ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Για την ευρωπαϊκή ιδέα

Γρηγοριάδης Κώστας

Ενας πακτωλός χρημάτων ρέει συνεχώς από τα ταμεία της ΕΕ, προκειμένου να «καθαγιαστεί» η ένωση του κεφαλαίου στις συνειδήσεις των λαών. Στο πλαίσιο αυτό, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε πρόσφατα το Πρόγραμμα «Νεολαία σε δράση» για την περίοδο 2007 - 2013 με προϋπολογισμό περίπου 885 εκατομμύρια ευρώ και σκοπό «να εμφυσήσει στους νέους ηλικίας 15 έως 28 χρόνων "την ιδέα της Ευρώπης και του ευρωπαίου πολίτη", προωθώντας την κοινωνική συνοχή και το διαπολιτισμικό διάλογο μεταξύ τους».

Στόχος αυτού του προσηλυτισμού που γίνεται στην κυριολεξία με εξαγορά συνειδήσεων, δεν είναι φυσικά να εκτιμήσουν οι νέοι την Ευρώπη ως γεωγραφικό χώρο... Πραγματικός στόχος είναι να εμποτιστούν με την ιδεολογία των κυρίαρχων τάξεων και τις «αξίες» της καπιταλιστικής ένωσης που για να συνεχίσει να «ανθεί» θα πρέπει να τους εκμεταλλεύεται πολύ πιο σκληρά απ' ό,τι σήμερα. Αν, λοιπόν, οι νέοι «χάψουν» ότι αυτή η εκμετάλλευση είναι προς το συμφέρον τους, τόσο πιο εύκολα θα κάνουν τη δουλιά τους και θα θησαυρίζουν τα μονοπώλια και οι πολυεθνικές...

Ρουσφέτι... οδικής βοήθειας

Σε προεκλογικό «ρουσφέτι» στις μεγάλες ασφαλιστικές εταιρείες, που παρέχουν και υπηρεσίες οδικής βοήθειας, προχωρά η κυβέρνηση. Σύμφωνα με τον υπουργό Μεταφορών Μ. Λιάπη, είναι έτοιμο το νομοσχέδιο για την «οδική βοήθεια οχημάτων», το οποίο κατ' απαίτηση των «οργανωμένων εταιρειών» - όπως χαρακτηριστικά ομολόγησε ο υπουργός - βάζει τάξη στο άναρχο πεδίο λειτουργίας στον κλάδο της οδικής ασφάλειας!

Ανεξάρτητα από τους ισχυρισμούς του υπουργού, ουσιαστικά, επιχειρείται το ξεκαθάρισμα της αγοράς από τις πολλές επιχειρήσεις (μόνο στην περιοχή της Αττικής υπάρχουν σήμερα περίπου 500 εταιρείες οδικής βοήθειας). Το νομοσχέδιο προβλέπει ότι άδειες για την άσκηση δραστηριότητας στο συγκεκριμένο τομέα θα χορηγούνται μόνο σε μεγάλες εταιρείες - ασφαλιστικές ή μη - με ελάχιστο στόλο ειδικών γερανοφόρων οχημάτων (25 για την Αττική και δέκα για τη Θεσσαλονίκη) και ελάχιστο αριθμό απασχολουμένων οδηγών - τεχνιτών (τουλάχιστον 75 για την Αττική και για τη Θεσσαλονίκη τουλάχιστον 30).

Και ενώ είναι ολοφάνερος ο στόχος της κυβέρνησης - να συμβάλει στη συγκεντροποίηση του συγκεκριμένου επιχειρηματικού τομέα είτε ωθώντας σε «λουκέτο» τις μικρές εταιρείες ή να τις καταστήσει «δορυφόρους» των μεγάλων - ο Μ. Λιάπης ισχυρίστηκε ότι όλα αυτά γίνονται «προς όφελος των καταναλωτών», οι οποίοι με την ανάπτυξη του... ανταγωνισμού θα είναι οι μοναδικοί κερδισμένοι. Δηλαδή τα κέρδη τους, από αυτόν τον ανταγωνισμό, θα είναι τα ίδια με αυτά που είχαν οι καταναλωτές μετά από τον 14ετή... ανταγωνισμό των εταιρειών κινητής τηλεφωνίας, οι οποίες έχουν θησαυρίσει σε βάρος των συνδρομητών τους ελέω «ελεύθερου ανταγωνισμού».

Η κερδοφορία στο όνομα των αστέγων...

Το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Αθήνας (ΕΒΕΑ), υπέγραψε, λέει, μνημόνιο συνεργασίας με το Δήμο της Αθήνας, για την ...αντιμετώπιση του προβλήματος των αστέγων! Κήρυξαν, μάλιστα και το 2007 ως ...έτος αστέγων. Διαβάζοντας τα παραπάνω, κάποιος αδαής θα πει: «Οι εταιρείες ασχολούνται με τα κοινωνικά προβλήματα». Κάποιος που διάβασε την ομιλία του Κ. Μίχαλου, προέδρου του ΕΒΕΑ, θα πει: «Οι εταιρείες ασχολούνται με την αύξηση της κερδοφορίας τους».

Και να τι είπε ο Κ. Μίχαλος: «Καθώς οι ίδιες οι εταιρείες έρχονται αντιμέτωπες με τις προκλήσεις του μεταβαλλόμενου περιβάλλοντος στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης και ειδικότερα της εσωτερικής αγοράς, συνειδητοποιούν ότι η εταιρική κοινωνική ευθύνη μπορεί να ενέχει άμεση οικονομική αξία». Τα είπε όλα ο άνθρωπος! Οι εταιρείες - και ο ΕΒΕΑ, ως συλλογικός εκφραστής τους - κάνουν φιλανθρωπίες για να αντιμετωπίσουν κοινωνικά προβλήματα που θα έπρεπε να είναι αποκλειστική υποχρέωση του κράτους, και μάλιστα για τα πιο εξαθλιωμένα τμήματα του πληθυσμού και όχι για να λύσουν προβλήματα όπως τα διάφορα παπαγαλάκια και οι πολιτικοί εκφραστές τους (π.χ. ο δήμαρχος Αθήνας) θέλουν να μας πείσουν. Και ταυτόχρονα αυτό το συνδυάζουν με το αποκλειστικά δικό τους συμφέρον την «άμεση οικονομική αξία», όπως λένε, που προσκομίζουν. Δηλαδή, την αύξηση της κερδοφορίας τους. Ολα τα άλλα είναι για τους αδαείς...

Χρηματιστηριακά...

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΙΣ χτεσινές εξελίξεις (παραίτηση Σημαιοφορίδη κλπ.) το ...μέγα πολιτικό ερώτημα που προκύπτει από την αντιπαράθεση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είναι ένα: Ποιος μπορεί να κλέβει τα χρήματα των ασφαλισμένων με λιγότερα σκάνδαλα και μίζες;

Η απάντηση προφανώς ενδιαφέρει αυτούς που θέτουν τα ερωτήματα (είτε προέρχονται από το χώρο της πολιτικής είτε από το χώρο της ηλεκτρονικής δημοσιογραφίας), πλην, όμως, σε τίποτε δεν έχει να κάνει με αυτά που ενδιαφέρουν τους ίδιους τους ασφαλισμένους.

Εν ολίγοις, αυτοί που ακούνε λόγους «ειδικών» και «οίκων» για αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και μείωση των συντάξεων, είναι υποχρεωμένοι να μαθαίνουν για εκατομμύρια από τα δικά τους χρήματα που πάνε στη μία ή την άλλη τσέπη μέσω χρηματιστηρίου.

Ακόμη χειρότερα, πρέπει να ακούνε από την κυβέρνηση ότι «θωρακίζει» τις αποταμιεύσεις τους αλλά συνεχίζει να τις ρίχνει στις χρηματαγορές και το ΠΑΣΟΚ να φωνάζει ζητώντας να γίνεται το ίδιο πράγμα αλλά ...με μια άλλη, «πράσινη» κυβέρνηση.

Γιατί μέσα στον τσακωμό τους μην έχετε καμία αμφιβολία ότι τα δύο κόμματα συμφωνούν ασυζητητί σε ένα πράγμα: Τα αποθεματικά των Ταμείων πρέπει - όπως λένε - να «αξιοποιούνται». Η χρηματαγορά ...πάντα πεινάει.

Για το ενδεχόμενο τα χρήματα των Ταμείων να επιστρέψουν σε αυτούς που ανήκουν, δε μιλάει φυσικά κανείς. Οπως και για τις εισφορές των μεγαλοοφειλετών, όπως και για τη μαύρη, ανασφάλιστη ή «μερική» εργασία, που καταδυναστεύουν τα Ταμεία.

Γρηγοριάδης Κώστας

Αραγε, για το μεγάλο σκάνδαλο το οποίο αφορά στις χαριστικές ρυθμίσεις χρεών σε επιχειρήσεις, που έχουν κάνει τα τελευταία 25 χρόνια οι κυβερνήσεις του δικομματισμού, πρόκειται ποτέ να πει κανείς από αυτούς κάτι;

Το ιμπεριαλιστικό μακελειό

Οι πρώτες σειρήνες ήχησαν ξημερώματα στη Βαγδάτη. Ξημερώματα της 20ής Μάρτη 2003. Εδωσαν τέλος σε μια αντίστροφη μέτρηση, που άρχισε τουλάχιστον ένα χρόνο νωρίτερα. Η επιχείρηση «Ιρακινή Ελευθερία», όπως ονομάστηκε από τη «συμμαχία των προθύμων» (ΗΠΑ, Βρετανία, Αυστραλία, Πολωνία) που ανέλαβε να την υλοποιήσει και παρά την παγκόσμια κατακραυγή, ήταν γεγονός. Και προκάλεσε όντως «σοκ και δέος». Οχι μόνο στον ιρακινό λαό, αλλά σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Τέσσερα χρόνια μετά, η πραγματικότητα δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες ή για εθελοτυφλίες. Η εισβολή στο Ιράκ ήταν ειλημμένη απόφαση, πολύ πριν η Ουάσιγκτον «ανακαλύψει» το πρόσχημα της ύπαρξης όπλων μαζικής καταστροφής ή των διασυνδέσεων του καθεστώτος Χουσεΐν με την αλ Κάιντα, όπως αποδεικνύουν απόρρητα έγγραφα που ήρθαν, εκ των υστέρων, στη δημοσιότητα και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.

Αλλωστε, τα προσχήματα αυτά είχαν καταρριφθεί εντός του Συμβουλίου Ασφαλείας πριν την εξαπόλυση της επίθεσης, από τους κατεξοχήν αρμόδιους: τους επιθεωρητές του ΟΗΕ και της Διεθνούς Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας. Και, άλλωστε, ακριβώς επειδή τα πραγματικά αίτια της εισβολής δεν είχαν καμία σχέση με τα προβαλλόμενα προσχήματα προκλήθηκε και τόσο μεγάλη ένταση μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που συγκρούστηκαν σε διπλωματικό επίπεδο δριμύτατα με αποκορύφωμα τις ομιλίες των υπουργών Εξωτερικών Γαλλίας, Ρωσίας και Γερμανίας στην έδρα του ΟΗΕ.

Η εισβολή στο Ιράκ ουδόλως σχετιζόταν και σχετίζεται με «κατασκευασμένες τρομολαγνικές απειλές» ή «ατομικές ελευθερίες και δημοκρατικά δικαιώματα» (υπό το μανδύα των οποίων έγινε, εκ των υστέρων απόπειρα να ενδυθεί το ιμπεριαλιστικό έγκλημα στο Ιράκ στο πλαίσιο του σχεδίου για την «ευρεία Μέση Ανατολή»). Το Ιράκ και ο λαός του έγιναν στόχος, γιατί βρίσκονται στη νευραλγική γεωστρατηγικά και εξαιρετικά πλούσια ενεργειακά περιοχή του Κόλπου ή αλλιώς της Ευρασίας.

Ο έλεγχος των ενεργειακών πηγών και δρόμων ολόκληρης της περιοχής είναι το «κλειδί» για τη διασφάλιση της παγκόσμιας ισχύος και υπεροχής της ιμπεριαλιστικής δύναμης που θα το πετύχει. Γι' αυτό και αίφνης τόσοι πολλοί «ανησύχησαν» για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Και στη συνέχεια τα «ξέχασαν», όταν αντιλήφθηκαν ότι οι συνθήκες άρχισαν να γίνονται ευνοϊκότερες, προκειμένου να συμμετάσχουν στο μοίρασμα της «πολύτιμης πίτας». Το ίδιο ισχύει και με την άλλη επέμβαση, το 2001, στο Αφγανιστάν.

Σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά, η συμμαχία «των προθύμων» έχει φυλλορροήσει. Οι κατοχικές δυνάμεις, προσπαθώντας ματαίως (όπως αποδεικνύουν οι απώλειές τους) να ελέγξουν τη χώρα, ανέδειξαν κυβερνήσεις και επέλεξαν συμμαχίες που απλώς καλλιέργησαν περαιτέρω το δηλητήριο του διχασμού. Η εφιαλτική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί μέσα από την όξυνση εξαιρετικά επικίνδυνων στοιχείων, όπως είναι οι θρησκευτικές αντιπαραθέσεις, απειλεί να τινάξει στον αέρα ολόκληρη την περιοχή με ανεξέλεγκτες συνέπειες, ενώ η Ουάσιγκτον μηρυκάζει το ίδιο τρομακτικό σενάριο και απέναντι στο Ιράν. Σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά, ο πόλεμος μοιάζει να βρίσκεται μόλις στην αρχή του με τους λαούς της περιοχής να σηκώνουν στις πλάτες της δικής τους αντίστασης μεγάλο βάρος της ευθύνης για το μέλλον όλων μας. Γι' αυτό και είναι περισσότερο αναγκαία σήμερα η αλληλεγγύη μας στους αγωνιζόμενους λαούς - θύματα του ιμπεριαλισμού.

Ελένη ΜΑΥΡΟΥΛΗ

... και τα ημίμετρα

Απ' την άλλη, η διοίκηση του δήμου, με ημίμετρα προσπαθεί να συγκαλύψει ένα πρόβλημα που η ίδια η πολιτική που υπηρετεί έχει διογκώσει. Σαν τις κακές νοικοκυρές που βάζουν τα σκουπίδια κάτω απ' το χαλί, έτσι και η διοίκηση του δήμου επιχειρεί να μπαλώσει τις τρύπες στο κοστούμι της πολιτικής της. Και μπορεί να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ότι «δε θέλουμε να υπάρχουν άστεγοι, όχι επειδή θαμπώνουν τη λάμψη της καλογυαλισμένη βιτρίνας της κοινωνίας μας», όπως είπε ο Νικ. Κακλαμάνης, αλλά στην πραγματικότητα, είναι ακριβώς αυτό. Και σε αυτό το πλαίσιο, εντάσσεται και η δραστηριότητα με τους αστέγους. Και ακριβώς γι' αυτό, ως «συνεργάτες» επέλεξαν τους εμποροβιομήχανους. Πάντως, το υποκριτικό στην όλη υπόθεση είναι ότι αυτοί που με την πολιτική τους οξύνουν ένα πρόβλημα - που έτσι κι αλλιώς είναι σύμφυτο με τον καπιταλισμό - έρχονται τώρα και λένε ότι επιδιώκουν να το λύσουν...