ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΚΕΝΗ

Εδώ Πολυτεχνείο!

Του Γ. Χ. ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΑΔΗΣ

Σχεδόν μαζοχιστικά κάθισα και παρακολούθησα όλες τις ραδιοτηλεοπτικές αναφορές στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ακουσα γι' ακόμα μια φορά την αγχωμένη φωνή του βραχνού εκφωνητή εκείνης της νύχτας: εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο. Είδα και το γνωστό βίντεο με το τανκ να γκρεμίζει την καγκελόπορτα και τον ανώνυμο διαδηλωτή, να πέφτει στα πόδια των εξαγριωμένων φαντάρων. Είδα επίσης τα παιδάκια να καταθέτουν τα γνωστά κόκκινα γαρίφαλα και τις φρεσκοχτενισμένες κυρίες να αντικρίζουν με αισιοδοξία τους αδιάκριτους και αδηφάγους τηλεοπτικούς φακούς. Είδα, τέλος, την επετειακή πορεία, τα δρεπανηφόρα και άκρως φιλειρηνικά άρματα της Αστυνομίας και τους κρανοσκεπείς, επίσης φιλειρηνικούς αστυνόμους με τις διαφανείς ασπίδες τους (ή ταν ή επί τας, που λέει και το αρχαίο σπαρτιατικό επιμύθιο) και τα φιλεύσπλαχνα ως η περιστερά γκλομπ. Τα είδα όλ' αυτά και πολύ ευχαριστήθηκα, λέγοντας από μέσα μου πως ο κόσμος δεν ξέχασε. Ολο και κάτι θυμάται από εκείνη τη δραματική νύχτα που το πανελλήνιο μπορεί να κοιμόταν αμέριμνο και οινοβαρές από το "κρασί του '21" που θα έλεγε και ο Κωστής Παλαμάς, ήταν σίγουρο όμως πως η τύχη του δούλευε. Γι' αυτό και την άλλη μέρα, όταν η τηλεόραση έδειχνε τον ανεπανάληπτο εκείνο υπουργό Ζουρνατζή και το γκρο πλαν της ακαταστασίας που, ως γνωστόν, αφήνει πίσω της κάθε εξέγερση, απορούσε, το πανελλήνιο εννοώ. Μα πώς έγιναν όλ' αυτά. Πότε και γιατί, βρε αδερφέ, δεν το πήραμε χαμπάρι. Αυτή η νεολαία, τέλος πάντων, δεν έχει το Θεό της, έτσι στα ξαφνικά!

Θα μου πείτε τώρα πού τ' άκουσα όλ' αυτά και γιατί τα κρατούσα τόσο καιρό μυστικά. Μα δεν τ' άκουσα ποτέ. Τα υποθέτω όμως και με πολύ βεβαιότητα, μάλιστα. Το μόνο που κράτησα μυστικό τόσα χρόνια είναι αυτή η αφιλότιμη πίστη μου πως ναι: εκείνο το βράδυ το Πανελλήνιο δεν πήρε χαμπάρι. Βέβαια κάτι άκουσε μέσες άκρες από την "Ντόιτσε Βέλε", και ίσως κάτι να πληροφορήθηκε από τα ανήσυχα τηλεφωνήματα των φίλων από την Αθήνα. Το νόημα όμως αυτής της εξέγερσης, των τραυματισμένων παιδιών και των σπασμένων θρανίων, το νόημα των σκισμένων ρούχων και των ματωμένων επιδέσμων, των εξαγριωμένων φαντάρων και των κροταλιζόντων τανκ κανείς δεν το κατάλαβε. Και όχι μόνο δεν το κατάλαβε εκείνο το βράδυ κάτω από τη σύγχυση των αντιφατικών ειδήσεων και των στρατιωτικών ιαχών, αλλά πολύ φοβούμαι πως και σήμερα ακόμα η ίδια σύγχυση επικρατεί, οι ίδιες αντιφατικές ειδήσεις διασπείρονται και κάπου κάπου οι ίδιες ιαχές ακούγονται από τις γωνιές των μεγάλων δρόμων. Γιατί, αν ήτανε διαφορετικά τα πράγματα, αν δηλαδή, το εκπληκτικό αυτό πανελλήνιο είχε καταλάβει τι σημαίνει να εξεγείρομαι και τις σημαίνει η ήττα μιας τέτοιας εξέγερσης, δε θα επέτρεπε να ακούγονται όλες αυτές οι συζητήσεις. Ολες αυτές οι αναλύσεις οι σχετικές με το πολιτικό νόημα της εξέγερσης, τα αποτελέσματά της, το χαρακτήρα των πρωταγωνιστών της και τη σημασία της στη σημερινή συγκυρία. Δε θα επέτρεπε να μετατρέπεται σε συναισθηματική φλυαρία το μήνυμά της. Θα γνώριζε πως μια εξέγερση δεν είναι απαραίτητο να μετατρέπεται σε μια σειρά πολιτικούς αφορισμούς ούτε και να μνημειοποιείται, για να στεφανώνεται κάθε χρόνο και να παίζει το ρόλο που έπαιζαν τα δοχεία των δακρύων στην αρχαία εποχή. Η εξέγερση ενάντια σε οποιαδήποτε τυραννία, πολιτική ή οικονομική, δεν έχει σημασία, μόνο τις συνειδήσεις μπορεί να ανατρέπει, να τις ξυπνάει και να τις οξύνει. Γιατί έτσι αποκτάει συνέχεια. Γίνεται καθημερινή πράξη.

Δε θα ήτανε, λοιπόν, υπερβολή, αν έλεγα πως τότε μονάχα θα αποκτήσει την πραγματική της σημασία η εξέγερση του Πολυτεχνείου, όταν μετατραπεί σε συνείδηση του εργαζόμενου. Σε μια συνείδηση άγρυπνη, επαναστατική. Σε μια συνείδηση, δηλαδή, που αντιλαμβάνεται την αδικία και την καταπίεση. Που αφουγκράζεται, όσο βαθιά και αν κοιμάται ,τα μηνύματα της νύχτας που τον καλούν να κατέβει στους δρόμους για να προλάβει τα τανκ, να προλάβει τους "ειρηνοφόρους" χωροφύλακες, τα πονηρά νομοσχέδια, την ερήμωση του πολιτισμού του, την προδοσία της ιδεολογίας του. Εξέγερση δεν είναι αυτό που γιορτάζεται μέσα σε ένα κλίμα συναισθηματικών εκρήξεων και φιλολογικής ερμηνείας. Είναι μια πράξη η εξέγερση που γίνεται κάθε πρωί, μόλις ακουστεί το πρώτο δελτίο ειδήσεων. Ολες οι άλλες αναλύσεις και οι συζητήσεις της τάβλας είναι εκ του πονηρού! Οπως θα έλεγε και ο κύριος Χριστόδουλος...

ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ

Συμπληρώνονται φέτος 30 χρόνια από την ίδρυση της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας. Με αφορμή αυτή την επέτειο και στα πλαίσια του γιορτασμού της, το Κεντρικό Συμβούλιο της οργάνωσης κυκλοφόρησε ένα λεύκωμα που στις σελίδες του περικλείονται στιγμές αυτής της 30χρονης πορείας. Πρόκειται για μια πολύ αξιόλογη προσπάθεια, να γίνει γνωστή, έστω και συνοπτικά, η διαδρομή της οργάνωσης στο πλευρό του ΚΚΕ. Μια προσπάθεια να γνωρίσουν τα μέλη και οι φίλοι της ΚΝΕ την ιστορία της, που είναι γραμμένη "στην πρώτη γραμμή των νεανικών αγώνων".

Μέσα από τις σελίδες του λευκώματος αναδεικνύονται οι αγώνες του νεολαιίστικου κινήματος, στους οποίους η ΚΝΕ βρισκόταν πάντα μπροστά. Αναδεικνύεται η δυναμική της και η δράση της στη νεολαία, με οδηγό την πρωτοπόρα πολιτική του ΚΚΕ. Επίσης, σκοπός του ΚΣ και με αυτή την έκδοση, είναι να λειτουργήσει διαπαιδαγωγητικά για τους νέους αγωνιστές, τους συνεχιστές αυτής της πλούσιας δράσης. Γιατί οι νέοι και οι νέες της ΚΝΕ, καμαρώνουν σήμερα ως συνεχιστές των αγωνιστικών παραδόσεων της ΟΚΝΕ, της ΕΠΟΝ, της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη.

Η δομή του λευκώματος ακολουθεί την ιστορική διαδρομή της ΚΝΕ, ξεκινώντας από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής της, τον Αύγουστο του 1968. Παραθέτει ντοκουμέντα από τα δύσκολα χρόνια της παρανομίας και την αντιδικτατορική της δράση, ενώ στη συνέχεια στέκεται στους σταθμούς των συνεδρίων, στους στόχους, στις αποφάσεις τους και στην πορεία υλοποίησης αυτών των αποφάσεων στο κίνημα της νεολαίας. Υπάρχει μια ενότητα που αναφέρεται στο Φεστιβάλ της οργάνωσης, στη μακρόχρονη πορεία αυτού του μοναδικού νεανικού θεσμού, καθώς και στην εφημερίδα της, τον "Οδηγητή". Τέλος, ένα μέρος του είναι αφιερωμένο στις αποφάσεις του 7ου Συνεδρίου, στις θέσεις και στη φυσιογνωμία της ΚΝΕ σήμερα.

Είναι γεγονός ότι η δράση και η προσφορά των χιλιάδων νέων που πέρασαν από τις γραμμές της ΚΝΕ δεν μπορεί να χωρέσει σε 140 σελίδες ενός λευκώματος. Ομως αυτή η αξιόλογη προσπάθεια μπορεί να αποτελέσει το ερέθισμα για να γνωρίσει κανείς την ιστορία του νεολαιίστικου κινήματος στη χώρα μας, για να γνωρίσει την Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας.