Στη διάρκεια των βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία, που έκαναν κάρβουνο, όχι μόνο σπίτια, κτίρια και εργοστάσια, αλλά και ανθρώπους, υπήρξαν και αυτοί που ισχυρίζονταν ότι η πληροφόρηση που έδιναν οι Ελληνες δημοσιογράφοι - με κίνδυνο της ζωής τους - ήταν μονομερής και ...όχι αντικειμενική. Στην πραγματικότητα, η απόκρυψη των πραγματικών δεδομένων και η εσκεμμένη διάδοση ψευδών πληροφοριών, με στόχο να παρουσιάσουν τους Σέρβους σαν νέους Χίτλερ, που έχουν επιδοθεί στο ολοκαύτωμα των Κοσσοβάρων, ανήκει στην πλευρά των Δυτικών και ιδιαίτερα των ΝΑΤΟικών που έχουν παράδοση στην παραπλάνηση. Σκοπός τους: Να μην υπάρξει αντίδραση από την πλευρά των Ευρωπαίων, αλλά και των δικών τους, που εξακολουθούν να θυμούνται τις απώλειες και, βέβαια, τα εγκλήματα που έγιναν στο Βιετνάμ. Ετσι, οι Αμερικάνοι κατάφεραν να φτιάξουν μετά τον πόλεμο του Κόλπου μια ειρήνη στα μέτρα τους. Ομως, στο βρώμικο πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, δεν μπόρεσαν να παρασύρουν στην άγνοια όλους όσους ήθελαν, δεν μπόρεσαν να επιβάλουν τη μεροληπτική ενημέρωση, που προετοίμαζαν, υποδουλώνοντας και πνευματικά τον κόσμο. Γι' αυτόν ακριβώς τον "πληροφοριακό ιμπεριαλισμό", όπως των αποκαλεί, μιλάει σε μια γλαφυρή μελέτη του, που κυκλοφόρησε πρόσφατα, ένας πολύ νέος συμπατριώτης μας, οκοινωνιολόγος Σήφης Φιτσανάκης. Τίτλος "Ανατρεπτική τεχνολογία - Από τη βιντεοεξέγερση στην ψηφιακή δημοκρατία" (εκδόσεις "Καλέντης"). Ιδιαίτερα αποκαλυπτικό είναι το κεφάλαιο "Πώς κατασκευάζεται ένας κυβερνοπόλεμος". Ηδη, ο ερευνητής έχει αναλύσει σε προηγούμενο κεφάλαιο την ανισορροπία που παρατηρείται στον έλεγχο πληροφοριών και στο δίκτυο διανομής τους. Στο χώρο της ενημέρωσης, βασιλεύουν τα μονοπώλια των αμερικανικών πρακτορείων. Γράφει:

Τα πρακτορεία αυτά είναι βασικά τέσσερα - είναι αυτά που ελέγχουν περισσότερο από το ενενήντα τοις εκατό της παγκόσμιας ροής ειδήσεων. Μιλάμε βέβαια για το Reuters και το United Press Agency της Νέας Υόρκης, το Associated Press επίσης των ΗΠΑ και το Agence Europeen των Βρυξελλών. Τα τρία είναι αμερικανικά, ενώ και τα τέσσερα ανήκουν σε χώρες της προηγμένης Δύσης και του πρώτου κόσμου. Επίσης η συντριπτική πλειοψηφία των δημοσιογράφων που δουλεύουν σ' αυτά τα πρακτορεία είναι Δυτικοί πολίτες, ως επί το πλείστον Αμερικανοί, λευκοί και, κατά κύριο λόγο, γιάπις. Είναι, λοιπόν, φυσικό εκείνοι που ελέγχουν τη ροή των ειδήσεων να τις κατατάσσουν ιεραρχικά σύμφωνα με τη σημασία τους και να τις κρίνουν σύμφωνα με το τι νομίζουν εκείνοι πως είναι πιο σημαντικό...

Οι Ευρωπαίοι, αλλά κυρίως οι Αμερικανοί πολίτες είναι "βαθιά νυχτωμένοι", αγνοούν βασικά γεγονότα της ιστορίας!

Ο μέσος Αμερικανός πιστεύει σήμερα ότι οι απώλειες των Βιετναμέζων κατά τη διάρκεια του πολέμου με τις ΗΠΑ ήταν γύρω στις 100.000. Ο επίσημος αριθμός ξεπερνάει τα δύο εκατομμύρια, ενώ ο πραγματικός αριθμός κυμαίνεται κάπου στα τρία με τέσσερα εκατομμύρια νεκρούς. Ο μέσος Βρετανός θεωρεί τους Βορειο-Ιρλανδούς "τρομοκράτες" του ΙRΑ ως την πιο δολοφονική παραστρατιωτική οργάνωση της Ευρώπης, ενώ η αλήθεια είναι πως οι αντίπαλες παράνομες ομάδες των πιστών του στέμματος, τα μέλη των ακροδεξιών UNF και UDA έχουν δολοφονήσει τρεις φορές περισσότερους αθώους απ' ό,τι οι συνάδελφοί τους του IRA, κατατάσσοντας έτσι τις "δραστηριότητές" τους στην πλέον δολοφονική παραστρατιωτική οργάνωση στη Δύση, μετά την ιταλική μαφία.Για τους περισσότερους Δυτικοευρωπαίους, τα θύματα της πολιορκίας του Σαράγεβου κατά τη διάρκεια του γιουγκοσλαβικού εμφυλίου ήταν κατά κύριο λόγο οι μουσουλμάνοι εγκλωβισμένοι. Η αλήθεια είναι πως σχεδόν ο μισός πληθυσμός της πολιορκημένης πόλης (εκατόν είκοσι από τις τριακόσιες χιλιάδες) ήταν ορθόδοξοι Σέρβοι.

Στις 18 Γενάρη (σ.σ. 1991) στη 1.40 ώρα Ελλάδας, οι πρώτες αμερικανικές επιδρομές στη Βαγδάτη σήμαναν την έναρξη της επιχείρησης "Καταιγίδα της Ερήμου". Ταυτόχρονα, μπαίνει σε λειτουργία το τρίτο και σημαντικότερο στάδιο του αμερικανικού πληροφοριακού πολεμικού δόγματος: Το αποκαλούμενο "INFORMATION MANAGEMENT", η πληροφορική διαχείριση, ο εξευγενισμένος ορισμός της απόπειρας απόκρυψης της αλήθειας. Η πληροφοριακή διαχείριση λειτουργεί και αυτή σε τρία επίπεδα: α) Της επιβολής στρατιωτικού νόμου στο πολεμικό μέτωπο. β) Της απαγόρευσης άδειας ρεπορτάζ σε"ανεπιθύμητους" δημοσιογράφους και γ) της ανοιχτής και άμεσης λογοκρισίας. Οι Αμερικανοί στρατιωτικοί σύμβουλοι είχαν μάθει το μάθημά τους στο Βιετνάμ. Ηξεραν πως, σε περίπτωση ελευθερίας του Τύπου και των φωτογράφων, η κοινή γνώμη γρήγορα θα στραφεί εναντίον τους, ιδιαίτερα εάν ο πόλεμος παραταθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα. Η κήρυξη στρατιωτικού νόμου στο Κουβέιτ επέτρεψε στους στρατιωτικούς να απαγορεύσουν την πρόσβαση οποιουδήποτε δημοσιογράφου στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Ταυτόχρονα, από τους 7.000 ρεπόρτερ που είχαν φτάσει από ολόκληρο τον κόσμο για να καλύψουν τη σύγκρουση, άδεια κάλυψης δόθηκε μόνο στους 198. Οι υπόλοιποι 6.802 στάλθηκαν πίσω στις χώρες τους!

Μια στυγνή δικτατορία επέβαλαν οι Αμερικανοί στην ενημέρωση που γινόταν για τον πόλεμο του Κόλπου, διαστρέφοντας ασύστολα την πραγματικότητα...

...Καμιά είδηση για τους αριθμούς ή τα στοιχεία των νεκρών της συμμαχικής δύναμης δεν επιτράπηκε πριν από τη λήξη του πολέμου και στους φωτογράφους απαγορεύτηκε η φωτογράφιση οποιουδήποτε πτώματος είτε Ιρακινού είτε συμμάχου, έως ότου έληξε η σύρραξη. Αντίθετα, επιτράπηκε η ελεύθερη λήψη κατεστραμμένων ή βομβαρδισμένων εγκαταστάσεων. Ακόμα και στους δημοσιογράφους Τζον Σίμπσον του BBC και Πίτερ Αρνετ του CNN, στους οποίους επιτράπηκε από τις ιρακινές αρχές να μείνουν σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου της Βαγδάτης, καλύπτοντας σε 24ωρη βάση το βομβαρδισμό της από τους Αμερικανούς, απαγορεύτηκε από το Πεντάγωνο να στρέφουν την τηλεκάμερα προς το έδαφος, δείχνοντας την κατάληξη και το αποτέλεσμα των αμερικανικών βομβών. Η μοναδική φωτογραφία νεκρού που δημοσιεύτηκε στο διεθνή Τύπο ήταν εκείνη του προσώπου ενός Ιρακινού, που είχε καεί ζωντανός, προσπαθώντας να εγκαταλείψει το φλεγόμενο όχημά του.

Τη φωτογραφία την πέρασε από τους λογοκριτές ένας Βρετανός δημοσιογράφος, κρύβοντας το αρνητικό στο παπούτσι του και τη δημοσίευσε η βρετανική εφημερίδα "OBSERVER", αψηφώντας τις κυβερνητικές υποδείξεις. Αξίζει δε να αναφερθεί ότι στις ΝΑΤΟικές χώρες, που είχαν στείλει ένα μεγάλο αριθμό στρατιωτικών δυνάμεων στον Κόλπο, απαγορεύτηκε από τα αρμόδια υπουργεία ακόμα και η δημόσια προβολή φιλειρηνικών ταινιών (όπως "Ο Τζόνι πήρε το όπλο του"), η έκθεση φιλειρηνικών έργων τέχνης (όπως η "Τρίτη του Μάη" του Γκόγια και η "Γκουέρνικα" του Πικάσο), ακόμα και η εκπομπή τραγουδιών από το ραδιόφωνο, όπως το γνωστό "LET IT BE" των Μπιτλς.

Ακόμα και η πολεμική ορολογία των Αμερικανών αποσκοπούσε στην απόκρυψη της αλήθειας. Οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί αποκαλούνταν "εναέρια κάλυψη", οι δολοφονίες αμάχων "στόχοι έμμεσης προτεραιότητας" και οι χαμένες ζωές στρατιωτών "φυσικές απώλειες". Ολόκληρο το πληροφοριακό δόγμα των Αμερικανών δεν αποσκοπούσε σε τίποτα άλλο, από το να απομακρύνει την πραγματικότητα του πολέμου από τα μάτια των Δυτικών πολιτών. Ο πόνος, ο θάνατος, οι δολοφονίες των μαχών, που ξεπέρασαν τις διακόσιες χιλιάδες, δεν έγιναν γνωστά, παρά μόνο μετά τη λήξη του πολέμου. Η ίδια η σύγκρουση φάνηκε στα μάτια των τηλεθεατών σαν ένα βιντεοπαιχνίδι με παράξενα φώτα να διασχίζουν το νυχτερινό ουρανό της Βαγδάτης και "έξυπνες βόμβες" (SMART BOMBS) να χτυπούν ιρακινούς στόχους εν κινήσει. Ενας πόλεμος, χωρίς θύματα, χωρίς αίμα και χωρίς χαμένους. Μονάχα με ήρωες. Πράγματι, οι δημοσκοπήσεις έδειξαν πως ο Αμερικανός Πρόεδρος Τζορτζ Μπους υπήρξε ο πιο δημοφιλής πρόεδρος στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών αμέσως μετά το τέλος του πολέμου. Οι αμερικανικές απώλειες είναι 137 νεκροί και 7 αγνοούμενοι, ενώ οι Ιρακινοί θρηνούν τους σχεδόν διακόσιους πενήντα χιλιάδες νεκρούς τους. Η ιστορία, όμως, γράφεται πάντα με τους νικητές και ποιος μπορεί, αλήθεια, να κατηγορήσει τον Ζαν Μποντριγιάρ, που έγραψε πως, στην πραγματικότητα, για τη Δύση ο πόλεμος του Κόλπου δε συνέβη ποτέ.

Πλούσιο σε θέματα και με μεγάλη ποικιλία το τελευταίο τεύχος του περιοδικού της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας, με έμφαση στην κοινωνική πολιτική, στην υγεία και στον πολιτισμό. Γράφουν γυναίκες που έχουν βιώσει τα προβλήματα (μια μαθήτρια, μητέρες, αγρότισσες κ.ά.). Ανάμεσα σε άλλα: κατατοπιστικά άρθρα σχετικά με την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση (βλέπε απορύθμιση), την υγεία των γυναικών, το έιτζ, τα ναρκωτικά (ιδιαίτερα τις βλάβες που δημιουργεί το χασίς στον οργανισμό, άγνωστες στους πολλούς) οι θέσεις της ΟΓΕ για τον εθελοντισμό, οι δραστηριότητες των συλλόγων σε όλη την Ελλάδα, αφιερώματα σε πνευματικούς ανθρώπους, καλλιτέχνες κ.α. Ιδιαίτερα ενδιαφέρον το άρθρο της Καλλιόπης Φωτιάδη για τον πολιτισμό, που κινδυνεύει σήμερα στον πλανήτη μας. Γράφει: "Η ανθρωπότητα περνάει πάλι δύσκολα χρόνια, απάνθρωπα θα 'λεγε κανείς. Ο πολιτισμός περιορίζεται στα Μέγαρα Μουσικής των εκάστοτε Λαμπράκηδων... Κι όσο πάμε, οι πραγματικά πολιτισμένοι άνθρωποι λιγοστεύουν. Για να μη φτάσουμε στον ολοκληρωτικό εκβαρβαρισμό, θα πρέπει αυτοί οι λίγοι να παλέψουν, να πείσουν, να παρασύρουν, να ενθουσιάσουν του ανώριμους - τα υποψήφια θύματα των ορνέων - να τους σώσουν και να σωθούν.

Είναι γνωστό ότι ο αγώνας για την επιβίωση είναι πολύ σκληρός, δεν υπάρχουν περιθώρια, δεν υπάρχει διάθεση, οι ελπίδες φυραίνουν. Κι όμως, κάτι πρέπει να γίνει αν θέλουμε να προχωρήσουμε σε κάποιο ξέγναντο, γιατί όλα δείχνουν πως ο Μεσαίωνας ήταν μια ήπια εποχή, μπροστά στο εφιαλτικό μέλλον που απλώνεται μπροστά μας...

Η επιστήμη χωρίς τον πολιτισμό είναι βάναυση και τελικά βλαβερή, στρέφεται ενάντια στον άνθρωπο, ενώ οι γνώσεις αυτές γίνονται πράξεις καταστροφικές για την ανθρωπότητα. Αυτό το έχουμε ζήσει αρκετές φορές, μια που υπάρχουν πολλοί που αποκτούν γνώσεις, δεν μπορούν όμως να αποκτήσουν πολιτισμό.

Ενα τρανταχτό παράδειγμα είναι το ΝΑΤΟ, ένα κατασκεύασμα με βάρβαρη υφή και προσδιορισμό, αν και αυτοί που το φτιάξανε είχαν άφθονες επιστημονικές γνώσεις. Αντίθετα, οι "Γιατροί χωρίς σύνορα" είναι επιστήμονες, αλλά με πολιτισμό και αγάπη για τον άνθρωπο...

Τα έχουν καταφέρει μέχρι σήμερα οι αντιάνθρωποι να είναι προσωρινοί νικητές. Προετοιμάζονται στο όνομα του αγίου κέρδους για την εξαφάνιση, έστω και αν αυτό σημαίνει και τη δική τους.

Υπάρχουν 130 εκατομμύρια παιδιά που δεν παρακολουθούν σχολεία και ένα δισ. αναλφάβητοι, από τους οποίους τα 2/3 είναι γυναίκες. Μάλιστα, την ίδια ώρα που ξοδεύονται 800 δισ. δολάρια σε εξοπλισμούς, ενώ 5 - 6 δισ. θα έφταναν για την εκπαίδευση όλων των παιδιών".

"Μόνο στη διάρκεια αυτού του χρόνου έχουν πεθάνει 20 εκατομμύρια άνθρωποι από ασθένειες και επιδημίες, οι οποίες είναι ιατρικά δυνατόν να θεραπευτούν. Στην πράξη, αυτό σημαίνει ότι το 1999 θα πεθάνουν περισσότεροι άνθρωποι στον πλανήτη μας από όσους είχαν χάσει τη ζωή τους στο πιο τρομερό έτος του Β' Παγκόσμιου Πολέμου.

Πώς θα μπορούσε κανείς να φανταστεί το μέλλον με την παγκοσμιοποίηση της καπιταλιστικής οικονομίας; Να η απάντηση: στη διάρκεια ακόμη του 1980, το 54% των χωρών του πλανήτη παρουσίαζε μια αρκετά ικανοποιητική οικονομική ανάπτυξη, της τάξης του 3%. Υπήρχαν δηλαδή ελπίδες να ξεφύγουν από την εξαθλίωση, μεγάλες μάζες λαών. Το 1993 όμως, μόνο το 37% των χωρών του κόσμου ανήκε στην "προνομιούχο" αυτή κατηγορία. Εάν η τάση αυτή συνεχιστεί, το 2002 το ποσοστό θα μειωθεί στο 15%" καταλήγει η Κ. Φωτιάδη. "Ο παράγοντας "ανάπτυξη" θα εξαφανίζεται σταδιακά, μπροστά στη θύελλα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας...".

Επιμέλεια: Αλίκη ΞΕΝΟΥ - ΒΕΝΑΡΔΟΥ