Λίγες μέρες αργότερα στη Θεσσαλονίκη, μια απλή γυναίκα έβαλε το αυτοκίνητο και τον εαυτό της φράγμα σε ΝΑΤΟική εφοδιοπομπή. Τα δύο αυτά αντίθετα παραδείγματα μπορούν να αποτυπώσουν σε μεγάλο βαθμό, τις δύο αντίθετες αντιλήψεις που αναπτύσσονται στο λαό, που παρακολουθεί τα πρόσφατα γεγονότα. Απ' τη μια ο φοβισμένος, ο υποταγμένος, ο δειλός εαυτούλης κι απ' την άλλη ο αντιστεκόμενος, ο ατίθασος, έτοιμος να παλέψει, εκφράζοντας την αλληλεγγύη του.

Σχεδόν μοναδικό έχει απομείνει στην κυβέρνηση το επιχείρημα του "τουρκικού κινδύνου" που για κάθε σοβαρό γεγονός προβάλλεται από την προπαγάνδα της για να δικαιολογείται η εξωτερική πολιτική της, που συμπυκνώνεται στο "θέλουμε και κάνουμε ό,τι θέλει η Δύση", σε αντικατάσταση του "ανήκομεν εις τη Δύσιν" του Κ. Καραμανλή.

Κι εμφανίζεται το φαινόμενο μιας χώρας που υποτάσσει την εξωτερική πολιτική της στις απαιτήσεις μιας άλλης, με την οποία υποτίθεται βρίσκεται σε συνεχή αντιπαράθεση.

Το φαινόμενο βέβαια δεν είναι ανεξήγητο αν ιδωθεί στη βάση της εξέτασης των αντιφάσεων στην περιφέρεια των ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων, της κατανομής ρόλων, που προδιαγράφουν οι μεγάλες δυνάμεις για τους "μικρούς" και του ανταγωνισμού των αστικών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας στην ευρύτερη περιοχή για την όσο το δυνατό καλύτερη προώθηση των ιδιαίτερων οικονομικών και όχι μόνο, δραστηριοτήτων τους.

Σ' αυτό το πάντα επικίνδυνο "παιχνίδι", αφού οι ανταγωνισμοί εύκολα μπορούν να εκτραπούν σε βίαιη σύγκρουση, σαφώς τον έλεγχο έχουν οι Αμερικανοί και οι ισχυροί της ΕΕ. Και είναι βέβαιο πως χωρίς τη δική τους παρέμβαση, που, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, παρά τις αγωνιώδεις προσπάθειες της ελληνικής κυβέρνησης, είναι ευνοϊκή προς την Τουρκία, μπορεί και να μην υπήρχε ή θα ήταν διαφορετικού χαρακτήρα η ελληνοτουρκική αντιπαράθεση και ο εξ αυτής κίνδυνος.

Εδώ λοιπόν έρχεται το επιχείρημα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, αλλά και της ΝΔ και άλλων δυνάμεων να δικαιολογήσει τις αλλεπάλληλες υποχωρήσεις της κυβέρνησης σε όλες τις απαιτήσεις των Αμερικανών, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ αλλά ταυτόχρονα και της Τουρκίας.

Γιατί σε μεγάλο βαθμό οι ιμπεριαλιστές, για να κάνουν καλύτερα τη δουλιά τους, έχουν προσαρμόσει τις δικές τους επιλογές έτσι που να ταιριάζουν με τις απαιτήσεις που προβάλλει η Τουρκία, ώστε να γίνονται πιο πιεστικές και επιβλητικές.

Πού στηρίζεται το επιχείρημα του "τουρκικού κινδύνου" που προβάλλουν όλες αυτές οι δυνάμεις; Μα στην παραδοχή πως ουσιαστικά είναι υποκινούμενος από τους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ. "Αν αντισταθούμε σε τούτο ή αν πούμε όχι στο άλλο - ισχυρίζεται η προπαγάνδα αυτή - οι Αμερικανοί ή το ΝΑΤΟ θα βάλουν την Τουρκία να μας κηρύξει πόλεμο. Ετσι τρομοκρατώντας τους εργαζόμενους και το λαό, επισείοντας τον κίνδυνο αυτό, (θεωρούν πως) έχουν ήσυχο το κεφάλι τους, πιστεύουν πως, όσο άθλια, υποταγμένη ή και βρώμικη κι αν είναι η πολιτική τους, όσο κι αν αγανακτεί και την καταδικάζει ο λαός, πάντα στο τέλος θα τη δικαιολογεί στο όνομα της αποφυγής της μεγαλύτερης τουρκικής απειλής.

Από την άλλη η κυβέρνηση μ' αυτό τον τρόπο διατείνεται πως προστατεύει τη χώρα, με την υιοθέτηση και εκτέλεση δηλαδή κάθε αμερικανοΝΑΤΟικής εντολής, πως το συμφέρον της χώρας ταυτίζεται με τα επιθετικά σχέδια του ιμπεριαλισμού. Ενας ακόμη "μονόδρομος" μας προέκυψε, αυτός της εγκληματικής συμμορίας του ΝΑΤΟ.

• Με το πρόβλημα στα Ιμια η κυβέρνηση και στο όνομα να αποφύγουμε τον μεγαλύτερο κίνδυνο, "πέτυχε" αυτό που ήθελε η Τουρκία, δηλ. να μην αναγνωρίζεται σαν ελληνικό έδαφος το σύστημα των βραχονησίδων του Ανατολικού Αιγαίου, αφού οι Αμερικανοί υιοθέτησαν τη θεωρία των "γκρίζων ζωνών", ενώ μετά το "ευχαριστώ" προς τις ΗΠΑ, η χώρα μας δεν τολμά να υψώσει την ελληνική σημαία στις νησίδες του Αιγαίου.
• Η υπαναχώρηση για τους S - 300 έγινε και πάλι στο όνομα της αποτροπής της τουρκικής απειλής. Ετσι η ενίσχυση της άμυνας της Κύπρου εγκαταλείφθηκε, όπως ακριβώς ήθελαν οι Αμερικανοί και οι Τούρκοι.

(Η παράδοση του Οτσαλάν έγινε και πάλι με την ίδια δικαιολογία, κατ' απαίτηση ακριβώς της γείτονος χώρας και των Αμερικανών.

• Το Κουρδικό κίνημα χαρακτηρίστηκε από την κυβέρνηση τρομοκρατικό κάτω από την πίεση και την απειλή της Τουρκίας και των ΗΠΑ επίσης.
• Η συμφωνία της Μαδρίτης που παραχωρεί τον έλεγχο του Αιγαίου στο ΝΑΤΟ, υπογράφτηκε υπό το κράτος της συντονισμένης πίεσης Τουρκίας και ΑμερικανοΝΑΤΟικών. Η κυβέρνηση επικαλέστηκε περίπου τα ίδια επιχειρήματα. Ετσι οι Τούρκοι, μέσω του ΝΑΤΟ, "βάζουν πόδι" στον εθνικό χώρο του Αιγαίου. Η εθνική κυριαρχία τέθηκε υπό περιορισμό κατάγγειλε το ΚΚΕ.
• Τέλος η ενεργητική, άθλια στήριξη και συμμετοχή στο ΝΑΤΟικό πόλεμο ενάντια στη Γιουγκοσλαβία, περίπου δικαιολογήθηκε με τα ίδια στερεότυπα. Η κυβερνητική προπαγάνδα όμως κρύβει επιμελώς το γεγονός πως, στη ΝΑΤΟική απόφαση για την καταστροφή της Γιουγκοσλαβίας, η δική της υπογραφή φιγουράρει πλάι πλάι στην τουρκική. Εκεί οι δυο "αντίπαλοι και εχθροί" έγιναν πάλι σύμμαχοι και φίλοι, συνομονόησαν απόλυτα σ' ό,τι διέταξαν τα μεγάλα αφεντικά. Κι η "ανταμοιβή μας" γι' αυτή τη στάση ήταν οι δηλώσεις του Κλίντον για πιθανότητα πολέμου Ελλάδας - Τουρκίας με αφορμή τη μειονότητα στη Θράκη.
Αναρωτιέται κανείς: για πόσο ακόμη ο "κίνδυνος" αυτός θα βυθίζει τη χώρα μας βαθύτερα στο βούρκο;
• Για πόσο καιρό η πολιτική της χώρας μας θα ταυτίζεται με τον νεοφασισμό, τη βαρβαρότητα της "νέας τάξης", τον πόλεμο και τα εγκλήματα σε βάρος της ανθρωπότητας, στο όνομα της αποφυγής αυτού του ενδεχόμενου;
• Για πόσο ακόμη ο λαός μας θα γίνεται το υποζύγιο μιας πολιτικής, που είναι αντίθετη στη θέληση, στο συναίσθημα, στο φρόνημα, αλλά και στις ελπίδες για το ίδιο του το μέλλον, στα συμφέροντα της χώρας τέλος, κάτω από το βάρος μιας δουλοπρεπούς και δειλής αντίληψης;

Ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία αποδείχνει περίτρανα την άποψη, που το ΚΚΕ όλα τα χρόνια υποστηρίζει σταθερά: πως για την αντιμετώπιση ενός τέτοιου κινδύνου δεν αρκεί ο στρατός όσο καλά εξοπλισμένος και οργανωμένος κι αν είναι. Ο αποφασιστικός, ο κύριος, θετικός και αποτελεσματικός παράγοντας, είναι ο ίδιος ο λαός, με τη θέληση, το φρόνημα, τη γενναιότητά του.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ όμως και οι άλλες δυνάμεις συστηματικά με τέτοια και παρόμοια επιχειρήματα ή διλήμματα τρομοκρατούν το λαό με την τουρκική ή την αμερικανική απειλή, την απειλή συμμάχων και φίλων υποτίθεται. Ενας μεγάλος μπαμπούλας έχει σκιαγραφηθεί από τις δυνάμεις αυτές, μπαμπούλας τον οποίο η χώρα και ο λαός μας πρέπει μόνιμα να καλοπιάνουν για "να μην αγριέψει και μας φάει"!!!

Αραγε, η κυβέρνηση και οι άλλοι, κατανοούν πόσο τραγικά επικίνδυνη, αντιπατριωτική και αντεθνική είναι η προπαγάνδα τους που θέλει να μετατρέψει τον ελληνικό λαό σε μια άβουλη, τρομοκρατημένη μάζα, απέναντι σ' ένα υπαρκτό ή όχι πρόβλημα;Πόση αξία έχουν τα μεγάλα λόγια στις παράτες και στις εθνικές γιορτές, για το αξιόμαχο των Ενόπλων Δυνάμεων, όταν προσπαθούν να τσαλαπατήσουν το πραγματικά αξιόμαχο κουράγιο των Ελλήνων πολιτών;

Το κάνουν γιατί, ενώ ο μεν στρατός "είναι υποχρεωμένος να πάει όπου αποφασίσει η κυβέρνηση", όπως δήλωσε ο κ. Σημίτης, όμως ο ελληνικός λαός αποδείχνεται σκληρό καρύδι για τα δόντια των δυνάμεων, που προωθούν το νέο δόγμα του ΝΑΤΟ και τα σχέδιά τους στην περιοχή, δεν πάει εκεί που τον θέλουν, έτσι πρέπει οπωσδήποτε να υποταχτεί. Κι όπως φαίνεται για τις δυνάμεις αυτές, ισχύουν τα εξής:

- Καλός λαός είναι αυτός που δέχεται να χάνει λίγο λίγο απ' αυτά που έχει, αρνούμενος να αγωνιστεί, παρά ένας λαός που παλεύει να κρατήσει όσα δικαιούται.

- Καλός λαός είναι ο φοβισμένος και δειλός, όχι ο γενναιόφρων, ο δυνατός, ο αποφασιστικός πατριώτης.

- Καλός λαός είναι ξανά ο σύγχρονος ραγιάς και όχι ο ξεσηκωμένος, που είναι διατεθειμένος να "ξαναφυλάξει τις Θερμοπύλες μπροστά στις ορδές των βαρβάρων".

Εμείς απλά θα του πούμε τούτο: Η αντίστροφη μέτρηση ήδη άρχισε. Θα το διαπιστώνουν συνεχώς από δω και πέρα. Η πρόταση του ΚΚΕ για τη δημιουργία του Αντιιμπεριαλιστικού - Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου αρχίζει και βρίσκει έδαφος για να αναπτυχθεί. Στις ψυχές των ανθρώπων πρώτα. Στο συναίσθημά τους. Κι όσο θα δυναμώνει το ΚΚΕ, τόσο ο λαός θα βγαίνει πιο μπροστά. Για να τρομοκρατεί τους επικίνδυνους φίλους, τους δολοφόνους συμμάχους και τους υποτακτικούς τους.

Η ενίσχυση του ΚΚΕ στις ερχόμενες εκλογές θα είναι μια ακόμη απόδειξη.

ΤάσοςΚΛΑΔΗΣ