ έχω χρόνια να ταξιδέψω με τρένο, δυστυχώς. Ποιοι μπαίνουν μέσα στα τρένα;" Το 80% είναι φοιτητές και σπουδαστές, που πηγαινοέρχονται. Δεν πάνε με το αεροπλάνο. Ακόμη κι αν ο μπαμπάς τους έχει ένα ΙΧ δεν τους συμφέρει να πάνε Αθήνα - Αλεξανδρούπολη ή να πάνε στην Κοζάνη. Και πάνε με το σιδηρόδρομο. Και συμφέρει σήμερα. Δώδεκα ευρώ είναι το εισιτήριο. Και έχουν εκσυγχρονιστεί οι σιδηρόδρομοι και μπορούσαν να εκσυγχρονιστούν ακόμη περισσότερο. Η ιδιωτικοποίηση, η μείωση των γραμμών των σιδηροδρόμων πλήττει ή δεν πλήττει σήμερα τους φοιτητές και τους σπουδαστές; Για να πιάσουμε μια κατηγορία.

Επομένως, αν θέλουμε να μιλάμε για Ταμεία ισχυρά, πριν απ' όλα πρέπει να εξασφαλιστεί δουλειά σε όλους. Από τα 18 και πάνω αυτός που θέλει να δουλέψει πρέπει να έχει βρει δουλειά. Πριν τελειώσει το πανεπιστήμιο πρέπει να έχει βρει δουλειά. Πριν τελειώσει το ΤΕΙ πρέπει να ξέρει πού θα πάει να δουλέψει κι όχι να ψάχνει.

Μιλάμε τώρα για τις συντάξεις. Βέβαια, όταν παίρνεις 600 και 700 ευρώ το μήνα πώς θα έχεις υψηλή σύνταξη; Τα παιδιά που δουλεύουν τετραωρίτες στα σούπερ μάρκετ παίρνουν 350 ευρώ το μήνα! Δουλεύουν τέσσερις ώρες. Για να πάνε στο σούπερ μάρκετ, ανάλογα με το πού μένουν θέλουν και μία ώρα να πάνε - εδώ, στα μεγάλα αστικά κέντρα - και μία για να γυρίσουν, δύο. Σύνολο: έξι ώρες. Και βγάζουν 350 ευρώ. Σου λέει: "Είναι ένα χαρτζιλικάκι. Καλύτερο από το τίποτα". Να μην ζητάει και για το κουτί τα τσιγάρα από τη μαμά και τον μπαμπά ή για ένα ποτό στην κοπέλα του ή αντίστοιχα στο αγόρι της. Επομένως, τι συζητάμε;

Η θέση μας λοιπόν είναι ότι οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να παγιδευτούν από την κινδυνολογία: "Πληρώστε και ξαναπληρώστε, γιατί θα καταρρεύσουν τα Ταμεία". Να πληρώσουν πολιτικά και οικονομικά αυτοί που οφείλουν. Εδώ δεν μπορεί να υπάρξει αυτό που λέμε "ρεαλισμός", "για να δούμε, να συμβιβαστούμε". Κανένας συμβιβασμός! Αν σήμερα το λαϊκό κίνημα συμβιβαστεί μ' αυτά τα μέτρα, αύριο θα χάσει πολύ περισσότερα. Καμία εμπιστοσύνη στις ηγεσίες των κινημάτων. Τα παζάρεψαν, όλα αυτά τα χρόνια, δεν προετοίμασαν το κίνημα για τίποτε, τουφεκιές στον αέρα με μεμονωμένες απεργίες, και κυρίως δεν μπορούν να εκπροσωπήσουν τους εργαζόμενους οι ηγεσίες που κινούνται ανάλογα με τον ανταγωνισμό των κομμάτων, ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας, ή βλέποντας τα πράγματα στην κάλπη. Το κίνημα το ταξικό, το κίνημα το λαϊκό πρέπει να έχει καθαρή θέση: Κανένα συμβιβασμό με την πολιτική των μονοπωλίων, κανένα συμβιβασμό με την πολιτική του κεφαλαίου. Τότε μπορείς να κατακτήσεις κάτι!

Εμείς πιστεύουμε ότι όσα δε φέρνει ο χρόνος μπορεί να τα φέρει η ώρα και η δράση μας θα είναι τέτοια για να γκρεμιστούν οι νόμοι - κυριολεκτικά - που έγιναν και αυτό το συγκεκριμένο είναι που θα βοηθήσει σε μια ουσιαστική ανατροπή του συσχετισμού δύναμης στο πολιτικό επίπεδο και όχι τα φτιασιδώματα και οι αναπαλαιώσεις».