ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Παπαγεωργίου Βασίλης

Καλή κυβέρνηση!!! Κακή κυβέρνηση!!!

***

Γιατί, μήλα στη λαϊκή είναι;;; `Η κοστούμι για να το πάρεις στις εκπτώσεις;;;

***

Η κυβέρνηση μπορεί να είναι φιλολαϊκή ή αντιλαϊκή;;; `Η καλή για το λαό, ή καλή για το κεφάλαιο...

***

Μπορεί κανένα κόμμα της δικομματικής εναλλαγής να κάνει, ή να συμμετάσχει σε φιλολαϊκή κυβέρνηση;;;

***

Η πείρα όλων των τελευταίων χρόνων (η ίδια η ζωή του τηλέπαθου) αλλά και αυτά που λένε και γράφουν (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) στα προγράμματά τους μαρτυρούν: Καλή κυβέρνηση για το κεφάλαιο...

***

Δηλαδή καλή κυβέρνηση ενάντια στα συμφέροντα του τηλέπαθου...

***

Γι' αυτό: ΜΟΝΟ ΚΚΕ.

***

Ερώτηση στον Αλ. Αλαβάνο(ΣΥΝ): Αν δεν μπορούσατε να ψηφίσετε το κόμμα σας, τι θα ψηφίζατε; Αλ. Αλαβάνος (ΣΥΝ): «Ενδεχομένως να ψήφιζα κάποια από τις εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις της Αριστεράς»...

***

Μωρέ μπράβο!!! Μην τολμήσει κανείς και τους πει αφερέγγυους, ή οπορτουνιστές, γιατί θα είναι συκοφάντης!!!

***

Κρυφή ατζέντα!!! Γιατί;;; Επειδή στη φανερή είσαστε(ΠΑΣΟΚ-ΝΔ)ολόιδιοι;;;

***

Του τηλέπαθου του φτάνει η φανερή για να τα καταλάβει όλα... Αλλωστε δεν έχει παρά να θυμηθεί πώς έζησε τα τελευταία είκοσι περίπου χρόνια...

***

ΜΟΝΟ ΚΚΕ!!!

Associated Press

ΦΙΛΙΠΠΙΝΕΣ

Αντικυβερνητική διαδήλωση

Δυναμική διαδήλωση πραγματοποίησαν χτες οι φοιτητές στη Μανίλα, απαιτώντας περισσότερες δαπάνες για την Παιδεία και καταγγέλλοντας την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνηση της Γκλόρια Αρόγιο. Αφορμή και μόνο η πρόσφατη καταδίκη του πρώην προέδρου της χώρας Γιόζεφ Εστράδα, για διαφθορά και παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι φοιτητές υπογράμμισαν ότι η Αρόγιο είναι το ίδιο, αν όχι περισσότερο ένοχη.

Δεν μπορώ να λείπω...

Γιαγιά, πώς θα κατέβεις; Είσαι πολύ μεγάλη. Δε θ' αντέξεις. Είπα, θα κατέβω!! Οι συγκεντρώσεις του Κόμματος είναι κρίκοι αλυσίδας. Δεν μπορώ να λείπω. Οσους κρίκους κι αν έσπασαν την αλυσίδα δεν την έκοψαν, θα είμαι εκεί, με τα εγγόνια μου. Νέοι κρίκοι στη συνέχεια του Κόμματος. Οταν η γιαγιά μιλάει, τα εγγόνια σιωπούν. Δεν είναι απλό πράγμα να έχουν γιαγιά την αντάρτισσα του Γράμμου και του Βίτσι. Λαφίνα ήταν. Δεν τη λυγούσε το βάρος του οπλισμού. Ούτε οι κακουχίες την άγγιζαν. Δε σκαρφάλωνε στα βράχια. Σαν αγριοκάτσικο πηδούσε από ταμπούρι σε ταμπούρι και οι σφαίρες όλο να την ψάχνουν...

Εδώ γιαγιά. Εδώ είμαστε η Σπουδάζουσα. Ολοι είναι ΚΝίτες. Στους γνωρίζω. Η γιαγιά, κρατώντας το χέρι του εγγονού της, χαμογελούσε χαιρετώντας τα παιδιά, κορίτσια, αγόρια που είχαν τον ήλιο μες στα μάτια τους. Κάποια τη φίλησαν κιόλας. Ηταν τόσο όμορφη με το μαύρο της τσεμπέρι. Μ' αυτό θα κατέβω. Εσείς δεν ξέρετε τι είναι για μένα το μαύρο τσεμπέρι. Είναι ο παππούς σας, οι συναγωνιστές μου, που πέθαναν πριν να χαρούν. Αν το λέει η γιαγιά, το εγγόνια σιωπούν. Στην Ιστορία δεν αντιμιλούν.

Την τριγύρισαν τα δέκα εγγόνια της. Βγήκαν από τις γραμμές της Σπουδάζουσας. Η γιαγιά καμαρώνοντας τ' αγκάλιαζε με τη ματιά της, που όλο πλάταινε, μέχρι που έμπασε μέσα της όλη τη Σπουδάζουσα. Παιδιά της κι αυτά. Γιαγιά, να ο Αρίστος της γειτόνισσας. Η μάνα σου το ξέρει; Είναι κι αυτή εδώ. Εδώ; Αναφώνησε η γιαγιά κι ευφράνθηκε η ψυχή της. Ναι, εδώ. Εργάτρια είναι, γιαγιά. Το κατάλαβε πια, είπε ο γιος της. Να με πάτε στα γεροντάκια της Εθνικής Αντίστασης, ζήτησε η γιαγιά. Να με σεργιανίσετε μέσα στον κόσμο. Να δω, να ακούσω. Να υγρανθούν τα μάτια μου. Να 'χω να πω πράγματα στον παππού σας, στον καπετάνιο μου, στις συναγωνίστριες, τις συντρόφισσες. Οι πεθαμένοι πάντα περιμένουν νέα από τη γη.

Από τη μια, η φοιτήτρια του Πολυτεχνείου, από την άλλη, της Ψυχολογίας, στη μέση η γιαγιά, πίσω τ' άλλα εγγόνια, όλα φοιτητές, με παιδιά της Σπουδάζουσας, πορεύτηκαν στη συγκέντρωση παρέα με την Ιστορία. Την είδα να αγκαλιάζεται με τους γέροντες της Εθνικής Αντίστασης. Να λέει, ο ένας στον άλλο, θυμάσαι... Την άκουσαν να παινεύει τους οικοδόμους για τη ρώμη και την πειθαρχία τους. Τη σεβάστηκαν πιότερο για το σεβασμό που η ίδια έδειχνε στους ανθρώπους της δουλιάς, που με τα τριμμένα γιορτινά τους ρούχα κατέβηκαν στη συγκέντρωση.

Σείστηκε ο τόπος. Μυριόστομη κραυγή, γιόμισε τον αέρα με τρία κόκκινα γράμματα. ΚΚΕ. Κόκκινα όπως το αίμα της καρδιάς όλων εκείνων που παιδεύτηκαν για το καλό του ανθρώπου. Από τον Προμηθέα μέχρι τον Μπελογιάννη και τον Πλουμπίδη και πόσους άλλους... Ησυχία. Μιλάει η Γραμματέας του Κόμματος. Οι άνθρωποι ακούνε. Δεν είναι πανηγύρι η συγκέντρωση του Κόμματος. Ναι, είπε και η γιαγιά στο τέλος, θα πάμε καλά, γιατί το χρειάζεται ο λαός. Να 'στε καλά, παιδιά μου. Χαιρέτησε τη Σπουδάζουσα και με το μεγάλο της εγγόνι πήρε το δρόμο του γυρισμού.

Ι. Α. ΠΡΟΥΣΑΝΙΔΗΣ