Η Βιομηχανική Επανάσταση έφερε στην επιφάνεια την ανάγκη για την τεχνική εκπαίδευση και μετατοποθέτησε έτσι και την επαγγελματική μόρφωση, μεταμορφώνοντάς την από απλή μαθητεία σε κάποιο παραγωγικό χώρο σε συστηματική μαθητεία στο χώρο του σχολείου. Αυτό συνδέθηκε με τη γενικότερη προσπάθεια του εργατικού κινήματος για βασική μόρφωση και άνοιγμα της εκπαιδευτικής πυραμίδας προς τα πίσω.

Σ' αυτό το πλαίσιο να δούμε την πορεία της τεχνικο-επαγγελματικής εκπαίδευσης στη χώρας μας. Δεμένη βέβαια μ' αυτή της νεοελληνικής εκπαίδευσης στο σύνολό της, τόσο με τις μεταρρυθμίσεις, που ποτέ δεν έγιναν, όσο και μ' αυτές που "τολμήθηκαν". Επίσης δεμένη με την ιστορική πορεία της καπιταλιστικής ανάπτυξης στην Ελλάδα.

Στο τέλος της δεκαετίας του 1950 οι περιπέτειες της Τεχνικής Εκπαίδευσης εντάθηκαν ακόμα περισσότερο, γιατί έχουμε πλέον ανοιχτή παρέμβαση των διεθνών καπιταλιστικών οργανισμών (ΟΟΣΑ, Διεθνής Τράπεζα, ΕΟΚ κλπ.), με αποτέλεσμα η ανάπτυξη και ο προγραμματισμός της να εξαρτώνται άμεσα από το γενικότερο σχεδιασμό των παραπάνω οργανισμών που εντάσσονται στην εκπαιδευτική και οικονομική καπιταλιστική ενοποίηση.

Θα επιχειρήσουμε μια σύντομη επισκόπηση - ανάλυση των περιπετειών της τεχνικής και επαγγελματικής εκπαίδευσης στη χώρα μας.

Η τεχνική εκπαίδευση στη χώρα μας ξεκινάει από την εποχή του Καποδίστρια. Ο πρώτος κυβερνήτης της χώρας - μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους - ιδρύει το πρώτο τεχνικό σχολείο στην Αίγινα, στο εκεί λειτουργούν ορφανοτροφείο. Το 1857, σε μια έκθεση του υπουργού Δημόσιας Εκπαίδευσης Χριστόπουλου, βρίσκονται οι πρώτες ουσιαστικές βασικές αρχές στις οποίες στηρίχτηκε ο σχολικός μηχανισμός στο χρονικό διάστημα 1828-1856.

Στην έκθεση αναφέρεται ότι με τα προτεχνολογικά σχολεία θα επιτευχθεί επιτυχημένη συμπλήρωση του εκπαιδευτικού συστήματος. Το παραπάνω σχέδιο δεν πραγματοποιήθηκε, λόγω της πολιτικής κρίσης που θα οδηγήσει μέσα από το Σύνταγμα του 1864 στην κρατική αναδιοργάνωση.

Οι πιέσεις για την καθιέρωση κάποιου συστήματος επαγγελματικής εκπαίδευσης θα ενταθούν από το 1885, αλλά παρ' όλα αυτά μέχρι την πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα δε θα αποδώσουν. Η αιτία αυτής της καθυστέρησης θα πρέπει να αναζητηθεί στην καθυστερημένη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και μάλιστα της βιομηχανίας, εξαιτίας τόσο του συμβιβασμού της ελληνικής αστικής τάξης με τους τσιφλικάδες όσο και με τη σύνδεση και συγχώνευση του ντόπιου με το ξένο κεφάλαιο που πλούτιζε κατά κύριο λόγο απ' το διαμετακομιστικό εμπόριο.

Τελικά, απ' ό,τι λένε οι στατιστικές της εποχής, στα 1910-11 δεν υπήρχαν παρά 10 δημόσιες επαγγελματικές σχολές, κύρια εμπορικές και ναυτικές, με 567 μαθητές, κι αν σ' αυτούς προστεθούν και 320 μαθητές, που είχαν οι ιδιωτικές σχολές, συγκεντρώνονται συνολικά 897 μαθητές, αριθμός που φτάνει το 2,6% του μαθητικού δυναμικού της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

Μετά το 1922 η κατάρρευση των ελληνικών κοινοτήτων του εξωτερικού, η Μικρασιατική Καταστροφή, η μαζική εισροή προσφύγων και το κίνημα της εκβιομηχάνισης που ακολούθησε δημιουργούν νέα δεδομένα. Τα επαγγελματικά σχολεία όμως λειτούργησαν ελλιπώς και ανοργάνωτα με ελάχιστα ποσοστά μαθητών, ενώ συγχρόνως ο αναλφαβητισμός παράμεινε υψηλός. Κι αυτό γιατί η επαγγελματική εκπαίδευση δεν οικοδομήθηκε πάνω σε γερά θεμέλια, δηλαδή σε διευρυμένη ποσοτικά και ποιοτικά βασική εκπαίδευση του λαού. Ιδρύθηκε σαν ξεχωριστό - παράλληλο κύκλωμα στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση μετά το μόλις 4χρονο ή 6χρονο δημοτικό σχολείο. Από την άλλη πλευρά για 30 ακόμη χρόνια οι νεκρές γλώσσες και ο "κλασικός" προσανατολισμός του ελιτίστικου γυμνασίου καθόριζε την ανεπάρκεια του δημοτικού, που έτσι δεν κατάφερε να γίνει το "σχολείο όλου του λαού", όπως από τις παραμονές του αιώνα οι Φιλελεύθεροι οραματίζονταν.

Η δικτατορία του 1936, η Κατοχή κι ο εμφύλιος πόλεμος ήταν σαν να μην άγγιξαν την αστική εκπαιδευτική πολιτική. Ο νόμος 1823/51 θεσμοθετεί το σχήμα γυμνάσιο - λύκειο, φιλολογικό ή φυσικομαθηματικό, εμμένοντας στον "ελληνοχριστιανικό", θεωρητικό χαρακτήρα της μέσης εκπαίδευσης. Στους βασικούς στόχους της κρατικής ανασυγκρότησης τίθεται και το ζήτημα της επαγγελματικής εκπαίδευσης.

Η κατάσταση της εκπαίδευσης την περίοδο εκείνη είναι δραματική. Η μεταρρύθμιση γίνεται αίτημα του αναπτυσσόμενου λαϊκού κινήματος με επικίνδυνα για την εξουσία της άρχουσας τάξης αιτήματα. Στο χώρο μπαίνει τώρα και το ξένο κεφάλαιο, με ειδικούς εμπειρογνώμονες που ασχολούνται με την Τεχνική Επαγγελματική Εκπαίδευση στην Ελλάδα. Το ΕΛΚΕΠΑ, που ιδρύεται με την εφαρμογή του διαβόητου "σχεδίου Μάρσαλ" καλεί τους ξένους εμπειρογνώμονες, σε συνεργασία με τα υπουργεία Συντονισμού και Παιδείας, για την πειραματική εφαρμογή ταχύρυθμης εκπαίδευσης σε επιχείρηση, το Μάιο του 1958 στην Αθήνα, την Πάτρα και τη Θεσσαλονίκη. Επίσης, το ΕΛΚΕΠΑ οργανώνει ένα σεμινάριο μετεκπαίδευσης λειτουργών μέσης παιδείας, καρπός του οποίου θα είναι η ΣΕΛΕΤΕ.

Με το νόμο 3971/59 θεσπίζεται το απολυτήριο στην τρίτη τάξη εξατάξιου γυμνασίου (προσπάθεια να περιοριστεί η ροή των εργατόπαιδων που διεκδικούσε χώρο στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, και διαχωρισμού ουσιαστικά του γυμνασίου σε δυο τμήματα). Παράλληλα ιδρύονται στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη δύο σχολές υπομηχανικών μέσης στάθμης, επίσης έξι σχολές τεχνικών βοηθών εργοδηγών και στην Αθήνα η Σχολή Εκπαιδευτικών Λειτουργών Τεχνικής και Επαγγελματικής Εκπαίδευσης (ΣΕΛΕΤΕ), με σκοπό την επιμόρφωση των λειτουργών της τεχνικής επαγγελματικής εκπαίδευσης.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 η ελληνική οικονομία υφίσταται σημαντικές μεταλλαγές που ενισχύουν τον κεφαλαιοκρατικό χαρακτήρα κι επιταχύνουν την ενσωμάτωσή της στα διεθνή οικονομικά πολυεθνικά καπιταλιστικά κέντρα. Οι ιδεολογικές αναστολές είναι πάντα ισχυρές. Ο φόβος μήπως χάσει η πολιτική εξουσία τον πολιτικό έλεγχο των νεότερων γενεών, εξακολουθεί να τροφοδοτεί ισχυρότατες αντιστάσεις.

Οι βασικές αλλαγές στην οικονομία της χώρας στις αρχές της δεκαετίας του 1960 κάνουν τη μεταρρύθμιση αντικειμενικά αναγκαία για την οικονομική εξέλιξη, όπως τη βλέπει, όπως αναφέραμε, ένα τμήμα της αστικής τάξης. Συγχρόνως, η τρομακτική ανεπάρκεια του σχολείου, όχι μόνο στη διαμόρφωση ειδικοτήτων, αλλά σε όλα τα επίπεδα, κάνει το αίτημα για μεταρρύθμιση, μια από τις λαοφιλέστερες και τις πλατύτερα υιοθετημένες διεκδικήσεις.

Ετσι, το 1964 η κυβέρνηση του Κέντρου με το ΝΔ 4779/64 αναδιαρθρώνει τη γενική εκπαίδευση. Καθιερώνεται η εννιάχρονη υποχρεωτική εκπαίδευση, όμως εδραιώνοντας τους φραγμούς στη ροή της, διατηρώντας το διαχωρισμό "δημοτικό - γυμνάσιο, λύκειο". Το γυμνάσιο διαιρείται σε γενικής εκπαίδευσης και επαγγελματικού προσανατολισμού.

Το δεύτερο νομοσχέδιο που κατατίθεται το Μάη του 1965 και κάνει μια προσπάθεια συνολικής παρέμβασης στην τεχνική κι επαγγελματική εκπαίδευση, δε θα συζητηθεί στη Βουλή, λόγω των πολιτικών εξελίξεων.

Το ΝΔ 5464/66 εισάγει την ανώτατη βαθμίδα της επαγγελματικής εκπαίδευσης. Η δικτατορία του 1967 ακυρώνει τις νομοθετικές ρυθμίσεις του 1964 στη γενική εκπαίδευση με το ΝΔ 129/67, αλλά το 1970, με βάση το σχέδιο που είχε προετοιμάσει το 1965 ο ΟΟΣΑ, γίνεται μια προσπάθεια αντιμετώπισης του προβλήματος της τεχνικής επαγγελματικής εκπαίδευσης.

Με το ΝΔ 580/70, κατοχυρώνει την υπάρχουσα κατάσταση στη μέση τεχνική εκπαίδευση και ρυθμίζει θέματα προσωπικού. Με το ΝΔ 652/70 με υπόδειξη του ΟΟΣΑ και χρηματοδότηση της διεθνούς τράπεζας, ιδρύει 5 Κέντρα Ανώτερης Τεχνικής Εκπαίδευσης (ΚΑΤΕ), με σχολές Τεχνολόγων Μηχανικών, Τεχνολογίας Τροφίμων, Στελεχών Επιχειρήσεων, κλπ.

Οι κοινωνικές και οικονομικές ανάγκες της άρχουσας τάξης ήταν τέτοιες που ανάγκασαν τη δικτατορία να γυρίσει η ίδια πίσω και να προτείνει το 1973 μια παραλλαγή των στόχων του 1964.

Μετά τη μεταπολίτευση του 1974, η κυβέρνηση της ΝΔ προσπαθεί να κάνει τις μεταρρυθμίσεις του 1964. Ειδικότερα με το νόμο 309/76 "περί οργανώσεων και διοικήσεως της γενικής εκπαιδεύσεως" και με το νόμο 576/77 "περί οργανώσεως και διοικήσεως της μέσης και ανώτερης τεχνικής και επαγγελματικής εκπαιδεύσεως", διατυπώνεται η πρόθεση: "Να πλησιάσουν οι εκπαιδευτικές ροές στο ευρωπαϊκό πρότυπο", όπου το 50 - 70% του μαθητικού δυναμικού στρεφόταν στην τεχνικοεπαγγελματική εκπαίδευση, ενώ στην Ελλάδα το ποσοστό έφτανε στο 20%.

Μέτρο υλοποίησης του παραπάνω στόχου είναι η θέσπιση του σχήματος δημοτικό - γυμνάσιο - λύκειο, και η 9χρονη υποχρεωτική εκπαίδευση, που δεν υπήρξε ποτέ ενιαία, δηλαδή μέσα σ' ένα ενιαίο τύπο σχολείου και γι' αυτό όχι πραγματικά υποχρεωτική. Μετά την 9χρονη υποχρεωτική εκπαίδευση, για την εισαγωγή στα λύκεια (γενικά, τεχνικά) θεσπίζονται εισαγωγικές εξετάσεις (άλλη μια προσπάθεια να μπουν φραγμοί στη ροή της εκπαίδευσης), με σκοπό οι αποτυχόντες - κυρίως παιδιά των λαϊκών στρωμάτων - να εισαχθούν στις τεχνικές επαγγελματικές σχολές νέου τύπου (ΤΕΣ), που αντικατέστησαν τις κατώτερες τεχνικές σχολές.

Οι απόφοιτοι των ΤΕΣ έχουν δικαίωμα να εγγραφούν κατόπιν εξετάσεων στο τρίτο εξάμηνο των ΤΕΛ.

Το γενικό λύκειο (ΓΛ) "δεν εξασφαλίζει επαγγελματική αποκατάσταση" (ΚΕΜΕ) και επομένως, το κύριο μέλημά του είναι, να προετοιμάζει την πρόσβαση των μαθητών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Το τεχνικό και επαγγελματικό λύκειο (ΤΕΛ) παρέχει μια ορισμένη γενική μόρφωση και μια υποτυπώδη τεχνική επαγγελματική κατάρτιση, γιατί τα εργαστηριακά μαθήματα καλύπτουν μόνο το 6% του εβδομαδιαίου προγράμματος.

Για να δοθεί επίφαση ισοτιμίας μεταξύ γενικού και τεχνικού λυκείου η κυβέρνηση επέτρεψε στους μαθητές των ΤΕΛ να παρακολουθούν προαιρετικά πρόσθετα μαθήματα εκτός εκείνων του κανονικού προγράμματος.

Προσανατολισμένα στη στενή επαγγελματική ειδίκευση τα ΤΕΛ, δεν έδιναν ίση γενική μόρφωση με τα γενικά, γιατί πρόσθετα μαθήματα παρακολουθούσε μόνο ένα μικρό ποσοστό μαθητών, της τάξης του 3% περίπου.

Για να προσελκύσει μαθητές η κυβέρνηση έβγαλε Προεδρικό Διάταγμα που έλεγε ότι το 32% των εισαγόμενων στην ανώτερη εκπαίδευση θα προέρχεται από τα ΤΕΛ. Μ' αυτή τη ρύθμιση προσέλκυσε ένα μικρό αριθμό μαθητών, αλλά δεν ήταν τέτοιος που θα δικαίωνε τις επιθυμίες για τη μεγάλη στροφή στην τεχνικοεπαγγελματική εκπαίδευση. Αντίθετα, ενώ το 1975 φοιτούσαν στις σχολές εργοδηγών 69.871 μαθητές, το 1980 ο αντίστοιχος αριθμός είχε πέσει στους 64.249 (μαθητές ΤΕΛ, ΤΕΣ και των υπό κατάργηση μέσων σχολών εργοδηγών).

Στις εκλογές του Οκτώβρη του 1981 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είχε εξαγγείλει, ότι θα δώσει σ' όλους τους μαθητές ίσες δυνατότητες για την πρόσβασή τους στα ΑΕΙ και για την ένταξή τους στην αγορά εργασίας. Ομως με το Ν.1566/85 για την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, ο οποίος στην ουσία είναι βελτιωμένο αντίγραφο των Ν.309/76 και 576/77, δηλαδή, η κυβέρνηση διατηρεί την ίδια κατάσταση στη Μέση Τεχνική και Επαγγελματική Εκπαίδευση με αποτέλεσμα, συνεχώς αυτή να συρρικνώνεται γιατί: Από τη μία με την κατάργηση των εισαγωγικών εξετάσεων στα Λύκεια, η ροή του μαθητικού δυναμικού στις τεχνικές και επαγγελματικές σχολές συνέχεια μειώνεται, το ίδιο συμβαίνει και με τα ΤΕΛ. Από την άλλη το Ενιαίο Πολυκλαδικό Λύκειο, δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα, όχι γιατί δεν καθιερώθηκε σαν μοναδικός τύπος λυκείου, αλλά εξαιτίας της ίδιας της φυσιογνωμίας του: αναπαράγει την αντίθεση γενικής και τεχνικοεπαγγελματικής εκπαίδευσης στο εσωτερικό του, διαφοροποιώντας το πρόγραμμά του και διαχωρίζοντας τους μαθητές σ' αυτούς που προσανατολίζονται στα ΑΕΙ - ΤΕΙ (δέσμες) και σ' αυτούς που θα οδηγηθούν στην παραγωγή (επαγγελματικοί κλάδοι). Για να "χρυσώσει το χάπι" και να προσανατολίσει τους μαθητές στη δεύτερη κατηγορία, αντιγράφεται ουσιαστικά το νομοθετικό πλαίσιο των ΤΕΛ, μιας και δίνονται οι ίδιες δυνατότητες εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. (Γι' αυτό χρειάζονται πρόσθετες ώρες. Το ίδιο συμβαίνει και για την απόκτηση ειδικότητας, εφ' όσον οι εργαστηριακές ώρες στους κλάδους είναι στο ύψος των ωρών του ΤΕΛ σύμφωνα με τα προγράμματα που κυκλοφόρησαν).

Τελικά, όπως φαίνεται από τα παραπάνω, αλλά και από τις αντιδράσεις που υπήρξαν αμέσως μετά την ψήφιση από τη Βουλή του Ν. 1566/85 και που εκδηλώνονται συνέχεια, ο παραπάνω νόμος δεν έλυσε κανένα - όπως δεν έλυσαν και οι προηγούμενοι - από τα οξυμένα προβλήματα που αφορούν στην τεχνική και επαγγελματική εκπαίδευση.

Και αυτό γιατί δεν ανταποκρίθηκαν στις ανάγκες και τα αιτήματα του λαού μας, τόσο τα εκπαιδευτικά, για διεύρυνση της βασικής εκπαίδευσης και ίσες δυνατότητες πρόσβασης στην ανώτατη βαθμίδα, όσο και τα οικονομικά, της επαγγελματικής προοπτικής, της αντιμετώπισης της ανεργίας. Στην αντίθετη κατεύθυνση κινείται ως σήμερα η πολιτική όλων των κυβερνήσεων.

Οι ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου επιτάσσουν την αναπαραγωγή περίσσιου φθηνού - μισοειδικευμένου δυναμικού και άρα τη μαζική και πρόωρη στροφή στην επαγγελματική εκπαίδευση και τη διά βίου επαγγελματική κατάρτιση σε καθεστώς ανεργίας, άρσης εργασιακών δικαιωμάτων και ισόβιας αβεβαιότητας. Ομως, τα λαϊκά συμφέροντα άλλα επιτάσσουν. Γι' αυτό και η στροφή στην επαγγελματική εκπαίδευση ή η "στροφή στην κατάρτιση", όπως πιο αποκαλυπτικά μετονομάστηκε σήμερα, δεν μπορεί παρά να επιβληθεί με καταναγκασμό, με τη βίαιη έξοδο των οικονομικά και ταξικά αδύνατων μαθητών από τη μόρφωση. Αυτό επιχειρείται σήμερα με τους νέους ταξικούς φραγμούς στο "Ενιαίο Λύκειο" και την υποκατάσταση των ΤΕΛ από τα κατώτερα ιδρύματα (ούτε λύκεια λέγονται, ούτε σχολεία ουσιαστικά είναι) που ονομάστηκαν Τεχνικά Επαγγελματικά Εκπαιδευτήρια (ΤΕΕ).

Εκεί που οι σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες επιτάσσουν τη διεύρυνση της βασικής εκπαίδευσης χρονικά στα 12 χρόνια, έτσι ώστε να παρέχει στα παιδιά του λαού μας όλα τα απαραίτητα μορφωτικά εφόδια για να συμμετάσχουν - μετά από μια σύντομη ειδίκευση σε δημόσιο σύστημα επαγγελματικών σχολών - ενεργητικά στην παραγωγική διαδικασία, οι κυβερνώντες εντείνουν την παλιά προσπάθεια των φραγμών στη ροή των μαθητών (βλ. πανελλαδικές εξετάσεις στη Β και Γ Λυκείου του Λυκείου) και αντί να διαμορφώσουν ενιαίο σχολείο για όλους διατηρούν την παλιά δομή της υποχρεωτικής - μεταϋποχρεωτικής εκπαίδευσης (το δημοτικό ξεχωριστό σχολείο από γυμνάσιο, ενώ η μεταϋποχρεωτική εκπαίδευση διαφοροποιείται ακόμη περισσότερο). Αλλά τον αντιδραστικό χαρακτήρα της"Εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης" αποκαλύπτει και το περιεχόμενο της εκπαίδευσης, καθώς από τη μια, εξακολουθεί να ταυτίζεται η τεχνική εκπαίδευση με την επαγγελματική ειδίκευση, αφήνοντας απείραχτο το στείρο - γνωσιοκεντρικό χαρακτήρα της βασικής - γενικής εκπαίδευσης κι από την άλλη, η επαγγελματική εκπαίδευση πραγματοποιείται όλο και περισσότερο με μαθητεία και κατάρτιση στις επιχειρήσεις, περιορίζοντας το θεωρητικό της υπόβαθρο σε στοιχειώδεις γνώσεις και δεξιότητες. Αυτή είναι η "νέα ποιότητα" που εξαγγέλλουν. Υποβάθμιση της βασικής γενικής μόρφωσης και επομένως και της επαγγελματικής μόρφωσης - η τελευταία υπάγεται πλέον στο σύστημα της "Επαγγελματικής Κατάρτισης". Αυτό εννοεί ο πρόεδρος του ΟΕΕΚ, όταν ζητά να εγκαταλείψουμε τη "σχολική" αντίληψη της επαγγελματικής εκπαίδευσης και κατάρτισης.

Σεραφείμ ΤΣΙΩΝΟΣ

Εκπαιδευτικός

Χέρι - χέρι τα κομματικά στελέχη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που έχουν εκλεγεί στο Δημοτικό Συμβούλιο Πειραιά, στήριξαν την κυβερνητική πολιτική για την Παιδεία, κάνοντας ταυτόχρονα διαγωνισμό αντιδραστικότητας στις απόψεις που εξέφρασαν. Τρομοκρατημένοι από την καθημερινή άνοδο του κινήματος και την αποφασιστικότητα των μαθητών να μη δεχτούν την τύχη που τους επιφυλάσσει η λεγόμενη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, δε δίστασαν να προβούν σε αισχρές συκοφαντίες των αγωνιζόμενων μαθητών και αυτών που στέκονται αταλάντευτα δίπλα τους. Τα όσα ακούστηκαν στην προχτεσινή συζήτηση στο Σώμα, για την έκδοση ψηφίσματος συμπαράστασης των μαθητικών κινητοποιήσεων, δεν ήταν τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από την πλήρη ταύτιση απόψεων που σημειώθηκε στη μεσημεριανή συνάντηση του δημάρχου Χρ. Αγραπίδη με τον πρωθυπουργό Κ. Σημίτη.

Ο πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Π. Μαντούβαλος,εκφράζοντας ξεκάθαρα φασιστικές απόψεις, μίλησε για "σχολεία που παρουσιάζουν σήμερα φαινόμενο νεκρών μαθητών, με ναρκωτικά, όπλα και μια έκρυθμη κατάσταση". Ακολούθως ζήτησε την επιστροφή των μαθητών στα σχολεία, τα οποία ονειρεύεται να λειτουργούν όπως στην εποχή της Χούντας.

Αν όμως τα παραπάνω μπορεί να αιτιολογηθούν από την ακροδεξιά τοποθέτηση του προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου, τα όσα ακούστηκαν από τον υποτιθέμενο σοσιαλιστή Χρ. Φωτίου ήταν ακόμα χειρότερα. Ο άνθρωπος που προεκλογικά υποστήριζε την ελεύθερη χορήγηση σκληρών ναρκωτικών στους χρήστες από τα νοσοκομεία και την αποποινικοποίηση των λεγόμενων μαλακών ναρκωτικών, έφτασε στο ύψιστο σημείο υποκρισίας και πολιτικού αμοραλισμού, προκειμένου να συκοφαντήσει τους αγώνες, να πει ότι οι μόνοι που τελικά θα ωφεληθούν θα είναι οι έμποροί ναρκωτικών! Ζήτησε από την κυβέρνηση να πάρει τα πιο σκληρά μέτρα για τη λήξη των κινητοποιήσεων και κατέληξε λέγοντας: "Το θέμα της Παιδείας να λυθεί με τον τρόπο που ο Μέγας Αλέξανδρος έλυσε τον γόρδιο δεσμό".

Νωρίτερα τόσο οι δημοτικοί σύμβουλοι του ΠΑΣΟΚ, όσο και της ΝΔ είχαν δώσει αφειδώς άδειες σε μπαρ, ντισκοτέκ και άλλα παρόμοια "πολιτιστικά" κέντρα.

Η κατάσταση αυτή υποχρέωσε τον επικεφαλής της Κίνησης "Πειραιάς - Αναγέννηση" Παναγιώτη Σαλπέα και τους δημοτικούς συμβούλους Κώστα Τζατζάνη και Βούλα Κολιτσοπούλου να αποχωρήσουν από τη συνεδρίαση.

Εντονες αντιδράσεις σε όλο το Νομό Μαγνησίας έχει προκαλέσει η προχτεσινή απόφαση της Ελένης Μετσοβίτη,εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Βόλου, η οποία ζητά τη διενέργεια κατεπείγουσας έρευνας με λήψη καταθέσεων από τους διευθυντές των σχολείων που συνεχίζουν να βρίσκονται υπό κατάληψη, προκειμένου να καταγραφούν, όχι μόνο οι μαθητές που πρωτοστατούν στον αγώνα, αλλά και να αναγκαστούν οι διευθυντές να γίνουν καταδότες και να λογοδοτήσουν γιατί δεν πήραν μέτρα!

Συγκεκριμένα, στην παραγγελία της η εισαγγελέας ζητά απ' τους διευθυντές ν' απαντήσουν με σαφήνεια στο ποια μέτρα έλαβαν οι ίδιοι "για την προστασία της περιουσίας των σχολείων, για την αποτροπή πρόκλησης φθορών, κλοπών, διακίνησης ναρκωτικών ουσιών εντός των σχολικών κτιρίων και άλλων παράνομων πράξεων"! Επίσης, τους καλεί ν' απαντήσουν "ποιος είναι ο αριθμός των μαθητών που συμμετέχουν όλο το 24ωρο στις καταλήψεις", και "αν ο αριθμός αυτός είναι μικρός", τότε ζητά απ' τους διευθυντές να εξηγήσουν "για ποιο λόγο δεν προβαίνουν στις νόμιμες ενέργειες προκειμένου να εκβληθούν οι ολιγάριθμοι καταληψίες με τις νόμιμες διαδικασίες".

Η ενέργεια αυτή ξεσήκωσε έντονες αντιδράσεις στην κοινωνία της Μαγνησίας και έγινε πρώτο θέμα από τον τοπικό Τύπο.

"Η απόφαση αυτή μπορεί να ξεχείλισε το ποτήρι, αλλά μόνο "κεραυνός εν αιθρία" δεν ήταν. Στόχος της είναι να μετατρέψει τους εκπαιδευτικούς - διευθυντές των σχολείων σε στυγνούς καταδότες των παιδιών μας. Επιχειρεί να παρουσιάσει τα 16χρονα παιδιά ως παράνομους, στασιαστές, βάρβαρους και απολίτιστους. Επιζητά τη συνεργασία των διευθυντών "διά την εκβολήν" των μαθητών από τις σχολικές μονάδες, προφανώς με την "εισβολή αστυνομικών"", τονίζει σε ανακοίνωσή της η Νομαρχιακή Επιτροπή Μαγνησίας του ΚΚΕ.

Η ΝΕ επισημαίνει πως οι "εμπνευστές" αυτών των εντολών ξέρουν πολύ καλά πού θέλουν να οδηγηθεί η κατάσταση. Πιστεύουν πως χρησιμοποιώντας κρατικούς και άλλους μηχανισμούς και σιδηρά πυγμή, θα μπορέσει να περάσει η αντιεκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης, η καθυπόταξη του νεολαιίστικου κινήματος και η ενσωμάτωση των οραμάτων της νέας γενιάς στη δική τους βαθιά, αντιλαϊκή αντίληψη. "Ενα είναι σίγουρο. Οσο κι αν προσπαθήσουν δε θα καταφέρουν να φυλακίσουν τα άσβεστα όνειρα, τις ελπίδες και τη θέληση των νέων να ζήσουν σ' ένα καλύτερο κόσμο απ' το σημερινό. Είναι χρέος όλων μας (γονιών, εργαζομένων, φορέων), όχι μόνο να σταθούμε δίπλα στο σκληρό και δίκαιο αγώνα των μαθητών αλλά και να τους βοηθήσουμε στην αντιμετώπιση της κρατικής βίας", καταλήγει η ανακοίνωση της ΝΕ Μαγνησίας του ΚΚΕ.

Το ζήτημα της Παιδείας απασχόλησε χτες το προεδρείο της ΓΣΕΕ, το οποίο αποφάσισε να επαναλάβει το αίτημα για συνάντηση με τον πρωθυπουργό, προκειμένου η Συνομοσπονδία να εκθέσει τις απόψεις της.

Είχε προηγηθεί η απόφαση της Ολομέλειας της διοίκησής της για την κινητοποίηση της περασμένης Πέμπτης. Η ΓΣΕΕ έχει ταχθεί υπέρ της κατάργησης του νόμου 2525, της άμεσης αναστολής της εφαρμογής του και της διενέργειας διαλόγου που σε ορίζοντα 6 μηνών, θα έδινε αποτελέσματα για μια πραγματική μεταρρύθμιση στο χώρο της Παιδείας.

Αντιπροσωπεία της ΓΣΕΕ επιδίωξε να συναντηθεί με τον πρωθυπουργό την περασμένη Δευτέρα. Ο πρωθυπουργός αρνήθηκε τη συνάντηση και μόνο ύστερα από επιμονή τους οι συνδικαλιστές μίλησαν με τον υπουργό παρά τω πρωθυπουργό Γ. Πασχαλίδη,ο οποίος είπε ότι θα μετέφερε το αίτημά τους για τη συνάντηση.

Την πλειοψηφία της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Χανίων καταγγέλλουν με ανακοίνωσή τους 4 σύμβουλοι, για το λόγο ότι αποφάσισε τη μη συμμετοχή στην προχτεσινή 4ωρη στάση εργασίας, που κήρυξε η ΓΣΕΕ για συμπαράσταση στους μαθητές όπως και τη συμμετοχή στα πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια.

Στην ανακοίνωση, που υπογράφουν οι συνδικαλιστές Π. Κουκλάκης, Θ. Σαριδάκης, Π. Μπολιουδάκης και Γ. Γεωργιλάκης,σημειώνεται ότι "για μια άλλη φορά οι συνάδελφοι της πλειοψηφίας του Εργατικού Κέντρου Χανίων βάζουν τις πλάτες τους για να περάσουν άλλο ένα αντιλαϊκό νομοθέτημα. Συνεχίζουν να στηρίζουν ό,τι αντιλαϊκό και αντεργατικό νομοσχέδιο επιχειρεί να επιβάλει η κυβέρνηση Σημίτη".